Tα γόνατα που έτριζαν

Οι αυταπάτες είναι κακό πράγμα, ιδίως όταν συνοδεύονται από περπάτημα στα σύννεφα.

Το Final-8 του Basketball Champions League, αδρά πληρωμένο από το ελληνικό κράτος με 630 χιλιάρικα χωρίς ανταποδοτικά οφέλη, εξελίχθηκε σε ανώμαλη προσγείωση για όσους ονειρεύονταν μεγαλεία δίχως να υπολογίζουν ότι στο παρκέ υπάρχει και αντίπαλος.

Το dvd του αγώνα ΑΕΚ-Μπούργος δεν είναι παρά μία ακριβής φωτογραφία της στιγμής. Τον Οκτώβριο του 2020, η 4^η ομάδα του ελληνικού μπάσκετ βρίσκεται πολλά βήματα πίσω από την 4^η της ισπανικής Λίγκας.

Σε ποιότητα, σε οργάνωση, σε στόφα, ακόμα και σε δυναμική.

Αποκλείεται να βρεθεί θεατής του τελικού, πρόθυμος να αμφισβητήσει την ανωτερότητα της σημερινής Σαν Πάμπλο έναντι της σημερινής ΑΕΚ.

Ναι, ξέρω. Θα μπορούσε, αν το παιχνίδι κυλούσε ανάποδα, να τελείωνε με θρίαμβο της «Ένωσης». Σκεφτείτε το, όμως, διαφορετικά.

Πόσες ελπίδες νίκης θα είχε η ΑΕΚ απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο σε μία σειρά 5 ή 7 αγώνων;

Το εικοσάλεπτο στο οποίο κρίθηκε ο τελικός είχε επί μέρους σκορ 54-24 υπέρ των Ισπανών. Σαν να έπαιζαν άνδρες με παιδιά. Ακόμη ακριβέστερα: σαν να έπαιζαν νέοι κόντρα σε παλαίμαχους.

Μετά τους αντικατοπτρισμούς της α’ περιόδου, η Σαν Πάμπλο προχώρησε σε ένεση φαιάς ουσίας με την είσοδο του Ομάρ Κουκ και χτύπησε την ΑΕΚ εκεί που πονάει πολύ.

Τα γέρικα ποδάρια των παικτών της, ιδίως την περιφερειακών αλλά όχι μόνο αυτών, ήταν αδύνατο να ανταποκριθούν στη μαεστρική κυκλοφορία της μπάλας και στον γρήγορο ρυθμό των Ισπανών.

Ο ανυποψίαστος παρατηρητής θα επισημάνει το εξωφρενικό ποσοστό ευστοχίας της Μπούργος στα τρίποντα (17/34 στα πρώτα 30 λεπτά), αλλά δεν θυμάμαι πολλά από αυτά τα σουτ να έγιναν πάνω σε άμυνα, με παίκτες κρεμασμένους πάνω στους ώμους του δράστη.

Όταν μία αγέλη από ικανούς σουτέρ αφεθεί να σουτάρει ανενόχλητη και να βρει ρυθμό, θα βάλει 17 τρίποντα με ποσοστό 50 τοις εκατό.

Η δυσπραγία της ΑΕΚ έγινε ακόμη πιο έντονη όταν οι παίκτες μπλέχτηκαν στις παράξενες άμυνες ζώνης του Χοάν Πενιαρόγια, ενώ όλοι οι δείκτες που απαιτούν ενέργεια και γρηγοράδα πρόδιδαν την εγγενή αδυναμία της ελληνικής ομάδας.

Αργές επιστροφές, καθυστερημένες αλλαγές στην άμυνα, χαμηλή επίδοση στα ριμπάουντ, ελάχιστοι αιφνιδιασμοί, πολλές επιθέσεις των 20 δευτερολέπτων.

Για ένα συναπτό εικοσάλεπτο, η Μπούργος έμοιαζε με ομάδα μοντέλο. Και η ΑΕΚ αγκομαχούσε σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά.

Κακά τα ψέματα. Στα ορεινά του ΟΑΚΑ, ακούγονταν τα γόνατα των δικών μας, που έτριζαν από τη σκουριά. Για μία και μοναδική φορά στο Final-8, η ΑΕΚ έδειξε την ηλικία της.

Η ΑΕΚ έφτιαξε ομάδα για να διεκδικήσει το Champions League και προθυμοποιήθηκε να το φιλοξενήσει, ακόμα και όταν η πανδημία κλείδωσε τις πόρτες της Ολυμπιακής αρένας.

Εάν δεχθούμε ότι μοναδικός στόχος ήταν το τρόπαιο, έκανε τελικά μία τρύπα στο νερό, αφού ηττήθηκε στον τελικό από αντίπαλο μικρού θεωρητικά αναστήματος.

Πέτυχε, ωστόσο, το μίνιμουμ που έβαλε στο στόχαστρο όταν -ως οργανισμός- στηνόταν στην αφετηρία. Τη συμμετοχή στον τελικό.

Αν μη τι άλλο, το μπόνους τη βοήθησε να ισοσκελίσει τον οικονομικό προϋπολογισμό των ημερών, με την αγαστή βοήθεια των πολιτικάντηδων που έσπευσαν στο ΟΑΚΑ για τη λεζάντα αλλά έμειναν με την όρεξη.

Η πικρόγλυκη εκκίνηση της επόμενης σεζόν προσφέρει στην ΑΕΚ ένα χρήσιμο μάθημα, το οποίο όμως θα δυσκολευτεί να αξιοποιήσει χωρίς να ανανεώσει εκ βάθρων το έμψυχο υλικό της.

Η παρέα των 35άρηδων θα κληθεί να τραβήξει πολύ κουπί μέσα στον χειμώνα, χωρίς μάλιστα τον Ράις που λέει ότι θα αποσυρθεί. Αυτή, όμως, είναι συζήτηση για την επόμενη μέρα.

Ο τελικός του 2019-20 που διεξήχθη ετεροχρονισμένα το 2020-1 θα μείνει στην ιστορία ως ένα εγχείρημα που η ΑΕΚ κλήθηκε να φέρει εις πέρας με στρεβλή συνταγή.

Ναι μεν διέθετε και ο αντίπαλος υπερήλικες αθλητές σε θέσεις κλειδιά (π.χ. τον 38χρονο Κουκ), αλλά ουδείς από τους παίκτες της Μπούργος ξεπέρασε τα 25 λεπτά συμμετοχής.

Και, το σημαντικότερο, ουδείς από τους θριαμβευτές χρειάστηκε να κουβαλήσει στους ώμους του βάρος μεγαλύτερο από αυτό που του αναλογούσε.