Έξι ιστορίες για τον Ζάρκο…
Τι ήταν, λοιπόν ο Ζάρκο; Ένας ωραίος τύπος που έκανε το καθήκον που είχε απολαμβάνοντας μια ζωή πλούσια από εμπειρίες, από τις δικές του ανεξάρτητες επιλογές, δίχως να αφήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο να του ξεγλιστρήσει… Γιόρτασε κάθε στιγμή, κάθε γαμ…η πνοή, αφέθηκε στα πάθη του κι έκανε τη ζωή του ένα ουσιαστικό κι ενδιαφέρον κείμενο, δίχως να ενδώσει στη μετριότητα.
Ο Ζάρκο (σπουδαία υπόθεση να σε ξέρει όλος ο κόσμος με το μικρό σου, έτσι;) γίνεται σήμερα 54 ετών και έξι συντάκτες του gazzetta.gr ξεσκόνισαν προσωπικές ιστορίες και μοιράζονται σκέψεις και στιγμές μαζί του.
Δεν θα πάρεις Κύπελλο ποτέ!
Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΚΟΥΝΤΗ
Να τα εκατοστήσεις, φιλαράκι, άλλωστε αυτή η λέξη (φιλαράκι και όχι φίλος) είναι από τις πρώτες που έμαθες στην Ελλάδα. Και η τελευταία που θα ξεχάσεις…
Μα τι να γράψω σε 150 λέξεις, βρε χρυσέ μου; Εκατόν πενήντα είναι τα τσιγάρα που καπνίσαμε και άλλοι τόσοι οι καφέδες που ήπιαμε ένα μεσημέρι πριν από 25 χρόνια, σε εκείνη τη συνέντευξη –αυτοβιογραφία στη βεράντα του σπιτιού του στη Γλυφάδα…
Το ‘λεγε εμβρόντητος ο Παναγιώτης Φασούλας που συγχρωτιζόταν μαζί του κάθε πρωί στο «Pietro’s» του Πέτρου Πουλίδη στη Γλυφάδα και δεν τον πίστευε άνθρωπος γεννημένος: «Νόμιζα ότι κάπνιζα και έπινα, μέχρι τη στιγμή που γνώρισα τον Ζάρκο»!
Εγώ πάλι νόμιζα ότι ήμουν ευρηματικός στις συνεντεύξεις μου μέχρι εκείνο το αλήστου μνήμης βράδυ της 2ας Ιουλίου του 1995, κάτω στη ράμπα του ΟΑΚΑ που μια συνέντευξη στην εκπομπή της καθημερινής (αφιερωμένης στο Eurobasket) εκπομπής τηλεόρασης του ΣΚΑΙ έγινε αυτό που μετά από χρόνια μάθαμε να αποκαλούμε viral…
Αντί να διηγηθώ το τι συνέβη τότε (με ηθικό αυτουργό τον Σάσα Ντανίλοβιτς, που στέκεται πίσω παριστάνοντας την οσία παρθένα), ιδού το ντοκουμέντο.
«Σήκω, σε πέντε λεπτά φεύγουμε»
Του ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ
«Το ήξερα από πριν, ότι θα έχανα τις βολές». Η ομολογία του Ζάρκο Πάσπαλι, με εκείνη την τραχιά από τα τσιγάρα φωνή και τα σπαστά ελληνικά, μπροστά στην κάμερα του Μέγκα, αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου.
Είχαμε γίνει μπιστικοί φίλοι στα χρόνια του στην Ελλάδα, οπότε το mea culpa του Τελ Αβίβ ήταν ένα βάρος που βγήκε αυθόρμητα από μέσα του, ανάμεσα σε βαθιές ρουφηξιές από τα Μάρλμπορο και απανωτούς εσπρέσσο.
Η κρίση αυτοπεποίθησης που βύθισε τα ποσοστά του Πάσπαλι στις βολές από το 90 στο 50 τοις εκατό κόστισε στον Ολυμπιακό έναν ευρωπαϊκό τίτλο και απέδειξε περίτρανα ότι -με δικά του λόγια- «όλα είναι μέσα στο μυαλό».
Ο Ζάρκο βυθίστηκε σε μια πολυθρόνα στη σπιταρόνα του κοντά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και με ρώτησε «πώς πάει το φανταριλίκι». Του απάντησα ότι η μοναδική λύση για να πάρω πολυήμερη άδεια ήταν να δει ο φίλαθλος μοίραρχος τον ίδιο τον Πάσπαλι μέσα στο στρατόπεδο. Και γέλασα.
Τότε ο Ζάρκο πετάχτηκε πάνω σαν κεραυνοβολημένος: «Σήκω, φεύγουμε για Τρίπολη!" Δεν σου κάνω πλάκα, το έχω ανάγκη για να ξεσκάσω. Θα πάθουν πλάκα όταν με δουν στην πύλη! Σε πέντε λεπτά ξεκινάμε».
«Φίλε, η ζωή είναι πιο ωραία με τις απολαύσεις της!
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΚΑΒΟΥΡΑ
Οι αδυναμίες δεν κρύβονται… Κι όσοι με γνωρίζουν χρόνια, ξέρουν ότι με τον Ζάρκο δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Και αυτό γιατί από τότε που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης! Αυτός, άλλωστε, ήταν και ο λόγος που την άνοιξη του 1998, που έδωσα στον μοναδικό σκύλο που είχα ποτέ, το όνομά του!
Η μεγάλη στενοχώρια μου, είναι ότι δυστυχώς, οι δυο τους δεν συναντήθηκαν ποτέ! Ο Πάσπαλι σταμάτησε το μπάσκετ λίγους μήνες αργότερα και εν συνεχεία επέστρεψε στο Βελιγράδι.
Φυσικά, οι ελάχιστες φορές που τον ξαναείδα έκτοτε, δεν ευνοούσαν την παρουσία ενός γερμανικού ποιμενικού 45 κιλών, σε ένα καφέ της Γλυφάδας, στο ΣΕΦ ή στη μοναδική μου επίσκεψη στο σπίτι του στην σερβική πρωτεύουσα…
Δεν παραπονιέμαι, όμως, γιατί ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και σε προσωπικό επίπεδο, πριν καλά-καλά ασχοληθώ με την δημοσιογραφία, που η αλήθεια είναι ότι με έφερε πολύ πιο κοντά του και μου έδωσε την ευκαιρία να τον συναναστραφώ αρκετά στενά και να συζητήσω μαζί του περισσότερο για την φιλοσοφία ζωής του και λιγότερο για το μπάσκετ.
Η μεγάλη μου αποστροφή για τις εμμονές του, είχε να κάνει πάντα με τις «κακές συνήθειες» που δεν έλεγε να κόψει (τσιγάρο και αλκοόλ) και που ήταν τόσο βλαβερές για έναν άνθρωπο, που έχει υποστεί τέσσερα καρδιακά επεισόδια! Στην μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr, τον Μάρτιο του 2015, με είχε αφήσει άφωνο:
«Φίλε, η ζωή είναι ωραία αλλά ακόμη καλύτερη με τις απολαύσεις της! Τι να την κάνω, αν δεν μπορώ να πιω τους καφέδες μου και να καπνίσω το τσιγαράκι μου και το βράδυ να αράξω με τους φίλους μου και να πιούμε τα ουισκάκια μας;»
Αυτός ήταν ο Πάσπαλι! Ίσως ο πιο αυθεντικός κι έξω καρδιά, Γιούγκος μπασκετμπολίστας που γνώρισα ποτέ και που, στο prime του, δεν είναι ιεροσυλία να πω ότι άγγιζε το επίπεδο του τεράστιου Τόνι Κούκοτς!
Srecan rodjendan Zarko!
Γενέθλια ο Ζάρκο ρε φίλε…
Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΕΛΑΓΙΕΣ
Για μένα ο Ζάρκο είναι…
Ο άνθρωπος που μαζί με τους Σωκράτη Κόκκαλη και Γιάννη Ιωαννίδη έβαλαν τον Ολυμπιακό για τα καλά στον μπασκετικό χάρτη.
Ο Ζάρκο για μένα είναι η καταραμένη γραμμή που πάτησε στο «Μπομπλάν».
Ο Ζάρκο για μένα είναι οι 12.000 οπαδοί στο ΣΕΦ που κρέμονταν σαν σταφύλια την 1η αγωνιστική στο Ολυμπιακός-Άρης για να τον δουν.
Ο Ζάρκο είναι τα πρώτα πρωταθλήματα της νέας εποχής.
Ο Ζάρκο είναι οι χαμένες βολές λόγω προβλήματος στο δάχτυλο του χεριού του.
Ο Ζάρκο είναι η δήλωση όταν νίκησε τον Ολυμπιακό φορώντας την πράσινη φανέλα «σκόραρα με το δεξιό χέρι γιατί με το αριστερό έπιανα τα αρχ… μου».
Ο Ζάρκο είναι ένα ατέλειωτο τσιγάρο που λατρεύει.
Ο Ζάρκο είναι η έκπληξη που του ετοίμασαν οι Τζόρτζεβιτς και Τομάσεβιτς φτιάχνοντας γήπεδο στη συνοικία του Βράτσαρ.
Τρεις καφέδες και τέσσερις coca cola
Του ΒΑΣΙΛΗ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
Για να χρησιμοποιήσω και όρους της εποχής, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και για διάστημα 18 μηνών εργαζόμουν εκ περιτροπής, έχοντας παράλληλα και τη στρατιωτική θητεία. Στην πραγματικότητα, «τουρίστας» ήμουν γιατί οι υποχρεώσεις του στρατού χρησιμοποιούνταν κατά το δοκούν. Τότε το ρεπορτάζ είχε άλλους κανόνες. Ποιο internet και ποια socialmedia; Το «ψωμάκι» έβγαινε μα καθημερινή παρουσία στο προαύλιο του Παλέ. Όφειλες να πηγαίνεις και στα στέκια. Σαν το «BackSide», το café bar που είχαν ανοίξει στην καρδιά της Θεσσαλονίκης οι Ντίνος Αγγελίδης, Βασίλης Λυπηρίδης.
Ο Ζάρκο δεν ήταν θαμώνας, πήγαινε όμως συχνά. Εκεί τον συνάντησα για πρώτη φορά. Συγκεντρωτικός, καλαμπουρτζής, πάντα «μάζευε» τον κόσμο. Είδα στο τραπέζι 2-3 καφέδες (θαρρώ ήταν cappuccino) και 3-4 coca cola. Ο Ζάρκο καθόταν μόνος του. Νόμισα ότι ήταν με παρέα, έπεσα έξω. Ήταν για… προσωπική του χρήση. Τρόμαξα. «Αυτές τις μλκς έκανα», μου γελώντας είπε μετά από χρόνια.
Σαν άνθρωπος είναι ψυχούλα και πεισματάρης. Σε μια πρωινή προπόνηση από τις 10:30-11:30 ο Χρήστος Μαγκώτσιος του είπε «κάνουμε 200 σουτ», αλλά ο Ζάρκο κατάλαβε 200 εύστοχα. Σα να έπεσε κακό μάτι πάνω του, η στεφάνη «έφτυνε» την μπάλα. «Δεν πειράζει, θα χρωστάς» του είπε ο Μαγκώτσιος. Ο Ζάρκο έφυγε από το γήπεδο στις δύο το μεσημέρι. Τόσο πεισματάρης.
Η νοσταλγία για τη Γιουγκοσλαβία του
Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗ
Η ζωή του Ζάρκο έκανε κύκλους αλλά η αφετηρία της είναι πάντα το Atelje kod Smilje. Το στέκι του στο Βελιγράδι, ένα κρυμμένο καφέ στο κέντρο της πόλης με μια υπέροχη αυλή, στα 5 λεπτά με τα πόδια από το Μουσείο του Νίκολα Τέσλα.
Τον περασμένο Μάιο, λοιπόν βρέθηκα στο Βελιγράδι για να δω τον αδελφό μου, τον Γιόβο. Μια πόλη που λατρεύω για τις ατελείωτες περατζάδες στην Κνεζ Μιχαήλοβα, τις βόλτες στο Καλεμέγκνταν, την αύρα της Χάλα Πιονίρ, την βρώμικη κι… αμφιβόλου ποιότητας πλεσκαβίτσα και την μπύρα Γέλεν, το «γεια σου, τι κάνεις» του ταρίφα σε σπαστά ελληνικά όταν πάρει χαμπάρι ότι είσαι Έλληνας κι αμέσως βάζει Ρέμο στο ραδιόφωνο, μα πάνω απ’ όλα για τους ανθρώπους της.
Μακαρίζω την τύχη μου που βρέθηκα εκείνο το μεσημέρι στο Atelje, ανάμεσα στην παρέα του... Το να ακούς τον Ζάρκο να μιλάει για τη Γιουγκοσλαβία ήταν, στα δικά μου μάτια η μεγαλύτερη στιγμή στην… ιστορία του μπάσκετ! Ένιωσα τη στεναχώρια του, φάνηκε ότι στη ψυχή του κουβαλάει ακόμα ένα τεράστιο βάρος. Είναι αυτό που λένε ότι το να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό…
Ήταν η στιγμή που μιλούσε για την πατρίδα του και σκοτείνιαζε το πρόσωπο του, ο τρόπος που… ξεφυσούσε κάθε φορά που αναφερόταν στον Στόικο και τους άλλους Κροάτες με τους οποίους έχασε επαφή μετά τον πόλεμο, ανάβοντας το ένα Μάρλμπορο μετά το άλλο και παραγγέλνοντας την επόμενη μπύρα, και την επόμενη και την επόμενη…
Ένας μονόλογος που δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ…
COVER PHOTO: Μαριλίζα Κοντογεώργου
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
