Δέος για τον ΑΠΟΛΥΤΟ παράγοντα...

«Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και μου θυμίζουνε τα περασμένα, χαρές που φύγανε και δεν γυρίζουνε...» τραγουδούσε ο Τόλης Βοσκόπουλος και ήταν πραγματικά (αν και δεν είμαι ιδιαίτερος fan της εν λόγω μουσικής) οι πρώτοι στίχοι που πέρασαν από το μυαλό παρακολουθώντας το συγκλονιστικό, αν μη τι άλλο, ντοκιμαντέρ για τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ, Παύλο Γιαννακόπουλο.

Μέσα στη μία ώρα που είχε διάρκεια το ντοκιμαντέρ, ξετυλίχθηκαν μία-μία οι αναμνήσεις από τον μεγαλύτερο παράγοντα (όχι μόνο του Παναθηναϊκού, αλλά και) του ελληνικού αθλητισμού. Τον ΑΝΘΡΩΠΟ που έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Εκείνον που μαζί με τον αδερφό του Θανάση, αγαπήθηκαν όσο κανείς άλλος από τους φίλους της ομάδας. Εκείνος που γιγάντωσε το «τριφύλλι» και του έδωσε την ευκαιρία να πανηγυρίσει έξι ευρωπαϊκά τρόπαια, ένα Διηπειρωτικό, 13 πρωταθλήματα, 9 Κύπελλα και να φέρει ονόματα τα οποία ενδεχομένως να μην πέρναγαν ποτέ έξω από την πόρτα των «πράσινων» αποδυτηρίων.

Μιλάμε για τον ΑΠΟΛΥΤΟ παράγοντα και τον ΑΠΟΛΥΤΟ ηγέτη. Σε δύο μήνες συμπληρώνονται δύο χρόνια από τη μέρα που «πέταξε» για την «γειτονιά των αγγέλων» αλλά ούτε έχει ξεχαστεί, και ούτε πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Ο πατριάρχης του Παναθηναϊκού δεν ήταν ξεχωριστός μόνο από τους φίλους της αγαπημένης του ομάδας, αλλά ακόμη και για τους αντιπάλους. Και αυτό ίσως να ήταν και το μεγαλύτερο τρόπαιο της διοικητικής του καριέρας στον προεδρικό «θώκο» του «τριφυλλιού».

Οι μαρτυρίες που ακούστηκαν στο ντοκιμαντέρ και ειδικά εκείνων που έζησαν από κοντά τον Παύλο Γιαννακόπουλο όλα αυτά τα χρόνια, «μιλούν» από μόνες του. Από τη μέρα που βρέθηκε να ηγείται των «πρασίνων» μέχρι και δύο μέρες πριν από τον θάνατό του. Όταν, ακόμη και με βεβαρημένη την κατάσταση της υγείας του, ήθελε να δει τον γιο του Δημήτρη, να εκλέγεται πρόεδρος του Ερασιτέχνη. Ο Παναθηναϊκός ήταν η ζωή του. Η οικογένειά του. Το μεράκι του. Η τρέλα του. Άλλωστε ποιος ξεχνάει την ατάκα του; «Άλλοι παίζουν τα χρήματά τους στο καζίνο, κάποιοι τα τρώνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό...» Και αυτό το πάθος για την αγαπημένη του ομάδα αναβλύζει και πάλι στο ντοκιμαντέρ της ΚΑΕ. Οι αναμνήσεις που ξαναγυρίζουν!

Μπορεί να χρησιμοποιείται κατά κόρον η φράση «ουδείς αναντικατάστατος» αλλά άνθρωποι όπως ο Παύλος Γιαννακόπουλος, πολύ απλά δεν μπορούν να αντικατασταθούν. Θα σταθώ και σε αυτό που ακούστηκε απ' όλους όσους μίλησαν και έχει να κάνει με την ανθρώπινη πτυχή του χαρακτήρα του. Ήταν εκείνος που θα μιλούσε στον «καστανά» και στον «κουλουρτζή» έξω από τα γραφεία της Σατωβριάνδου, εκείνος που θα μοίραζε μπάλες, φανέλες και οτιδήποτε άλλο στα μικρά παιδιά, εκείνος που θα μιλούσε με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας και θα τον ρωτούσε για την οικογένειά του και τα παιδιά του. Γιατί εκείνος, έτσι ένιωθε. Ως ένας απλός άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας.

Εκείνος που θα πήγαινε στην προπόνηση της ομάδας μόνο και μόνο για να χτυπήσει στην πλάτη στους παίκτες και στους προπονητές και να τους ρωτήσει τι κάνουν οι δικοί τους άνθρωποι στο σπίτι. Όχι να ρωτήσει για το μπάσκετ. Δεν το έκανε ποτέ. Άλλωστε όπως είχε πει και ο ίδιος σε συνέντευξή του, όταν κλείνει η πόρτα του γηπέδου «κουμάντο» κάνει ο προπονητής. Εκείνος μόνο έξω από αυτό. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε να πει μια καλή κουβέντα για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Είτε τον ήξερε προσωπικά, είτε και όχι. Είτε είχε καθημερινή επαφή μαζί του, είτε απλά του είχε σφίξει μια φορά το χέρι και τον είχε ακούσει να του λέει «παιδί μου, παιδί μου...»

Στη μία ώρα που έχει διάρκεια το ντοκιμαντέρ, μπορεί κάποιος να καταλάβει πολλά για τον μεγάλο παράγοντα. Πρωτίστως από τις μαρτυρίες του διαδόχου του και συνεχιστή του έργου του. Του γιου του, Δημήτρη. Στη συνέχεια από όλους όσους δούλευαν καθημερινά μαζί του. Τον Μιχάλη Γεωργαντή. Τον Μάνο Παπαδόπουλο. Τον Τάσο Μαλακατέ. Τον Γιώργο Μοιρέα. Τους φιλάθλους τους οποίους άκουγε προσεκτικά. Μέχρι και απ' όλες τις τεράστιες προσωπικότητες που μίλησαν για εκείνον σαν να ήταν ο πατέρας τους: Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Ντομινίκ Ουίλκινς, Φραγκίσκος Αλβέρτης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Βασίλης Σπανούλης. Και πόσοι ακόμα θα ήθελε να φέρει στον Παναθηναϊκό κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του.

Δεν γίνεται να μην φέρω στο μυαλό μου την ιστορία στα τέλη της δεκαετίας του '80. Όταν ήθελε να φέρει τον Μάτζικ Τζόνσον! «Ξέρεις ποιον θέλω;» είχε ρωτησει τον τότε προπονητή Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ: «Έναν που είδα στην τηλεόραση, στο All Star Game. Να δεις πως τον έλεγε ο Συρίγος…Πως τον έλεγε, πως τον έλεγε, Μα…, Ματζ..» και ο Ντουκσάιρ του απαντούσε: «Μη μου πεις τον Μάτζικ Τζόνσον;». «Μπράβο, αυτόν» είχε πει ο Παύλος Γιαννακόπουλος: «Μα πρόεδρε για να πάρεις αυτόν δεν φτάνει ούτε ένα εργοστάσιο για να δώσεις. Δεν έρχεται με τίποτα». Ή μήπως να θυμηθώ τις αρχές του καλοκαιριού του '98 όταν ήθελε να φέρει το... μεγάλο του απωθημένο που ήταν ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ; Όμως ο φόβος του λοκ άουτ στο ΝΒΑ είχε «παγώσει» τα πάντα (κάτι που τελικά έγινε) με αποτέλεσμα να μην ολοκληρωθεί μία ακόμα τεράστια μεταγραφή μετά από αυτή του Ουίλκινς. Ή μήπως τη συμφωνία με τον αείμνηστο Ντράζεν Πέτροβιτς όπως παραδέχθηκαν και όλοι όσοι μίλησαν στο ντοκιμαντέρ για εκείνες τις μέρες του '93.

Και όσον αφορά το τελευταίο κομμάτι των ερωτήσεων που έγιναν στο ντοκιμαντέρ, προσωπικά δυσκολεύομαι να βρω μόνο μία λέξη για τον τον χαρακτηρίσω. Είναι τόσα μα τόσα πολλά που θα ήθελα να γράψω. Απλά θα μείνω στον τίτλο. Θεωρώ ότι τα λέει όλα: «Παύλος Γιαννακόπουλος: Ο Παναθηναϊκός μου». Όποιος δεν έχει δει ακόμα το ντοκιμαντέρ, πραγματικά, πρέπει να το κάνει!