Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος περνάει στην ιστορία!

Στη ζωή, τα πράγματα έχουν πάντα δύο όψεις. Και το πλήρωμα του χρόνου έρχεται για όλα! Και για τα ωραία, αλλά και γι' αυτά που έχουν παρακμάσει και δεν λένε να το καταλάβουν. Η σημερινή ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, σύμφωνα με την οποία οι εκλογές των ομοσπονδιών θα διεξαχθούν το ερχόμενο φθινόπωρο, έβαλε και τυπικά τους τίτλους τέλους σε μία εποχή που, με αφετηρία τις αρχές της δεκαετίας του '80, για το ελληνικό μπάσκετ είχε απ' όλα!

Η πρώτη δεκαετία, στην διάρκεια της οποίας, η πορτοκαλί μπάλα» μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια, αποτέλεσε την απαρχή της εκτόξευσης του αθλήματος, που μέσα σε λίγα χρόνια έγινε το αγαπημένο όλων των Ελλήνων!

Η αρχή έγινε με την 10η θέση στον κόσμο (στο Μουντομπάσκετ του 1986 στην Ισπανία), ακολούθησε το έπος του '87 και η πρώτη θέση στην Ευρώπη, για να ακολουθήσει το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του '89 (Ζάγκρεμπ), επιτυχία που έβαλε την Ελλάδα στην «ελίτ» του παγκοσμίου μπάσκετ και πιστοποίησε ότι οι προηγούμενες δεν αποτελούσαν απλά ένα πυροτέχνημα!

Αυτομάτως, η Εθνική ομάδα έγινε η «επίσημη αγαπημένη», ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Φάνης και τα υπόλοιπα παιδιά, «εθνικοί ήρωες», ενώ η επιτυχία του μπάσκετ απέκτησε κοινωνικές προεκτάσεις κι έκανε τον μέσο Έλληνα να πιστέψει ότι δεν είναι πολίτης τρίτης κατηγορίας στην Ευρώπη, αλλά αντιθέτως, μπορεί να σηκώσει το ανάστημά του και να ξεχωρίσει.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από το μπάσκετ, ξεκίνησε η σταδιακή άνθηση του αθλητισμού στην Ελλάδα, που είχε ως αποκορύφωμα το σωτήριο έτος 2004, με την κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο και τα 16 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας!

Η αδιαμφισβήτητη προσφορά του

Όλα τα παραπάνω, διόλου αμελητέα στην δημιουργία ελληνικής μπασκετικής παιδείας και την καθιέρωση της χώρας ως μίας από από τις παραδοσιακές δυνάμεις στο μπασκετικό στερέωμα της υφηλίου, είχαν την σφραγίδα του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Ενός παράγοντα, που νωρίτερα είχε ιεραρχικά περάσει απ' όλες τις βαθμίδες της ελληνικής καλαθοσφαίρισης (παίκτης και προπονητής) κι έχοντας το όραμα, διέκρινε το πρόσφορο έδαφος και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για το τεράστιο άλμα που έγινε.

Οι επόμενες χρυσές γενιές, με μπροστάρηδες τον Οικονόμου, τον Αλβέρτη, τον Ρεντζιά, τον Σιγάλα, ακόμη και τον σημερινό υπουργό Υγείας, Βασίλη Κικίλια, μονοπώλησαν τις επιτυχίες στις μικρές Εθνικές ομάδες, ενώ τα χρήματα που έπεσαν στο άθλημα από ισχυρούς επιχειρηματίες, έφεραν τις πρώτες επιτυχίες σε διασυλλογικό επίπεδο, ακολουθώντας τον δρόμο που είχε χαράξει ο Άρης με τις τρεις συνεχόμενες συμμετοχές σε Final 4 του Κυπέλλου πρωταθλητριών.

Το ελληνικό πρωτάθλημα, μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο πιο ελκυστικός προορισμός για κορυφαίους ξένους παίκτες και δεν άργησε η στιγμή, που πρώτα ο Παναθηναϊκός (1996) κι έναν χρόνο αργότερα ο Ολυμπιακός (1997), πάτησαν την κορυφή της Ευρώπης. Την ίδια ώρα, η Εθνική ομάδα της 4ης θέσης στην Ευρώπη (1993 & 1995), αλλά και στον κόσμο (1994), έπαιρνε για πρώτη φορά το εισιτήριο της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες (το 1996 στην Ατλάντα) κι επέστρεφε στην Αθήνα με την 5η θέση στις αποσκευές της.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι στον «ισχυρό άνδρα» του ελληνικού μπάσκετ ανήκει ένα μεγάλο μερίδιο για όλες αυτές τις επιτυχίες. Το άθλημα μπήκε σε αυτόματο πιλότο για μία διαρκή πλοήγηση στον δρόμο των επιτυχιών σε εθνικό και διασυλλογικό επίπεδο και ο ίδιος επιβραβεύτηκε για την παραγοντική διαδρομή του, με την ανάδειξή του σε πρόεδρο της ευρωπαϊκής ζώνης της FIBA για δύο συνεχείς θητείες (2002-2010).

Η εποχή της παρακμής

Κάπου εκεί, όμως, άρχισε να χαλάει το «γλυκό» και ο εθισμός στην εξουσία γέννησε αλαζονεία κι έκανε τον Βασιλακόπουλο να θεωρεί εαυτόν ως τον απόλυτο «Μεσσία» του ελληνικού μπάσκετ. Η επιστροφή του στον προεδρικό θώκο της ΕΟΚ και οι δυόμιση τελευταίες θητείες του συνδυάστηκαν με την περίοδο της σταδιακής απαξίωσης του ελληνικού πρωταθλήματος, της προβληματικής λειτουργίας της διαιτησίας και της σταδιακής αποκαθήλωσης της Εθνικής ομάδας από την ελίτ του παγκοσμίου μπάσκετ.

H αντίστροφη μέτρηση για το τέλος εποχής του σχεδόν «ισόβιου» πρόεδρου της ελληνικής ομοσπονδίας, άρχισε τον περασμένο Οκτώβριο, όταν δημοσιοποιήθηκε η κατάθεση προς διαβούλευση του νέου αθλητικού νομοσχεδίου, σύμφωνα με το οποίο ο ογδόντα ενός ετών παράγοντας, δεν μπορούσε να ξαναθέσει υποψηφιότητα. Μέχρι και πριν λίγες μέρες, ο ίδιος ήλπιζε σε μετάθεση των εκλογών στο 2021 και είχε κατά νου να προσβάλλει τον νέο αθλητικό νόμο ως αντισυνταγματικό. Από το πρωί όταν έφτασε στα χέρια του το σχετικό έγγραφο για την προκήρυξη των εκλογών, γνωρίζει πολύ καλά ότι οι μέρες του στην διοίκηση της ΕΟΚ, έχουν πλέον ημερομηνία λήξης.

Μπορεί να μην έχει τοποθετηθεί ακόμη δημόσια, αλλά από σεβασμό στην ιστορία του, την προσφορά και την υστεροφημία του, καλό θα είναι να το αποφύγει και να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να παραχωρήσει την σκυτάλη στην διάδοχη κατάσταση.

Η επόμενη μέρα στην διοίκηση του ελληνικού μπάσκετ

Η προκήρυξη των εκλογών στην ελληνική ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης, για το ερχόμενο φθινόπωρο, μοιραία δίνει το έναυσμα για την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας. Το τοπίο, πάντως, είχε ήδη αρχίσει να ξεκαθαρίζει με την δημοσιοποίηση των υποψηφιοτήτων και των σχημάτων που θα τις πλαισιώσουν.

Την αρχή έκανε ο Παναγιώτης Φασούλας, που αποτελεί το πρόσωπο με την μεγαλύτερη διαδρομή και την πιο ουσιαστική προσφορά στον χώρο του μπάσκετ. Ο άνθρωπος-«αράχνη» που έχει διατελέσει και σύμβουλος του προέδρου της ΕΟΚ, πλαισιώνεται από μεγάλα ονόματα με σημαντική αγωνιστική προϋπηρεσία (Χριστοδούλου, Ρεντζιάς, Ιωάννου, Δ.Παπαδόπουλος και Κωστάκη) και έχει ήδη καταθέσει δημοσίως αρκετές από τις πτυχές του πλάνου που θα ακολουθήσει. Βάσει καταστατικού της ομοσπονδίας, ο 57χρονος παλαίμαχος διεθνής σέντερ δεν έχει δικαίωμα στο εκλέγεσθαι, ωστόσο, έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι πολύ σύντομα θα υπερπηδήσει και αυτό το «εμπόδιο», μέσω μίας τροπολογίας που θα κατατεθεί και θα «απελευθερώσει» τους αθλητές που είναι ολυμπιονίκες.

Ακολούθησε ο «ισχυρός άνδρας» του Προμηθέα Πατρών, Βαγγέλης Λιόλιος, που έχει στο ενεργητικό του μία άκρως επιτυχημένη πορεία στην διοίκηση του συλλόγου της αχαϊκής πρωτεύουσας, που μέσα σε μία πενταετία έχει αναρριχηθεί στην «ελίτ» του ελληνικού μπάσκετ και έχει ως στόχο να «χτυπήσει» και την πόρτα της Euroleague. Ο Πατρινός επιχειρηματίας επιχειρεί να λανσάρει ένα τεχνοκρατικό μοντέλο στην διοίκηση της ομοσπονδίας (σχέδιο Μάρσαλ), έχει ήδη προσεγγίσει μεγάλα ονόματα του ελληνικού μπάσκετ, όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Κώστας Τσαρτσαρής και ο Δήμος Ντικούδης (χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρο αν θα διεκδικήσουν την ψήφο των σωματείων) και όπως δήλωσε, θα συμμετάσχει στις εκλογές αν πάρει θετικό feedback από την πλειοψηφία των σωματείων.

Ως τρίτος χρονικά, ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του ο Γιάννης Σγουρός, που έχει διατελέσει παίκτης και προπονητής του Μίλωνα, ενώ στην δεκαετία του '80 και του '90 είχε αξιοσημείωτη παραγοντική προϋπηρεσία ως πρόεδρος στον σύλλογο της Νέας Σμύρνης. Ο πρώην περιφερειάρχης Αττικής και γενικός γραμματέας του Αθλητισμού, έχει τεράστια εμπειρία στην δημόσια διοίκηση, ενώ το 2009 ανακηρύχτηκε ισόβιος πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών. Θεωρείται ο άνθρωπος-κλειδί που βρίσκεται πίσω από τις επιτυχίες της “Dream-Team” του αθλήματος που σάρωσε τα μετάλλια και τις διακρίσεις για περισσότερο από μία δεκαετία και η ξαφνική επαναδραστηριοποίησή του στο μπάσκετ, προξένησε έκπληξη σε πολλούς. Όχι όμως και σ' αυτούς που τον γνωρίζουν καλά και ξέρουν ότι στις φλέβες του κυλουσε πάντα "πορτοκαλί" αίμα.

Μία τέταρτη υποψηφιότητα είναι αυτή του παλαίμαχου μπασκετμπολίστα, Βασίλη Ντάκουρη, ο οποίος έχει μακρά θητεία στην οργάνωση του αθλητισμού στον τοπική αυτοδιοίκηση και είναι από τους πιο βαθείς γνώστες των ενδότερων της ΕΟΚ, ενώ άγνωστο παραμένει ακόμη πως θα κινηθεί ο νυν γενικός γραμματέας της ομοσπονδίας και επί σειρά ετών, «δεξί χέρι» του Γιώργου Βασιλακόπουλου, Τάκης Τσαγκρώνης.