Κόλλα μου τα... Γκαλόσημα!

Ο λογοτέχνης Στρατής Τσίρκας που γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1911 στο Κάιρο μας άφησε παρακαταθήκη εκτός από τις «Ακυβέρνητες πολιτείες») και τη «Χαμένη Άνοιξη»...

Κι αυτός που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 63 χρόνια στο Νιου Τζέρσι ήταν άνθρωπος της τέχνης: μιας άλλης τέχνης την οποία διακόνησε, ιερούργησε πάνω της και ομόρφυνε τις ζωές μας χώρια που τη δική του άνοιξη δεν χρειάστηκε ποτέ να την αναζητήσουμε στο τμήμα απολεσθέντων!

Τιμής ένεκεν λοιπόν για τα σημερινά γενέθλια του «Γκάνγκστερ» που τον πρωτοαντίκρισα live (ως 16χρονος θεατής στο «Παπαστράτειο» εναντίον του Ολυμπιακού, στην πρώτη κάθοδό του στην Αθήνα) αποφάσισα να κάνω σεπτά και λατρευτικά μια σπονδή ως ελάχιστο φόρο τιμής στον ιερό βωμό της μπασκετοσύνης Του...

Πάνε χρόνια (πολλά, δεν θυμάμαι πόσα) από τότε που ο Γιώργος Λιάνης είχε γράψει ότι για κάποια σύμβολα κοινής και δη λαϊκής αποδοχής, η μνήμη δεν είναι αρκετή και χρειαζόταν κάτι παραπάνω ως φόρος τιμής τους. Έφερε κιόλας για παράδειγμα τον Στέλιο Καζαντζίδη εισηγούμενος να κοινωνικοποιηθεί η φωνή του κι αυτή η ρηξικέλευθη πρόταση μου μ’ έκανε κάποτε να αναρωτηθώ μπας και θα μπορούσε, βρε αδερφέ, να κοινωνικοποιηθεί ο καρπός του Γκάλη!

Κάποτε σε ένα άλλο αφιέρωμα, τόλμησα να θίξω ευαίσθητες (λογοτεχνικές) χορδές του Λιάνη, με μια παραπομπή στην «Αναφορά στον Γκρέκο», που ταιριάζει από σημειολογικής πλευράς στον Γκάλη.

Είναι εκείνη η φάση στην οποία ο πιτσιρίκος ζητεί από τον παππού μια κρητική προσταγή κι αυτός τον ορμηνεύει «Φτάσε, όπου μπορείς, παιδί μου». Ο μικρός δεν ικανοποιείται και επιμένει: «Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή». Τότε ο παππούς του δίνει την πιο δύσκολη την πιο κρητικιά και την πιο σπουδαία προσταγή: «Φτάσε όπου δεν μπορείς παιδί μου»!

Ε, αυτό το κατάφερε κι ο Γκάλης όλα τα χρόνια που βάσταξαν οι πτήσεις του στα γήπεδα: νικούσε το νόμο της βαρύτητας, έθετε έναν πήδο (κατά πως θα το 'λεγε στα κρητικά κι ο Καζαντζάκης) και πράγματι έφτανε εκεί, όπου δεν μπορούσε!

Και συνάμα εκεί όπου ούτε αυτός, ούτε κανείς μας διανοούνταν...

Για τον Γκάλη γράφτηκαν ειπώθηκαν, μεταδόθηκαν, κυκλοφόρησαν και (δόξα σοι ο θεός) διασώζονται κιόλας καταπληκτικά σχόλια, μοναδικά εγκώμια, σπάνιες ελεγείες, εντυπωσιακοί ύμνοι, άσματα ασμάτων! Εν έτει 1987 ο συχωρεμένος ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι τον χαρακτήρισε «παίκτη του 21ου αιώνα», ο Χρήστος Ιορδανίδης το... χόντρυνε και τον αποκάλεσε «μάγισσα που σε αναγκάζει να την οδηγήσεις στο χρηματοκιβώτιο σου, να του το ξεκλειδώσεις και να του παραδώσεις τον θησαυρό σου» και ο (προπονητής της πολωνικής Λεχ Πόζναν) Βόιτσεκ Κραϊέφσκι είπε μετά από ένα ματς ότι «έδωσα οδηγίες στους παίκτες μου πώς θα μαρκάρουν τους τέσσερις παίκτες και κάναμε τα σχέδια μας. Για τον Γκάλη κάναμε απλώς την προσευχή μας»!

Last, but not least, που έλεγαν και στο παλιό χωριό του Γκάλη, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ήμασταν ένα βράδυ στην ταβέρνα του «Βαλέσα» στην Άνω Νέα Σμύρνη και μεταξύ μπιφτεκιού και κρασιού, ο Φάνης Χριστοδούλου είπε μια πολύ μεγάλη κουβέντα: «Όλοι όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ, πρέπει να πληρώνουμε ειδικό φόρο, που θα τον λένε. Γκαλόσημο»!

Ο Γκάλης συνήθιζε να λέει ότι «η πρίζα θα βγει μόνη της». Δεν είχε ωστόσο αυτό το προνόμιο, διότι η πρίζα δεν βγήκε μόνη της, ούτε την έβγαλε ο ίδιος. «Έδειξα μόνο το μισό μέρος του ταλέντου μου και ίσως γι' αυτό θα ήθελα να ξαναγυρίσω στα γήπεδα» είπε όντας απόμαχος πια κι αφού δεν ευοδώθηκε καμιά από τις προσπάθειες να επιστρέψει και να 'χει την ευχαρίστηση να δει την πρίζα να βγαίνει χωρίς να την τραβάει ξένο χέρι.

Στα 63 του, είκοσι έξι χρόνια μετά την αποστρατεία του, ο Γκαλιέγκο πηγαινοφέρνει την κόρη του, τη Στέλλα μια στο σχολείο και μια στο γήπεδο του τένις. Λέει μάλιστα ότι έχει πάρει τους δικούς του ώμους! Δεν ξανάβαλε σορτσάκι και φανέλα, ούτε ξαναπήρε την μπάλα στα χέρια του, έστω για ένα ματς παλαιμάχων, ίσως επειδή θέλει να τον θυμούνται αντρειωμένο!

Αν υπέκυπτε καθ' οιονδήποτε τρόπο στον πειρασμό του Φάουστ, θα ικανοποιούσε τον Γκαίτε, αλλά όχι τον εαυτό του.

Από τότε που αποσύρθηκε, μοιάζει με μια οπτασία που εμφανίζεται από καιρού εις καιρόν για να θεριεύει τη νοσταλγία των θαυμαστών του, αλλά και την περιέργεια εκείνων, οι οποίοι δεν τον πρόλαβαν και απλώς τον έχουν δει στα αφιερώματα της τηλεόρασης, στις παλιές βιντεοκασέτες και στο. Υou Tube!

Δεν ανακατεύτηκε ποτέ άλλοτε σε μπασκετικές δουλειές, δεν συχνάζει καν στα γήπεδα, δεν ζήτησε, ούτε διεκδίκησε αξιώματα, δεν έφθειρε την υστεροφημία του και αποτραβήχτηκε σαν τον Κιγκινάτο ο οποίος μετά την υπατεία του πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στο χωράφι του, στις όχθες του Τίβερη.

Η πατρίς ευγνωμονούσα έδωσε το όνομα του στις κλειστές σάλες του Αλεξάνδρειου και του ΟΑΚΑ, τόσο οι Ευρωπαίοι το 2007, όσο και οι Αμερικανοί πρόπερσι έστρωσαν το κόκκινο χαλί για να περπατήσει στην αίθουσα του θρόνου (του Hall Of Fame) και ασφαλώς καταχωρίζεται ως ένα μνημείο παγκόσμιας μπασκετικής κληρονομιάς της UNESCO!

Σαράντα ένα χρόνια πριν. Το ημερολόγιο δείχνει 2 Δεκεμβρίου του 1979 στο Αλεξάνδρειο. Μόλις έχει κυκλοφορήσει το «Αποκάλυψη τώρα» του Φράνσις Φορντ Κόπολα και το ελληνικό μπάσκετ τη βιώνει, όχι στο σινεμά, αλλά στην πραγματικότητα. Είναι η πρώτη παρουσία εκείνου που έμελλε να μας πάρει από το χέρι, να μας περπατήσει στον αέρα και να μας απογειώσει στη δική του στρατόσφαιρα, καταργώντας το νόμο της βαρύτητας!

Η Ιστορία είχε αρχίσει να γράφεται δυο μήνες νωρίτερα, όταν ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης ταξίδεψε στο Νιού Τζέρσεϊ για να κλέψει τον απόφοιτο του «Σίτον Χολ» και τρίτο σκόρερ του αμερικανικού κολεγιακού πρωταθλήματος, ονόματι Nicky Gallis, μέσα από την αγκαλιά όχι μόνο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, οι οποίοι τον ανακάλυψαν πρώτοι, όσο της μάνας του που δεν ήθελε ν' αφήσει τον κανακάρη της να φύγει από κοντά της.

Εντέλει, η Στέλλα Γεωργαλή τον έστειλε στην ευχή της Παναγίας, στην κυριολεξία κιόλας, καθώς οι αντιστάσεις της κάμφθηκαν, όταν ο Τσιλιγκαρίδης, της πρόσφερε για δώρο μια εικόνα της Μεγαλόχαρης.

Η Παναγιά μαζί σου, λοιπόν. Η μάνα «έδωσε την ευχή της κι ο πατέρας την πιο σπουδαία συμβουλή: «Να μην πηγαίνεις ποτέ πίσω παιδί μου»!

Ο Αρης είναι ο πρωταθλητής της προηγούμενης σεζόν, ο Γιάννης Ιωαννίδης βρίσκεται στον πάγκο της Λάρισας, στη θέση του έχει αναλάβει ο Αμερικανός Φρανκ Ντέβελι και η άφιξη του στις 29 Σεπτεμβρίου μοιάζει με τον ερχομό του Μεσσία. Μόνο που ο Μεσσίας είναι κομματάκι πιο κοντός απ' ό,τι τον είχαν πλάσει στη φαντασία τους οι Αρειανοί!

Ο Ανέστης Πεταλίδης δεν χάνει την ώρα του. Το ίδιο απόγευμα τον παίρνει με το στόμα πρησμένο από ένα πρόβλημα στα δόντια, τον πηγαίνει στον οδοντίατρο και ύστερα στο γήπεδο της ΧΑΝΘ για την πρώτη προπόνηση. Εκεί τον αφήνει στο. έλεος του Βαγγέλη Αλεξανδρή, που θα έπαιζε τον ρόλο της λυδίας λίθου για το τι ψάρια πιάνει ο λεγάμενος.

Η Ιστορία θα μπορούσε να έχει γραφτεί διαφορετικά, αφήνοντας την Ελλάδα στο περιθώριο της. Εάν ο Γκάλης δεν τραυματιζόταν τις μέρες των δοκιμών πριν από το ντραφτ του ΝΒΑ. Εάν επιλεγόταν πιο ψηλά από το Νο 68. Εάν τον διάλεγε μια άλλη ομάδα και όχι οι Σέλτικς. Εάν ο ατζέντης του, Μπιλ Μάνιον, είχε ασχοληθεί περισσότερο μαζί του και δεν αφοσιωνόταν, εκείνη την περίοδο, στην προώθηση της σόλο καριέρας της Νταιάνα Ρος.

Αλλά, διάβολε, με τα «what if» δεν γράφεται η Ιστορία κι αυτό ο Γκάλης το ξέρει καλά!

Η έναρξη της σεζόν 1978-79 βρίσει το πρωτάθλημα διχοτομημένο (σύμφωνα με τη φαεινή ιδέα του Στέλιου Γιώση) και τον υπερασπιζόμενο τα σκήπτρα του Αρη απέναντι στον Ηρακλή, με νέο πρόσωπο έναν μελαχρινό, δασύτριχο, με αφάνα στο μαλλί και με το Νο 7 στην πλάτη, που τον έλεγαν Νίκο Γεωργαλή και είχε σκάσει μύτη ως ο Μεσσίας!

Ένας Μεσσίας, που είχε εξαπατηθεί για να υπογράψει το συμβόλαιο του στις 16 Οκτωβρίου, καθότι ο πρόεδρος Μενέλαος Χατζηγεωργίου βρισκόταν με την ποδοσφαιρική ομάδα στην Περούτζια και είχε φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να λάβει-και μάλιστα οριακά- την έγκριση της μεταγραφής από την πλειοψηφία των μελών του ΔΣ του ΑΣ Άρης!

Δεδομένου ότι ο Χατζηγεωργίου υπήρξε (εκτός από αρχηγός της ομάδας πόλο του Άρεως) ένας από τους διαπρεπέστερους Έλληνες μαιευτήρες-γυναικολόγους, ενώ αργότερα διετέλεσε βουλευτής και Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, θα έλεγα ότι την απόφαση την έβγαλε με καισαρική τομή κι ενώ της εγκυμονούσας της είχαν σπάσει από μέρες τα νερά!

Το γράφω αυτό διότι ο Γκάλης βρισκόταν μέρες στη Θεσσαλονίκη, παρακολούθησε τον συγκλονιστικό αγώνα με την Μακάμπι στο «Παλέ» (104-103), αλλά δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο, δεν είχε πάρει προκαταβολή και ως εκ τούτου «no play, no pay»!

Με τον κίνδυνο να τσατιστεί από την αναμονή και να επιστρέψει στο Νιου Τζέρσεϊ, ο Γιάννης Μπουτοβίνος εμφανίστηκε ένα πρωινό στο «Μακεδονία Παλάς», είπε (ψέματα) στον Νικ ότι είναι ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου, τον πήρε, πήγαν στα γραφεία του Άρεως και έβαλαν τις υπογραφές!

Μετά από τόσα χρόνια το αδίκημα (της αντιποίησης προεδρικής) αρχής όχι μόνο παραγράφηκε, αλλά καθαγιάστηκε κιόλας!

Λίγα λεπτά πριν από το τζάμπολ, στις τελευταίες οδηγίες του, ο Ντέβελι του έδωσε την απλούστερη των εντολών: «Νick you take the ball from Vangelis, you move right, then you get a screen from Diamantis and you shot»!

Ο Vangelis ο οποίος έδινε την μπάλα στον νεοφερμένο σούτινγκ γκαρντ είναι ο Αλεξανδρής, ο Διαμαντής που έκανε το σκριν ο Σκόνδρας και ο Νικ είναι ο Νικ!

Βεβαίως η συγκεκριμένη οδηγία δεν άρεσε πολύ στον Χάρη Παπαγεωργίου, ο οποίος την προηγούμενη σεζόν είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με τον εκπληκτικό μέσο όρο των 35.5 πόντων.

Δεν άρεσε επίσης καθόλου στον Διονύση Ανανιάδη, που από βασικός σούτιγκ γκαρντ την προηγούμενη χρονιά, δεν πάτησε καν στο παρκέ εκείνο το βράδυ και όπως αυτοσαρκάστηκε μετά από πολλά χρόνια, «από εκείνο το βράδυ κατάλαβα ότι έπρεπε από σουτέρ και σκόρερ να γίνω ο... Φοιρός του μπάσκετ»!

Α, ναι (η εντολή του Ντέβελι) δεν άρεσε επίσης στον απαιτητικό μπασκετικό κόσμο του Άρεως και στους δημοσιογράφους που κάλυπταν τον αγώνα!

Άρεσε όμως στον πλέι μέικερ του Ηρακλή, διότι όλη την εβδομάδα ο Αλεξανδρής τον είχε τρομοκρατήσει λέγοντας του ότι «ο Σακελλαρίου παίζει βασικός στην εθνική ομάδα, είναι δαίμονας που σου κόβει την ανάσα στο over play και θα σου αλλάξει τα φώτα»!

Στον Αλεξανδρή, παρεμπιπτόντως, είχε λάχει ο κλήρος να παίξει τον ρόλο της βασάνου του Γκάλη, στην πρώτη προπόνησή του, όταν ο (πρώην προπονητής και τότε γενικός αρχηγός) Ανέστης Πεταλίδης τον έπιασε συνωμοτικά και του είπε «μαύρε όρμα του να δούμε τι ψάρια πιάνει ο γιάνκης»!

Ο μαύρος (ένεκα το μελαχρινό χρώμα του) του όρμησε και μετά από πέντε λεπτά άμυνας είχε βγάλει κιόλας την ασφαλή ετυμηγορία του.

«Ανέστη εγώ που είμαι χαλκέντερος, τα 'φτυσα! Ο τύπος είναι από άλλο ανέκδοτο»!

Όταν ο Γκάλης πήγε στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης για να έλθει στην Ελλάδα, (έλεγαν ότι) είναι 1.91μ. Όταν βγήκε στη Μίκρα δεν ξεπερνούσε το 1.85μ. και αυτή η απογοήτευση σε συνδυασμό με τα άστοχα σουτ στο ντεμπούτο του, έκαναν τους Αρειανούς να μουδιάσουν.

Βεβαίως εκείνο το βράδυ ο Γκάλης έκανε τον Σακελαρίου ν' αλαφιάσει και τον Καρατζουλίδη (σε μια φάση στην οποία περπάτησε στον αέρα, εν είδει trailer από τα προσεχώς) να νομίζει ότι βλέπει φαντάσματα, έκανε τέσσερα φάουλ και εν τέλει έβαλε τριάντα πόντους, αλλά τόσους έβαζε στην κακή του μέρα μάλιστα ο Παπαγεωργίου!

Είκοσι χρόνια αργότερα ο Νικ είχε πει ότι «είχα τρακ, ο Ντέβελι έβαλε μόνο ένα σύστημα που με έκανε να κόβω πότε δεξιά και πότε αριστερά, τα στεφάνια ήταν σκληρά, γι αυτό πήρα από πείσμα μερικά τραβηγμένα σουτ», ενώ το ίδιο βράδυ είχε ζητήσει πίστωση χρόνου, που αρνήθηκαν να του δώσουν οι δημοσιογράφοι!

Έξω από τα αποδυτήρια, ο Πεταλίδης έσπευσε να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει, ενώ μόλις έφυγε, οι δημοσιογράφοι του επισήμαναν ότι «είναι ατομιστής και άστοχος».

Τότε ο Ανέστης θύμωσε και άρθρωσε μια κουβέντα που έμελλε να μείνει στην ιστορία.

«Προσέξτε καρντάσια, γιατί εκεί όπου φτύνετε τώρα, σε λίγες μέρες θα γλείφετε»!

Όντως μετά από μερικές μέρες το παρκέ του Παλέ Ντε Σπορ είχε γίνει λαμπίκος, οπότε ο Γκάλης μπορούσε να κάνει άνετα την επιθεώρησή του.

Εβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου σήμερα: να προσπαθήσω (με πολύ κόπο, είναι η αλήθεια) να ξεπαγώσω από τη μνήμη μου (που είναι η συλλογική, πάει να πει ολονών μας) μερικές Γκαλικές στιγμές. Ιδού, λοιπόν...

1.Η καλύτερη φωτογραφία που έβγαλα ποτέ μου: Οκτώβριος 1982, Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, Τουρνουά Δημήτρια: ελόγου μου 19 ετών στη μέση, αριστερά μου ο Γκάλης και δεξιά μου ο Μάικλ Τζόρνταν, που τότε ήταν δευτεροετής στο Νορθ Καρολάινα. Ευτυχώς δεν κάηκε το φλας!

2.Ένα μεσημέρι τον Ιούλιο του '86 στο ξενοδοχείο «Μellia Castilla» της Σαραγόσα: η εθνική ομάδα, που συμμετέχει για πρώτη φορά στο Μουντομπάσκετ γευματίζει και ο Καμπούρης γυρνάει προς τον Γκάλη και του ζητάει μια φέτα ψωμί. Ο Νικ καμώνεται ότι μιλάει σοβαρά και αυστηρά και τον αποπαίρνει: «Θα σου δώσω ψωμί, θα πάρεις θάρρος και το βράδυ θα μου ζητάς και την μπάλα»!

3.Ζάγκρεμπ, 24 Ιουνίου 1989, ημιτελικός Ευρωμπάσκετ, Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση: Πενήντα ένα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, ο Γκάλης κόβει μέσα στη ρακέτα (πατάει και λίγο τη γραμμή, αλλά ευτυχώς δεν το πρόσεξαν οι διαιτητές), πασάρει στον Χριστοδούλου, που σουτάρει τρίποντο. Η μπάλα μόλις έχει φύγει από τα χέρια του Φάνη και ο Νικ σηκώνει και τα δυο χέρια του ψηλά και πανηγυρίζει!

4.Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 14 Ιουνίου 1987, τελικός Ευρωμπάσκετ, Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση: Διείσδυση, τριπλό σπάσιμο της μέσης ανάμεσα και στους πέντε Σοβιετικούς και ένα καλάθι βγαλμένο από το ρεπερτόριο του Νουρέγιεφ και του Μπαρίσνικοφ!

5.Το δολοφονικό βλέμμα του στα ματς του Άρη με τη Λιμόζ και της Εθνικής με τη Γαλλία, κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα και αντίκριζε μπροστά του τον Ρισάρ Ντακουρί!

6.Οι ομηρικές ταβλομαχίες του με τον Ρωμανίδη, τον Σισμανίδη και τον συχωρεμένο (ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου) Βασίλη στη βεράντα του «John's» στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ του '87. Πάντοτε υπό το άγρυπνο βλέμμα του παπαγάλου «Τζάκο»!

7.Ο πανικός από τον οποίο καταλήφθηκε μετά τον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, όταν συνειδητοποίησε ότι είχε χαθεί η (μία και μοναδική μπάλα) με την οποία έπαιζε ως τότε η Εθνική. Πάνω στους πανηγυρισμούς την κλότσησε στην εξέδρα ο Μέμος Ιωάννου και την έχασε ο υπάλληλος της ΕΟΚ Στέλιος Αναστασιάδης, που ήταν επιφορτισμένος να τη μαζεύει τη βράδυ. Ο Γκάλης τρελάθηκε, αλλά βρήκε τη λύση γρήγορα: το επόμενο πρωί στην προπόνηση δοκίμασε καμιά δεκαριά μπάλες και απεφάνθη: «Αυτή θα είναι η μπάλα μου στον τελικό»!

8.Για χάρη του οι προπονητές είτε ανέσυραν από τα σκονισμένα ράφια παλιές τακτικές ή εξαναγκάστηκαν να επινοήσουν νέα κόλπα για να τον περιορίσουν: στα ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ ο Ροδόπουλος χρησιμοποιούσε (με αποτελεσματικότητα μάλιστα) τη σύνθετη άμυνα «box and one» ή «diamond and one», που συνίστατο σε συνδυασμό τεσσάρων παικτών σε ζώνη και ενός (Δημήτρης Καλπάκης) σε man to man. Το 1988 στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Ρότερνταμ ο Ιβκοβιτς έβαλε πάνω του ψηλό παίκτη (Τόνι Κούκοτς), ενώ πολύ συνηθισμένη ήταν, εκείνη την εποχή, ήταν η μικτή άμυνα τρεις σε ζώνη και δυο man to man στον Γκάλη και στον Γιαννάκη.

9.Το βράδυ της 29ης Φεβρουαρίου του 1992 (μέρα που τη διάλεξε ο αθεόφοβος.) στο Μετς (εκεί όπου έμελλε να εμφανιστεί για τελευταία φορά με αθλητική περιβολή μετά από δυόμισι χρόνια) ο Νικ ξεπέρασε τον Βασίλη Γκούμα στον πίνακα των σκόρερς όλων των εποχών στην Α' Εθνική (11.032 έναντι 11.030) και είπε «τώρα που έκανα το ρεκόρ θα το γυρίσω σε σέντερ»!

10.Στις 24 Ιανουαρίου του 1981 στη Νίκαια (Ιωνικός-Άρης 113-114) πέτυχε το ατομικό ρεκόρ του με 62 πόντους, ενώ στο ίδιο ματς ο Γιαννάκης έβαλε 73. Παρ' όλα αυτά ο Γκάλης ήταν γεννημένος πλέι μέικερ και αυτό ήταν το μεγάλο, πλην ανεκπλήρωτο στοίχημα του Ιωαννίδη: να τον επαναφέρει σε αυτή τη θέση. Τον Σεπτέμβριο του 1991, στις πιο δημιουργικές βραδιές του ως πόιντ γκαρντ, ο Γκάλης μοίρασε 40 (23+17) ασίστ στα δυο ματς του προκριματικού γύρου της Ευρωλίγκας με τη φινλανδική Ουουσικαουπούνκι!

11.Κι όμως υπήρξε αγώνας στον οποίο ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος σκόρερ όλων εποχών δεν το. μάτωσε: Το ιστορικό γεγονός συνέβη στις 18 Μαΐου του 1994 στη Νέα Σμύρνη (Πανιώνιος-Παναθηναϊκός 93-71) όπου -με αντίπαλο και πάλι τον Γιαννάκη- «έγραψε» 0/4 σουτ, καμία ελεύθερη βολή και 5 ασίστ σε 24 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα!

12.Ο Γκάλης βεβαίως ήταν Ελληνας και όχι… Μαυριτανός, όπως κατηγόρησε συλλήβδην τους πρωταθλητές Ευρώπης του 87 ο συχωρεμένος ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι, ωστόσο μέσα στην πίκρα του βρήκε να πει μια καλή κουβέντα για τον Νικ: «Το πιστεύω ακράδαντα, αυτός είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα»!

13. Σε όλη την καριέρα του (Σίτον Χολ- Άρης - Παναθηναϊκός - Εθνική) έπαιξε 854 επίσημα ματς και σημείωσε 25.995 πόντους, δηλαδή 30.4 κατά μέσο όρο!

14. Ο Ρεντ Αουερμπαχ παραδέχθηκε κάποτε πως ένα από τα λιγοστά λάθη που διέπραξε στη θρυλική καριέρα του ως προπονητή και αργότερα ως προέδρου των Σέλτικς ήταν ότι δεν έδωσε μια ευκαιρία στον Γκάλη να δείξει εάν μπορεί να σταθεί στο ΝΒΑ. Αυτό μετά από χρόνια το επιβεβαίωσε και ο (μετέπειτα προπονητής της Ολίμπια Μιλάνο) Νταν Πίτερσον που συνεργαζόταν ως σκάουτερ με την ομάδα της Βοστώνης.

15.Στις άπαικτες δηλώσεις που έχουν κατατεθεί στο βωμό της μεγαλοσύνης του Γκάλη, έβαλε μια πολύ έντονη πινελιά και ο ΑΕΚ Βαγγέλης Νικητόπουλος μετά από ένα ματς της ΑΕΚ με τον Αρη: «Έκανα σήμερα την προσευχή μου μπας και κοιμηθεί ο Γκάλης, αλλά μου φαίνεται ότι είναι πιο εύκολο να κοιμηθεί ο… Θεός»!

16.Α, ναι, δεν πρέπει να πάει χαμένη και η ελεγεία του Μπομπ Μακ Αντού (ο οποίος συνόδευσε, κατά τα ειωθότα της τελετής, τον Γκάλη στη σκηνή του Hall Of Fame) μετά τη συντριπτική (αλλά άνευ αντικρίσματος) νίκη του Άρη επί της Τρέισερ Μιλάνο με 98-67. «Αυτά που έκανε απόψε ο Άρης δεν τα έχω πάθει ούτε από τους Σέλτικς κι όσο μας βομβάρδιζε ο Γκάλης νόμιζα ότι έβλεπα μπροστά μου τον Λάρι Μπερντ. Οh my goodness»! Παρεμπιπτόντως τη σεζόν 1978-79 ο Γκάλης αναδείχθηκε τρίτος σκόρερ του NCAA πίσω από τον μετέπειτα ηγέτη των Σέλτικς και τον Μπάτλερ.

17.Ο Γκάλης περισσότερο από τα (μετρημένα και λιγοστά) λόγια του μιλούσε με τα έργα του και κυρίως με τη σιωπή του! Κι όπως έλεγε ο Ιωαννίδης, «είχε κι εκείνο το χαμηλό βλέμμα που σε σκότωνε»!

18.Μια και το 'φερε η κουβέντα για τα λόγια, έδωσε την πρώτη «ζωντανή» συνέντευξή του στην τηλεόραση, δυο μήνες μετά το ντεμπούτο του, στον Παύλο Αλέπη της (μονοπωλιακής τότε) ΕΡΤ, μετά από έναν αγώνα με την ΑΕΚ στο γήπεδο του Ιωνικού Νέας Φιλαδελφείας.

19.Χωρίς τηλεοπτική κάλυψη και δεδομένου του διχοτομημένου (σε ομίλους Νότου και Βορρά) πρωταθλήματος, ο Άρης άργησε να κατέβει στην Αθήνα, αλλά ανήμερα του πρώτου αγώνα του στο. λεκανοπέδιο, το «Φως των Σπορ» και η «Αθλητική Ηχώ» προσκάλεσαν το φιλοθεάμον κοινό στο γήπεδο του Πειραιά με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο «πάμε να δούμε ποιος είναι αυτός ο Γκάλης». Ήμουν κι εγώ εκεί και θυμάμαι ότι οι ουρές έξω από το Παπαστράτειο έφταναν μέχρι το εργοστάσιο του Ρετσίνα και τις γραμμές του τρένου της Λεύκας! Ο Ολυμπιακός νίκησε τον Άρη με 90-89, ο Γκάλης έβαλε 28 πόντους και μια εβδομάδα αργότερα όταν ξανακατέβηκε για τον αγώνα με την ΑΕΚ (106-105) έβαλε ακριβώς τους διπλούς: 56!

20.Με τόσα ζογκλερικά κόλπα που έκανε στις προσποιήσεις και στις ντρίμπλες ο Γκάλης δεν είχε λόγο να καρφώσει για να εντυπωσιάσει. Σε ένα ματς με τον Ιωνικό όμως, στον «Πλάτωνα» έφυγε στον αιφνιδιασμό και ... όμως καρφώνει, όπως θα αναφωνούσε ο Γαλιλαίος μετά την Ιερά Εξέταση!

21.Στην Ελλάδα ο Νικ φόρεσε το Νο 7, το Νο 6 και το Νο 4, στο Σίτον Χολ είχε το Νο 11, ενώ ως τυχερό αριθμό στη ζωή του θεωρεί το 32, σε αυτό μάλιστα ποντάριζε, όποτε τύχαινε να παίξει στο καζίνο!

22.Μια δήλωσή του μετά τον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του '87 με τη Γιουγκοσλαβία έγινε το σύνθημα για γενιές και γενιές Ελλήνων αθλητών, που όλοι τους ανέβαζαν τον πήχη λέγοντας ότι «αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου μέχρι τον επόμενο αγώνα»! Έχοντας την τύχη να είμαι εκείνος ο οποίος προκάλεσε τη μνημειώδη απάντηση του, θυμάμαι ότι είδα δίπλα μου τη Βίκυ Μοσχολιού, που ήταν θαμώνας σε όλα τα ματς, να ορμάει πάνω του, να του δίνει ένα φιλί και να φωνάζει «μπράβο αγόρι μου»!

23.Οι πυγμαχικές παραστάσεις που είχε από τον πατέρα του, ο οποίος διακονούσε το άθλημα των ρινγκ, του φάνηκαν πολύ χρήσιμες σε δύο μεγάλους καυγάδες με τον Κορωναίο το 1984 (σε φιλικό αγώνα της Εθνικής με τον Παναθηναϊκό) στο γήπεδο του Σπόρτιγκ και με τον Πρέλεβιτς το στο Αλεξάνδρειο! Δεξί κροσέ, αριστερό ντιρέκτ και. τρίποντο!

24.Σε μια συνέντευξή του το 1985 στην ελληνική έκδοση του «Play Boy» δέχτηκε ερώτηση σχετικά με τις επιδόσεις του στην άμυνα. Να τι απάντησε: «Όλοι λένε ότι λουφάρω στην άμυνα, αλλά αυτό είναι λάθος. Στο κολέγιο ο Μπιλ Ράφτερι με έβαζε πάντοτε να μαρκάρω τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων και τον έκανα να δεινοπαθεί. Για να βάλεις το καλάθι χρειάζεται τέχνη, για να μην το φας χρειάζεται καρδιά κι εγώ έχω μπόλικη, αλλά παράλληλα ξέρω να ισορροπώ και να αποφεύγω τις άσκοπες κινήσεις».

25.Το 1982 δήλωσε ότι είναι επαγγελματίας μπασκετμπολίστας και γι αυτό τιμωρήθηκε με αποκλεισμό που αργότερη ήρθη από την Επιτροπή Φιλάθλου Ιδιότητος, η οποία θεώρησε ότι αυτή η δημόσια παραδοχή προσέβαλε τα χρηστά ερασιτεχνικά ήθη (sic)!

26.Το 1981 μεσούσης της τελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ στην Μπρατισλάβα επιτέθηκε στον δημοσιογράφο Θοδωρή Κοτσώνη στο λόμπι του ξενοδοχείου (και μπήκαν στη μέση ο Μπενιό και ο Μονκλάρ!) θεωρώντας υποτιμητικά τα σχόλια στις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Ωστόσο τα ματς της τελικής φάσης δεν τα περιέγραφε ο Κοτσώνης, αλλά ο συχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος!

27.Στα μέσα της δεκαετίας του '80 ο Γκάλης υπήρξε ένας από τους πρώτους αθλητές που πρωταγωνίστησαν σε τηλεοπτική διαφήμιση και συγκεκριμένα του γάλακτος «Αγνό». Ωστόσο τα αποτελέσματα δεν ήταν τα προσδοκώμενα, διότι λόγω της έχθρας με τον Άρη, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ σαμποτάρισαν το γάλα και οι πωλήσεις του «έπεσαν» στη Θεσσαλονίκη!

28.Από τη μουδιασμένη πρεμιέρα της 2ας Δεκεμβρίου του 1979 έως τους τίτλους τέλους που έπεσαν το 1992 στη δραματική συνάντηση με τον Μητρούδη, η σχέση του με τον Αρη πέρασε από πολλά κύματα.

29. Το '81 «πλακώθηκε' με τον Ιβκοβιτς, το '82 τιμωρήθηκε με αποκλεισμό δύο αγωνιστικών για (δήθεν) μειωμένη απόδοση στο ματς με τον Παναθηναϊκό, το '86 τσακώθηκε με τον Γιαννάκη (με τον οποίο ξαναμίλησε υπό το κράτος της ευφορίας, πάνω στο βάθρο, στις 14 Ιουνίου του '87) και λίγους μήνες αργότερα κόντεψε να έρθει στα χέρια με τον Ιωαννίδη, στη διάρκεια ενός τάιμ άουτ!Εκτός Άρεως, ο Γκάλης ήλθε σε ρήξη με τον συχωρεμένο Κώστα Πολίτη τόσο στην Εθνική το 1988, όσο και στον Παναθηναϊκό το 1994 και το (δεύτερο) επεισόδιο στο Μετς σηματοδότησε το τέλος της καριέρας του. Ένα τέλος άδοξο και ανάξιο της καριέρας και του μύθου του.

30. Tο καλύτερο (δικό μου) το άφησα για τον επίλογο: Δεν έχω λόγια, στέρεψαν το βράδυ της 7ης Μαΐου του 2013 που μου επιδαψιλεύθηκε η υψίστη τιμή να παρουσιάσω (μαζί με τον Γιάννη Δασκάλου) την τελετή απόσυρσης της φανέλας με το Νο 6 και της ονοματοδοσίας της σάλας του Αλέξανδρειου σε Nick Gallis Hall. Αλαλα τα χείλη των ασεβών!

Έλεγα να γράψω 63 Γκαλικές στιγμές για «κουμπώνουν» με ακρίβεια στα γενέθλια, αλλά καλά να ‘μαστε, θα τις συμπληρώσω του χρόνου!

Κατόπιν όλων αυτών, Γκάλη γερά και χρόνια σου πολλά!