«Εεεε, στραβάδι, δεν είσαι μόνος»

Την τελευταία φορά που μπήκα σε γήπεδο μπάσκετ, έφυγα κρατώντας στα χέρια μία σημαία της Κόστα Ρίκα και ένα πορτρέτο του Ανδρέα Παπανδρέου. Όχι, σταθείτε, μη φεύγετε, σοβαρά μιλάω.

Στις 7 Ιανουαρίου 2020 έλαβα μία καταπληκτική επιστολή, η οποία μου έφτιαξε το κέφι για μήνες και με έκανε να υποψιάζομαι ότι δεν χάνω τον καιρό μου όποτε μάχομαι ανεμομύλους.

Αποστολέας ήταν ένας επαγγελματίας, εν ενεργεία προπονητής ομάδας της Α1. Και αφορμή, αυτό εδώ το άρθρο μου, που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και συζητήσεις στα μπασκετικά στέκια. Ίσως επειδή έλεγε αλήθειες. Και κυνηγούσε ανεμομύλους.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι ρομαντικοί τερματίζουν τελευταίοι, αλλά δεν με πολυνοιάζει. Μερικές φορές, βρίσκεις στη γαλαρία την καλύτερη παρέα.

Κωλυόμαι να παραθέσω το πλήρες περιεχόμενο της επιστολής, αλλά καταγράφω εδώ ένα μικρό μέρος της, παραλείποντας ονόματα και διευθύνσεις τρίτων οι οποίοι θα μπορούσαν να θιχτούν ή και να επαναστατήσουν:

«…Ακόμα θα αναρωτιέσαι αγαπητέ Νίκο προς τι η επιστολή αυτή. Για να είμαι ειλικρινής, σε μένα απέναντι κυρίως και μετά σε σένα φυσικά που δέχεσαι την όχληση, δεν ξέρω ακριβώς.

Ίσως το πρωτόγονο ένστικτο του είδους για ομαδοποίηση. Το άρθρο σου με "τραβάει από τα μαλλιά" που τραγουδούσε και ο Βασίλης. Φωνάζει βρε αδερφέ, φωνάζει "εεεε, στραβάδι, δεν είσαι μόνος"!!!

Ίσως πάλι το ότι τα όσα κατέγραψες μου ακούστηκαν σαν την ηχώ των όσων με αγωνία μοιραζόμαστε οι συνάδελφοι στα μπασκετικά καταγώγια... Μπορεί και αυτό.

Σίγουρα όμως και για κάτι άλλο. Γιατί θέλω να σου πω ότι εκτός από "τους εύθικτους που εξαφανίστηκαν", εκτός από εκείνους που "χώνουν το κεφάλι στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο" και εκτός από εκείνους που "μετέχουν στο αλισβερίσι", όπως γράφεις, ΝΑΙ, υπάρχουν και αυτοί που "πηγαίνουν με το σταυρό στο χέρι".

Με μία ένσταση αν μου επιτρέπεις. Μέσα σε αυτούς υπάρχουμε και εκεινοι που το κάνουμε όχι (μόνο) γιατί είμαστε "κορόιδα", αλλά γιατί ακόμα πιστεύουμε ότι κάποτε θα νικήσουμε.

Έχεις καταθέσει κατ'επανάληψη την απέχθεια, την αποστροφή και τη σιχαμάρα σου για την πάμφτωχη, παραπαίουσα και παρακμιακή ελληνική μπασκετική πραγματικότητα. Έχεις δηλώσει ότι "ευτυχώς παίρνεις το οξυγόνο σου από τα ματς της Ευρωλίγκας και ενίοτε από κανένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα".

΄Εχοντας καταγραψει η πένα σου τις ενδοξότερες σελίδες αυτής της πολύπαθης αθλητικής κοινότητας, έχοντας συναναστραφεί ιερά Τοτέμ του Ελληνικού και Παγκόσμιου Μπάσκετ, ναι, έχεις δίκιο.

Όμως σε (προ-)(παρα-)καλώ να το σκεφτείς ξανά. Μην αποσύρεσαι, μην αποστασιοποιείσαι. Σε χρειαζόμαστε. Εμείς, οι "νέοι", τα "στραβάδια".

Υπάρχουν μικροί διάσπαρτοι πυρήνες αλλαγής, μέτρου και υγείας που αν ενώσουν το θετικό τους φορτίο ίσως, λέω ίσως, η "χημική" ένωση που θα προκύψει να έχει υπερπολλαπλάσια ισχύ από τη δύναμη των τυχοδιωκτών, των στοιχηματζήδων, των εκβιαστών και των περαστικών.

Να ξεβρωμίσει αυτός ο οχετός. Ε, να πάρουνε το "μπούλο", που λέει ένας σοφός γέροντας. Εσύ με την πένα σου, κάποιοι άλλοι με το ήθος τους, άλλοι πάλι με τη φωνή τους, άλλοι με το έργο τους κ.ο.κ.

Venceremos!»

Αποστολέας του e-mail ήταν ο άγνωστός μου σε προσωπικό επίπεδο Βαγγέλης Ζιάγκος, ο οποίος τότε εργαζόταν στο Ρέθυμνο και πλέον στον Ηρακλή. Σπεύδω να σημειώσω ότι οι παραπάνω ομάδες ουδέποτε κατηγορήθηκαν για εμπλοκή σε μιλημένα ματς ή παράνομο στοιχηματισμό.

Ναι, κυκλοφορούν και κανονικοί άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι που σκέπτονται, ανησυχούν και ξέρουν πώς να εκφραστούν. Κατά βάθος το γνώριζα, αλλά κόντευα να το ξεχάσω, από τότε που έριξα πίσω μου μαύρη πέτρα. Το καταγράφω για να το μάθετε και εσείς.

Τα υπόλοιπα που μου έγραψε ο, έκτοτε φίλος, Βαγγέλης, δεν θέλετε να τα ξέρετε. Περιέχουν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, όχι δικά του ή δικά μου, αλλά του μπάσκετ.

Πάντως τη Basket League την παρομοιάζει εύστοχα με «βασανιστικά αργά βυθιζόμενο πάλαι ποτέ "υπερωκεάνιο" που τα τελευταία χρόνια μοιάζει με τις μπαλωμένες ξύλινες πιρόγες των πειρατών του Τόνγκο και της Γουινέας, φαινομενικά γρήγορο, με αυτοσχέδιες ή κλεμμένες μηχανές, ασύμβατες με το σκαρί της ξύλινης μπαλωμένης πιρόγας…».

Έχει κι άλλα, πολλά και γλαφυρά, αλλά θα μου επιτρέψετε να τα κρατήσω για τον εαυτό μου.

Οι μπασκετάνθρωποι που τρέχουν τον Γυμναστικό Σύλλογο Γλυκών Νερών με κάλεσαν για να γνωριστούμε, στην ετήσια τελετή «αποφοίτησης» των νέων ταλέντων στο μπάσκετ.

Για την ακρίβεια, να γνωριστούμε ξανά. «Είχαμε συναντηθεί και μιλήσει παλιά, τότε που βλέπαμε όλοι μαζί τους τελικούς του ΝΒΑ το 1996, μαύρη νύχτα στα Wendy’s της οδού Βουκουρεστίου…».

Πήγα με μεγάλη χαρά και συνάντησα στραβάδια, ψάρακλες και ρομαντικούς κουρσάρους: τη φυλή που περιγράφει στην επιστολή ο Βαγγέλης Ζιάγκος.

Ανάμεσά τους ήταν και ο ίδιος, επίλεκτο μέρος της προπονητικής ομάδας δίπλα στον Σταύρο Μυκονιάτη. Χαιρετηθήκαμε σαν παλιοί φίλοι. Σαν ραδιόφωνα, που συντονίζονται στο ίδιο μήκος κύματος.

Στην εκδήλωση είχε κληθεί και ο Δημήτρης Μαυροειδής, τιμώμενο πρόσωπο για το έκπαγλον ήθος και για την αψεγάδιαστη καριέρα του. Και την προηγούμενη μέρα ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης, με το ίδιο σκεπτικό. Έχω τρομερή αδυναμία και στους δύο. Μας συνδέει άλλωστε η Κρήτη.

Μου ζήτησαν να πω δυό λόγια στα παιδιά, τα νεαρά φυντάνια που ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της σεμνής γιορτής.

Πήρα το γεροντίστικο ύφος μου και τους συμβούλευσα να ακούνε πρώτα τους γονείς και μετά τους προπονητές. Πρώτα το σχολείο και έπειτα την ομάδα.

Να γίνουν πρωτίστως αξιόλογοι συμπαίκτες και μετά αξιόλογοι παίκτες. Να είναι πάνω απ’ όλα καλοί πολίτες και σε δεύτερο πλάνο καλοί αθλητές.

Να έχουν τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά. Να διαβάζουν και να ταξιδεύουν. Και να ευλογούν την τύχη που τους έριξε σε καλά χέρια.

Οι άνθρωποι του συλλόγου είναι αγνοί διάκονοι της πορτοκαλί μπάλας.

Ο γενικός γραμματέας Γιάννης Ηλιόπουλος και ο έφορος παιδικού Νίκος Μελάς ταξίδεψαν πέρυσι στο Κάουνας, μόνο και μόνο για να συνομιλήσουν με τον Ρικ Πιτίνο σε στιγμές εκτός υπηρεσίας. Ο πρόεδρος Άγγελος Τάσκος έλαμπε από καμάρι.

Τα παιδιά και οι γονείς άκουγαν εμάς τους ...μεγάλους, προσεκτικά. Η μυρωδιά του μπάσκετ ξεχείλιζε από τους τοίχους του γυμναστηρίου.

Μου έδειξαν και ένα βίντεο, που μου έβγαλε τα μάτια. Πιτσιρίκια της παιδικής ομάδας των Γλυκών Νερών, αμερικανιστί Sweet Waters, να εκτελούν στην εντέλεια τα plays των Μιλγουόκι Μπακς!

Και έφτιαξαν και το δικό τους ντοκυμαντέρ τύπου Last Dance, διάρκειας 90 λεπτών, που ακολουθεί μία ομάδα εκκολαπτόμενων καλαθοσφαιριστών σε περίοδο 8 ετών.

Έτσι μου ‘ρχεται, να τα στείλω στο Αμέρικα για να καταλάβουν και εκεί ότι τίποτε δεν συμβαίνει τυχαία…

Υπάρχουν αμέτρητοι παρόμοιοι θύλακοι υγείας εκεί έξω, τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία. Αυτοί είναι που κρατούν το οικοδόμημα όρθιο και το κύτταρο ζωντανό.

Πρόκειται για τις σχεδίες που θα γίνουν σανίδες σωτηρίας όταν βουλιάξει το υπερωκεάνιο. Και ας δηλώνουν πειρατές των Γλυκών Νερών.

Οι άνθρωποι του συλλόγου είχαν διαβάσει το πρώτο βιβλίο μου και γνώριζαν την αγάπη μου για την Κόστα Ρίκα. «Δεν ξέρω αν είναι επίγειος παράδεισος, αλλά συμβολίζει την απόδραση και τη διαφυγή», τους εξήγησα, αν και δεν χρειαζόταν.

Όταν έφτασε η στιγμή να παραλάβω το δικό μου …τρόπαιο, δεν μου έδωσαν κάποια ανούσια πλακέτα, αλλά μία σημαία της Κόστα Ρίκα! Συγκινήθηκα πάρα πολύ και δεν μπορούσα να μιλήσω. Είναι από τα ωραιότερα δώρα που απέκτησα ποτέ.

Πριν φύγω, παρέλαβα και ένα πιο δημοσιογραφικό σουβενίρ: ένα πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας από τη μέρα που η εξουσία άλλαξε χέρια, το μακρινό 1981.

«Αλλαγή!», παιάνιζε η εφημερίδα όπου πέρασα 25 γεμάτα χρόνια της καριέρας μου. Η προσωπογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου μου θύμισε Βασιλακόπουλο και λίγο με ξενέρωσε!

Χάρισα στον Ζιάγκο ένα αντίτυπο από Τα Ματς Της Ζωής Μας και κινήθηκα προς την έξοδο. Νομίζω ότι συμφώνησε και εκείνος, με αυτό που έγραψα στην αφιέρωση: «Μαθαίνουμε από τις ήττες μας».