Μια ομάδα κοριτσιών γράφει για το «λουκέτο»: «Ο αθλητισμός εξαφανίστηκε από την καρδιά μας…»

• ΡΙΧΝΩ ΟΛΟ ΤΟ ΦΤΑΙΞΙΜΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ
• ΣΑΝ ΝΑ ΧΑΝΩ ΜΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
• ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ!
• ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΘΟΝΗ
• ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ
• ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΟΡΕΞΗ
• ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ
• ΜΑΣ ΕΚΟΨΑΝ ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
• ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ
• ΛΥΠΗ, ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ
• ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΛΗΘΑΡΓΟ
• ΠΟΣΟ ΟΔΥΝΗΡΟ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΟΠΩΣ ΘΕΣ

Η λογική όσον αφορά το restart στον αθλητισμό επικράτησε εν μέρει, καθώς δόθηκε το πράσινο φως για την επανεκκίνηση στα πρωταθλήματα που κινούνται, σύμφωνα με τους λοιμοξιολόγους, σε… επαγγελματικά πλαίσια, εντούτοις οι χαμηλότερες εθνικές κατηγορίες και οι προπονήσεις των Ακαδημιών παραμένουν στον «πάγο». Οι επιπτώσεις της αγωνιστικής απραξίας είναι οδυνηρές και το ζήτημα πλέον έχει να κάνει με τη ψυχολογική διαχείριση μιας πρωτόγνωρης κατάστασης. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν το gazzetta.gr έδωσε τον λόγο στην ομάδα μπάσκετ του Διαγόρα Ρόδου, ζητώντας από την προπονήτρια Γεωργία Βελούδου και τις νεαρές αθλήτριες να περιγράψουν το πώς βιώνουν το «λουκέτο» και τη ζωή μακριά από το γήπεδο.

ΡΙΧΝΩ ΟΛΟ ΤΟ ΦΤΑΙΞΙΜΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ

«Ως άνθρωπος είμαι γενικά εσωστρεφής, οπότε όταν ξεκίνησε όλο αυτό, δεν με πείραξε ιδιαίτερα και σκέφτηκα πως δεν θα είναι και άσχημα αφού δεν βγαίνω γενικώς... 'Όμως έκανα λάθος, όσο περνάει ο χρόνος τόσο το χειρότερο. Το κίνητρο, η διάθεση κλπ με την πάροδο του χρόνου χάνονται και ρίχνω όλο το φταίξιμο πάνω μου, με κατάληξη να νιώθω άχρηστη και ντροπή που απλά κάθομαι όλη μέρα. Επιπρόσθετα, η πανδημία έχει κάνει ακόμα και εμένα που είμαι εσωστρεφής να νιώθω κάπως μοναξιά επειδή δεν βρίσκομαι με κανέναν φίλο μου. Αθλητικά, με έχει επηρεάσει αρκετά αρνητικά. Στην αρχή συνέχισα να κάνω γυμναστική στο σπίτι χωρίς κανένα πρόβλημα, καθώς περνάει ο χρόνος όμως τόσο πιο πολύ την "παρατάω" και το αγαπημένο μου άθλημα, το μπάσκετ επίσης. Το μπάσκετ είναι κάτι που με κάνει να νιώθω περήφανη και με βοηθάει να έχω το μυαλό μου κάπου εκτός του σχολείου και των άλλων καθημερινών προβλημάτων. Είναι στενάχωρο που ουσιαστικά χάσαμε και αυτή και την προηγούμενη χρονιά, διότι εγώ μαζί με πολλά άλλα κορίτσια, του χρόνου δεν θα μπορούμε να επικεντρωθούμε στο μπάσκετ τόσο πολύ λόγω του ότι θα πάμε Γ’ Λυκείου. Πραγματικά εύχομαι όλοι να παραμείνουμε ασφαλείς, να εστιάσουμε στα καλά και να προσπαθήσουμε τα άσχημα να τα κάνουμε όσο γίνεται καλύτερα. Σύντομα όλα αυτά θα τελειώσουν και θα μπορούμε επιτέλους να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά που αγαπάμε…».
Μαρία, 17 ετών

ΣΑΝ ΝΑ ΧΑΝΩ ΜΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

«Η καραντίνα είχε μεγάλη επίδραση στις ζωές μας είτε στην υγεία, είτε στην οικονομία ή ακόμα και στην ψυχολογία που από ότι φαίνεται δεν την θεωρούσαμε τόσο σημαντική. Μετά το κλείσιμο του μπάσκετ παρατηρώ ότι αρχίζω να βαριέμαι, να μην έχω ούτε ένα κίνητρο για να κάνω το οτιδήποτε, αδυνατώ δηλαδή να προχωρήσω στην εκπαίδευσή μου καθώς είναι δύσκολο να συγκεντρώσω την σκέψη μου, είναι δύσκολο να δημιουργήσω κοινωνικές επαφές, δεν μπορώ να έρθω σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Είναι σαν να χάνω μήνες από την ζωή μου... Όχι... Διαπιστωμένα χάνω μήνες από την ζωή και τα πιο ξέγνοιαστά μου χρόνια. Ο χρόνος είναι πολύτιμος γιατί μέσα σε αυτό το διάστημα θα μπορούσα να ζήσω τόσα πράγματα που δεν θα έχω την ευκαιρία να ξαναζήσω. Όλο αυτό μόνο αν το σκεφτείς είναι οδυνηρό. Είναι οδυνηρό το ότι ζούμε σαν να είμαστε σε φυλακή... Ναι... Φυλακή. Δεν μπορώ να βγω έξω, δεν μπορώ να δω ένα αγαπημένο πρόσωπο, δεν μπορώ να παίξω με τους φίλους μου το άθλημα που αγαπώ... Το μπάσκετ για μένα ήταν ο τρόπος εκτόνωσής μου, ήταν το πάθος μου, με βοηθούσε όχι μόνο στην ψυχολογία μου, αλλά και με δίδαξε. Πλέον χάνω αυτές τις ευκαιρίες, χάνω επίσης την όρεξη για ζωή, το πάθος σβήνει, χάνω τον ρυθμό της καθημερινότητας καθώς είναι όλες οι μέρες το ίδιο. Τελικά και αυτό κάνει κακό και στην υγεία...όχι απόλυτα καλό, όπως πολλοί νομίζουν...»
Δέσποινα, 16 ετών

ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ!

«Η μέρα με την καραντίνα είναι σχετικά δύσκολη. Γενικά δεν περνάω καθόλου καλά μέσα στο σπίτι διότι, δεν έχω να κάνω κάτι δημιουργικό δηλαδή αν δεν υπήρχε ο ιός θα μπορούσα να πάω όπου θέλω χωρίς να φοβάμαι αν κολλήσω κάτι. Επίσης, στο σπίτι όταν κάθομαι τρώω παρά πολύ, γιατί δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Όταν τα σχολεία κλείσανε για πρώτη φορά ένιωθα τέλεια γιατί θα έχανα πολλά διαγωνίσματα αλλά δεν σκέφτηκα πως όταν θα ανοίξουν θα μας έχουν φορτώσει με τα τεστ και τα διαγωνίσματα. Την δεύτερη φορά που ξανά έκλεισαν τα σχολεία ήταν χάλια διότι έχασα την επαφή που είχα με τους καθηγητές μου και κυρίως με τους φίλους μου, από την άλλη όμως ένιωθα ωραία γιατί τα κρούσματα είχαν αυξηθεί πολύ, οπότε ένιωσα ανακούφιση που έκλεισαν και θα προστατευόμουν. Σχετικά με τον αθλητισμό έχω να πω ότι το σώμα μου το έχω παραμελήσει πολύ. Αυτούς τους μήνες που έκλεισαν τα γήπεδα μπορεί να έχω γυμνάσει το σώμα μου μόνο 3 φορές και να έχω πάρει 2 κιλά, κάτι που για έμενα είναι πολύ κακό. Θα ήθελα πάρα πολύ να ανοίξουν πάλι τα γήπεδα του μπάσκετ, κυριότερα επειδή μου έλειψαν οι προπονήτριες μου, οι συμπαίκτριες μου και γενικώς η κατάσταση «γήπεδο». Επίσης, έχω να πω ότι όταν ήμουν με την ομάδα είχα πολύ όρεξη να γυμναστώ γιατί ήμασταν όλες μαζί, κάναμε και λέγαμε αστεία, πειράζαμε η μια την άλλη, μιλούσαμε και συζητούσαμε, ενώ τώρα δεν θέλω να κάνω γυμναστική επειδή είμαι μόνη μου, δεν έχω όρεξη και διάθεση να κάνω τίποτα. Κάτι ακόμα που με στεναχωρεί πολύ, είναι ότι δεν μπορώ να δω κάποια μέλη της οικογένειας μου διότι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Οι σκέψεις μου σχετικά με όλα αυτό είναι πολύ χάλια, θέλω και να τελειώσει ο ιός, να ανοίξουν τα σχολεία και να ανοίξουν τα γήπεδα...το έχω ανάγκη»!
Λιάννα, 14 ετών

ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΘΟΝΗ

«Πριν κάτι μέρες κλείσαμε ένα χρόνο καραντίνα και μας έχει επηρεάσει κυρίως αρνητικά. Πολλά παιδιά που αθλούνταν καθημερινά, κάθονται σπίτι και έχουν χάσει την ώθηση και την όρεξη τους για άθληση. Πλέον οι περισσότεροι αντί να βγαίνουν έξω με τους φίλους τους ή να αθλούνται, περνάνε το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας τους μπροστά από μια οθόνη. Επίσης, όλη αυτή η κατάσταση μας έχει επηρεάσει πολύ αρνητικά ψυχολογικά και δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε τίποτα. Τέλος, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους λόγω του ιού και αυτό είναι πολύ δυσάρεστο... Ελπίζω αυτή η κατάσταση να τελειώσει σύντομα και να επανέλθουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς, δυνατότεροι και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, μέσα στο γήπεδο αλλά και εκτός αυτού».
Μελίνα, 16 ετών

ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ

«Η φετινή χρόνια θεωρώ πως είναι πιο δύσκολη σε αντίθεση με τη περσινή. Είμαι τελειόφοιτη λυκείου, μας απαγορεύουν σχεδόν τα πάντα όσον αφορά τις δραστηριότητες, έχουμε χάσει την ελευθερία μας...Τα μέτρα είναι πολύ αυστηρά και αυτό βέβαια έχει μεγάλο αντίκτυπο στην ψυχολογία μου. Στην αρχή μπορούσα να το διαχειριστώ, πλέον όμως μου είναι πολύ οδυνηρό. Επίσης, με δυσκολεύει και στο διάβασμα, αφού δεν αποδίδω όπως απέδιδα στην δεύτερη καραντίνα. Όσον αφορά στον αθλητισμό, αν και απείχα από τον αγωνιστικό τομέα εδώ και δυο χρόνια, φέτος πήγαινα στο γήπεδο να δω τις συμπαίκτριες μου και την προπονήτρια μου. Προσωπικά αυτές οι δύο ώρες που ήμουν στον γήπεδο ήταν πολύτιμες. Τώρα; Που δεν έχουμε ούτε αυτό; Θεωρώ μεγάλη αδικία να μην ανοίγουν τα γήπεδα, ήταν ένα καταφύγιο για εμάς να συναναστρεφόμαστε με άλλα άτομα, άτομα τα οποία έχουμε μοιραστεί τόσα πολλά πράγματα και έχουμε πει το κάτι παραπάνω. Πρέπει να εισακουστούν όλες οι απόψεις των αθλητών. Είναι απαράδεκτο να μην μπορούμε να πάμε σε έναν χώρο ο οποίος είναι τόσο οικείος για εμάς, το Γήπεδο μας!
Κωνσταντίνα Πακάκη, 17 ετών

ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΟΡΕΞΗ

«Βιώνουμε μια πανδημία, η οποία μας έχει στερήσει πάρα πολλά πράγματα. Το ένα από αυτό τυχαίνει να είναι ο αθλητισμός, ο οποίος είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Ως αθλήτρια, λοιπόν γράφω αυτό το κείμενο για να αναφέρω κάποια προβλήματα που μου έχει δημιουργήσει η κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο χρόνο. Το μπάσκετ είναι το άθλημά μου και παίζω εδώ και έξι χρόνια. Οι προπονήσεις και οι αγώνες ήταν η καθημερινότητά μου. Ξαφνικά βρίσκομαι μέσα στο σπίτι μου κλεισμένη ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και όλο αυτό με έχει ρίξει ψυχολογικά, αλλά και σωματικά και δυστυχώς δεν βρίσκομαι μόνο εγώ σε αυτήν την άσχημη θέση. Θα αρχίσω λέγοντας σύντομα πράγματα για τη σωματική μου κατάσταση. Λόγω συνθηκών και παρατηρώντας όλα αυτά που γίνονται έξω, χάνεται η ενέργεια και η όρεξη του εφήβου χωρίς όμως να το θέλει και όταν συνηθίζει να βρίσκεται στο χώρο του αθλητισμού με ομάδα και προπονητές γύρω του, δεν είναι τόσο εύκολο να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί μόνος του. Ο αθλητισμός δεν αντικαθίσταται με τη γυμναστική στο σπίτι. Θέλω να συνεχίσω μιλώντας για την ψυχική κατάσταση, τη δική μου και άλλων εφήβων. Προηγουμένως είχαμε στη ζωή μας ένα πρόγραμμα και ξέραμε ότι θα το ακολουθήσουμε και πως αν χρειαστεί, θα κάνουμε κάποιες μικροαλλαγές με δική μας απόφαση, όμως τώρα που δεν υπάρχει πια αυτό το πρόγραμμα, ή καλύτερα σπάνια υπάρχει αυτό το πρόγραμμα, αντικειμενικά δεν έχουμε κάτι ουσιώδες να κάνουμε ή κάπου να πάμε. Αυτό προκαλεί σε έναν έφηβο ψυχολογική κατάρρευση, γιατί η καθημερινότητα του είναι διαδικτυακά μαθήματα, ελάχιστο διάβασμα λόγω αδυναμίας, όπου αυτή η αδυναμία προκύπτει μόνο στην ιδέα ότι δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να παραμείνουμε σπίτι! Χρειάζομαι τον αθλητισμό, χρειάζομαι την ομάδα μου, χρειάζομαι την προπόνηση, χρειάζομαι τον ανταγωνισμό γιατί όλα αυτά είναι μέσα στη ζωή. Και στην ιδέα πως ακόμα και ο αθλητισμός δεν βρίσκεται στην καθημερινότητά μου, χαλάει η διάθεσή μου, χαλάει η όρεξή μου και επειδή δεν θέλω να χαθεί όλη αυτή η αγάπη εύχομαι να επιστρέψω στο γήπεδο και εύχομαι και η ομάδα μου μετά από όλα αυτά που γίνονται λόγω πανδημίας να επιστρέψει δυνατή και νικήτρια».
Ελένη, 17 ετών

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ

«Η πανδημία του κορονοϊού έχει καταβάλει όλον τον πλανήτη μας εδώ και ένα χρόνο με αποτέλεσμα να αλλάξει την καθημερινότητα μας σε τεράστιο βαθμό. Βρισκόμαστε στην 3η καραντίνα και τα πράγματα γίνονται όλο και δυσκολότερα… Στον κόσμο κυκλοφορεί ένας ουσιαστικά θανατηφόρος ιός και φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ευαισθητοποιηθεί αρκετά. Πολλές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου και διάφορα, σχεδόν ανάμεικτα είναι τα συναισθήματά μου. Δυστυχώς έχω χάσει πολλές ανέσεις του παρελθόντος και πλέον συνειδητοποιώ πως κάποια πράγματα που θεωρούσα δεδομένα τώρα που μου στερούνται είναι πολύ διαφορετικά. Ένα από αυτά είναι και ο αθλητισμός. Μήνες τώρα κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, καθημερινά online μαθήματα και φροντιστήρια είναι πλέον η καθημερινότητα μας και κάθε μέρα αισθάνομαι πως είναι ίδια χωρίς κάποιο ενδιαφέρον. Έχω χάσει την δύναμη που είχε το σώμα μου και αρκετή μυική μάζα που με ευνοούσε αρκετά στο άθλημα μου, το μπάσκετ. Έλαβα πολλές φορές υπόψη μου την σκέψη να ξεκινήσω συστηματική άσκηση στο σπίτι, αλλά δεν υπήρχε κανένα κίνητρο ώστε να με ωθήσει να το κάνω (συγκριτικά με παλιότερα που έκανα καθημερινές προπονήσεις είχα τρομερή διάθεση και χαρά). Κατανοώ απόλυτα τα δεδομένα και τις συνθήκες που ζούμε, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Υπάρχουν πολλές λύσεις όπως να ανοίξουν τα γήπεδα και να επιτραπούν οι προπονήσεις, διότι με βάση διάφορες έρευνες η μετάδοση του ιού κατά την διάρκεια της άθλησης σε ανοιχτό χώρο είναι απειροελάχιστη… Τέλος θα ήθελα να προσθέσω πως μόνο αρνητικές επιπτώσεις υπάρχουν και είμαι σίγουρη πως και άλλοι νέοι θεωρούν το ίδιο. Συμπερασματικά, πιστεύω πως ο αθλητισμός παίζει μεγάλη ρόλο στην ζωή μας κάτι που πολλοί όπως και εγώ θεωρούσαμε δεδομένο, αλλά πράγματι είναι κάτι που αλλάζει την ψυχολογία του ανθρώπου και του δίνει ώθηση και διάθεση να προχωράει και να ονειρεύεται».
Σαββίνα, 16 ετών

ΜΑΣ ΕΚΟΨΑΝ ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

«Το 2020 ήταν μια χρονιά που ξεκίνησε αρκετά δύσκολα, αφού είχε ήδη εξαπλωθεί η πανδημία στο εξωτερικό. Στην αρχή κανείς δεν ήξερε την εξέλιξη αυτής της κατάστασης και όλοι είχαμε χαρεί που για ένα διάστημα δεν θα πηγαίναμε σχολείο, θα είχαμε περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μας και για τους φίλους μας και γενικά θα ζούσαμε κάτι το οποίο ακουγόταν πολύ ωραίο μέχρι βέβαια να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα. Τον Ιούνιο και όλο το καλοκαίρι ήταν ακόμα καλά διότι βγαίναμε με άλλα παιδιά, με τις παρέες μας, κάναμε μπάνια και κυρίως αθλούμασταν αφού τα αθλητικά κέντρα ήταν ανοιχτά. Τα δύσκολα ξεκίνησαν τον Νοέμβρη όπου τα μέτρα περιόρισαν τις δυνατότητές μας στον αθλητισμό απαγορεύοντάς μας την είσοδο στα κέντρα αθλητισμού, σχολές χορού, γήπεδα, γυμναστήρια κλπ. Όμως αυτό που δεν σκέφτηκαν οι ειδικοί είναι ότι απαγορεύοντας όλες τις αθλητικές δραστηριότητες μας έκοψαν πέραν του αθλητισμού και μια διέξοδο, διότι πολλοί από εμάς πηγαίναμε για να πάρουμε μια ανάσα από τα μαθήματα, το σχολείο και να κάνουμε κάτι που μας αρέσει, να αγωνιζόμαστε… Η προπόνηση μας δίδασκε ότι στην ζωή για να γίνουμε καλύτεροι πρέπει να εξασκηθούμε, οι προπονητές ότι πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι και να βάζουμε στόχους για ό, τι θέλουμε να πετύχουμε, χωρίς αυτά θα ήταν πολλά πράγματα διαφορετικά. Δεν πρέπει να στερούμε από τα παιδιά αυτές τις στιγμές και της εμπειρίες ζωής... Κατά την άποψη μου καλό θα ήταν να μας ανοίξουν τα αθλητικά κέντρα, εννοείται με μεγάλη προσοχή και υπό την προϋπόθεση της πιστής τήρηση των μέτρων για την ασφάλεια όλων.
Εβίτα, 15 ετών

ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

«Στην αρχή όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά ότι θα μπούμε σε καραντίνα σκεφτήκαμε ωραία ένα διάλλειμα δυο εβδομάδων θα μας κάνει καλό, τελικά όμως χάσαμε τη μισή χρονιά. Στεναχωρήθηκα αρκετά γιατί ήμασταν πολύ κοντά στο πρωτάθλημα και η προσπάθειά μας πήγε χαμένη. Όμως μετά το καλοκαίρι ξανά ξεκινήσαμε προπονήσεις υποθέτοντας ότι αυτή η χρονιά θα κυλήσει ομαλά. Παίξαμε τους πρώτους αγώνες και τον Νοέμβριο πάλι καραντίνα. Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που πήγε χαμένη. Έχει χαθεί το κίνητρο και το πάθος που είχαμε. Ναι, να κάνουμε προπονήσεις μόνοι μας, αλλά δεν είναι το ίδιο. Όταν είσαι μόνος σου δεν υπάρχουν τα γέλια, οι πλάκες και η συζήτηση με τους προπονητές σου. Πλέον, έτσι όπως έχουν καταλήξει τα πράγματα έχει εξαφανιστεί ο αθλητισμός από την καρδιά των παιδιών. Πηγαίναμε στο γήπεδο και ξεχνούσαμε κάθε πρόβλημα που είχαμε και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν τι θα κάνουμε στην προπόνηση. Τώρα όμως είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας μη μπορώντας να κάνουμε κάτι».
Αγγελική, 15 ετών

ΛΥΠΗ, ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

«Η καραντίνα στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολη και καταπιεστική. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα άθλημα το οποίο το αγαπάνε και δεν θα ήθελαν να το αφήσουν λόγο αυτού του ιού. Τα συναισθήματά μου για αυτή την καραντίνα είναι η λύπη, η στεναχώρια και πάρα πολύ καταπίεση. Ταυτόχρονα νιώθω και λίγη χαρά, διότι μπορώ και πάω τουλάχιστον για ένα περπάτημα ή για χαλαρό τρέξιμο. Κάποια αθλήματα συνεχίζουν ακόμα και στην καραντίνα. Οι σκέψεις μου για τα προβλήματα που προκαλεί ο ιός στον αθλητισμό είναι ότι θα μπορούσε να βρεθεί μια λύση όπως να κάνουμε το τεστ του ιού αυτού και να μπορούσε ο καθένας να συνεχίσει το άθλημα που επιθυμεί. Ο κορονοϊός έχει προκαλέσει πολλές καταστροφές μέχρι και οικονομικά προβλήματα. Κάποιοι αυτές τις μέρες δεν έχουν να φάνε λόγω οικονομικών δυσκολιών. Υπάρχουν και άλλα αυτονόητα προβλήματα τα οποία δεν είναι ανάγκη να τα αναφέρω...τα ξέρουμε και τα βιώνουμε όλοι πολύ καλά...»
Άννα, 13 ετών

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΛΗΘΑΡΓΟ

«Ο κορονοϊός είναι ένα φαινόμενο το οποίο κανείς από εμάς δεν το περίμενε. Ήταν ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο το οποίο στέρησε από όλους την "ελευθερία" μας, καθώς όλοι απομακρυνθήκαμε από τα άτομα και τις συνήθειες που αγαπάμε. Βρισκόμαστε σε ένα λήθαργο από τον οποίο αναμένουμε να ξυπνήσουμε, ώστε να ξανά νιώσουμε ζωντανοί και να δημιουργήσουμε και άλλες στιγμές και αναμνήσεις. Σε προσωπικό επίπεδο ο αθλητισμός είναι κάτι που αγαπώ και σέβομαι και το να είμαι μακριά από την μεγαλύτερη συνήθειά μου, είναι κάτι που με στενοχωρεί. Επίσης, λόγω του ότι είμαι Γ’ λυκείου και φέτος δίνω πανελλαδικές, το μπάσκετ ήταν κάτι που το σκεφτόμουν και με ξεκούραζε, καθώς ανυπομονούσα για την στιγμή που θα πάω προπόνηση για να περάσω καλά και να εκτονωθώ. Το να περνάς έξω από ένα γήπεδο και να το βλέπεις άδειο χωρίς "κόσμο", θεατές, αθλητές, δεν είναι ένα συχνό φαινόμενο... Εύχομαι όλα να πάνε καλά, να υπάρχει υγεία και να καταφέρουμε να βγούμε από αυτήν την δύσκολη κατάσταση που ζούμε και να ξεκινήσουμε ξανά την προσωπική ανοδική μας πορεία ως προς τον αθλητισμό και αυτά που αγαπάμε.

Μαριλού, 17 ετών

ΠΟΣΟ ΟΔΥΝΗΡΟ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΟΠΩΣ ΘΕΣ

«Συζητώντας με ανθρώπους που εργάζονται στο χώρο της εκπαίδευσης, με ανθρώπους που ζουν μέσα και από τον αθλητισμό, αλλά και με παιδιά, μαθητές και αθλητές καταλήγουμε σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Λήθαργος… Λόγω έλλειψης κινήτρων, έλλειψης διάθεσης, απομόνωσης και σωματικής αδυναμίας. Πάει καιρός που οι συνθήκες έχουν περιορίσει παιδιά και ενήλικες μέσα σε τέσσερις τοίχους να πασχίζουν να εργαστούν, να κάνουν μάθημα, να προπονηθούν, να προστατευθούν, να «μεγαλώσουν», παρακολουθώντας μια πραγματικότητα μέσα από τηλεοπτικούς δέκτες ή από τις ουρές στα σούπερ μάρκετ, χωρίς όμως οι ίδιοι να πρωταγωνιστούν σε αυτή. Πόσο οδυνηρό να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Πόσο αληθινό και στενάχωρο να επιτρέπεις να ετεροκαθορίζεσαι; Να σταματάς να ζεις όπως θέλεις; Να παύεις να εργάζεσαι; Να δυσκολεύεσαι να νιώσεις χαρά; Να μη διασκεδάζεις; Να επιλέγεις την απόσυρση; Να καθηλώνεσαι σε μια κατάσταση που από ότι φαίνεται διαχειρίζονται άλλοι όπως οι ίδιοι κρίνουν και αποφασίζουν; Να είσαι ανελεύθερος; Να επιτρέπεις να καταπατώνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα…; Εσωτερικός μονόλογος... Λέω πως με πειράζει που τόσα παιδιά ξοδεύουν την καλύτερη ηλικία της ζωής τους μπροστά από μια οθόνη... Όπως με πειράζει που ηλικιωμένοι άνθρωποι απομονώνονται και δεν μπορούν να απολαύσουν στιγμές με τα παιδιά και τα εγγόνια τους... Ωστόσο με πειράζει που εγώ και άλλοι τόσοι σαν εμένα δεν μπορούμε να αγωνιστούμε μέσα σε ένα γήπεδο, να βρεθούμε στο χώρο εργασίας μας με συναδέλφους, να πάμε σε ένα θέατρο, να ταξιδέψουμε, να ερωτευθούμε βλέποντας τον άλλο στα μάτια...».
Γεωργία Βελούδου, προπονήτρια