Στην επόμενη μέρα της ΕΟΚ πρέπει να είναι όλοι μαζί!

Σήμερα θα μου επιτρέψετε να καταπιαστώ με τις επικείμενες εκλογές της ΕΟΚ. Καιρό τώρα θέλω να γράψω δυο πράγματα και συνεχώς το αμελούσα οπότε έφτασε η στιγμή.

Να ξεκαθαρίσω αρχικά την δική μου επιθυμία.

Θέλω η επόμενη μέρα της ΕΟΚ να βρει ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ. Λίγο με νοιάζει το πρόσωπο που θα ονομαστεί πρόεδρος. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι τα καλύτερα, τα ποιοτικότερα μέλη κάθε παράταξης να ενώσουν τις δυνάμεις τους.

Δεύτερη και σοβαρότερη επιθυμία μου είναι την ΕΟΚ να την εκπροσωπούν πρώην αθλητές.

Προσέξτε, όχι να την διοικούν απαραίτητα. Να την συμβουλεύουν όμως, να την καθοδηγούν, να ακούγεται η άποψή τους και φυσικά να είναι αυτοί που θα σηκώνουν το τηλέφωνο να μιλήσουν με τον Αντετοκούνμπο για το αν θα έρθει ή δεν θα έρθει στην Εθνική.

Είναι τελείως διαφορετικό να παίρνει ένας παράγοντας τον Μπογκντάνοβιτς να παίξει το καλοκαίρι με τους Σέρβους και άλλο να τον παίρνει ο Ντανίλοβιτς.

Αντε να του πεις «όχι». Στους θρύλους της χώρας σου δεν λες εύκολα «όχι».

Όλα δείχνουν ότι η ώρα της αλλαγής έφτασε στον ελληνικό αθλητισμό και η κυβέρνηση δίνει τη δυνατότητα στους αθλητές, που έχουν δοξάσει την Ελλάδα σε όλο τον πλανήτη, να αναλάβουν τη διοίκηση του «οίκου» τους.

«Μα γιατί δεν βγαίνουν μπροστά»;

Πόσες φορές το έχουμε αναρωτηθεί, κάθε φορά που μια αθλητική Ομοσπονδία απασχολεί για -αρνητικούς λόγους- τη δημοσιότητα.

«Δείτε τι γίνεται στο εξωτερικό», είναι συνήθως η φράση που ακολουθεί.

Έτσι είναι! Με αποκορύφωμα το μπάσκετ, όπου οι βετεράνοι πρωταθλητές έχουν κάνει «κατάληψη» στις θέσεις του προέδρου των Ομοσπονδιών, η παγκόσμια -και απολύτως δικαιολογημένη- τάση είναι να «αποφασίζουν» για τις τύχες ενός αθλήματος οι άνθρωποι που το γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον.

Ο Βράνκοβιτς με τον Ράτζα στην Κροατία, ο Κιριλένκο στη Ρωσία, ο Τούρκογλου στην Τουρκία, ο Ντανίλοβιτς με τον Μποντιρόγκα στη Σερβία, ο Σαμπόνις στη Λιθουανία, ο Γιάο στην Κίνα, ο Γκαρμπαχόσα στην Ισπανία, ο Τελέτοβιτς στη Βοσνία, ο Άντιτς στη Βόρεια Μακεδονία και μακάρι προσεχώς ο Φασούλας, ο Ρεντζιάς, ο Φάνης, αλλά και ο Γκάλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς ή ο Ζήσης...

Δεν έχει και τόση σημασία τελικά ποιος θα εκλεγεί. Αυτό που ανέφερα πιο πάνω.

Όλοι μαζί είναι η ουσία.

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει προσφέρει μυθικά πράγματα στο μπάσκετ. Θεωρώ πως το μεγάλο του λάθος είναι πως δεν έφυγε πριν κάποια χρόνια, όταν ήταν ακόμη... βασιλιάς.

Ο απερχόμενος πρόεδρος λέει πως «ο καλός παίκτης δεν σημαίνει αυτομάτως πως θα είναι καλός παράγοντας».

Μαζί του, έχει δίκιο.

Χρειάζεται από πίσω κι ένας τεχνοκράτης. Να βοηθήσει στην λήψη παραγοντικών αποφάσεων.

Κι ας βγει να την επικοινωνήσει και να να την επωμιστεί ο Φασούλας ή ο Διαμαντίδης.

Οι αθλητές που θα βγουν θα κριθούν αυστηρά για το έργο, τις θέσεις και τη γενικότερη αντίληψη τους πάνω στο μπάσκετ. Χρειαζόμαστε φρέσκα μυαλά, νέες ιδέες και κυρίως νέα νοοτροπία. Από την άλλη δεν μπορούν να μπουν σε μία Ομοσπονδία και να τα κάνουν όλα μαντάρα ή να μάθουν στην καμπούρα του μπάσκετ.

Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, βρίσκω πολύ θετικό ότι η κυβέρνηση κι ο Λευτέρης Αυγενάκης αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο στον αθλητισμό και με την τροπολογία που θα ψηφιστεί, δίνει το δικαίωμα στους αθλητές να διεκδικήσουν την ηγεσία των Ομοσπονδιών.

Το θέμα είναι αυτός ο νέος άνεμος να αποδειχτεί ευεργετικός και ουσιαστικός. Να δούμε νέα πράγματα, διαφορετικά.

Οι πρώην αθλητές θα φάνε και τα μούτρα τους και λάθη θα κάνουν. Δεν πιστεύω όμως πως θα το κάνουν από συμφέρον.

Ελπίζω σε 3-4 χρόνια να μην έχω απομυθοποιήσει παικταράδες με τους οποίος μεγάλωσα παρακολουθώντας τους λόγω της παραγοντικής τους δουλειάς.