Η Δράκαινα του μπάσκετ!

Της αξίζουν όντως τα πρεπά της Εβίνας. Τα πρεπά, πάει να πει τα οφειλόμενα για όλα όσα έκανε…

Και όπως υπενθύμισε σε μια πολύ συγκινητική ανάρτηση η συντρόφισσα της στην Εθνική ομάδα, Στέλλα Καλτσίδου, αυτά αποτυπώνονται κιόλας σε μια δική τους ατάκα…

Τι κάναμε ρε!

Τα είπε όλα η Στέλλα, τι να προσθέσω εγώ ο δόλιος σήμερα;

«Είσαι legend φίλε», το δίχως άλλο!

Είμαι που είμαι ευσυγκίνητος, μου ήρθε κάπως μόλις διάβασα την επιστολή με την οποία ανακοίνωσε την αποχώρηση της από την Εθνική ομάδα…

Ναι, ο χρόνος δεν εξαιρεί κανέναν και η νομοτέλεια των πραγμάτων είναι αναπόδραστη, αλλά διάβολε, την τύπισσα δεν την πήραν δα και τα χρόνια.

Είναι δεν είναι 25 χρονών, το πολύ είκοσι έξι!!!

Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, ούτε ‘έχω όρεξη να την τρολάρω. Απλώς τον Μάιο του 2018 που της έκανα μια συνέντευξη μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό κι αφού της ζήτησα συγνώμη επειδή έθετα το λεπτό ζήτημα της ηλικίας, μου είχε πει το εξής: «Εγώ νιώθω από πέντε χρονών στην καλύτερη μέχρι 25 στη χειρότερη. Μέσα στο γήπεδο αισθάνομαι ότι είμαι εικοσιπεντάρα, αλλά αν βγω μια βόλτα και μου κάνει κλικ ένα μπαλόνι ή ένα παγωτό τότε γίνομαι πεντάχρονο»!

Tι λες τώρα ρε φιλενάδα!

Τώρα πάλι που το σκέπτομαι καλύτερα και προσπερνώ βαθμιαία τη συγκίνηση επί τη αποσύρσει της, συνειδητοποιώ πως το περιβόητο αυγουστιάτικο φεγγάρι επηρεάζει πολύ, ου μην και καθορίζει πολλώ λογιώ τα δρώμενα στο ελληνικό μπάσκετ!

Σοβαρολογώ διότι ήταν 2 Αυγούστου του 1996 όταν μετά τον αγώνα της Εθνικής με τη Βραζιλία στην Ατλάντα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανακοίνωσε την απόσυρση του από το μπάσκετ και είκοσι τρία χρόνια αργότερα, στις 7 του ίδιου μήνα, βάδισε στα παλιά ίχνη του «Δράκου» η Εβίνα Μάλτση!

Διαβάζοντας μάλιστα την επιστολή της Ηγερίας του ελληνικού μπάσκετ, νόμιζα ότι άκουγα τις κουβέντες του «Δράκου» μέσα στα αποδυτήρια του «Georgia Dome»: ή μάλλον τις… κρυφάκουγα, διότι τότε ο Γιαννάκης είχε ζητήσει από τους προπονητές και τα υπόλοιπα μέλη του επιτελείου να βγουν έξω και έμεινε με τους έντεκα συμπαίκτες του ζητώντας τους να αγαπούν και να στηρίζουν την Εθνική.

Σαν να ξεπατίκωσε εκείνα τα λόγια του ομολόγου της (ως αρχηγού της «Επίσημης Αγαπημένης»), η Εβίνα ζήτησε ακριβώς το ίδιο από τις μέχρι πρότινος συμπαίκτριες της στις οποίες ενεχείρισε κιόλας την ανεκτίμητη κληρονομιά : μια κληρονομιά, την οποία, όπως έγραψε η Καλτσίδου, «αφήνεις και αφήνουμε σε αυτή την ομάδα και σε ευχαριστώ για κάθε καλό και στραβό που περάσαμε γιατί το περάσαμε και το ξεπεράσαμε παρέα, με αυθεντικότητα»!

Ν’ αγιάσουν το στόμα σου που τα είπε και το χέρι σου που τα έγραψε, ρε Καλτσίδου!

Σε αντίθεση λοιπόν με το τι είχε πει ο Γιαννάκης (και εγώ ο δόλιος προσπαθούσα να το κρυφακούσω από την κλειστή πόρτα των αποδυτηρίων) η Μάλτση φρόντισε να το γράψει και επειδή «verba volant, scripta manent», ιδού η γραπτή παρακαταθήκη που αφήνει στις δικές της κληρονόμους…

«Ρε σεις, σας ικετεύω να αγαπάτε και να προσέχετε σαν τα μάτια σας την Εθνική» είχε πει τότε ο Γιαννάκης. «Να αγαπάτε και να προστατεύετε αυτή την ΟΜΑΔΑ, είναι η υπερηφάνεια και η εθνική κληρονομιά μας » ζήτησε τώρα η Μάλτση.

Ευχή και κατάρα!

Τότε ο Παναγιώτης δεν αποσύρθηκε μονάχα από την Εθνική ομάδα, αλλά γενικώς από το μπάσκετ, ενώ τώρα η Εβίνα επιφυλάσσεται για τα στερνά στην καριέρα της σε συλλογικό επίπεδο και μένει να φανεί σε ποιο μετερίζι θα τη δούμε προσεχώς…

Λίγες εβδομάδες μετά το «αντίο» του ο Γιαννάκης που ούτως ή άλλως ανέκαθεν δήλωνε «στρατιώτης της Εθνικής»- χρίσθηκε προπονητής της και την κοούτσαρε επισήμως για πρώτη φορά σε μεγάλο τουρνουά στο Eurobasket του 1997.

Αλλά και η Εβίνα μένει στις Θερμοπύλες στις οποίες φύλαγε σκοπιά επί 21 συναπτά έτη! Δεσμεύθηκε γραπτώς, ρητώς και κατηγορηματικώς ότι «σαν πιστός "στρατιώτης" θα είμαι πάντα στην διάθεση της Εθνικής ομάδας και στις νέες γενιές που ακολουθούν».

Τολμώ να γράψω ότι με τη Μάλτση αγαπιόμαστε και πάντως έχουμε μια πολύ φιλική σχέση, μάλιστα με τίμησε εξόχως με την παρουσία της στην παρουσίαση του βιβλίου μου «Είμαστε πια πρωταθλητές» πέρυσι στην αίθουσα του συλλόγου αποφοίτων της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιώς Πειραιά, παρόντων επίσης του Γιάννη Ιωαννίδη και του Γιώργου Σιγάλα.

Επίτηδες τονίζω και την παρουσία του παλαίμαχου αρχηγού του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας, διότι στις 2 Αυγούστου του ’96, με το που είχε ανοίξει η πόρτα των αποδυτηρίων στην Ατλάντα και τον είδα να βγαίνει δακρυσμένος, τον ρώτησα «τι γένηκε εκεί μέσα;» και ο «Ράμπο» μου είχε δώσει μια απάντηση την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ μου…

«Ξέρεις γιατί κλαίω; Διότι δεν αποχωρεί απλώς ένας παίκτης του μπάσκετ, αλλά αποχωρεί το ίδιο το μπάσκετ».

Φαντάζομαι πως εάν και η Μάλτση αποχωρούσε μετά από έναν οποιονδήποτε αγώνα της Εθνικής, κάποια βαλαντωμένη στο κλάμα συμπαίκτρια της θα έλεγε το ίδιο…

Και βασικά (κάποια συμπαίκτρια της) θα έκλαιγε το ίδιο!

Η Εβίνα δεν είναι… παιδούλα! Γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1998 στη Γουμένισσα του Κιλκίς αλλά (όπως της έχω πει και κατ’ ιδίαν) ο ληξίαρχος ή θα βαριάκουε ή θα ήταν σουρωμένος ή θα βιαζόταν να κλείσει το μαγαζί λόγω της Πρωτοχρονιάς και έγραψε 1978!

Αστειεύομαι: το 1978 γεννήθηκε, αλλά όπως τραγούδαγε κάποτε και η Ρίτα Σακελλαρίου, «οι σαραντάρες ίσον με δυο εικοσάρες, γι’ αυτό οι σαραντάρες, έχουν διπλές τις χάρες»!

Η Μάλτση ήταν ανέκαθεν σκυλί του πολέμου!

Σκληρή, πιεστική, απαιτητική, τελειομανής και τόσο ταγμένη στο στόχο της ώστε ώρες ώρες σκάει γάιδαρο! Το έχει παραδεχθεί και η ίδια σε μια κουβέντα μας. «Έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητικό αυτό και το δουλεύω όσο μπορώ για να το περιορίσω, διότι εκτός από τους γύρω μου, ζορίζω και συχνά φέρνω στα όρια μου και τον ίδιο μου τον εαυτό».

Στην καριέρα της που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη (τουλάχιστον σε σωματειακό επίπεδο) τα έχει κάνει όλα ή σχεδόν όλα, χώρια που μυρίζουν κιόλας… τιρινίνι, στο οποίο μύησε τις συμπαίκτριες της στην Εθνική στο Εurobasket του 2017, όπου η ελληνική ομάδα έφτασε μια ανάσα από το βάθρο.

Ασφαλώς υπάρχει εξήγηση, ιδού η δική της: «Οι παρέες και η ωραία ατμόσφαιρα ξεπερνούν όλα τα εμπόδια και γράφουν ιστορία. Εμένα ανέκαθεν με καθοδηγούσε το πάθος μου. Είμαι μια γραφική γιαγιά και τρέφομαι από την αφοσίωση και το πάθος μου για το μπάσκετ»!

Το κορμί της Εβίνας είναι σκέτη πινακοθήκη, καθότι κοσμείται από καμιά δεκαριά τατουάζ, που καθένα τους αποτελεί μια ιστορία από μόνο του...

Το Νο 9 που φόρεσε ο Μάικλ Τζόρνταν στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 1992. Η λέξη «passion» (πάθος), που είναι κιόλας η... ακτινογραφία της. Η προσταγή «believe» (να πιστεύεις) . Το αστεράκι για να της φέγγει το δρόμο. Ένα σύμβολο φιλίας. Ενας χριστιανικός σταυρό που μέχρι να τον κτυπήσει σε τατουάζ τον έβγαζε από τον λαιμό της και τον έκρυβε στην κάλτσα της!

Και επίσης ως ταυτοποίηση φιλοσοφίας και κουλτούρας η λατινική φράση «est omnia in mente», o μεθερμηνευόμενον, «όλα είναι στο μυαλό».

• ΥΓ: Εβίνα, η Πατρίς ευγνωμονούσα σε αποχαιρετά δόξη και τιμή. Σε ευχαριστούμε, φιλενάδα, για τους 214 αγώνες, για τους 3.215 πόντους, για τα 21 χρόνια στη σκοπιά, για τις μεγάλες στιγμές, για τις ανεξίτηλες αναμνήσεις για όσα μας έμαθες, όσα μας δίδαξες και όσα μας αφήνεις δίκην ανεκτίμητης παρακαταθήκης…