Βαρκούλα στον Ειρηνικό

Ξεκινώ το κείμενο με το απαραίτητο disclaimer, ώστε να είμαστε εξαρχής συνεννοημένοι και να συντονιστούμε στο ίδιο μήκος κύματος. Όποιος δυσανασχετήσει, είναι ελεύθερος να διαβάσει κάτι άλλο.

Δεν δίνω τσακιστή δεκάρα για τα τερτίπια του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, για τα «μέχρι τέλους», για τα «alive» και για τον περί όνου σκιάς εσωτερικό ανταγωνισμό.

Μου είναι τελείως αδιάφορο το λάβαρο και το χρώμα του πρωταθλητή και του κυπελλούχου Ελλάδας. Τα τρύπια παπλώματα δεν έχουν αξία.

Εξίσου ενοχλητικά μου φαίνονται τα πείσματα και τα παιχνίδια εξουσίας του Βασιλακόπουλου και η κομματική (ή η «κομματική») ταυτότητα της Ομοσπονδίας.

Με ενδιαφέρει μοναχά, αποκλειστικά, η Εθνική Ελλάδας. Αυτή που είναι ή θα έπρεπε να είναι η βιτρίνα όλων μας. Πράσινων, κόκκινων, κίτρινων, γκρίζων.

Καλά ως εδώ; Συνεννοούμαστε; Το 'χουμε; Σας τα λέω ωραία; Πάμε παρακάτω.

Τα ψυχρά δεδομένα για την Εθνική ομάδα, που αν δεν το καταλάβατε δίνει αγώνα επιβίωσης με ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των προαναφερθέντων, είναι τα εξής.

Έχουμε έναν από τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία του αθλήματος.

Έχουμε τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα του διαπλανητικού συστήματος.

Έχουμε μία πλειάδα παικτών πρώτης γραμμής και αμέτρητους δεύτερης.

Έχουμε τεχνογνωσία, φιλοσοφία και «σχολή».

Θα μπορούσαμε να κατεβάσουμε στο Προολυμπιακό τουρνουά ομαδάρα.

Αντ’ αυτού, κινδυνεύουμε να ρίξουμε στα νερά του Ειρηνικού μία τρύπια βάρκα που θα ναυαγήσει αύτανδρη.

Η ιδανική Εθνική ομάδα του 2020 θα έπρεπε να έχει στο τεχνικό τιμ τους Ιτούδη, Μπαρτζώκα, Σφαιρόπουλο δίπλα στον Ρικ Πιτίνο.

Η ιδανική Εθνική ομάδα του 2020 θα έπρεπε να εργαστεί απερίσπαστη, χωρίς να μπαινοβγαίνουν γραβάτες στα αποδυτήρια.

Στην ιδανική Εθνική ομάδα του 2020, η πανστρατιά θα έπρεπε να απομονώνει αυτόματα τους επίδοξους σαμποτέρ.

Η ιδανική Εθνική ομάδα του 2020 θα έπρεπε να έχει τη συμπαράσταση όλων των Ελλήνων φιλάθλων, μπασκετόφιλων και μη.

Η ιδανική Εθνική ομάδα του 2020 θα έπρεπε να αποτελείται από τους καλύτερους Έλληνες παίκτες, δίχως εξαιρέσεις.

Το τελευταίο καθρεφτίζει και όλα τα υπόλοιπα. Ιδού, λοιπόν, μία δωδεκάδα που μοιάζει πολύ με ιδανική. Ζητώ εκ των προτέρων τη συμπάθεια όσων παικτών θεωρήσουν εαυτούς αδικημένους και ιδίως αυτόν που θα πήγαιναν και κολυμπώντας στο Τόκιο.

Καλάθης. Σπανούλης. Σλούκας. Ζήσης. Ντόρσεϊ. Παπανικολάου. Παπαπέτρου. Γιάννης. Θανάσης. Πρίντεζης. Κουφός. Μπουρούσης.

Το απάνθισμα του ελληνικού μπάσκετ. Δίχως «μα» και «αστερίσκους». Όλα τα μωρά –και τα λιγότερο μωρά- στην πίστα. Οι κορυφαίοι επί σκηνής. Ανεξαιρέτως.

Ομάδα για πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ομάδα για διάκριση. Ομάδα αντάξια της κληρονομιάς και των προσδοκιών.

Προσθέστε τον Λαρεντζάκη ή τον Παπαγιάννη ή τον Μήτογλου ή τον Μήτρου ή τον Μάντζαρη αν προτιμάτε. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να δηλώσουν όλοι πρόθυμοι και διαθέσιμοι.

Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αποψίλωσης και της λειψανδρίας. Ιδίως όταν η αποχή υπαγορεύεται από κίνητρα ταπεινά και υστερόβουλα.

Το καλοκαίρι του 2020 είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Η τελευταία ευκαιρία αυτής της γενιάς και ίσως η τελευταία της Εθνικής ομάδας σε επίπεδο κορυφής.

Το επόμενο Ευρωμπάσκετ φαίνεται ότι θα αφιερωθεί σε απόπειρα ανανέωσης, αφού οι περισσότεροι «τριανταφεύγα» έχουν κανονίσει από τώρα διακοπές για τον Σεπτέμβριο του 2021.

Το καλοκαίρι του 2022 είναι άδειο από διεθνείς διοργανώσεις.Το καλοκαίρι του 2023, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιος προκρίνεται για το Παγκόσμιο, ποιος τρέχει στις Ινδονησίες. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 πιθανότατα δεν θα πάμε.

Το δύο χιλιάδες εικοσιπέντε; Το αραδιάζω ολογράφως, για να δείτε πόσο μακρινό ακούγεται.

Εάν το μπάσκετ αφεθεί όλη τη δεκαετία στα χέρια των (αλφαβητική σειρά) Αγγελόπουλων, Βασιλακόπουλων, Γιαννακόπουλων, θα πεθάνει πολύ σύντομα. Δεν θα φτάσει καν στο γράμμα «Δέλτα».

Είπα «Δ» και θυμήθηκα τον άνθρωπο με τα δύο «ΔΔ» στο ονοματεπώνυμο.

Η αιμορραγία της Εθνικής ομάδας ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2010, στην Κωνσταντινούπολη, με την αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη από την Εθνική ομάδα.

Ένας πρόχειρος ρεβιζινισμός απαιτεί να επισημανθεί το πρότερο «όχι» του Θοδωρή Παπαλουκά έναν χρόνο νωρίτερα, αλλά αυτό ήταν, υποτίθεται, προσωρινό.

Κάποιοι από τους ήρωες της ίδιας γενιάς (Χατζηβρέττας) τα παράτησαν ακόμη νωρίτερα, αλλά δεν είχαν το ανάστημα για να τραντάξουν τα θεμέλια.

Ακολούθησαν, μερικά χρόνια αργότερα, μετά το Ευρωμπάσκετ του 2015, ο Βασίλης Σπανούλης και ο Νίκος Ζήσης.

Οι «big four» έφυγαν πριν την ώρα τους, όχι επειδή δεν τους άρεσε η μούρη του Βασιλακόπουλου, όπως επιμένουν τα γεμάτα fake news οπαδικά «φόρα», αλλά για να είναι πιο ξεκούραστοι τον χειμώνα.

Για να βγάλουν περισσότερα λεφτά, αν πρέπει να το γράψω κυνικά. Και γιατί να μη το γράψω; Δικός τους είναι ο κυνισμός, όχι δικός μου.

Από ό,τι φαίνεται, θα ακολουθήσει την ίδιο οδό μετά το 2020 και ο Νικ Καλάθης. Όταν έχει ανοίξει την πόρτα ολόκληρος Διαμαντίδης, δικαιούνται να ακολουθήσουν τα χνάρια του οι πάντες, όσο ελαφρύ ή βαρύ και αν είναι το βιογραφικό τους.

Όσοι από κάθε βίτσιο διαβάζετε συστηματικά αυτή τη στήλη, γνωρίζετε ότι άσκησα την ίδια κριτική σε όλους ανεξαιρέτως τους «απόμαχους», όποιο και αν ήταν το όνομα ή το χρώμα της φανέλας τους.

Το επικαλούμαι ξανά, επειδή κάποιοι καλοθελητές θα σπεύσουν να μου ζητήσουν πιστοποιητικό έξωθεν καλής μαρτυρίας και φρονημάτων.

Δύο από τους τέσσερις σωματοφύλακες μου έκοψαν την καλημέρα επί χρόνια. Δύο άλλοι θεώρησαν αποδεκτή ή και χρήσιμη την κριτική – και πάντως δικαίωμα του δημοσιογράφου.

Καθ’ ένας γράφει την ιστορία του, με τον μαρκαδόρο που νιώθει ότι του ταιριάζει. Πάμε παρακάτω.

Η ειδησεογραφία των ημερών μιλάει για πρωτοβουλία του Πιτίνο για επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη στην Εθνική ομάδα.

Όσοι ξέρουν να διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές θα πρόσεξαν ότι το ίδιο πράγμα έγραψα και εγώ, από τις 27 Νοεμβρίου κιόλας. Κρυμμένο στην 37η παράγραφο. Όχι μόνο για τον Σπανούλη, αλλά και για τον Ζήση, τον οποίο ο Πιτίνο δεν θα έχει καν ακουστά.

Είναι παράλογο και εξωφρενικό, να κατεβαίνουμε με 8-9 μάχιμους και παράλληλα να έχουμε παροπλισμένους με παντούφλες δύο από τους κορυφαίους Ευρωπαίους γκαρντ. Αφήνω στην άκρη εκείνους που συνταξιοδοτεί νταηλίκι η ίδια η Ομοσπονδία λόγω …ηλικίας (π.χ. Περπέρογλου).

Όταν έγραφα το κείμενο που μόλις προαναφέρθηκε, δεν είχε προκύψει το μποϊκοτάζ του Ολυμπιακού ούτε είχε σταλεί η επιστολή των τριών. Στα πλαίσια όσων έγραψα πιο πάνω, επιλέγω να αγνοήσω αυτή την απαράδεκτη στρέβλωση.

Εφ’ όσον το πρόβλημα των Αγγελόπουλων είναι διαχρονικά η διαιτησία των εγχώριων ντέρμπι και η μούρη του Βασιλακόπουλου, ας στρέψουν τα βέλη προς τη σωστή κατεύθυνση και να αφήσουν την Εθνική ομάδα στην όποια ησυχία της.

Η κίνησή τους ήταν ο ασφαλέστερος τρόπος για να χάσουν το όποιο δίκιο τους. Εκτός αν τους ενδιαφέρει αποκλειστικά το από τηλοψίας χειροκρότημα της Θύρας 7.

Θα είναι εξωφρενικό, να προσυπογράφεται η ταφόπλακα της Εθνικής από έναν αθλητή με υποδειγματικό χαρακτήρα και παλλαϊκή αποδοχή, όπως ο δυνάμει συναρχηγός της, Γιώργος Πρίντεζης.

Ναι, ξέρω, ας μη την έβαζε την υπογραφή του. Θα περίμενε κανείς διαφορετική στάση, πιο υπεύθυνη και «υπερκομματική», από παίκτες που αποδεδειγμένα νοιάζονται για την πρόοδο του ελληνικού μπάσκετ.

Και αν θέλουμε να επιστρέψουμε στον κυνισμό, ο Πρίντεζης και ο Παπανικολάου μένουν ελεύθεροι το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι αυταπόδεικτα άκυρο να προεξοφλούν τη στάση τους «ως παίκτες του Ολυμπιακού». Mπορεί να ανανεώσουν, μπορεί και όχι.

Το ίδιο, φυσικά, ισχύει για τον Βασίλη Σπανούλη, που έχει στον ορίζοντά του την ευκαιρία να ξαναφορέσει τα μπλε για έναν τελευταίο χορό, με παρτενέρ μάλιστα τον MVP του ΝΒΑ.

Εκτός αν πάρουμε σοβαρά όσους θεωρούν τον αρχηγό των Πειραιωτών …ανήμπορο να βοηθήσει την Εθνική, οπότε ας το γυρίσουμε από τώρα στο κρίκετ.

Μπορεί ο Σπανούλης να πλησιάζει τα 38, αλλά τον Ιούνιο θα συμπληρώνει δύο συναπτούς μήνες ξεκούρασης. Και κάμποσους μήνες χασμουρητού. Όπως και οι άλλοι παίκτες του Ολυμπιακού.

Δεν νομίζω ότι ο Σπανούλης θα σκεφτεί τον Αναστόπουλο και τον Παναγιώτου, όταν έρθει η στιγμή να τοποθετήσει την πρόσκληση-πρόκληση του Πιτίνο στη ζυγαριά.

Κάτι μου λέει, ότι η απάντησή του θα είναι θετική. Και ας τον περιμένουν στο σπίτι ίσαμε δεκαπέντε κουτσούβελα! Σύντομα θα τον έχουν όλον δικό τους, η Ολυμπία και τα παιδιά.

Η μελλοντική στάση του Σπανούλη μπορεί να γίνει –με το συμπάθειο- φάρος για όσους χρησιμοποιούν την Εθνική για να παίζουν τα απαίσια παιχνιδάκια τους. Οπαδικά, αλλά και επικοινωνιακά. Αθλητές, αλλά πρωτίστως παράγοντες.