Μία αγάπη για το καλοκαίρι... (vid)

Για τα περισσότερα παιδιά της σύγχρονης εποχής του ελληνικού μπάσκετ, που ανδρώθηκαν στις μικρές Εθνικές ομάδες, από τα κλιμάκια του Βορρά και του Νότου και τις πρώτες αποστολές για διεθνή τουρνουά, μέχρι το πραγματικό «βάπτισμα του πυρός» στην ανδρών και την καθιέρωση στον κορμό της «επίσημης αγαπημένης», τα καλοκαίρια τους ήταν συνυφασμένα με την «γαλανόλευκη»!

Μέσα από τις προετοιμασίες, την σκληρή δουλειά και τις αμέτρητες ώρες προπονήσεων, τα ταξίδια και τον χαβαλέ των αποστολών στο εξωτερικό, σε ξενοδοχεία, αεροδρόμια και αποδυτήρια, μέσα από επιτυχίες κι αποτυχίες, θριάμβους και απογητεύσεις, μπήκαν οι βάσεις για φιλίες που κρατούν μία ολόκληρη ζωή.

Πέρα από την ύψιστη τιμή να εκπροσωπούν διεθνώς την πατρίδα τους, για όλους τους παίκτες που υπηρέτησαν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, μέσα από όλη αυτή την διαδικασία, «χτίστηκε» μία δεύτερη «οικογένεια». Ένα δεύτερο «σπίτι» που τους χάρισε μοναδικές στιγμές και σπάνια συναισθήματα και ουσιαστικά τους ωθούσε να αφήνουν στην άκρη την ψυχρή επαγγελματική (από ένα σημείο και μετά) σύνδεση με το άθλημα και να αισθάνονται την Εθνική ως την «δική τους» ομάδα!

«Ο σύλλογος είναι για το ζην και η Εθνική για το ευ ζην!», είπε κάποτε, όταν ακόμη ήταν μέλος της, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο οποίος ετοιμάζεται να δηλώσει παρών στην κούρσα διαδοχής για την προεδρία της ΕΟΚ και θέλει να έχει ρόλο στην επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ, μετά την αποχώρηση του επί σειρά δεκαετιών «ισχυρού άνδρα» του αθλήματος, Γιώργου Βασιλακόπουλου.

Ο «άνθρωπος-αράχνη» που έρχεται δεύτερος σε συμμετοχές στην Εθνική ομάδα (244) πίσω από τον απλησίαστο ρέκορντμαν, Παναγιώτη Γιαννάκη (351), ήταν ο σέντερ με την μεγαλύτερη επίδραση στην ιστορία της «επίσημης αγαπημένης» και σίγουρα αποτέλεσε έμπνευση για τον Γιάννη Μπουρούση, ο οποίος φόρεσε τη φανέλα της ανδρών για 14 συναπτά χρόνια (για την ακρίβεια 15 καλοκαίρια, από το 2005 έως και το 2019) και μετά τον “Πάνυ”, θα μείνει στην ιστορία, ως ο ψηλός με την δεύτερη μεγαλύτερη χρονικά παρουσία με το εθνόσημο στο στήθος (9ος σε συμμετοχές με 174).

Όπως «όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή έχουν πάντα ένα τέλος», έτσι και στην περίπτωση του “Μπούρου”, έφτασε η ώρα για το αντίο! Έφτασε η ώρα για έναν αποχαιρετισμό, για τον οποίο ο Καρδιτσιώτης ψηλός, είχε προετοιμάσει πλήρως τον εαυτό του από το περασμένο καλοκαίρι. Όταν αποφάσισε να περιορίσει πλήρως το «εγώ» του και να περιοριστεί σε έναν βοηθητικό ρόλο, έτσι ώστε να διευκολύνει τα πλάνα του Θανάση Σκουρτόπουλου και η Εθνική να στηριχθεί γύρω από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο για να κυνηγήσει τον στόχο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο.

Αυτός θα ήταν για τον Γιάννη, ο ιδανικός τρόπος για να «κρεμάσει» μία για πάντα την φανέλα με το νο9 και να κλείσει μία 15ετή καριέρα στην μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού. Τα πράγματα βέβαια, σπάνια έρχονται όπως ακριβώς τα θέλουμε κι έτσι η ιστορία θα γράψει ότι ο Μπουρούσης, αποχαιρετά την δεύτερη οικογένειά του, αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη και πολλά «μαθήματα» για τα παιδιά που έρχονται από πίσω...

Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι δεν αρνήθηκε ποτέ καμία πρόσκληση στην Εθνική ομάδα; Ότι έπαιξε τραυματίας σε δύο διοργανώσεις, διακινδυνεύοντας το συμβόλαιό του στον Ολυμπιακό (πριν το Παγκόσμιο του 2010) και λέγοντας... ψέμματα στη Ρεάλ για το σπασμένο πλευρό του (πριν το Eurobasket του 2013) για να δηλώσει παρών... Ποιος μπορεί να λησμονήσει ότι ήταν ο μοναδικός διεθνής, από τους παίκτες της λεγόμενης «πρώτης γραμμής», που δεν έλλειψε σε κανένα από τα «παράθυρα» της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019, ταξιδεύοντας τέσσερις φορές από την μακρινή Κίνα;

Με τις γραμμές που διαβάζετε, δεν επιχειρώ να αγιοποιήσω τον Μπουρούση. Όσοι τον έζησαν από κοντά, γνωρίζουν ότι δεν ήταν ποτέ ο ευκολότερος παίκτης για τον εκάστοτε προπονητή, ούτε ο ιδανικός συμπαίκτης. Στην καριέρα του, άλλωστε, έχει κάνει πολλά λάθη, τα οποία τον εμπόδισαν να φτάσει ψηλά, πολύ νωρίτερα στην καριέρα του, αλλά ταυτόχρονα τον βοήθησαν να ωριμάσει και να γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Ήταν όμως ένας πανέξυπνος ψηλός, που έφτασε σε υψηλότερο επίπεδο απ' ότι φαινόταν ότι θα φτάσει, όταν το 2000 κατέβηκε στην Αθήνα για την ΑΕΚ και το σημαντικότερο, είναι ότι ήταν και παραμένει από τις μεγαλύτερες «ψυχάρες» του ελληνικού μπάσκετ. Ένας μποέμης, αυθεντικός και άκρως καθημερινός τύπος «για τα αλώνια και τα σαλόνια», με τα καλά του (τον ατελείωτο χαβαλέ και την σπάνια ευαισθησία του) και τα κακά του (την γκρίνια και την άποψη σε όλα). Αλλά και με την απέραντη κι αδιαμφισβήτητη αγάπη του για το οικοδόμημα που λέγεται Εθνική ομάδα.

Μακάρι να βρεθούν κι άλλοι «Μπουρούσηδες στο διάβα της «επίσημης αγαπημένης». Κι άλλοι «Μπουρούσηδες» που θα αψηφήσουν συμβόλαια και πόνο, για να ενισχύσουν στο μέλλον την Εθνική ομάδα. Αλλά πιο πολύ απ' όλα, μακάρι να βρεθούν παίκτες που θα αποδειχθούν άξιοι συνεχιστές της «ταύτισης» που είχε ο Γιάννης αλλά και άλλοι παίκτες της γενιάς του, με την ομάδα που αποτέλεσε την δεύτερη οικογένειά τους...

Υγ.1: Αν κατά καιρούς έχω ταχθεί αναφανδόν υπέρ της εμπλοκής παλαιμάχων διεθνών παικτών με την ομοσπονδία, είναι για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Όταν έχεις φορέσει για χρόνια το εθνόσημο, έχεις πανηγυρίσει κι έχεις «πονέσει» φορώντας την «γαλανόλευκη», τότε πως να το κάνουμε, έχεις μία μεγάλη προτεραιότητα και – ανεξάρτητα με το αν ξέρεις να διοικείς – σίγουρα είσαι πολύ πιο ειδικός σε πολλά από τα σημαντικά πράγματα που χρειάζεται η οργάνωση και η λειτουργία μίας σύγχρονης Εθνικής ομάδας.

Υγ.2: Μακάρι, λοιπόν, τώρα που έφτασε η ώρα για την αλλαγή της σκυτάλης στην ΕΟΚ, να δούμε όλο και περισσότερους παλαίμαχους διεθνείς να ευαισθητοποιούνται και να θελήσουν να ασχοληθούν. Το μπάσκετ τους χρειάζεται όλους. Όπως και τον Λιόλιο και οποιοδήποτε άλλον σύγχρονο παράγοντα (Ντάκουρης) έχει όραμα και διάθεση να πάει το ελληνικό μπάσκετ εκεί που πραγματικά ανήκει. Εδώ και καιρό, άλλωστε, έχουμε πιάσει πάτο...

Υγ.3: Επειδή είναι λάτρης της παλιάς καλής ελληνικής μουσικής, αφιερώνω στον “Μπουρουσάγκα” το κλασσικό τραγούδι που ερμήνευσε η Καίτη Χωματά (σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου). «Μία αγάπη για το καλοκαίρι». Ταιριάζει στις αναμνήσεις της Εθνικής ομάδας, που θα μείνουν ανεξίτηλες στο χρόνο...