Ραντεβού με την υστερία

Η συνέντευξη του Θοδωρή Παπαλουκά στην ιστοσελίδα της FIBA για τον θρίαμβο του Βελιγραδίου σκόρπισε νοσταλγία για τον παλιό καλό καιρό, αλλά υπενθύμισε και μία άβολη αλήθεια, την οποία τείνουμε να ξεχνάμε.

Η Εθνική του 2005 έπαιξε φριχτό μπάσκετ. Εάν το κρίσιμο σουτ του Δημήτρη Διαμαντίδη έβρισκε σίδερο, θα της είχαμε κρεμάσει κουδούνια. Ιδίως αν τερμάτιζε 4η, με ήττα από την Ισπανία στον μικρό τελικό.

Αντί για «ραντεβού με την Ιστορία», όπως τιτλοφορείται το αφιέρωμα, θα την περιμέναμε στο Σύνταγμα με στημένα ικριώματα, για ραντεβού με την υστερία, που είναι και εθνικό μας σπορ.

Δεν έχει ξαναγίνει, στην ιστορία της διοργάνωσης, να φτάσει μία ομάδα σε τελικό Ευρωμπάσκετ σκοράροντας 64, 56, 67, 67, 66 και 67 στους έξι αγώνες της.

Όχι, δεν διαβάσατε λάθος. Μόνο στον τελικό με την ξένοιαστη Γερμανία κατόρθωσε να ξεπεράσει τους 70 πόντους. Στα υπόλοιπα παιχνίδια, έμεινε κάτω από τους 68.

Aπό τα μάτια των θεατών έτρεχε αίμα, αλλά οι αντίπαλοί της αιμορραγούσαν ακόμα χειρότερα.

Η Γαλλία είδε κι έπαθε για να μας βάλει 50 πόντους στην πρεμιέρα (64-50). Ακριβώς στο ίδιο νούμερο σταμάτησε η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στο «όλα ή τίποτα» ματς της τρίτης αγωνιστικής (67-50).

Το Ισραήλ έπαιξε τα ρέστα του στο μπαράζ της τέταρτης ημέρας και ξεπέρασε μετά βίας την 60άρα (67-61). Στο ίδιο νούμερο σταμάτησε το κοντέρ των Ρώσων στον προημιτελικό (66-61).

Οι Γάλλοι επέστρεψαν δριμύτεροι για να διεκδικήσουν το εισιτήριο για τον τελικό, έβαλαν 67 και παρ’ ολίγον να κερδίσoυν. Στον τελικό, η παρέα του Νοβίτσκι έμεινε στους 62 πόντους και ηττήθηκε με ένα σβουριχτό -16.

Το μέσο σκορ των αγώνων της πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2005 ήταν 66,3 – 59,5 πόντοι!

Ο μοναδικός αντίπαλος που κατόρθωσε να παίξει μπάσκετ απέναντι στην Ελλάδα την κατανίκησε. Αλλά το 68-56 των Σλοβένων στην καταπράσινη εκείνο το βράδυ Χάλα Πιονίρ κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο, αφού τους κατάπιε ζωντανούς ο Ντιρκ στα προημιτελικά.

Ακολούθησε το τραύμα της Μαδρίτης, αλλά και του Κατοβίτσε. Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 10 χρόνια για να αποτινάξουν από πάνω τους οι Σλοβένοι την ετικέτα του «λούζερ».

Ο -άτυπος MVP της ελληνικής ομάδας- Παπαλουκάς ομολογεί ότι η Εθνική μας στάθηκε τυχερή, σε όσα σταυροδρόμια χρειάστηκε να διασχίσει μέχρι να φτάσει στην αίθουσα του θρόνου.

Οι οικοδεσπότες Σερβομαυροβούνιοι -με Ομπράντοβιτς και Μποντίρογκα- είχαν βαλθεί να πανηγυρίζουν το χρυσό μετάλλιο πριν ακόμη γίνει το πρώτο τζάμπολ, ώσπου κατόρθωσαν να αποκλειστούν από τη Γαλλία στο πρώτο νοκ-άουτ, ενώ νωρίτερα είχαν γνωρίσει συντριβή από την Ισπανία.

Οι Γερμανοί ξεπάστρεψαν πρώτα τη Σλοβενία και στη συνέχεια την Ισπανία. Οι Λιθουανοί αποκλείστηκαν στον προημιτελικό από τους Γάλλους, στους οποίους έβαλαν μόλις 47 πόντους. Οι Κροάτες παραδόθηκαν στους Ισπανούς μετά από θρίλερ δύο παρατάσεων.

Μολονότι η Εθνική μας κουβαλούσε μία ήττα από την πρώτη φάση, δεν είχε παρά να ξεφορτωθεί την άχρωμη Ρωσία για να φτάσει στην τετράδα. Ακόμα και σε εκείνο το αλησμόνητο ματς, ξεκίνησε με 1/13 σουτ και σπατάλησε 9 λεπτά στην α’ περίοδο χωρίς να πετύχει πόντο.

Δεν ήταν εξαίρεση η λιθοβολία για την Εθνική του 2005, αλλά κανόνας. Προμηθευτείτε κολλύριο, απομακρύνετε τα μικρά παιδιά και μελετήστε τους παρακάτω αριθμούς.

Στα 7 παιχνίδια της διοργάνωσης, η ελληνική ομάδα είχε ποσοστό 25% στα τρίποντα: 3/14 ο Διαμαντίδης, 1/10 ο Σπανούλης, 4/16 ο Ζήσης, 5/23 ο Κακιούζης, 6/27 ο Χατζηβρέττας, 4/13 ο Φώτσης, δράμα δραμάτων.

Το 50% στα δίποντα ή το συνολικό 42% εντός παιδιάς δεν είναι δα και για να το κάνεις κάδρο. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας στην επίθεση, είχε 43% εκτελώντας εξ επαφής: 28 στα 64.

Στις ελεύθερες βολές, το ποσοστό της Εθνικής (58%) θυμίζει παιδικό πρωτάθλημα: Λάζαρος 12/28, Παπαλουκάς 11/19, Ντικούδης 12/27, Διαμαντίδης 15/22, Κακιούζης 6/12, Τσαρτσαρής 1/6.

Και αυτή η ομάδα, με αυτά τα ποσοστά, αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης! Ευτυχώς, δεν υπάρχει περίπτωση να μας ζητήσουν πίσω το τρόπαιο…

Η «φιλελληνική» ανάγνωση είναι ότι η Εθνική μας έπαιξε το μπάσκετ που της ταιριάζει. «Οφείλεις να προσαρμόζεις το παιχνίδι σου στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ομάδας», εξήγησε ο Παπαλουκάς.

Η ομάδα έδωσε έμφαση στο βαρύ χαρτί που λέγεται άμυνα, έδειξε αυταπάρνηση και -το σημαντικότερο- είχε την προσωπικότητα και το μέταλλο για να αντέξει στα δύσκολα.

Και πράγματι, όλα ανεξαιρέτως τα παιχνίδια της μετά το εναρκτήριο διήμερο ήταν χωρίς αύριο και σηματοδοτούσαν αποκλεισμό για τον ηττημένο: Βοσνία, Ισραήλ, Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία.

Πέντε στα πέντε. Δεν είναι μικρό πράγμα. Και ας μην έπαιξε με τους Σέρβους Ποιος τους είπε να ναυαγήσουν αύτανδροι μέσα στο ίδιο τους το λιμάνι;

Αν έπαιζαν μπάσκετ, δεν θα αναγκάζονταν μέσα στη νύχτα να αποκαθηλώσουν τα πανό με τους «δώδεκα ήρωες» και να τα αντικαταστήσουν με γιγάντια πόστερ της πρωταθλήτριας Κόσμου του 2002.

Ωστόσο, διαβάζεται και διαφορετικά η ελληνική εξίσωση.

Πώς είναι δυνατόν, να αγκομαχάει βασανιστικά μία ομάδα προικισμένη με πηγαίο ταλέντο και άφθονες ποσότητες φαιάς ουσίας; Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Ζήσης, Σπανούλης και Γιαννάκης στο ίδιο στρατόπεδο, για σκεφτείτε το λίγο!

Μήπως χρειαζόταν λίγο γκάζι παραπάνω, για να αναδειχθεί η ποιότητα των παικτών; Μία διαφορετική μοιρασιά των ρόλων; Διαφορετική φιλοσοφία, με πάθος αλλά άνευ φόβου; Ένας πιο έμπειρος προπονητής, ίσως;

Από το Βελιγράδι όλοι θυμούνται το τρίποντο του Διαμαντίδη και τα πανηγύρια, αλλά εμένα θα μείνει παντοτινά στο μυαλό μου η εικόνα της άτυπης σύσκεψης κορυφής των πέντε σοφών (εκ των οποίων οι δύο έχουν αποδημήσει εις Κύριον), το μεσημέρι του αγώνα με το Ισραήλ, με αποκλειστικό θέμα τη «σταύρωση» του Παναγιώτη Γιαννάκη.

Ναι, στο ξενοδοχείο της ομάδας. Ναι, μπροστά στα μάτια του προπονητή και των αθλητών. Ναι, την ίδια μέρα που η Εθνική έδινε αγώνα επιβίωσης, αντιμέτωπη με το φάσμα μίας ακόμη αποτυχίας, από εκείνες που τότε ήταν ρουτίνα.

Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και δεν είχαμε αποκεφαλισμούς στα μέσα του τουρνουά…

Έναν χρόνο αργότερα, στην Ιαπωνία, η Εθνική έφτασε ως τον τελικό παίζοντας απολαυστικό μπάσκετ, αν και όχι χωρίς σκαμπανεβάσματα.

Πλέον τη χαρακτήριζε μία απόκοσμη αυτοπεποίθηση, ενώ οι δείκτες της ωριμότητας και της σιγουριάς είχαν εκτοξευτεί στα ύψη. Η αγωνιστική της φυσιογνωμία είχε στερεοποιηθεί και ήταν αναγνωρίσιμη από δέκα πλανήτες μακριά.

Σε ατομικό επίπεδο, η κατακόρυφη άνοδος του Σπανούλη (που στο Βελιγράδι ήταν 11^ος παίκτης, αλλά μέσα σε μερικούς μήνες έφτασε στο ΝΒΑ) και παρουσία του Σχορτσανίτη έδωσαν στην ομάδα διαφορετική στόφα. Μόνο στον τελικό χάθηκαν τα αυγά και -ιδίως- τα καλάθια…

Προσέξτε τη διαφορά στα στατιστικά του 2006, σε σύγκριση με το 2005. Το σκοράρισμα της ελληνικής ομάδας ανέβηκε στους 80 πόντους, το ποσοστό στα τρίποντα έφτασε το 33%, στα δίποντα το 56%, στις βολές το 70%.

Βελτίωση οχτώ, έξι και δώδεκα ποσοστιαίων μονάδων αντίστοιχα! Με την ίδια, σχεδόν, δωδεκάδα.

Όταν χρειάστηκε να παραδώσουμε σεμινάριο άμυνας για να μη ξεχνιόμαστε, οι παλιόφιλοι Γάλλοι ξέμειναν στους 56 πόντους και η Εθνική μας νίκησε με +17, μολονότι η ίδια έβαλε μόλις 73.

Αυτό το «73» βέβαια θα ήταν ρεκόρ την προηγούμενη χρονιά στο Βελιγράδι…