Ο μάντης και τα μπλε ταγέρ!

Η Bundesliga παίζει με Live Streaming* και προσφορές* | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου σε αυτά τα 33 χρόνια που πέρασαν από τότε, να μην έχω ρίξει έστω μια μικρή πενιά τέτοιες μέρες…

Μια επετειακή γραπτή πενιά, εννοώ, όπως λέγεται στη δημοσιογραφική αργκό, ένα κείμενο και το συγκεκριμένο είναι όντως μια συνήθεια που έγινε λατρεία…

Σαν σήμερα ένα ζεστό βράδυ του 1987 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας άρχισε να γράφεται μια ιστορία που κανείς δεν ήξερε, ούτε μπορούσε να μαντέψει πώς θα εξελισσόταν…

Εξελίχθηκε η ρουφιάνα και έντεκα μερόνυχτα αργότερα έγινε θρίαμβος!

Τετάρτη, 3 Ιουνίου του σωτηρίου έτους 1987, λοιπόν: η πρεμιέρα του 25^ου Εurobasket, που προϊόντος του χρόνου έμεινε σκέτο!

Εμείς εδώ εν Ελλάδι όταν λέμε και γράφουμε Ευρωμπάσκετ δεν εννοούμε τη διοργάνωση γενικώς και αδιακρίτως, αλλά εκείνο το ωραίο και αληθινό παραμύθι που ζήσαμε και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ…

Ηταν όλα μαζί που το έκαναν ξεχωριστό: το φιλοξενήσαμε στο Νέο Φάληρο, ανεβήκαμε στην κορφή του Ολύμπου (βαδίζοντας στα χνάρια της μασκότ, που ήταν ένας πελαργός, ονόματι Ολύμπιος), το ρουφήξαμε ίσαμε το μεδούλι, το γλεντήσαμε και δεν συμμαζεύεται…

Παίζει βεβαίως και η νοσταλγία τον ρόλο της, όπως επίσης και το στερητικό σύνδρομο από το οποίο πάσχουμε εδώ και έντεκα χρόνια, οπότε κυλάει ο τέντζερης της επετείου και βρίσκει το καπάκι!

Πρωί πρωί με τη δροσούλα άνοιξε η αυλαία, καθόσον όλοι οι αγώνες διεξάγονταν σε ένα γήπεδο και έπρεπε να χωρέσουν στο πρόγραμμα, ο ένας μετά τον άλλον…

Το ματς ανάμεσα στο Ισραήλ και στην Τσεχοσλοβακία άρχισε στις 10 το πρωί, οι παίκτες ήταν ακόμα μαχμουρλήδες και με την τσίμπλα στο μάτι, αλλά ξα του: στον Ντορόν Τζάμσι αναφέρομαι που με το καλημέρα έβαλε 37 πόντους απέναντι στους 20 του Στάνισλαβ Κρόπιλακ και «έγραψε» το σενάριο του 99-83.

Και στο καπάκι: Πολωνία-Ολλανδία 91-84 (Ζέλιγκ 29-Σμιτς 31), Ισπανία-Γαλλία 111-70 (Σαν Επιφάνιο 34-Ντιμπουϊσόν 17), Ιταλία-Γερμανία 84-78 (Ρίβα 28-Γιάκελ 31), Ρουμανία-Ελλάδα 77-109 (γκάλης 44-Μπρανιστεάνου 14), Σοβιετική Ενωση-Γιουγκοσλαβία 100-93 (Πέτυροβιτς 26-Μαρτσουλιόνις 18).

Επίτηδες βάζω τους πρώτους σκόρερς εντός παρενθέσεως: στην πρεμιέρα έξι παίκτες έβαλαν πάνω από τριάντα πόντους και ένας, όνομα και μη χωριό, 44. Εάν το δείτε αυτό στη σύγχρονη εποχή (που το μπάσκετ έχει αλλάξει δραματικά) να ‘ρθείτε και να μου τρυπήσετε τη μύτη!

Τι προσδοκάγαμε προτού πετάξει την μπάλα στο τζάμπολ ο Λιούμπομιρ Κότλεμπα; «Να μην ξεφτιλιστούμε μέσα στο ίδιο μας το σπίτι» όπως με παροιμιώδη και ανεπιτήδευτο κυνισμό έχει πει ο Παναγιώτης Φασούλας…

Ευτυχώς δεν ξεφτιλιστήκαμε, αγαπητέ μου Πάνι!

Εκείνος ο πρώτος αγώνας της Εθνικής, που μετά από λίγες μέρες θα αναγορευόταν σε «επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων» έμοιαζε σαν το πρώτο φλερτ με μια άγνωστη καλλονή!

Ήταν κι αυτό ένα ραντεβού στα τυφλά…

Είχε λείψει η Εθνική από το προηγούμενο Ευρωμπάσκετ (το 1985 στη Γερμανία), κουβάλαγε επίσης το άγχος της πρεμιέρας και την πίεση του κόσμου, αντιμετώπιζε κιόλας έναν αντίπαλο που δεν είχε τίποτε να χάσει και οχυρωνόταν πίσω από δυο...Κύκλωπες (Βινερεάνου, Πόπα), οπότε το μούδιασμα ‘ήταν φυσιολογικό και αναπόδραστο…

Το ξεπέρασε γρήγορα όμως και φορώντας ένδυμα περιπάτου επικράτησε με 109-77 απέναντι στο αγλάισμα της μεγάλης γενιάς των Ρουμάνων που ωστόσο είχαν αρχίσει να σιτεύουν!

Δεν είχε εμφανιστεί εκείνη την εποχή ο… δράκουλας Γκιόργκε Μουρεσάν, τότε κρυβόταν ακόμα στα σπήλαια των Καρπαθίων!

Η ελληνική ομάδα στο μεν πρώτο ημίχρονο πόσο παραγωγική μπορεί να είναι, στο δε δεύτερο τι μπορεί να συμβεί όταν ανοίξει τον ρυθμό και φορέσει την αμυντική πανοπλία της. Στην ανάπαυλα προηγήθηκε με 61-49, στη συνέχεια δέχτηκε με το ζόρι 28 πόντους και το τελικό 109-77 σφράγισε το πρώτο βήμα, έδιωξε το τρακ και ανέβασε τις προσδοκίες του κόσμου, με τον οποίο ανανέωσε το ραντεβού της για το επόμενο βράδυ...

Ο Νίκος Γκάλης με τη γνωστή ταρίφα του (44 πόντοι, 17/27 σουτ), ο Παναγιώτης Φασούλας με double-double (20 πόντοι, 15 ριμπάουντ) και ο Νίκος Φιλίππου (12 πόντοι) έσυραν αυτόν τον πρώτο χορό, την ώρα που ο συχωρεμένος χορογράφος, Κώστας Πολίτης δήλωνε ευχαριστημένος από την εικόνα του μπαλέτου του και επιφυλασσόταν με νόημα μάλιστα, δια τα περαιτέρω...

ΕΛΛΑΔΑ: Γκάλης 44, Σταυρόπουλος, Γιαννάκης 8, Λινάρδος 4, Καμπούρης 6, Καρατζάς 2, Ρωμανίδης 3, Φιλίππου 12, Φασούλας 20, Ιωάννου 2, Χριστοδούλου 6, Ανδρίτσος 2. Προπονητής: Κώστας Πολίτης
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: Ερμουράκε 10, Αρντελεάν 5, Ιονέσκου 8, Τσέρνατ 9, Μπρανιστεάνου 14, Νικουλέσκου, Νετολίσκι 5, Πόπα 2, Ντάβιντ 2, Βινερεάνου 12. Προπονητής: Γκιόργκε Νόβακ

Η πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ σημαδεύθηκε από την deja vu (από τον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ της προηγούμενης χρονιάς), νίκη της Σοβιετικής Ένωσης επί της Γιουγκοσλαβίας με 100-93 και από μια πολύ ιντριγκαδόρικη δήλωση, αλλά και εξόχως προφητική δήλωση του Βαλέρι Τιχονένκο στη λήξη αυτού του αγώνα…

Για να πω την αμαρτία μου δεν τη θυμόμουν, αλλά την εξόρυξα το 2017 όταν έγραφα το βιβλίο «Είμαστε πια πρωταθλητές» που είναι αφιερωμένο σε εκείνες τις μέρες που άλλαξαν τον κόσμο (μας)…

Ρωτήσαμε λοιπόν στο τέλος του ματς τον Κοζάκο φόργουορντ εάν οι Σοβιετικοί έκαναν προσημείωση τίτλου με τη νίκη τους επί των Γιουγκοσλάβων κι ελόγου του μας έστειλε αδιάβαστους…

«Γιατί με ρωτάτε εάν θα ξανανικήσουμε τους Γιουγκοσλάβους στον τελικό; Στον τελικό θα παίξουμε με την Ελλάδα»!

Μάγος ήσουν Βαλέρι;

Εκείνο το βράδυ πέρα από τους κανονικούς, εντός παιδιάς, πρωταγωνιστές είχαν την τιμητική τους μια μασκότ και ένα τσούρμο από κορίτσια να τα πιείς στο ποτήρι…

Η μασκότ της διοργάνωσης ήταν ένας γλυκούτσικος πελαργούλης που βαφτίστηκε «Ολύμπιος»: νονός του υπήρξε ο Πέτρος Λινάρδος, «Πατριάρχης» του ελληνικού αθλητικού ρεπορτάζ, επί σειρά ετών πρόεδρος του ΠΣΑΤ και πατέρας του διεθνούς φόργουορντ και μέλους της ομάδας Νίκου Λινάρδου.

Γύρω γύρω σουλάτσαραν τα όχι απλώς γλυκούτσικα, αλλά πανέμορφα κορίτσια, που θαρρείς πως ήταν βγαλμένα από τα καλλιστεία! Οι ομοιόμορφα ντυμένες κοπέλες βρίσκονταν σε όλους τους χώρους και εξυπηρετούσαν τις αποστολές, τους επισήμους, τους εκπροσώπους του Τύπου και τους θεατές. Αυτά ήταν τα περιβόητα «μπλε ταγέρ», όπως τα αποκαλούσε συλλήβδην και με το απαράμιλλο ύφος του ο συχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος!

Καλά να ‘μαστε και να τα θυμόμαστε: και τα «μπλε ταγέρ» και όλα όσα ζήσαμε εκείνες τις μέρες…