Η πληγή που βγάζει μέλι

Το απόγευμα του Σαββάτου έφτασε στα αυτιά μου ένα ευοίωνο μαντάτο, σταλμένο με ταχυδρομικό περιστέρι από τη Βοσνία.

Ορισμένοι από τους παλιούς της Εθνικής ομάδας ενοχλήθηκαν από τη σκληρή (και δική μου) κριτική, η οποία μιλούσε για υλικό από το τρίτο ράφι και για παίκτες που καλά καλά δεν τους γνωρίζουν ούτε οι μπασκετικοί δημοσιογράφοι.

Όχι, δεν διαβάσατε λάθος. Το παραπάνω ειδησάριο το θεώρησα και το θεωρώ καλό σημάδι. Ίσως ήταν το μοναδικό λευκό σύννεφο που εμφανίστηκε το τελευταίο τριήμερο πάνω από το ελληνικό αρχηγείο μέσα στη «φούσκα» του Σεράγεβο.

Αυτό ακριβώς ήθελα να ακούσω. Ότι η σκληρή κριτική χτύπησε φλέβα και πείραξε τον εγωισμό των παικτών, ιδίως των έμπειρων και φτασμένων. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο.

Στο Ευρωμπάσκετ 2011, στη Λιθουανία, η μισή ομάδα μου έκανε μούτρα επειδή έγραφα ότι αρκετά μέλη της θα έβλεπαν το Ευρωμπάσκετ από την τηλεόραση, αν δεν προέκυπτε η απουσία της αγίας τριάδας Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη.

Είχα άδικο; Όχι βέβαια. Εκείνη η αποστολή, άλλωστε, έβγαλε μερικούς από τους καλύτερους φίλους μου μέσα στον χώρο του μπάσκετ.

Το «κόλπο» -που δεν ήταν κόλπο- έπιασε και ο πληγωμένος εγωισμός μετουσιώθηκε σε μία πορεία σαφώς καλύτερη του αναμενομένου. Η αποδεκατισμένη Εθνική τερμάτισε 6η και άγγιξε την πρόκριση στα ημιτελικά.

Το ίδιο περίμενα να δω και απόψε. Μία ομάδα που θα αρνηθεί την ήττα και που θα ξεπεράσει τον εαυτό της πάνω στο παρκέ, ώστε να επιστρέψει στην πατρίδα χαμογελαστή.

Βεβαίως, οφείλουμε να είμαστε τίμιοι. Η Εθνική του θρίλερ με τη Βουλγαρία έπαιξε άσχημα και κινδύνευσε να ηττηθεί από έναν αντίπαλο ατάλαντο και άπειρο.

Δεν θα γράψω πάλι ότι εμείς παίζαμε -σχεδόν- με τα τρίτα και εκείνοι -σχεδόν- με τα πρώτα. Θα γράψω, όμως, ότι προ του κινδύνου οι διεθνείς αντέδρασαν μεθοδικά, έδειξαν χαρακτήρα και πάλεψαν με κουράγιο, ακόμα και όταν το στραπάτσο έδειχνε βέβαιο.

Και ήταν γραφτό, να βάλει τη σφραγίδα του στη βαθμολογικά και ψυχολογικά πολύτιμη νίκη ο ίδιος παίκτης που είπε το πρώτο «όχι» και το πρώτο «εγώ» όταν η Εθνική αντίκρυζε κατάματα την ήττα στον παρθενικό αγώνα της στον θεσμό των «παραθύρων».

Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν το σκηνικό στον πλανήτη άλλαξε άρδην, αλλά ο Γιάννης Αθηναίου, φυσικός αρχηγός αυτής της ομάδας, είναι ο ίδιος Αθηναίου του Λέστερ.

Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος δήλωσε πρόσφατα ότι ο Αθηναίου θα είχε βέβαιη θέση στη δωδεκάδα του Μουντομπάσκετ, αν δεν είχε τσακίσει το γόνατό του σε εκείνο το μοιραίο φιλικό με την Ιταλία.

Απόψε κατάλαβαν όλοι το σκεπτικό του Ομοσπονδιακού προπονητή. Ο άσος του Περιστερίου πέτυχε και τα 6 τρίποντά του στη δ’ περίοδο και στην παράταση, μέσα σε 16 λεπτά οργιαστικής δράσης, όταν η Εθνική χρειαζόταν απεγνωσμένα έναν μπροστάρη με καθαρό βλέμμα και σταθερό χέρι.

Το σκορ ήταν 53-57 όταν ξεκίνησε το σερί του Γιάννη, 63-68 όταν μπουμπούνισε δύο απανωτά στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα, 84-78 όταν έπεσε η τελευταία κανονιά. Μετά το 29^ο λεπτό, ο Αθηναίου πέτυχε μοναχός του 21 πόντους, ενώ όλοι οι Βούλγαροι μαζί 26.

Η Εθνική μπορεί να έχασε μυριάδες λέι-απ ένεκα άγχους και ατσαλοσύνης, αλλά προπονητικά έκανε το σωστό και τελικά επιβραβεύτηκε.

Πίεσε στην άμυνα με πολλές παγίδες, τροφοδότησε συστηματικά τον ψηλό, είχε αρκετά καλές επιλογές και έφερε το ματς στον δικό της ρυθμό, με πρωταγωνιστή τον Καββαδά σε άμυνα (6 τάπες) και επίθεση (14 πόντοι, γύρω στα 10 κερδισμένα φάουλ).

Ακόμα και το πολύτιμο καλάθι της ισοφάρισης (Κατσίβελης) προήλθε από σωστό διάβασμα και, επιτέλους, ηρεμία.

Το εκπληκτικό 60-38 στα ριμπάουντ υπενθύμισε και στην ίδια την ομάδα μας αυτό που κραύγαζε ο Σκουρτόπουλος στα τάιμ-άουτ: «Δεν μπορώ να καταλάβω, ποιον φοβόμαστε».

Αν η Εθνική ζορίστηκε, ήταν επειδή βρέθηκαν σε κακή μέρα οι πιο έμπειροι παίκτες της, εκείνοι που θα έδειχναν τον δρόμο.

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης είχε περισσότερα φάουλ (4) παρά πόντους (3). Μάλιστα ξεκίνησε το ματς με 3 λάθη και μοίρασε μόλις 4 ασίστ.

Ο Δημήτρης Αγραβάνης εκνευρίστηκε γρήγορα και ήταν αναποτελεσματικός (1/6 σουτ, μόνο 3 ριμπάουντ), ενώ οι δυό τους είχαν κακές επιλογές την πρώτη φορά που η Εθνική προσπέρασε.

Το 42-41 έγινε 42-52 στο άψε σβήσε, το περπατημένο δίδυμο αποσύρθηκε, ο Αθηναίου ανέλαβε τα ηνία και ο Σκουρτόπουλος πόνταρε στους νεαρούς που διέπρεψαν στην πιεστική άμυνα (Φλιώνη, Γ. Αγραβάνη, πιο πριν Λούντζη), αδιαφορώντας για την αστοχία τους.

Μπορεί οι προαναφερθέντες να παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά ο ιδρώτας τους -όπως και του Κακλαμανάκη- ήταν απόψε ελιξήριο επιτυχίας. Τους αξίζει ένα χειροκρότημα.

Δεν ξέρω αν υπήρχε πραγματική απειλή αποκλεισμού, αλλά η αποψινή νίκη σφραγίζει την πρόκριση της Εθνικής στα τελικά του Ευρωμπάσκετ, όταν άλλοι κραταιοί (Τουρκία, Λιθουανία, Σερβία κ.ο.κ.) ζορίζονται ή ρεζιλεύονται.

Στο τελευταίο «παράθυρο» μπορούμε να δούμε στο παρκέ και άλλα παιδιά τα νουβέλ βαγκ, όπως ο Ρογκαβόπουλος, ο Μαντζούκας και οι Καλαϊτζάκηδες.

Άγχος πλέον δεν θα υπάρχει, ενώ αχνοφαίνεται πιθανότητα να διεξαχθούν οι αγώνες επί ελληνικού εδάφους. Ίσως και με νέα διοίκηση στην Ομοσπονδία.

Κλείνοντας, επαναλαμβάνω verbatim τον κανόνα που έγραψα στο σχόλιο της Παρασκευής. Οι ελληνικές νίκες στα «παράθυρα» ανήκουν αποκλειστικά σε όσους μοχθούν στο γήπεδο για να τις πετύχουν, παίκτες και προπονητές.

Για τις όποιες ήττες ευθύνονται όλοι οι άλλοι, εκείνοι που μοιράζονται την ευθύνη για την κατάντια του ευρωπαϊκού μπάσκετ: FIBA, Euroleague, Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, Ομοσπονδίες, Λίγκες, άπαντες, δίχως να εξαιρούνται κάποιοι παίκτες που αρνούνται να κακοκαρδίσουν τα αφεντικά τους.

Με άλλα λόγια: είναι εντελώς άδικο, να ζητάμε από ρολίστες μικρών ομάδων να φορέσουν μανδύα πρωταγωνιστή χωρίς να τους πέφτει αυτός στενός ή φαρδύς.

Το τόλμημα θα καρποφορήσει μια στο τόσο (και μπράβο σε όσους το καταφέρνουν), αλλά αυτή η μία θα είναι εξαίρεση και υπέρβαση. Όχι κανόνας και όχι «πρέπει».

Όσο για την όποια πίκρα των διεθνών απέναντι στην αφεντιά μου (και όχι μόνο), τη θεωρώ ευπρόσδεκτη και την εντάσσω σε περίοπτη θέση στο βιογραφικό τους.

Όποιος αισθάνεται τον εγωισμό του να πληγώνεται και αντιδρά με αθλητική υπερηφάνεια στο γήπεδο δεν είναι εχθρός μου, αλλά φίλος.

Τέτοιου είδους «πληγή» βγάζει όχι πύο, αλλά μέλι. Μπορεί να μοιραζόμαστε την ίδια «αγαπημένη», αλλά η αγάπη της φτάνει για όλους.