Ο άγιος του Σεράγεβο

Ο συνομιλητής μου, τακτικό μέλος της Εθνικής μπάσκετ, είχε όρεξη προ ημερών να μιλήσει με όρους θρησκευτικών: «Ευτυχώς που έβαλε εκείνα τα τρίποντα ο αη-Γιάννης ο Αθηναίου, γιατί αλλιώς θα ψάχναμε μία νίκη στη Ρίγα. Και θα μπλέκαμε άσχημα…».

Και, πέρα από το καλαμπούρι της υπόθεσης, έχει δίκιο. Εάν η Εθνική μας ταξίδευε στη Ρίγα με δύο ήττες στην καμπούρα της από το προηγούμενο «παράθυρο», θα κινδύνευε σοβαρά με αποκλεισμό από το Ευρωμπάσκετ.

Η απόσταση από το 2-2 έως το 2-4 θα ήταν όπως είδατε πολύ μικρή και το 2-4 μπορεί να την άφηνε εκτός νυμφώνος. Χρειάζεται να πω εγώ ότι μία τέτοια εξέλιξη θα ισοδυναμούσε με καταστροφή;

Ή μήπως θα ένιωθε τύψεις κάποιους από αυτούς (ων ουκ έστιν αριθμός) που θα μοιράζονταν την ευθύνη;

Ίσα ίσα, που μπορεί να έβαζαν και τα γέλια στο αρχηγείο του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και όσων άλλων οδήγησαν το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε αυτή την κατάντια.

Στους πανηγυριστές θα περιλαμβάνονταν πιθανότατα και κάποιοι παίκτες (από τους βασικούς), που θεωρούν την Εθνική ομάδα αγγαρεία και βαρίδι για την καριέρα τους.

Στην ομάδα των «παραθύρων», πάντως, θα είχε πέσει πένθος, παρ’ όλο που οι «παραθυράτοι» θα έφταιγαν λιγότερο απ’ όλους.

Όπως θα καταλάβατε όσοι παρακολουθήσατε τους αγώνες της αποδεκατισμένης Εθνικής με τη Βουλγαρία, τη Λεττονία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, πλανάται πλάνην οικτράν όποιος βαυκαλίζεται ότι η Ελλάδα μπορεί να αφήσει 30 παίκτες στο σπίτι και μολαταύτα να παραμείνει ανταγωνιστική απέναντι στη σχεδόν πλήρη Εθνική μικρομεσαίων χωρών.

Συνεπώς, οφείλουμε όλοι οι διάκονοι της πορτοκαλί μπάλας να ανάψουμε ένα κεράκι στον αη-Γιάννη της Πάτρας (που τότε ήταν του Περιστερίου) ή, για να πάω λίγο πιο πίσω, στην ομάδα που άλωσε την Τούζλα όταν ακόμη διεξάγονταν αγώνες σε γεμάτα γήπεδα.

Εκείνο το 70-65 επί της Βοσνίας πριν από έναν χρόνο (24 Φεβρουαρίου 2020) σε πυρακτωμένη αρένα ήταν εν τέλει το σημαντικότερο αποτέλεσμα της «επίσημης αγαπημένης» τα τελευταία χρόνια.

Ναι, μαζί με τη νίκη επί της Βουλγαρίας στο Σεράγεβο, όπου ο Γιάννης Αθηναίου πέτυχε 6 τρίποντα στα τελευταία 15 λεπτά, ξελασπώνοντας την ελληνική ομάδα. Είναι που δεν έχουμε σουτέρ…

Η δουλειά θα γίνει εν τέλει και με 3-3, εφ’ όσον τελειώσει με ήττα και ο μεθαυριανός αγώνας με τους Λεττονούς. Ειδάλλως, με 4-2. Δεδομένου ότι άλλες υπερδυνάμεις κινδυνεύουν ακόμη με αποκλεισμό παρ’όλο που επιστρατεύουν αστέρια επιπέδου λ.χ. Λάρκιν, άλλο κακό να μη μας βρει.

Στο σημείο που έχουμε φτάσει, το πρώτο και ίσως μοναδικό ζητούμενο είναι το αποτέλεσμα. Τα του μέλλοντος θα τα βρούμε στο μέλλον.

Τα ελαφρυντικά για τη σημερινή ήττα είναι τόσο μεγάλα, που φαίνονται διά γυμνού οφθαλμού από τον πλανήτη Άρη.

Παρ’ όλο που οι παίκτες της «υπηρεσιακής» Εθνικής απαιτούν με υπερηφάνεια να τους φερόμαστε σαν να είναι αυτοί τα πρώτα, δεν γίνεται να μην αραδιάσω τις υπαρκτές δικαιολογίες.

Η ομάδα που ταξίδεψε στη Ρίγα δεν διαθέτει παίκτες του Παναθηναϊκού ούτε του Ολυμπιακού, ούτε καν του Προμηθέα. Δεν είχε στις τάξεις της κάποιον από τους ουκ ολίγους ξενιτεμένους, ούτε καν εκείνους που είχαν δικαίωμα και δυνατότητα συμμετοχής.

Για τους τρεις Αντετοκούνμπο του ΝΒΑ, είναι άσκοπο και άκυρο να ανοίξουμε συζήτηση. Το ίδιο και για τους βετεράνους που αποχώρησαν από την Εθνική πριν την ώρα τους.

Η πάνσοφη Ομοσπονδία μας παραμένει μία από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές που γυρίζουν την πλάτη στους «νατουραλιζέ», συμπεριλαμβανομένων εκείνων που πληρούν τις προϋποθέσεις της νομοθεσίας και των κανονισμών.

Πόσο βάθος να έχει πια αυτή η ρημάδα η δεξαμενή;

Κατά την ταπεινή γνώμη μου, ο Θανάσης Σκουρτόπουλος των «παραθύρων» θα έπρεπε να ακούγεται μονίμως στη συζήτηση για προπονητής της χρονιάς στο ελληνικό μπάσκετ, ενώ και οι παίκτες που κρατούν τον πήχη ψηλά δίχως ιδιαίτερους κλυδωνισμούς αξίζουν κάποιου είδους μετάλλιο.

«Είναι ντροπή αυτό που βλέπουμε», έγραψε κάποιος ασυμβίβαστος αναγνώστης στο live του gazzetta.gr , όταν η διαφορά άγγιζε τους 25 πόντους. «Όποιος θέλει να νιώσει ντροπή, ας αλλάξει κανάλι για να καμαρώσει τους παιδεραστές και τα πλυντήρια που τους ξεπλένουν», του απάντησα. Έχω άδικο;

Στον κατάλογο των ελαφρυντικών, λησμόνησα να αναφέρω το σημαντικότερο: την απειρία των Ελλήνων παικτών που αντιμετώπισαν τους κωλοπετσωμένους Βόσνιους.

Από τους 12 παίκτες που δηλώθηκαν στο αποψινό φύλλο αγώνα, οι μισοί έλαβαν απόψε το βάπτισμα του πυρός: ο Καράμπελας, ο Μωραΐτης, ο Τσαλμπούρης, ο Χουγκάζ, ο Τολιόπουλος και ο Κουζέλογλου, ο οποίος μάλιστα ξεκίνησε βασικός δίπλα στον Μουράτο της 1 συμμετοχής.

Εκτός δωδεκάδας έμεινε άλλος ένας ρούκι, ο Παπαδάκης, μαζί με τον Κακλαμανάκη, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στο «παράθυρο» του Νοεμβρίου.

Με άλλα λόγια, στο αεροπλάνο για τη Ρίγα επιβιβάστηκαν εννέα παίκτες με συνολικό απολογισμό 3 συμμετοχές στους Άνδρες!

Ακόμα και σε σύγκριση με τους πέντε έμπειρους της ομάδας (Κατσίβελη, Καββαδά, Μαργαρίτη, Σαλούστρο, Χρυσικόπουλο), η διαφορά σε επίπεδο ετοιμότητας ήταν αισθητή.

Tι απαιτήσεις να έχει κάποιος από αυτή την άτυπη Εθνική Ελπίδων;

«Να κάνουμε αυτά που κάνουμε και στις ομάδες μας», ήταν η οδηγία του Θανάση Σκουρτόπουλου σε ένα από τα πρώτα τάιμ-άουτ.

Δηλαδή, τι ακριβώς; Να πασάρουμε τη μπάλα στους Αμερικανούς ή να κουνάμε την πετσέτα από τον πάγκο;

Κάποτε, σε ένα φιλικό Ελλάδας-Γιουγκοσλαβίας, ο αμίμητος Δημήτρης Παπανικολάου άκουσε από τον Έλληνα Ομοσπονδιακό την ίδια εντολή και έτρεξε να δώσει τη μπάλα στον Πάσπαλι...

Υπάρχει, όμως, και ένα «πρέπει», το οποίο οι διεθνείς του σημερινού αγώνα αγνόησαν. Αντί να το γράψω με δικά μου λόγια, δανείζομαι πάλι μία φράση του Σκουρτόπουλου, λίγο πριν αυτός πάρει την άγουσα προς τα αποδυτήρια.

«Να παλεύουμε τουλάχιστον, ρε γαμώτο». Στα θρησκευτικά το είπε και αυτός, αλλά τέλος πάντων.

Πράγματι, η ελληνική ομάδα άργησε να κάνει αισθητή την παρουσία της στο γήπεδο. Περίμενα να δω περισσότερη αυτοθυσία, καλύτερη άμυνα, έγκαιρες επιστροφές, λίγο ξύλο βρε αδερφάκι μου. Να μας νιώσει ο αντίπαλος.

«Ελληνικό μπάσκετ» έπαιξε η σημερινή Εθνική μόνο όταν απλώθηκε σε όλο το γήπεδο για να πιέσει και να κλέψει μπάλες, με περιφερειακό δίδυμο τους αμούστακους Καράμπελα, Μωραϊτη.

Η διαφορά μειώθηκε τότε από τους 24 πόντους στους 13 και θα μπορούσε να πέσει και σε μονοψήφιο νούμερο, εάν βοηθούσε το περιφερειακό σουτ.

Αυτό, ακριβώς, είναι το καινούριο μας πρόβλημα. Στο όνομα της δήθεν «εξέλιξης», οι Εθνικές μας ομάδες εγκαταλείπουν συχνά τη συνταγή που καμουφλάρει τις αδυναμίες μας και πασχίζουν να κερδίζουν αγώνες με τρόπο που δεν μας ταιριάζει.

Όσο προσπαθούμε να γίνουμε κάτι αντίθετο με τη φύση μας, θα κάνουμε βήματα προς τα πίσω ή, στην καλύτερη περίπτωση, προς το πλάι. Και θα περιμένουμε κάποιον γενειοφόρο άγιο να περισώσει τα απερίσωστα.