Ένα χαμόγελο θαμπής αισιοδοξίας

Το φινάλε των «παραθύρων» βρήκε μία υπερδύναμη να καρδιοχτυπάει μέχρι τo τελευταίο δευτερόλεπτο (τη Λιθουανία, που απέκλεισε τους Δανούς με την ψυχή στα δόντια), μία δεύτερη να επιστρατεύει τον κορυφαίο παίκτη της Euroleague για να διασωθεί (Τουρκία, Λάρκιν), την 5^η του προηγούμενου Ευρωμπάσκετ να μένει εκτός νυμφώνος μολονότι ενισχύθηκε με πρωτοκλασάτους και έπαιξε εντός έδρας (Λεττονία) και μία από τις αντιπάλους της Εθνικής μας στην Κίνα να κουτρουβαλιάζεται έξω από το τρένο (Μαυροβούνιο).

Οι ρομαντικοί θα μιλήσουν για την ομορφιά του αθλήματος και για το απρόβλεπτο του θεσμού, αλλά εγώ θα το χαρακτηρίσω κατάντια και φιάσκο, υπενθυμίζοντας ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία έχασε το εισιτήριο για το Μουντομπάσκετ επειδή αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει με τα δεύτερα ομάδες πλήρεις και αγριεμένες.

Αντέχει το ευρωπαϊκό μπάσκετ να διώχνει αβασάνιστα Λεττονίες, Σλοβενίες, Φινλανδίες και Ισλανδίες; Δεν θα ήταν λαμπρότερο το Παγκόσμιο Κύπελλο με Ντόντσιτς, Μάρκανεν ή το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με Πορζίνγκις, Βούτσεβιτς;

Και ποιος θα αποζημίωνε τους Λιθουανούς για το πατατράκ, εάν απόψε έβλεπαν την πλάτη των Δανών;

Δικαίωση του συστήματος θα είχαμε αν υπήρχε τρόπος να παίξουν όλες οι ομάδες χωρίς ελλείψεις και να υπάρξει ανταγωνισμός επί ίσοις όροις.

Τα «παράθυρα» έχουν ασφαλώς κάποια πλεονεκτήματα (αφού φέρνουν τις Εθνικές ομάδες κοντά στο κοινό τους και δίνουν ευκαιρίες σε περιθωριοποιημένους παίκτες), αλλά δεν είναι παρά μουσικές καρέκλες.

Εάν συμβεί να ξεμείνει όρθιος ένας από τους διαγωνιζόμενους σε 2-3 απανωτούς γύρους, εκπαραθυρώνεται. Ποιος του είπε να βγάλει Πορζίνγκις αντί για Λούντμπεργκ και Ντόντσιτς αντί για Σουλεϊμάνοβιτς;

Στο κάτω κάτω της γραφής, ας είχε και εκείνος τα γρόσια και τον μηχανισμό για να μοιράσει διαβατήρια στους Λάρκιν και στους Χόλντεν και στους ΜακΚάλεμπ αυτού του κόσμου.

Τη δική μας ομάδα, το κλείσιμο του τελευταίου παραθυρόφυλλου τη βρήκε ξένοιαστη και …δίχως νατουραλιζέ στη σύνθεσή της. Με περισσότερους παίκτες και περισσότερους προπονητές απ’ όσους χρειάζεται!

Ο ατρόμητος Κώστας Παπαδάκης, που θα θυμάται για πάντα το ντεμπούτο του, έγινε απόψε ο 27^ος και τελευταίος μπασκετμπολίστας που χρησιμοποιήθηκε από τον Θανάση Σκουρτόπουλο στους προκριματικούς αγώνες για το Ευρωμπάσκετ 2022.

Εικοσιεπτά παίκτες σε έξι ματς, μολονότι σε αυτή τη σειρά των αγώνων δεν έπαιξαν ούτε «πράσινοι» ούτε «κόκκινοι» ούτε ξενιτεμένοι!

Μοναχά ο Μαργαρίτης και ο Κατσίβελης έγραψαν 6/6, ενώ ο τρίτος της παρέας των μόνιμων Καββαδάς, έχασε το σημερινό ματς λόγω τραυματισμού. Ο Δημήτρης Αγραβάνης θα είχε και αυτός ανελλιπή παρουσία, αν δεν έμενε εκτός αποστολής λόγω Covid-19.

Οι 18 από τους 27 «παραθυράτους» διεθνείς αγωνίστηκαν μόνο σε ένα «παράθυρο». Την «προαγωγή» που πήραν κάποιοι από αυτούς σε μεγαλύτερες ομάδες την οφείλουν ασφαλώς και στην Εθνική: Μποχωρίδης, Κασελάκης, Λαρεντζάκης, Λούντζης, ακόμα και ο Γιάννης Αγραβάνης.

Για τον Γιάννη Αθηναίου, η Εθνική των εμβόλιμων αγωνιστικών ήταν στέρεο μονοπάτι επιστροφής στο προσκήνιο μετά τον βαρύτατο τραυματισμό του, αλλά και πεδίον λαμπρόν για την όποια δόξα των «παραθύρων».

Χωρίς το απίθανο κρεσέντο του Αθηναίου απέναντι στους Βούλγαρους τον Νοέμβριο στο Σεράγιεβο, μπορεί σήμερα να ήμασταν εμείς στη θέση των Λιθουανών ή και των Λεττονών.

Όποιος πιστεύει ότι το ενδεχόμενο αποκλεισμού της Εθνικής από το Ευρωμπάσκετ θα συγκινούσε τους εργοδότες των «κόκκινων» και «πράσινων» διεθνών, ώστε να δώσουν άδεια στους παίκτες όπως έκαναν κάμποσες ομάδες ανά την Ευρώπη, μάλλον ζει σε άλλον πλανήτη.

Κατά πάσα βεβαιότητα, ένα τέτοιο σενάριο θα έφερνε τις ομάδες (και ειδικά τον Ολυμπιακό) σε μετωπική σύγκρουση με την ΕΟΚ και θα εξοστράκιζε την αποσυνάγωγη Εθνική στο πυρ το εξώτερο.

Ας ανάψουμε, λοιπόν, άλλο ένα μπλε κεράκι στον αη-Γιάννη του Σεράγιεβο. Και του Λέστερ, για να μη ξεχνιόμαστε.

Eίναι φυσικά τρόπος του λέγειν αυτό που έγραψα πιο πάνω, ότι «έχουμε περισσότερους παίκτες από ότι χρειαζόμαστε». Στην πραγματικότητα η δεξαμενή είναι ρηχή, αλλά μέσα της κολυμπάει αρκετή προθυμία και υπερηφάνεια.

Αυτά τα στοιχεία βοήθησαν την Εθνική να επιπλεύσει, ακόμα και όταν της έλειπε το ταλέντο ή η πείρα. Θα ήταν ακραίο και άκυρο να περιμένουμε εποποιίες από παιδιά -ή και βετεράνους- χωρίς διεθνή χιλιόμετρα στα πόδια τους.

Ναι, είναι εποποιία να νικήσεις τη σχεδόν πλήρη Εθνική Βοσνίας εάν έχεις εφτά πρωτάρηδες στην αποστολή. Ιδίως όταν μιλάμε για μια γενιά που δεν πολυμαθαίνει να παίζει άμυνα.

Ελπίζω ότι η απολαυστική αποψινή ανατροπή θα γίνει μάθημα και πυξίδα για όσους την έζησαν, μολονότι ήταν δίχως βαθμολογικό αντίκρυσμα.

Όταν η νεανική Εθνική μας έγινε ελληνική ομάδα, επέστρεψε από το -15 και κατάπιε τους Λεττονούς. Δικαίως πανηγυρίστηκε αυτή η νίκη. Με κάτι τέτοια κατορθώματα, τα παιδιά γίνονται άντρες.

Με 23 τελικές πάσες για 13 λάθη και με 7 κλεψίματα, θα καμουφλαριστούν τα χαμηλά ποσοστά, θα βγουν τα ελεύθερα τρίποντα (11/21), θα δημιουργηθεί και φθορά (28/33 βολές). Θα υπάρξουν και άσφαιροι διακριθέντες, επειδή τα 0/5 σουτ θα συνοδεύονται από 8 ασίστ και 3 κλεψίματα (Μουράτος).

Η δοκιμασμένη συνταγή παραδίδεται από παππού σε Παπαδάκη και από πατέρα (Χουγκάζ) σε υιό (Χουγκάζ). Κάπως έτσι γινόμαστε όλοι μουράτοι. Ένας ή δύο από τους νεώτερους παίκτες της ομάδας θα μπορούσαν να είναι ακόμα και γιοι του Μαργαρίτη.

Το δεύτερο μισό του αφορισμού που χρησιμοποίησα βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα: η Εθνική έχει, πράγματι, περισσότερους προπονητές από όσους μπορεί να καταναλώσει.

Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος ολοκλήρωσε ευδοκίμως την αποστολή του με συνεργάτες τους Γιάννη Καλαμπόκη και Γιάννη Ελευθεριάδη, αλλά κάπου στα μισά πληροφορήθηκε ότι σχηματίζεται προολυμπιακό σχήμα με Σωτήρη Μανωλόπουλο, Ηλία Παπαθεοδώρου - και Κύριος οίδε ποιον άλλον.

Στον ορίζοντα της Εθνικής δεσπόζει φυσικά η φυσιογνωμία του Ρικ Πιτίνο, αλλά αυτός ο ορίζοντας παραμένει θολός και νεφελώδης.

O Aμερικανός έχει συμφωνήσει με την απερχόμενη διοίκηση της Ομοσπονδίας να κοουτσάρει την Εθνική στο Προολυμπιακό τουρνουά, με μοναδικό οικονομικό αντίκρυσμα την αμοιβή των συνεργατών του και κάποιες έξτρα ανέσεις για την ομάδα.

Για κάποιον λόγο εμείς κοιτάζουμε oλόκληρο Hall-Of-Famer στα δόντια, ειδικά όταν οι «εμείς» είναι οι μελλοντικοί διάδοχοι του Βασιλακόπουλου, με την ακαθόριστη στο συγκεκριμένο θέμα ατζέντα.

Εάν θέλετε τη δική μου γνώμη, το μοναδικό επιχείρημα για πιθανό διαζύγιο με τον Πιτίνο είναι η αντίδραση του Ολυμπιακού, προσωποποιημένη στους Πρίντεζη, Παπανικολάου. Αν είναι να έχουμε διαρροές και εμφύλιο, να μας λείπει το Σπρίνγκφιλντ.

Αλλά τα δεδομένα άλλαξαν πολύ έκτοτε. Ο εμφύλιος των «αιωνίων» αρχειοθετήθηκε (μέχρι νεωτέρας), ο Βασιλακόπουλος θα αρχειοθετηθεί με τη σειρά του (μέχρι επιβεβαίωσης), ο Γιαννακόπουλος αποσύρθηκε (μέχρι διάψευσης), ο δε Σπανούλης γκρέμισε με τον τρόπο του το ανάχωμα των «ερυθρόλευκων» συμπαικτών του.

Όλοι καταλαβαίνουμε, άλλωστε, ότι το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν ήταν ποτέ ο Ρικ Πιτίνο.

Εφ' όσον το ειδικό βάρος του Πιτίνο πολλαπλασιάζει αυτόματα τις πιθανότητες συμμετοχής στο Προολυμπιακό παικτών όπως λ.χ. ο καταπονημένος Καλάθης, το δίλημμα δεν σηκώνει πολλή συζήτηση.

Για τα υπόλοιπα πρόσωπα του πάγκου, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, με εξαίρεση τον Σκουρτόπουλο, ο οποίος κέρδισε έμπρακτα το δικαίωμα να συνεχίσει.

Το κατέκτησε όχι μόνο με τη δουλειά του ως προπονητής, αλλά και με τη διπλωματική ικανότητα που του επέτρεψε του να κρατάει τα νερά ήρεμα.

Το τελευταίο πράγμα που περίμενα όταν άνοιξε το πρώτο «παράθυρο» ήταν ότι οι επόμενοι 39 μήνες θα κυλούσαν χωρίς τον παραμικρό κλυδωνισμό σχετικά με τις κλήσεις (ή μη κλήσεις) παικτών από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.

Χάρη στους χειρισμούς του Σκουρτόπουλου και του μάνατζερ Κώστα Κώτση, οι Φλεβάρηδες και οι Νοέμβρηδες κύλησαν δίχως να υπάρξει θρυαλλίδα ανάφλεξης στο ηφαιστειώδες κοκτέιλ Βασιλακόπουλου, Γιαννακόπουλου, Αγγελόπουλων.

Το ημιτελές σήριαλ του 2019 με τον Πιτίνο και τους Πρίντεζη, Παπανικολάου δεν έχει βέβαια σχέση με τον προπονητή των «παραθύρων» και με τα προσκλητήριά του. Ούτε καν με την ίδια την Εθνική.