Εθνική Γυναικών: Όλα ήταν μία αγκαλιά, ίσως και δύο

• Μία αγκαλιά διορθώνει τα πάντα

Το μπάσκετ δεν αλλάζει. Είναι ίδιο. Οποιος ή όποια και αν το παίζει. Η Εθνική Γυναικών αξίζει μεγαλύτερο credit απ' αυτό που λαμβάνει. Από όποια οπτική γωνία και αν το δει κάποιος.

Ενδεχομένως για να το εκτιμήσει κάποιος καλύτερα, θα πρέπει να το ζήσει από κοντά. Όπως είχα τη χαρά να το κάνω για σχεδόν μία εβδομάδα στο Ισραήλ.

Η παρουσία τους στο Τελ Αβίβ είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Σαν το τρενάκι που ήταν λίγο πιο μακριά από την Τελ Αβίβ Αρένα. Εκεί που η Εθνική δημιούργησε τα όνειρά της. Και είδε να σταματούν, εκεί που είχε πιστέψει ότι το επόμενο αεροπλάνο θα οδηγούσε στη Λιουμπλιάνα και όχι στην Αθήνα.

Το πιο σημαντικό γι' αυτή την ομάδα είναι πως στα δύσκολα έμεινε μαζί. Αν αφήσουμε στην άκρη το μπάσκετ, υπάρχουν δύο στιγμές, δύο αγκαλιές, οι οποίες δημιουργούν μία ομάδα. Μία οικογένεια. Έστω και αν αυτή της Εθνικής ανταμώνει με μικρότερο ρυθμό.

Μία αγκαλιά διορθώνει τα πάντα

Η πρώτη αγκαλιά ήταν μέσα στο ματς. Σε μία από τις κρίσιμες άμυνες στο φινάλε, η Έλενα Τσινέκε δέχτηκε ένα χτύπημα, έπεσε στο παρκέ και μέχρι να σηκωθεί καθυστέρησε ελάχιστα να κάνει το φάουλ που θα σταματούσε το χρόνο.

Η Μαριέλλα Φασούλα της ζήτησε να το κάνει πιο γρήγορα, αφού το ρολόι πλησίαζει απειλητικά στο μηδέν. Με την ίδια ταχύτητα κατάλαβε ότι αυτό ήταν αδύνατο. Και αγκάλιασε τη συμπαίκτριά της. Μαζί μέχρι το τέλος.

Η δεύτερη αγκαλιά είχε και πάλι τη Φασούλα. Μόλις ολοκληρώθηκαν οι δηλώσεις της σέντερ της Αβενίδα και του προπονητή Πέτρου Πρέκα, την αγκάλιασε. Της είπε κάτι στο αυτί και η Φασούλα ήταν φανερά συγκινημένη.

Κάπως έτσι χτίζονται φιλίες. Και δυνατοί δεσμοί. Οι... παλιές της Εθνικής, η Κατερίνα Σωτηρίου και η Εβίνα Σταμάτη το ξέρουν καλύτερα απ' όλους.

Ένας αποκλεισμός δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Ούτε μία πρόκριση. Η Εθνική Γυναικών έφτασε στο Τελ Αβίβ για να είναι καλύτερη από την προηγούμενη εκδοχή της.

Και ήταν. Με το παραπάνω. Και παρά την πίκρα ενός αποκλεισμού σε ένα ματς που κρίθηκε στην τελευταία φάση.