Από το «η Εθνική έχει παίκτες, θα βρει και προπονητή», στην επιλογή του πιο επιτυχημένου!

Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω περίπου 5 χρόνια (2017), παραμονές του τελευταίου Eurobasket, θυμηθούμε μία αλήστου μνήμης δήλωση που είχε κάνει ο επί σειρά δεκαετιών «ισχυρός άνδρας» του ελληνικού μπάσκετ και την συγκρίνουμε με όλα αυτά που ζούμε στο ελληνικό μπάσκετ τον τελευταίο καιρό, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο διακόπτης έχει γυρίσει οριστικά προς την πλευρά της σύγχρονης λειτουργίας.

«Παίκτες έχουμε, κάποια στιγμή θα έρθει και ο προπονητής! Εκτός αν εσείς είστε διαθέσιμος, οπότε να συζητήσουμε μαζί...», είχε πει προς τον συνάδελφο που είχε κάνει την σχετική ερώτηση ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, στο πλαίσιο της παρουσίασης της φανέλας της Εθνικής ομάδας!

Όλα αυτά είχαν γίνει στις στις 19 Ιουνίου του 2017, παρουσία των εμβρόντητων αδελφών Αντετοκούνμπο και του τότε αρχηγού της «επίσημης αγαπημένης», Γιάννη Μπουρούση! Όλα αυτά είχαν προκύψει λίγους μήνες μετά την αποτυχημένη απόπειρα του τότε προέδρου να συμφωνήσει με την διοίκηση της ΤΣΣΚΑ, για να δώσει την άδειά της για την παράλληλη απασχόληση του Δημήτρη Ιτούδη και στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για την τελική φάση του Eurobasket, που ολοκληρώθηκε με την Ελλάδα να τερματίζει στην 8η θέση.

Όλα αυτά δεν τα γράφω για να καταδείξω τόσο την ανικανότητα ή την έλλειψη διάθεσης και οράματος της διοίκησης που αποχώρησε στις 12 του περασμένου Σεπτεμβρίου, αλλά για να υπογραμμίσω πόσο διαφορετικός είναι ο άνεμος που πνέει στην ελληνική ομοσπονδία από την στιγμή που ο Βαγγέλης Λιόλιος εξελέγη στην προεδρία της ΕΟΚ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Πατρινός παιδίατρος και πετυχημένος επιχειρηματίας εξέπληξε και εμένα προσωπικά με το πλάνο του, την μεθοδικότητά του και τον ζήλο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα νέα του καθήκοντα του. Και το τονίζω γιατί στην αρθρογραφία μου, πριν τις εκλογές είχα κατ’ επανάληψη ταχθεί υπέρ της πρότασης του Παναγιώτη Φασούλα και των υπολοίπων βετεράνων παικτών.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο πρώην μεγαλομέτοχος του Προμηθέα, ήταν να ενώσει το μπάσκετ από τις όποιες αντιπαλότητες προέκυψαν μέσα από την προεκλογική περίοδο και «να ξεκινήσει ανένδοτο» κατά της τοξικότητας, που τόσο πολύ «ταλάνισε» το άθλημα την τελευταία δεκαετία.

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, «στρατολογήθηκαν» βετεράνοι διεθνείς μπασκετμπολίστες με σημαντική προσφορά σε σημαντικά πόστα. Ο Δήμος Ντικούδης ανέλαβε την διοικητική ευθύνη της Εθνικής ομάδας και ο Νίκος Ζήσης τον συντονισμό του αγωνιστικού τμήματος και την σύνδεσή του με την διοίκηση.

Ο Νίκος Σταυρόπουλος και Κώστας Τσαρτσαρής χρίστηκαν επικεφαλής (στον Βορρά και τον Νότο αντίστοιχα) του αναπτυξιακού προγράμματος, που στήθηκε από την αρχή και με αρκετές καινοτομίες.

Η εξαιρετική επικοινωνία και συνεργασία που «χτίστηκε» σταδιάκα με τις διοικήσεις των «αιωνίων αντιπάλων», έφερε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της Εθνικής ομάδας με ορισμένους διεθνείς παίκτες από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στο πρώτο «παράθυρο» των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με αποκορύφωμα την τεράστια επιτυχία που «σημειώθηκε» στο δεύτερο του περασμένου Φεβρουαρίου.

Αναφέρομαι φυσικά στην συμμετοχή των διεθνών που ανήκουν στην «πρώτη γραμμή διαλογής», οι οποίοι, είτε δεν έπαιξαν σε αγώνα της Euroleague για να βοηθήσουν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα (Παπαγιάννης), είτε ενσωματώθηκαν στην αποστολή αμέσως μετά από ευρωπαϊκό παιχνίδι (Σλούκας, Παπανικολάου, Πρίντεζης και Λάρεντζάκης) κι αγωνίστηκαν back to back, μέσα σε λιγότερες από 24 ώρες.

Το 2/2 επί της Τουρκίας, ουσιαστικά «σφράγισε» την πρόκριση της Ελλάδας στην 2η φάση και δικαίωσε απόλυτα όλον τον σχεδιασμό.

Μία εβδομάδα νωρίτερα, η χώρα μας είχε επιστρέψει στον μπασκετικό πολιτισμό. Η επιστροφή στον θεσμό του Final 4 στο Κύπελλο (μετά από το 2004) και οι πρωτόγνωρα όμορφες εικόνες που ζήσαμε στο κλειστό «Δύο Αοράκια» του Ηρακλείου (φίλαθλοι και των 4 ομάδων παρακολούθησαν τους αγώνες, χωρίς ουδέτερες ζώνες και αστυνομικούς κλοιούς και το κυριότερο χωρίς να ανοίξει μύτη), απέδειξαν ότι αν υπάρχει θέληση και συντονισμός, όλα μπορούν να συμβούν.

Και αυτό θα φανεί και του χρόνου, όπου ο προγραμματισμός κάνει λόγο για Final 8. Ένα format που εφαρμόζεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε όλες τις υπόλοιπες μπασκετικά προηγμένες χώρες της Ευρώπης, αλλά στην Ελλάδα έπρεπε να αλλάξει η διοίκηση της ΕΟΚ για να το δούμε για πρώτη φορά στα μέρη μας.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον σχεδιασμό και την άρτια εκτέλεση της υπόθεσης που αφορά στην συνεργασία με τον Δημήτρη Ιτούδη. Ο πιο επιτυχημένος Έλληνας προπονητής στην Ευρώπη και εκ των κορυφαίων στην “Γηραιά Ήπειρο”, ήταν ευθύς εξαρχής η πρώτη επιλογή του Βαγγέλη Λιόλιου.

Ο νέος πρόεδρος της ομοσπονδίας, όμως, που φανέρωσε από την πρώτη στιγμή την στόχευσή του, γνωρίζοντας τις δυσκολίες του εγχειρήματος (που στην πορεία και μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έγιναν ακόμη μεγαλύτερες), είχε πλάνο. Έχοντας εξασφαλίσει την αρχική συγκατάθεση του 51χρονου προπονητή της ΤΣΣΚΑ, ταξίδεψε στην Μόσχα, θέλοντας να καταδείξει τον σεβασμό του προς τον ρωσικό κολοσσό του ευρωπαϊκού μπάσκετ κι «έχτισε» γέφυρα επικοινωνίας με τον πρόεδρο της ομάδας, Αντρέι Βατούτιν.

Όλη αυτή η προεργασία αλλά και ο δίαυλος επικοινωνίας που είχε ανοίξει όλον αυτόν τον καιρό, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οριστικοποίηση της συμφωνίας, που αποτελεί τεράστια επιτυχία σε μία περίοδο που λίγες Εθνικές ομάδες έχουν την πολυτέλεια να συνεργάζονται με προπονητές της πρώτης γραμμής.

Πολύ σημαντική, βέβαια, ήταν και η συνεισφορά του Δημήτρη Ιτούδη, ο οποίος έπαιξε τον δικό του ρόλο, κρατώντας τις σωστές ισορροπίες και αξιοποιώντας με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο την σχέση αλληλοσεβασμού που έχει οικοδομήσει όλα αυτά τα χρόνια με τον διοικητικό ηγέτη της ΤΣΣΚΑ αλλά και με σύσσωμο τον οργανισμό.

Κάπως, έτσι το timing του ταξιδιού του Δήμου Ντικούδη και του Νίκου Ζήση στο Μιλγουόκι για να συναντήσουν τον Γιάννη και τον Θανάση Αντετοκούνμπο (θεωρείται δεδομένη η συμμετοχή του) και να συζητήσουν τις προθέσεις τους ενόψει του Eurobasket, μοιάζει ιδανικό και αυξάνει και το κύρος της δουλειάς που γίνεται στην ομοσπονδία.

Το σίγουρο είναι ότι μόνο καλύτερες μέρες ξημερώνουν στο ελληνικό μπάσκετ.

Υγ.: Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε και το διαδικτυακό (αμιγώς μπασκετικό) ραδιόφωνο που ξεκίνησε να λειτουργεί υπό την αιγίδα της ΕΟΚ, αλλά και τις προετοιμασίες για την ίδρυση του μουσείου του μπάσκετ.