Το “Giannis effect” που χρειάζονται οι μικρές Εθνικές ομάδες

Στο μυαλό του Γιάννη δεν είμαι, για να ξέρω ακριβώς τι εννοούσε με την χθεσινοβραδινή του ανάρτηση, που από την συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, εκλήφθη ως προαναγγελία της επιστροφής του στις υποχρεώσεις της Εθνικής ομάδας μετά από σχεδόν 3 χρόνια (έπαιξε για τελευταία φορά στις 9 Σεπτεμβρίου του 2019 στην Κίνα και στον αγώνα με την Τσεχία για το Παγκόσμιο Κύπελλο).

Ό,τι και να εννοούσε, όμως, πρώτον, ήταν για καλό και δεύτερον, θέμα απουσίας του από το Eurobasket δεν τέθηκε ποτέ το εφετινό καλοκαίρι. Έστω κι αν ο τραυματισμός του Κρις Μίντλετον στα playoffs (θυμίζω ότι πέρυσι ταξίδεψε αμέσως μετά τους τελικούς του ΝΒΑ στο Τόκιο για να ενισχύσει την Εθνική Αμερικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες) είναι λογικό να προκάλεσε σκεπτικισμό στους Μπακς, σχετικά με την συμμετοχή του Αντετοκούνμπο στους αγώνες της Ελλάδας στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου (25/08 & 28/08) αλλά και στους αγώνες της τελικής φάσης του Πανευρωπαϊκού (01-18/09).

Όχι τόσο γιατί ήθελαν να μας τον στερήσουν – απεναντίας η σχέση που έχει «οικοδομηθεί» με τους ανθρώπους της ομοσπονδίας είναι άψογη – αλλά κυρίως γιατί του χρόνου ακολουθεί το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ασία (Φιλιππίνες, Ιαπωνία και Ινδονησία) και του παραχρόνου οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι και η προοπτική των τριών σερί καλοκαιριών του “Greek Freak” με την «γαλανόλευκη», ενδεχομένως να του προκαλέσουν κάποια μεγαλύτερη κούραση ή φθορά. Άλλωστε οι συγκεκριμένες διοργανώσεις θεωρούνται και είναι πιο σημαντικές αλλά και πιο «φανταχτερές» στην κουλτούρα των ΝΒΑers, γι’ αυτό και αποτελούν σημείο συνάντησης των κορυφαίων παικτών του κόσμου.

Όλα αυτά, βέβαια, αποτελούν εικασίες και εκτιμήσεις και η ουσία έχει να κάνει με το ότι ο 27χρονος Έλληνας superstar έχει πλέον κατακτήσει το δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του και τα επόμενα βήματα στην καριέρα του. Όχι μόνο με την συγκλονιστική διαδρομή του από την αφάνεια στην κορυφή του NBA και με το πρωτάθλημα που έφερε στο Μιλγουόκι (μετά από 50 χρόνια), αλλά πρωτίστως με τον τρόπο που τον χαρακτηρίζει σε όλη αυτή την πορεία: την παιδεία, την αφοσίωση, την σκληρή δουλειά, τον σεβασμό στην οικογένεια και προπάντων την ταπεινότητα και την σκληράδα με την οποία παίζει όταν βρίσκεται μέσα στις τέσσερις γραμμές.

Η ανάρτησή του για το εθνόσημο, λοιπόν, που ήδη τυγχάνει της απόλυτης κι ευρύτερης αποθέωσης (ακόμη και ο λογαριασμός των “ελαφιών” «χειροκρότησε»), έχει διπλό όφελος για το ελληνικό μπάσκετ.

Το πρώτο και προφανές είναι ότι η «επίσημη αγαπημένη» θα παραταχθεί σχεδόν υπερπλήρης (μόνο ο Μήτογλου θα λείπει) με Σερβία και Βέλγιο στο 4ο «παράθυρο» των προκριματικών του Παγκοσμίου και στην τελική φάση του Eurobasket και θα έχει την ευκαιρία να θέσει τις βάσεις πρόκρισης στο μπασκετικό “Μουντιάλ” και να κυνηγήσει μία διάκριση (μετάλλιο) που έχουμε να δούμε εδώ και 13 χρόνια (2009).

Το δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό όσον αφορά στην παρακαταθήκη και την κληρονομία που θα αφήσει πίσω του ο πιο προικισμένος μπασκετμπολίστας που προέκυψε ποτέ από την ελληνική παραγωγική διαδικασία, είναι η έμπνευση και η αλλαγή νοοτροπίας στους πιτσιρικάδες, οι οποίοι στα επόμενα χρόνια θα αποτελέσουν το νέο «αίμα» της Εθνικής ανδρών.

Κακά τα ψέματα, οι τελευταίες φορές που ο Γιάννης αγωνίστηκε με τα χρώματα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος ήταν το 2019 και το 2016. Όταν οι σημερινοί 15άρηδες, 16άρηδες και 17άρηδες ήταν από 12 έως 14 ετών και από 9 έως 11 αντίστοιχα.

Η πλήρης αδρανοποίηση του αναπτυξιακού προγράμματος στα τελευταία χρόνια της προ Λιόλιου εποχής (ήδη ο διακόπτης έχει αλλάξει ολοκληρωτικά, αλλά η δουλειά θέλει χρόνο και στήριξη για να φανεί σε κάποια χρόνια από τώρα) σε συνδυασμό με τα δύο χρόνια του covid-19, είναι δεδομένο ότι απομάκρυνε σε μεγάλο βαθμό τα παιδιά από τα ανοιχτά γήπεδα. Εκεί όπου επί σειρά δεκαετιών «έλιωναν» εκατομμύρια παπούτσια, στήνονταν καθημερινές μπασκετικές μάχες και γεννιούνταν μεταξύ άλλων και οι μελλοντικές πρωταθλητές και διεθνείς παίκτες.

Εκείνοι που έκαναν δύο προπονήσεις την ημέρα, που δεν είχαν μάθει να παίζουν μόνο σε παρκέ και που δεν ήξεραν τι σημαίνει η λέξη «κούραση» και η φάση «έχω ενοχλήσεις σήμερα και δεν θα προπονηθώ». Αντιθέτως, έμπαιναν στο γήπεδο με το «μαχαίρι στα δόντια» και άφηναν και την ψυχή τους, συνδυάζοντας το σκεπτόμενο μπάσκετ, το ταλέντο και την μαχητικότητα. Γιατί παραδοσιακά, παιδιά με σπουδαία σωματικά προσόντα δεν είχαμε και πολλά...

Αυτή ήταν, για πολλές δεκαετίες, η συνταγή των επιτυχιών (τα πρώτα χρόνια της εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ μετά το ’87, υπήρξε μία μεγάλη κεκτημένη ταχύτητα) που έφερε την Ελλάδα να μετράει συνολικά 19 μετάλλια στις τρεις ηλικιακές κατηγορίες των Πανευρωπαϊκών (5 η Νέων και από 7 η Εφήβων και η Παίδων) από καταβολής τους και χωρίς να συμπεριλαμβάνω τα Παγκόσμια στον υπολογισμό.

Όλα αυτά τα μεγαλεία, όμως, ανήκουν εδώ και καιρό στη λήθη του παρελθόντος. Το τελευταίο μετάλλιο (χρυσό) των νέων κατακτήθηκε το 2017 στο Ηράκλειο (με τον Ηλία Παπαθεοδώρου στον πάγκο), των εφήβων (χρυσό) το 2015 στον Βόλο (και πάλι με Παπαθεοδώρου) και των παίδων (χάλκινο) το 2013 στο Κίεβο (με προπονητή τον Μάνο Μανουσέλη).

Πρόκειται για την ίδια γενιά των 96άρηδων και των 97άρηδων που αποτελεί την τελευταία σημαντική μαζική σοδειά που βγάλαμε ως ελληνικό μπάσκετ και από εκείνα τα παιδιά, μόνο ο Παπαγιάννης, o Mήτογλου και ο Λούντζης (ο Ντόρσει έπαιξε απευθείας στους Νέους και δεν ανήκει στην παραγωγική διαδικασία) αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο της Euroleague και είναι εν ενεργεία διεθνείς με την ανδρών.

Για να το κλείσουμε, λοιπόν και με αφορμή την αποτυχία της Εθνικής νέων να προκριθεί στους “8” του Πανευρωπαϊκού, που διεξάγεται αυτές τις μέρες στην Ποντγκόριτσα (θα παλέψει πλέον για να αποφύγει τον υποβιβασμό στην Β’ Κατηγορία!), τις πρόσφατες βαριές ήττες της παμπαίδων στο τουρνουά της Μελίγια (τα περισσότερα παιδιά μαζεύτηκαν για 12 μέρες κι έπαιξαν με ομάδες που προετοιμάζονται 2 χρόνια κι έκαναν προετοιμασία 40 μέρες) και τα πανευρωπαϊκά εφήβων και παίδων που βρίσκονται μπροστά μας, η διαφαινόμενη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Eurobasket θέλω να πιστεύω ότι θα αποδειχθεί ευεργετική.

Γιατί θα δουν επιτέλους τα νέα παιδιά έναν συμπατριώτη τους υπεραθλητή που τιμάει την χώρα και το ελληνικό μπάσκετ στον μέγιστο βαθμό παγκοσμίως, να αφήνει ό,τι έχει στο παρκέ φορώντας το εθνόσημο. Γιατί πέρα από το σύγχρονο μπάσκετ που μπορεί να παίξει η παρέα του εφετινού καλοκαιριού υπό τις οδηγίες του Δημήτρη Ιτούδη, τα νέα παιδιά θα δουν τι σημαίνει να μην επιτρέπεις στον αντίπαλο να σε εκθέτει ή να σε «προσβάλλει» αθλητικά και θα διδαχθούν μπασκετικές αξίες και πρακτικές, που πλέον έχουν εκλείψει από το DNA του νέου Έλληνα μπασκετμπολίστα.

Κι αν μέσα σε όλα αυτά το εφετινό εγχείρημα συνδυαστεί και με μία επιτυχία κι ένα μετάλλιο, τότε το κέρδος θα είναι πολλαπλό. Γιατί πέραν της έμπνευσης, θα αποκτήσουν κι ένα σημαντικό κίνητρο για να δουλέψουν από νωρίς (αυτό αφορά και τους συλλόγους) και στο σωματοδομικό κομμάτι, που είναι ο τομέας που εντοπίζεται η μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει με τους ξένους στις μικρές ηλικίες.

Υγ.: Πιο σημειολογικό κι εύστοχο timing (ανήμερα της πρώτης επετείου από το 2ο πρωτάθλημα των Μπακς) για την ανάρτηση του Γιάννη, δεν μπορούσε να επιλεγεί.