Να αποφασίσουμε τι θέλουμε στις μικρές Εθνικές: επιτυχίες ή ανάπτυξη;

Πριν μπούμε στο «ψητό» ενός θέματος, που τους τελευταίους μήνες, δεν απασχολεί απλά όλους τους υγιώς σκεπτόμενους μπασκετικούς (αν όχι, θα έπρεπε ήδη…), αλλά έχει «χτυπήσει» (και μάλιστα πολύ ηχηρά) αρκετά “καμπανάκια” στους ιθύνοντες της παραγωγικής διαδικασίας, να ξεκαθαρίσουμε τον σκοπό του κειμένου που διαβάζετε…

Για να μην παρεξηγούμαστε, πρόθεση των γραμμών που ακολουθούν δεν είναι ούτε να «κουνήσει το δάχτυλο» και φυσικά ούτε να αποδώσει ευθύνες στους ανθρώπους που «τρέχουν» την δουλειά που γίνεται στις μικρές ηλικίες του ελληνικού μπάσκετ. Πολλώ δε μάλλον να αποδομήσει την προσπάθεια που έγινε από τα παιδιά και τα προπονητικά επιτελεία τους.

Άλλωστε, μετά από μία μακρά περίοδο «χειμερίας νάρκης» το αναπτυξιακό πρόγραμμα επαναλειτούργησε και στο πρώτο αγωνιστικό καλοκαίρι, μετά από δύο χρόνια αγωνιστικής απραξίας ελέω covid-19, τα φώτα – κατ’ εμέ εντελώς λανθασμένα – πέφτουν πάνω στα αποτελέσματα, τα οποία θα ήταν παράλογο να ήταν επιτυχημένα.

Βασικός σκοπός του κειμένου, είναι να καταγράψει τα προβλήματα και την ανησυχητική κατηφορική κλίση που έχει πάρει το πάλαι ποτέ αξιόπιστο «οικοδόμημα» της παραγωγής ταλέντων του αθλήματος. Αλλά και να προτείνει λύσεις, ώστε να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση μίας επικίνδυνα προδιαγραφόμενης κατάστασης που «χτυπάει» την πόρτα μας.

Κι ακριβώς επειδή ο Αντετοκούνμπο αποτελεί ένα «λαχείο» που μεχρι στιγμής, ελάχιστα έχουμε αξιοποιήσει ως ελληνικό μπάσκετ, οφείλουμε να διαγνώσουμε την «ασθένεια» προκειμένου να προλάβουμε την εξάπλωσή της. Γιατί αν δεν το κάνουμε, κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε στις εποχές που ήμασταν «πολίτες δεύτερης κατηγορίας» στο παγκόσμιο μπασκετικό γίγνεσθαι.

Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι ούτε ότι η Εθνική Νέων Γυναικών παρέμεινε στην Β’ Κατηγορία και δεν προβιβάστηκε στην Α’, ούτε ότι οι Νέοι Άνδρες και οι Έφηβοι απέφυγαν τον υποβιβασμό. Πολλώ δε μάλλον ότι οι Παμπαίδες που έρχονται, ήρθαν αντιμέτωποι με μία σκληρή πραγματικότητα στα τρία φιλικά που έδωσαν στην Μελίγια. Λίγο ή πολύ οι βαριές ήττες από Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία ήταν αναμενόμενες.

Για τους Εφήβους, τώρα, ίσως, αν ο Σαμοντούροβ δεν είχε τραυματιστεί, η ομάδα του Ηλία Καντζούρη να είχε μπει στην 8άδα, αλλά αν κοιτούσαμε το δέντρο (την 12η θέση στην τελική κατάταξη με 5 ήττες σε 7 αγώνες) και αγνοούσαμε το δάσος (την συνολική απόδοση, που μόνο υποσχέσεις δεν άφησε για το μέλλον), θα ήταν σαν να εθελοτυφλούμε…

Επομένως, ακόμη κι αν η τύχη της Εθνικής Παίδων στο επερχόμενο Ευρωμπάσκετ των Σκοπίων είναι διαφορετική (η εικόνα των μέχρι τώρα φιλικών αυτό δείχνει) ή αν η «επίσημη αγαπημένη» ανέβει στο βάθρο στις 18 του Σεπτέμβρη στο Βερολίνο, πιστέψτε με, δεν θα πρέπει να αναθαρρήσουμε. Ούτε καν να εφησυχάσουμε και φυσικά να μην λαμβάνουμε υπ' όψιν την 3η θέση που κατέχουμε στα power rankings της FΙΒΑ ενόψει Eurobasket.

Να αποδεχθούμε ότι το ελληνικό μπάσκετ φθίνει!

Το πρόβλημα έχει μπει στο «σπίτι» μας, είναι σοβαρό και θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε εν τη γενέση του, χαράσσοντας έναν νέο σχεδιασμό, με ξεκάθαρη στρατηγική, στόχευση και συγκεκριμένο προγραμματισμό.

Ετσι ώστε σε κάποια χρόνια από τώρα, να έχουμε την παραγωγή που θέλουμε και να μπορούμε να ξαναπάρουμε την άνω βόλτα. Να στοχεύσουμε ξανά σε επιτυχίες και να αισθανθούμε πιο ασφαλείς για το μέλλον του αγαπημένου μας αθλήματος.

Για να κοιτάξουμε μπροστά, όμως, θα πρέπει πρώτα οι ίδιοι να αποφασίσουμε ποια κατεύθυνση θέλουμε να ακολουθήσουμε. Αυτή του πρόσκαιρου αποτελέσματος, που κατά την ταπεινή μου άποψη δεν θα μας οδηγήσει σε ασφαλή δρόμο στο μέλλον; Ή αυτή της δουλειάς με σαφές πλάνο και φόντο την ανάπτυξη, χωρίς για ένα διάστημα να θέτουμε υψηλούς αγωνιστικούς στόχους και να μας απασχολούν ιδιαίτερα τα αποτελέσματα;

Φρονώ ότι η δεύτερη επιλογή θα μας δώσει την δυνατότητα να αποκτήσουμε το καθαρό μυαλό για να καταλάβουμε τι μπάσκετ θέλουμε να παίξουμε και κατ’ επέκταση τι παίκτες να παράξουμε. Μόνο τότε θα μπορέσουμε με σιγουριά να πούμε ότι οι μικρές Εθνικές ομάδες έχουν ανακτήσει την χαμένη τους ταυτότητα και ότι το μέλλον προδιαγράφεται ευοίωνο.

Η αλήθεια είναι ότι μετά την απογοητευτική εικόνα της Εθνικής Νέων στο Μαυροβούνιο (12η θέση), τα παιχνίδια της Εθνικής εφήβων στην Σμύρνη έδωσαν τροφή για ακόμη μεγαλύτερο προβληματισμό όσον αφορά στην οργάνωση, την στελέχωση και εν τέλει για την στόχευση που είχαν όλες οι εφετινές προσπάθειες των μικρών Εθνικών ομάδων.

Οι 65 πόντοι δείχνουν φτώχεια σε επιθετικό ταλέντο!

Το ότι το σύνολο των παικτών που ταξίδεψε στην Τουρκία για το Ευρωμπάσκετ των εφήβων, μετά βίας μπορούσε να σκοράρει 70 πόντους, φάνηκε από τα φιλικά προετοιμασίας. Ένας καταξιωμένος προπονητής, επί σειρά ετών στο υψηλότερο επίπεδο, όπως ο Ηλίας Καντζούρης, ήταν εύκολο να διακρίνει ότι το υλικό που είχε στα χέρια του θα «ανέπνεε» μπασκετικά μέσα από την σκληρή δουλειά στην άμυνα. Και στην επίθεση θα έφτανε, όπου το οδηγούσε ο μοναδικός super ταλαντούχος παίκτης (Σαμοντούροβ) που διέθετε.

Αυτό φάνηκε στο εναρκτήριο νικηφόρο ματς με την Τσεχία (67-56), όπου για κακή μας τύχη ο 17χρονος power forward του Παναθηναϊκού (20π., 13ρ. & 5κοψ.) «προσγειώθηκε» άτσαλα στην τελευταία φάση του αγώνα. Ακριβώς για να μην «φλερτάρει» έντονα με την υποτροπή, ο ομοσπονδιακός προπονητής τον προφύλαξε στο ματς με τους Σέρβους (63-77), χρησιμοποιώντας τον 10 λεπτά λιγότερο απ’ όσο στην πρεμιέρα (32’).

Η επιθετική «γύμνια» της ομάδας, όμως, ξεδιπλώθηκε όταν ο “Σάμο” γύρισε το πόδι του για τα καλά στο ξεκίνημα της αναμέτρησης με την Σλοβενία (61-73). Σε αυτά τα δύο ματς, τα πρώτα που – ουσιαστικά και τυπικά - παίξαμε χωρίς τον καλύτερό μας παίκτη (με Σλοβένους και Ιταλούς), ο επιθετικός απολογισμός μας ήταν 58 πόντοι ανά αγώνα, με 19% στα τρίποντα, 61,1% στις βολές και 20 ασίστ έναντι 31 λαθών! Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν φάνηκε να υπάρχει κανένα πλάνο μπροστά και ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επιθέσεων στηρίζονταν σε ατυχείς ατομικές ενέργειες και σε κάκιστο decision making.

Το ότι δεν υποβιβαστήκαμε μετά από τόσο καταρρακωμένο και πληγωμένο ηθικό, γεγονός που καταγράφεται στα συν των παικτών και της τεχνικής ηγεσίας, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να μας αποπροσανατολίσει. Ίσα-ίσα που η 10η θέση στα τρίποντα (25,1%), η 13η στην δημιουργία (μ.ο. 13,0ασ.) και η 6η χειρότερη επίθεση (μ.ο. 64,7π.), αποτελούν στατιστικά στοιχεία που από μόνα τους χτυπούν καμπάνες όχι καμπανάκια.

Αναθεώρηση σχεδιασμού, χθες!

Η πιο σοβαρή παράμετρος που πρεπει να μας αποσχολήσει είναι ο σχεδιασμός που πρέπει να ακολουθηθεί από ‘δω και στο εξής και οι αλλαγές που – κατά την προσωπική μου άποψη – πρέπει να υιοθετηθούν στην φιλοσοφία του αναπτυξιακού προγράμματος.
Πιο αναλυτικά, το μοντέλο της fast track συνεργασίας με προπονητές επιπέδου Α1 Κατηγορίας πρέπει να επανεκτιμηθεί, όχι γιατί ο Γιατράς και ο Καντζούρης δεν πέτυχαν.

Αλλά γιατί η συγκεκριμένη δουλειά είναι πολύ πιο σύνθετη και δύσκολη για να ανατίθεται σε έναν έμπειρο μεν προπονητή, που έχει συνηθίσει να δουλεύει με επαγγελματίες παίκτες και ταυτόχρονα έχει μία ακόμη πιο απαιτητική δουλειά, για την οποία πληρώνεται πιο ακριβά και κρίνεται ακόμη πιο αυστηρά.

Επιπροσθέτως, η θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού απαιτεί πιο σφαιρική γνώση του χώρου των μικρών ηλικιών και αφοσίωση σε όλη την διάρκεια της σεζόν. Και σε τελική ανάλυση, γιατί δηλαδή ο εκάστοτε Καντζούρης και ο εκάστοτε Γιατράς, που μέχρι πριν λίγους μήνες γνώριζαν ελάχιστους από τους παίκτες με τους οποίους δούλεψαν, να πρέπει να βγάλουν τα μάτια τους στο video; Χωρίς να έχουν την ευκαιρία να δουν αυτούς που δεν παίζουν σε μεγάλους συλλόγους…

Και γιατί η ομοσπονδία έχει προσλάβει έμπειρους τεχνικούς που ασχολήθηκαν από τον Γενάρη και μετά με όλες τις ηλικιακές κατηγορίες και αξιοποιήθηκαν ελάχιστα έως καθόλου, σε καίριες θέσεις αυτό το καλοκαίρι;

Σε αυτό το σημείο τίθεται το ερώτημα σχετικά με την μη αξιοποίηση προπονητών που δραστηριοποιούνται εδώ και χρόνια στις μικρές ηλικίες και γνωρίζουν απ’ έξω κι ανακατωτά τον χώρο και όλους τους αθλητές… Ένα απτό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ιωσήφ Νικολαϊδη, (υπάρχουν πολλοί προπονητές που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία) ο οποίος καθοδήγησε φέτος την ακαδημία ΔΕΚΑ στην κατάκτηση του εφηβικού και του παιδικού πρωταθλήματος… Ή η στρατολόγηση ακόμη και του Νίκου Χατζηβρέττα (σε συμβουλευτικό επίπεδο), που αποδεδειγμένα κάνει εξαιρετική δουλειά τα τελευταία χρόνια στον σύλλογο του Ευόσμου...

Το ότι η εκάστοτε μικρή Εθνική ομάδα πρέπει να έχει ξεχωριστό επιτελείο που θα ασχολείται επί αρκετούς μήνες με την πρόοδο των παιδιών, τα οποία έχει ξεχωρίσει (έχοντας εκπονήσει ειδικό πλάνο προπόνησης κι ενδυνάμωσης σε συνεργασία με τους συλλόγους τους) και την συγκέντρωσή τους ανά συχνά χρονικά διαστήματα, μοιάζει πλέον με επιτακτική ανάγκη.

Όπως επίσης και συγνώμη για την διατύπωση, αλλά έχω κουραστεί να ακούω την έκφραση «είναι μεγάλο prospect και θα παίξει μπάσκετ, αλλά στην παρούσα φάση δεν είναι έτοιμος να βοηθήσει σε ένα τουρνουά που πάμε για το αποτέλεσμα!»…

Το ελληνικό μπάσκετ δεν είναι πλέον τόσο πλούσιο σε ταλέντο και σωματικά προσόντα και εκ των αποτελεσμάτων, δεν είναι σε θέση να κυνηγάει διακρίσεις για να «αγνοεί» παιδιά όπως κάποια που «κόπηκαν» από τη Νέων ως «αγουροι» και «άπαιχτοι» και από την Εφήβων για λόγους τακτικής.

Ας αποφασίσουμε, λοιπόν, πρώτα τι θέλουμε και ας πορευτούμε ανάλογα. Γνωρίζουμε όλοι ότι η διάθεση και η τεχνογνωσία δεν λείπουν από το επιτελείο του αναπτυξιακού προγράμματος. Όπως επίσης και ότι οι μικρές ηλικίες αποτελούν εδώ και χρόνια την μεγάλη αγάπη του προέδρου της ΕΟΚ, Βαγγέλη Λιόλιου.

Τα βασικά συστατικά επομένως, υπάρχουν! Ας οργανωθούμε καλύτερα, ας χαράξουμε την στρατηγική μας και ας δουλέψουμε με υπομονή, πλάνο και στήριξη χωρίς να αποκλίνουμε από τον στόχο μας. Ίσως έτσι να ξαναβρούμε τον δρόμο μας…