Η εξήγηση για το «αγαπάμε Εθνική» του Θανάση και οι θετικοί «οιωνοί» της πρεμιέρας!

Παρακολουθώντας την Εθνική ομάδα από παιδάκι 11 χρονών, έχοντας δια ζώσης παρουσία σε 12 Eurobasket (σε όλες τις διοργανώσεις από το 1995 μέχρι το 2017) και γυρίζοντας όλη την Ευρώπη, ως οπαδός πρώτα απ’ όλα της «επίσημης αγαπημένης» και εν συνεχεία ως δημοσιογράφος, μου είναι δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα της εκ του μακρόθεν κάλυψης μίας προσπάθειας που χαρακτηρίζεται από μεγάλη δίψα για μία διάκριση.

Ίσως να οφείλεται στο πολύ μεγάλο διάστημα που έχει περάσει από το 2009 και το χάλκινο μετάλλιο στο Κατοβίτσε... Ίσως στο υπερπλήρες ρόστερ που παρατάξαμε στην Ιταλία...

Ίσως στο ότι ο πιο επιδραστικός μπασκετμπολίστας του κόσμου, είναι Έλληνας (Αντετοκούνμπο), το «θέλω» για μία διάκριση στο 41ο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι τόσο δυνατό στις τάξεις παικτών, των προπονητών, των παραγόντων, των δημοσιογράφων και των φιλάθλων του ελληνικού μπάσκετ, που πραγματικά νιώθω ότι όσο προχωράμε στο τουρνουά, τόσο περισσότερο θα πιστεύουμε ότι φέτος έφτασε ξανά η ώρα μας...

Δεν σας κρύβω, λοιπόν, ότι βλέποντας τους Έλληνες διεθνείς να ψάλλουν τον Εθνικό ύμνο πριν την πρεμιέρα, ζήλεψα απίστευτα που δεν ήμουν στα δημοσιογραφικά του “Mediolanum Forum” κι έμεινα πίσω για να παρουσιάσω την καθημερινή εκπομπή “Eurobasket 2022” της Δημόσιας Τηλεόρασης για την προσπάθεια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Είναι καμιά φορά, βλέπετε, κάποιοι οιωνοί και κάποιες παραστάσεις από προηγούμενα τουρνουά που σου δημιουργούν μία πρόωρη διαίσθηση και όλα όσα είδα στην 10η σερί νικηφόρα ελληνική πρεμιέρα στην διοργάνωση, με κάνουν νιώθω αισιόδοξο για την κατάληξη του εφετινού ταξιδιού.

Και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί... Ξέροντας τον Γιάννη και την μεγάλη επιθυμία του να οδηγήσει το ελληνικό μπάσκετ ξανά στην «ελίτ» του διεθνούς στερεώματος και ακούγοντας το πρωί στην ενημερωτική εκπομπή της ΕΡΤ, «Συνδέσεις», τον άτυχο Κωστή Γόντικα να δηλώνει ότι ο Αντετοκούνμπο δεν κρατιόταν από την ανυπομονησία για τα επίσημα παιχνίδια με την «γαλανόλευκη», εισπράττω πολύ έντονα – αγωνιστικά αλλά και συναισθηματικά – απ’ όλα τα παιδιά κάτι που αποτυπώθηκε πολύ πηγαία στις δηλώσεις που έκανε ο Θανάσης στην μικτή ζώνη.

Αυτό το «αγαπάμε πολύ να παίζουμε ο ένας με τον άλλον, να βρισκόμαστε στο παρκέ και να νιώθουμε αυτό το κάτι που πλανάται στον αέρα», αυτό το φιλί στο εθνόσημο, δεν μπορείς να μην το ακούς και να το βλέπεις και να μην νιώθεις κι εσύ την ανάγκη να ενώσεις τις δυνάμεις σου προς τον την υποστήριξη αυτής της προσπάθειας.

Το καλό με την Εθνική μας ομάδα, για να μπούμε και λίγο πιο αγωνιστικά «χωράφια» είναι ότι, αναγκαστικά, κλήθηκε να πορευτεί από τον πιο δύσκολο δρόμο στο εφετινό εγχείρημα. Πολλές ατυχίες με τραυματισμούς, ούτε μία προπόνηση με όλους τους παίκτες για τον Ιτούδη και δύσκολη πρεμιέρα απέναντι σε έναν ποιοτικό αντίπαλο με μεγάλο μέγεθος χωρίς κανέναν από τους δύο σέντερ στην διάθεση του ομοσπονδιακού τεχνικού.

Αν, λοιπόν, δικαιούμαστε να χαμογελάμε εκ πρώτης μετά το 89-85 επί της Κροατίας και να ετοιμαζόμαστε για το ματς που λογικά θα κρίνει την πρωτιά του ομίλου, απόψε (22.00) με τους γηπεδούχους Ιταλούς, είναι όλα τα takeaways από το εναρκτήριο ματς, που μας επιτρέπουν να ατενίζουμε με συγκρατημένη αισιοδοξία το άμεσο μέλλον.

Ποια ήταν αυτά;

• Το κακό ξεκίνημα (0-7 στο 2’) και το απόθεμα ψυχής και ενέργειας που ξοδέψαμε για να βγάλουμε άμυνες και να πάρουμε καλύτερες αποφάσεις στην επίθεση μετά το αρχικό 1/8 σουτ στα πρώτα 3’47”.
• Το transition game που επιχειρήσαμε στην 1η και την 2η περίοδο (με σερί 17-2 και 14-1 αντίστοιχα) και τα μεγάλα σουτ του Ντόρσεϊ (27π., 5ρ., 2ασ. & 3κλ. με 5/9 τριπ.), που από ένα σημείο και μετά την μετάβαση από τα φιλικά στα επίσημα, κάνει το ένα step up μετά το άλλο και δείχνει ότι είναι ο παίκτης που δίνει έξτρα ποιοτική διάσταση στην επίθεση μας, όταν βρίσκει χώρο από τα double και τα triple team στον “Greek Freak”.
• Το γεγονός ότι ένα εξαιρετικό διάστημα σε άμυνα κι επίθεση μπορεί να εκτοξεύσει την διαφορά, όπως έγινε με το +19, αλλά και το μάθημα που πήραμε από την χαλάρωση και τις κακές επιλογές στην 3η και την 4η περίοδο και το οποίο ευτυχώς δεν πληρώσαμε όταν οι αντίπαλοί μας πλησίασαν στους 2 πόντους στο 28’ και στους 4, τρεις φορές στο τελευταίο 5λεπτο.
• Η αίσθηση της κατεπείγουσας ανάγκης για αντίδραση, όταν το momentum των τελευταίων κατοχών δεν ήταν υπέρ μας. Η μαχητικότητα που προέκυψε από τα +7 ριμπάουντ και τα 16 επιθετικά (χωρίς τα “πεντάρια” μας και απέναντι σε ψηλότερα κορμιά), τα 11 κλεψίματα και τις 5 τάπες, καθορίζουν το μεγάλο «θέλω» που υπάρχει στις τάξεις των διεθνών.
• Η παρουσία του Γιάννη και η πειθαρχία μέσα από την οποία ξεπροβάλλει η ηγετική του φυσιογνωμία και προκύπτουν οι καθοριστικές φάσεις που κάνουν την διαφορά. Σύμφωνοι τα 9/24 σουτ και το 37,5% εντός πεδιάς, δεν παραπέμπουν σε elite εμφάνιση, αλλά με 27π. + 13ρ. + 6ασ. +3κοψ. και τέσσερα μεγαλοπρεπή «όχι» στα τελευταία 57 δευτερόλεπτα (2 τάπες, ένα κάρφωμα και ένα γκολ-φάουλ), τι θα δουν τα ματάκια μας, όταν πλησιάσει στα standards της εξαιρετικής απόδοσης;
• Το ότι κερδίζουμε χωρίς σέντερ, με 39% εντός πεδιάς (30/77 σουτ κι ενώ οι αντίπαλοι έχουν 50,8% στα σουτ) και χωρίς τα playmaker μας να θυμίζουν ακόμη τον μέσο καλό τους εαυτό, είναι κι αυτό πολλά υποσχόμενο.
• Βάλτε και το ότι νικήσαμε και στις περισσότερες δηλώσεις των διεθνών, υπήρχαν χαμηλοί τόνοι, σκεπτικισμός για τα λάθη που ξαναέβαλαν την Κροατία στο ματς και πολύ μετρημένη και ελεγχόμενη ικανοποίηση, στοιχείο που δείχνει καλή νοοτροπία.

Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, δείχνουν αλλά και άλλα που ξέρουν και συζητούν αυτή την ώρα οι προπονητές, μας κάνουν να νιώθουμε ολοένα και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη για την συνέχεια. Στο αποψινό ματς με τους «ατζούρι» θα προστεθεί πιθανότατα κι ένας ακόμη πολεμιστής στην μάχη (Παπαγιάννης), οι Παπαπέτρου και Σλούκας, ενδεχομένως να μπουν σε πιο εύρυθμο mode και οι βασικές σταθερές της ομάδας, να βάλουν τις βάσεις για το 2/2, που αυτομάτως θα μας κάνει αφεντικά του 3ου ομίλου.

Σε αυτή την περίπτωση, θα έχει επιτευχθεί ο πρώτος βασικός στόχος και θα πάμε στο πρώτο ρεπό με πιο ξεκάθαρο προσανατολισμό, λιγότερο άγχος και μεγαλύτερη δυνατότητα για μία μίνι συντήρηση των βασικών και καλύτερη διαχείριση της ενσωμάτωσης των τραυματιών.

Ας φτάσουμε ως εκεί και έως τότε, θα έχουν προκύψει και αρκετές ακόμη αγωνιστικές παράμετροι στο παιχνίδι μας, που θα δώσουν τροφή για περαιτέρω συζήτηση κι ανάλυση.