Eurobasket 2022, Εθνική Ομάδα: Θα χρειαστούν περισσότεροι... Αγραβάνηδες

• Ο προβληματισμός, η εγγύηση και το... απρόβλεπτο
• Το παράδειγμα του «Άγρα» και η ανάγκη για τους Καλάθη-Σλούκα

Λογικά, το μεγαλύτερο ποσοστό των φιλάθλων θα είχαν ένα (μικρό ή μεγάλο) χαμόγελο στα χείλη μετά και το τέλος του αγώνα κόντρα στην Ιταλία. Χαμόγελο μεν, αλλά και ένας μικρός (προς το παρόν τουλάχιστον) προβληματισμός δε...

Και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ. Εξαρτάται πώς θέλεις να δεις το ποτήρι. Μισοάδειο ή μισογεμάτο. Ας πάρω το ευοίωνο σενάριο. Η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετό καιρό να νιώσω μια ασφάλεια και μια σιγουριά παρακολουθώντας την Εθνική.

• Ιτούδης: «Το Βερολίνο είναι μία υπέροχη πόλη αλλά είναι πολύ μακρινό ακόμα» (vid)

Σαν να γνωρίζει κάποιος ότι η ομάδα δεν πρόκειται να χάσει το ματς, ακόμα και αν απολέσει μια διαφορά ασφαλείας. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, η Εθνική θα φτάσει στην τελική επικράτηση. Ακόμα και αν έχει απέναντί της... άκρως μπασκετικές ομάδες και παίκτες επιπέδου, όπως η Κροατία και η Ιταλία αντίστοιχα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά μιλώντας, αυτήν την αίσθηση είχα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κινδυνεύσουμε με ήττα. Έστω και αν στο τελευταίο ματς χάθηκε η... ισοφάριση της «σκουάντρα ατζούρα» στο ένα σουτ.

Με όλον τον σεβασμό στις δύο εθνικές που αντιμετωπίσαμε τις δύο πρώτες αγωνιστικές του Eurobasket, αλλά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Η Εθνική μας είναι κλάσεις ανώτερη. Ακόμη κι αν είχε rotation 10 παικτών, ακόμη και αν έχει αναγκαστεί να παίζει χωρίς «καθαρό» σέντερ. Και αυτό το κάνει ακόμα πιο ευχάριστο το εν λόγω σενάριο. Παρά τις απουσίες και τα προβλήματα η ομάδα παίρνει (σχετικά) εύκολα διαφορές.

Ο προβληματισμός, η εγγύηση και το... απρόβλεπτο

Και εδώ έρχεται η άλλη όψη του νομίσματος. Του μισοάδειου ποτηριού. Διαφορές παίρνουμε. Όμως τις χάνουμε κιόλας. Ασχέτως της σιγουριάς που αποπνέει η γαλανόλευκη ότι στο τέλος θα νικήσει. Και αυτό είναι κάτι που (σίγουρα) προβληματίζει τον Δημήτρη Ιτούδη και τους συνεργάτες του ενόψει των νοκ άουτ αγώνων. Εκεί που δεν θα συγχωρείται κανένα, απολύτως, λάθος.

Ναι, ξέρω. Προτρέχω. Μπορεί να έχουμε άλλα τρία ματς μπροστά μας για το τέλος της Α' φάσης, αλλά από τη στιγμή που κάναμε (και μάλιστα στο... ρελαντί) το 2/2 απέναντι στις δύο (θεωρητικά πάντα) πιο δυνατές (μετά την Εθνική μας) ομάδες του ομίλου, σίγουρα (και βάσει λογικής) δεν γίνεται να μας προβληματίσουν η Μεγάλη Βρετανία, η Ουκρανία και η Εσθονία.

Άλλωστε αυτά είναι τα παιχνίδια όπου θα μπορέσει ο ομοσπονδιακός προπονητής να «βάλει» περισσότερο τον Παπαγιάννη στο rotation, να ξεκουράσει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, να πάρει μερικές ανάσες ο (και πάλι εξαιρετικός) Τάιλερ Ντόρσεϊ και να «πατήσουν» παρκέ παίκτες οι οποίοι χρειάζονται (για την ακρίβεια έχουν ανάγκη) ρυθμό και αυτοπεποίθηση. Παίκτες οι οποίοι θα είναι πολύ σημαντικοί και απαραίτητοι ενόψει της δύσκολης συνέχειας στα νοκ άουτ ματς.

Από τον υπερπαίκτη που ονομάζεται Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο οποίος κάνει την τεράστια διαφορά κάθε φορά που βρίσκεται στην πεντάδα, περιμένεις συγκεκριμένα πράγματα. Είναι ο ηγέτης. Εκείνος που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Εκείνος που θα αποφασίσει. Εκείνος που «δεν βλέπει κανέναν» στο πέρασμά του. Εκείνος που φοβούνται οι αντίπαλοι. Εκείνος που σέβονται οι αντίπαλοι. Εκείνος που πολλοί από τους παίκτες που βρίσκεται απέναντί του θα ήθελαν ένα αυτόγραφο και μια φωτογραφία μαζί του. Να βγάλει. Γιατί να μην βγάλει; Όμως όταν θα τους κάνει... πόστερ.

Όπως ξέρει τι να περιμένει ο κόσμος (και φυσικά η ομάδα) από τον Τάιλερ Ντόρσεϊ. Άλλωστε για αυτό δεν βρίσκεται στο ρόστερ; Για το «φαρμακερό» του σουτ, το οποίο τόσο... πολύ είχε (διαχρονικά) ανάγκη η Εθνική, όπως και για την «τρέλα» του. Άλλωστε εκείνος δεν ήταν που «άνοιξε» τη διαφορά στα δύο ματς με τα περιφερειακά του (ενίοτε και εκτός συστήματος ή εντελώς αψυχολόγητα και παρατραβηγμένα) σουτ; Όμως, αυτός είναι ο Ντόρσεϊ. Ήξερε ποιον παίκτη πήρε ο Ιτούδης. Με τα καλά του (τα οποία ευτυχώς τα βγάζει και με το παραπάνω έως τώρα στο Eurobasket) και με τα κακά του (τα οποία ευχόμαστε να μην χρειαστεί να τα δούμε στα επόμενα ματς και δη στα νοκ άουτ).

Το παράδειγμα του «Άγρα» και η ανάγκη για τους Καλάθη-Σλούκα

Όμως η Εθνική θα τους χρειαστεί όλους! Στα δύο πρώτα ματς ο Δημήτρης Αγραβάνης είναι εκείνος που έχει κλέψει την παράσταση με την απόδοσή του και (όπως ανέφερα και στην εκπομπή του Gazzetta «Eurobasket for the win» αμέσως μετά το τέλος του αγώνα με την Ιταλία) έχει φτάσει στη σημείο να αποτελεί τον τρίτο «πυλώνα» της ομάδας. Στα δύο πρώτα και (θεωρητικά μιλώντας) πιο δύσκολα ματς έχει κατά μέσο όρο 12 πόντους, 4.5 ριμπάουντ, 2 τάπες, 1.5 κλεψίματα σουτάροντας με 100% στα δίποντα (3/3) και 62% στα τρίποντα (5/8)!

• Αγραβάνης στο Gazzetta: «Χαίρομαι όταν παίζω και είμαι έτοιμος όποτε χρειάζεται, είναι διπλή χαρά όταν κερδίζουμε»

Αν μη τι άλλο έχει κάνει το «step up» με τη γαλανόλευκη, έχει «βγει μπροστά» και έχει αποτελέσει τον «x factor» του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Το παράδειγμα του Αγραβάνη πρέπει να ακολουθήσουν περισσότεροι παίκτες. Πρέπει και άλλοι να πάρουν πρωτοβουλίες γιατί η Εθνική θα τους χρειαστεί στα επόμενα ματς. Μπορεί αύριο-μεθαύριο να μην είναι τόσο καλός, να μην βρεθεί σε καλή μέρα, να μην μπουν τα ελευθερα spot up ή να φορτωθεί νωρίς με φάουλ (όπως έγινε στο ματς με τη Σερβία στο Βελιγράδι). Ο πάγκος πρέπει να προσφέρει λύσεις. Και θεωρώ ότι θα προσφέρει. Γιατί η Εθνική έχει «βάθος».

Ο Κώστας Παπανικολάου μπορεί να μην σκοράρει πολύ, αλλά κάνει πολλές δουλειές σε άμυνα και επίθεση. Ο Λαρεντζάκης όσο αγωνίστηκε με την Ιταλία πήρε άριστα. Βούτηξε για χαμένες μπάλες, έπαιξε «σκυλίσσια» άμυνα, έβγαλε ενέργεια και ήταν... εκεί! Και θα χρειαστεί ξανά! Εκείνος που φαίνεται ακόμα επηρεασμένος από τον τραυματισμό και εκτός ρυθμού είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Ένα καλό ματς χρειάζεται και αυτός. Να πάρει ψυχολογία και να «λυθούν» τα χέρια του. Άλλωστε ποιότητα και εμπειρία διαθέτει.

Μέχρι στιγμής εκεί που εστιάζω το πρόβλημα, δεν είναι στους ψηλούς. Άλλωστε τόσο ο Παπαγιάννης όσο και ο Κώστας Αντετοκούνμπο θα επιστρέψουν. Και τότε ο «πονοκεφάλος» θα είναι μεγάλος για τον Ιτούδη όσον αφορά για τον χρόνο συμμετοχής που θα πρέπει να μοιράσει. Το πρόβλημα εστιάζεται στους δύο πλέι μέικερ.

Ούτε ο Νικ Καλάθης, αλλά ούτε και ο Κώστας Σλούκας έχουν παίξει ακόμα συμφωνα με τις δυνατότητές τους. Και αν ο γκαρντ του Ολυμπιακού έχει το (δικαιολογημένο και απολύτως σωστό) άλλοθι του τραυματισμού του, ο Καλάθης φαίνεται να έχει μείνει λίγο πίσω. Δεν βγάζει την ίδια ενέργεια, δεν φαίνεται να «πατάει» καλά και μοιάζει να είναι μακριά από τα νερά του. Ακόμα και έτσι «βγάζει» πέντε ασίστ κατά μέσο όρο. Ακόμα και έτσι η Εθνική παίρνει διαφορές 10-15 πόντων για πλάκα.

Όμως για να έχουμε βάσιμες ελπίδες για κάτι καλό στο Eurobasket είναι ΑΝΑΓΚΗ να ανεβάσουν την απόδοσή τους στα νοκ άουτ. Τόσο ο Νικ, όσο και ο Κώστας...