Εθνική ομάδα είναι κάθε βουτιά στο παρκέ για μία κατοχή

Αποστολή στο Μιλάνο: Μιχάλης Γκιουλένογλου

Η στατιστική δεν μπορεί να καταγράψει τα πάντα. Δεν γίνεται. Όσα βλέπει ο προπονητής στο παρκέ είναι η δική του αλήθεια.

Μετά από τους δύο πρώτους – και απαιτητικούς – αγώνες της Ελλάδας στο Μιλάνο, στο EuroBasket 2022, δεν μου έχει μείνει το ανάποδο κάρφωμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ούτε τα... φαρμακερά σουτ του Τάιλερ Ντόρσεϊ.

Αυτά ήταν μόνο ένας παράγοντας που έφερε στη γαλανόλευκη δύο νίκες σε ισάριθμα ματς.

Όλα τα άλλα μετριούνται σε μία ιδιαίτερη... ζυγαριά. Αν μία ομάδα μετρηθεί και διαθέτει αυτό το ειδικό βάρος, τότε πλησιάζει στη νίκη.

Απέναντι στην Ιταλία, στα δύο πρώτα λεπτά στην 4η περίοδο σημειώθηκαν δύο περιπτώσεις τζάμπολ.

Η μία είχε στην ελληνική πλευρά τον Γιάννη και η άλλη τον Λαρεντζάκη. Βούτηξαν για μία μπάλα. Για μία κατοχή. Και όταν διαπίστωσαν ότι η μπάλα έχει πάνω της πολλά χέρια, δεν την άφησαν. «Μάτωσαν» το παρκέ, προκειμένου να αποκτήσουν το δικαίωμα στην κατοχή ή έστω να μην επιτρέψουν ένα «φθηνό» καλάθι.

«'Αγρα» και Θανάσης=Bad Boys

Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Δεν υπάρχει τρανότερο απ' αυτό του Θανάση Αντετοκούνμπο και του Δημήτρη Αγραβάνη.

Δύο παίκτες που έχουν μάθει να αγωνίζονται αλλιώς, μπαίνουν στο παρκέ, τα... βάζουν με ψηλότερους αντιπάλους και τους «δαγκώνουν» στο λαιμό.

Η ελληνική άμυνα δεν επιτρέπει σε κανέναν να περάσει από τη ρακέτα της, δίχως να τον ενοχλήσει. Στην ορολογία του μπάσκετ ονομάζεται τσεκάρισμα και στην Ελλάδα δεν αφήνουν κανέναν δίχως έλεγχο.

Για να το θέσουμε πιο απλά, η Εθνική δείχνει σε κάθε αντίπαλο ότι η επιλογή να πλησιάσει κοντά στο καλάθι δεν θα είναι εύκολη.

Η ομάδα του Ιτούδη δεν έγινε ξαφνικά η νέα έκδοση των Bad Boys του Ντιτρόιτ, αλλά σε ορισμένες στιγμές έχει κάποιες τέτοιες αναλαμπές.

Ούτε ο παίκτης, ούτε η μπάλα

Θυμηθείτε μόνο την (αντικανονική) τάπα του Γιάννη στον Φοντέκιο. Το καλάθι τελικά μέτρησε, αλλά ο Ιταλός θα το θυμάται για καιρό.

Αυτά τα μικρά πράγματα, η αυταπάρνηση, η αυτοθυσία, δίνουν το κάτι παραπάνω. Δεν θα πω τίτλους, παρά μόνο το κάτι παραπάνω. Ειδικά σε ένα τουρνουά που έχει σύντομη διάρκεια και κάθετι μετράει διπλό.

Υ.Γ.: Παραπάνω δεν ανέφερα τον Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος ως αρχηγός όχι μόνο δίνει το ρυθμό στην άμυνα, αλλά και το καλό παράδειγμα σε όλους. Αν ο κάπτεν, που έχει φάει με το... κουτάλι τα γήπεδα πέφτει, τότε όλοι πρέπει να πέφτουν.

Υ.Γ.2: Ο Giannis μπορεί να τραβάει τα φώτα πάνω του, αλλά είναι δεδομένο πως η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να κάνει το 2/2, αν ο κάθε άλλος παίκτης δεν έβαζε το δικό του - μικρό ή μεγάλο - κομμάτι. Και αυτό χρειάζεται γιατί τα δύσκολα έρχονται.