Έρως ανίκατε μάχαν

Ανεξάρτητα από την όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική μάτια στην παρουσία της εθνικής μας στο ξεκίνημα του Ευρωμπάσκετ, είναι δεδομένο (και λογικό) να υπάρχουν και...καντάρια υποκειμενικότητας στις οποίες κρίσεις γίνονται για τους δύο πρώτους αγώνες στο Μιλάνο. Δεν θα μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση.

Ξεκινάω ανατρέχοντας στην δικιά μου επισήμανση στο ξεκίνημα της προετοιμασίας, για αυτή την προσπάθεια. Όταν ήταν πολλοί αυτοί που (λόγω Γιάννη) μοίραζαν μετάλλια πριν καν πατήσουμε παρκέ, έστω για φιλικά. Τότε είχα ζητήσει: "Πρώτα έρωτα και μετά μετάλλια". Ήθελα να ξαναβρώ τον δεσμό που με ένωνε με την εθνική μας ομάδα και είχε χαθεί μέσα σε έναν ποταμό...ξενερώματος όταν αυτή, επί σειρά ετών, έχυνε στα κρίσιμα σημεία την καρδάρα με το γάλα της επιτυχίας, επειδή δεν έπαιζε το μπάσκετ που έπρεπε.

Θα συμφωνήσω ότι το "ωραίο" μπάσκετ από μόνο του δεν σημαίνει και πολλά αν στο τέλος ενός τουρνουά δεν σε οδηγεί σε κάτι που μπορείς να χαρακτηρίσεις "επιτυχία". Άρα κατά κανόνα ένα μετάλλιο, ή τουλάχιστον μία πρόκριση όταν μια διοργάνωση είναι σκαλοπάτι και για μια άλλη, ίσως και πιο σημαντική. Επίσης υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές του τι σημαίνει "ωραίο" μπάσκετ. Για εμένα αυτό το "ωραίο" δεν γίνεται να μην έχει μέσα και σκυλίσια άμυνα, με το μαχαίρι στα δόντια αλλά και μπόλικη μπασκετική ευφυία (αν πιστεύετε ότι αυτή υπάρχει μόνο στην επίθεση ξαναδείτε το το θέμα).

Μακρύς ο πρόλογος για να πω ότι... ερωτεύομαι ξανά. Ήταν σαφές νομίζω και από τα όσα έγραφα ήδη από τα φιλικά και μετά τη βραδιά του Βελιγραδίου. Και αν τότε δήλωσα προωπολάτρης βλέποντας τον Γιάννη να ενδύεται μανδύα Γκάλη, μετά τα δύο ματς στο Μιλάνο νιώθω περισσότερο...καψούρης γιατί βλέπω να παρουσιάζονται οι Γιαννάκης, Φάνης, Πάνι και λοιποί που απαιτούνται για να μιλάμε για το σύνολο που γουστάρουμε. Μην μπείτε στον κόπο να βρείτε ποιος είναι ποιος σε τέτοιους είδους "χρεώσεις". Κάθε παίκτης στην ιστορία του μπάσκετ, μιας ομάδας και μια διαδρομής επιτυχιών ειναι μοναδικός. Η αναφορά έχει να κάνει με το ρόλο των υποστηρικτών/στυλοβατων του Γιάννη/Γκάλη και όχι πόσο ίδιοι είναι οι "τότε" με τους "τώρα".

Πάμε καλά. Και πάμε καλά γιατί ξέρουμε τι είμαστε ως μονάδες, βλέπουμε τι μπορούμε να είμαστε ως ομάδα και είμαστε όσο ταπεινοί οφείλουμε απέναντι στους θεούς τους μπάσκετ και όσο τολμηροί και ατρόμητοι οφείλουμε απέναντι στο ταλέντο και την όρεξη μας. Αποφάσισα να πέσω εκούσια στην παγίδα του πρώτου πληθυντικού γιατί αυτό είναι το αποτέλεσμα του έρωτα. Να νιώθεις μέρος της διαδικασίας.

Αν το δούμε λιγότερο επικολυρικά και πιο τεχνοκρατικά, πήραμε τα δυο ντέρμπι του ομίλου με εικόνα αφεντικού ακόμα και όταν ο αντίπαλος αντέδρασε και δεν χάθηκε κανένα από τα δύο ματς όταν ήρθε το (περίφημο) "μομέντουμ" το οποίο συνήθως ευνοεί αυτόν που κάνει την αντεπίθεση.

Όταν πατήσουμε με το καλό Βερολίνο θα έχουμε μια άλλη διαδικασία μπροστά μας. Πρώτα τη λογική των νοκ άουτ, όπου η "στραβή" σε στέλνει σπίτι σου και δεύτερον (με το καλό) στην οκτάδα αντίπαλο καλύτερο από την Κροατία και την Ιταλία. Εδώ όμως έρχεται το... "ε, και;" που σου βγάζει αυτή η ομάδα. Ότι θα μπει μέσα για να είναι αφεντικό σε κάθε παιχνίδι. Δεν το φωνάζει εκτός παρκέ, επειδή έχει στις τάξεις της τον (πιθανότατα) πιο τρομακτικό παίκτη του κόσμου. Το πετυχαίνει εντός γηπέδου με την διαρκή προσήλωση της στον στόχο.

Δεν πετάω στα σύννεφα, παρότι και αυτό άσχημο δεν είναι στη χώρα που είμαστε, μονίμως, ανώμαλα προσγειωμένοι, σε πολλά πράγματα. Αλλά τι άλλο να κάνω όταν βλέπω συνέπεια, πάθος, μυαλό και...άρνηση ήττας από μια ομάδα που αναζητά και περιμένει ακόμα συμμετοχή είτε απλά στο παρκέ, είτε επιδραστικά στο παιχνίδι της από βασικά στελέχη της;

Δεν έχουμε καθόλου (στην ουσία) Παπαγιάννη και (στην πράξη) Κώστα Ανετοκουμπο, ελάχιστα κανονικό Παπαπέτρου και Σλούκα που προσπαθεί να ρολάρει μεσω των αγώνων. Δεν είναι κανονικές συνθήκες αυτές, ούτε παίκτες που δεν σου έχουν δώσει πράγματα λόγω κακής απόδοσης. Δεν μπορούσαν λόγω τραυματισμών. Μπορεί να τα καταφέρουν να βρουν ρυθμό μπορεί και όχι, αλλά έχεις να περιμένεις. Για αυτό θα ομολογήσω ότι με ανησυχεί περισσότερο η εικόνα του, μέχρι τώρα, άνευ ενέργειας και σπίρταδας Καλάθη του οποίου η επιδραστικότητα μου λείπει πολύ.

Ασφαλώς και ανησυχώ ότι όπως ζούμε (και μάλιστα πολύ καλά) με τη δεινότητα και την εκτελεστική τρέλα του Ντόρσεϊ μπορεί να πεθάνουμε και με αυτή κάποια στιγμή. Γι αυτό και εύχομαι για περισσότερες επιθετικές λύσεις απέναντι στην μίζερη ζώνη που επιστρατεύουν οι κακόμοιροι αντίπαλοι μας ρισκάροντας για να κρατήσουν το θηρίο έξω από τη ρακέτα τους (ζωγραφιστό μπορείτε να το λέτε στους παιδικούς σταθμούς). Αλλά αφού ο "τρελός" έχει το ελεύθερο και τη χαρά να τα βάζει από το σπίτι του, πάμε...yolo και το χαιρόμαστε.

Είναι και ένα ιδιαίτερο μείγμα αυτή η ομάδα είναι η αλήθεια. Αλλά μένω στο "αγαπάμε" του Θανάση γιατί νιώθω το ίδιο. Όχι μόνο γιατί η ομάδα κερδίζει (χωρίς νίκες δεν γίνεται δουλειά) αλλά γιατί βγάζει και πολύ μπάσκετ και πολλά "άντερα".

Μακάρι να πάμε μέχρι τέλους και αυτό το τέλος να μας δώσει ωραίες ανάσες για τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Τις παίρνουμε ήδη από αυτό το γκρούπ που (στο δικό του πεδίο μάχης) δεν τα έχει βρει εύκολα και ακριβώς αυτό έχει χτίσει τον χαρακτήρα που βλέπουμε τώρα.