Αυτό που έχει συμβεί στην Εθνική, είναι το πιο ευπρόσδεκτο σενάριο!

• Αντετοκούνμπο και Παπαγιάννης «έκρυψαν» το καλάθι μας!

Νομίζω ότι μετά τα δύο παιχνίδια του τελευταίου «παράθυρου» για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τα δύο έξτρα προβλήματα (μετά τους Παπαγιάννη και Παπαπέτρου) που προέκυψαν στο ματς με την Σερβία (ξαναχτύπησε ο Σλούκας στο γόνατο και ερεθίστηκε ο τένοντας στην επιγονατίδα του Κώστα Αντετοκούνμπο), γράφτηκε κατά κόρον ότι, λόγω των συνθηκών, η Εθνική ομάδα ήταν αναγκασμένη να «μονταριστεί» στο Μιλάνο!

Και ουσιαστικά να αξιοποιήσει αυτά τα πέντε πρώτα ματς που ήταν προγραμματισμένο να δώσει στο πλαίσιο της 1ης φάσης, κατά πρώτον για να εξασφαλίσει την πρόκρισή της στους “16”, κατά δεύτερον για να ενσωματώσει τους διεθνείς που ταξίδεψαν με προβλήματα και κατά τρίτον, να γίνει ομάδα! Ώστε να φτάσει στα νοκ-άουτ όσο το δυνατόν πιο παιγμένη και πνευματικά έτοιμη να κυνηγήσει το όνειρο της διάκρισης.

Το διάστημα, άλλωστε, μέχρι τα ματς χωρίς επόμενη μέρα, θεωρούνταν σεβαστό ώστε να βρούν έναν κάποιο ρυθμό ο Σλούκας, ο Παπαγιάννης και ο Παπαπέτρου και να φτάσει σε σημείο, έστω μίας ολιγόλεπτης προσφοράς, ο μικρότερος Αντετοκούνμπο της 12άδας. Γιάννη παρόντος, άλλωστε, με 11 ακόμη ετοιμοπόλεμους, η Ελλάδα έχει τα "όπλα" για να πάει στον «πόλεμο» του Βερολίνου και να κοιτάξει στα μάτια οποιονδήποτε αντίπαλο.

Όλα τα παραπάνω σχεδόν επετεύχθησαν μέχρι... κεραίας! Απλά όχι άνετα και ξεκούραστα και δίχως να κληθούμε να βρούμε τις λύσεις στα προβλήματα που μας έβαλαν οι υπόλοιπες ομάδες. Γιατί θα πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας, ότι μπάσκετ παίζουν και οι άλλοι, όχι μόνο εμείς.

Αυτές οι δυσκολίες, λοιπόν και αναφέρομαι στις απώλειες των σεβαστών διαφορών και τα παρεμφερή αγχωτικά φινάλε με την Κροατία (ξεφύγαμε μέχρι και με +19) και την Ιταλία (φτάσαμε έως το +15), στο αργοπορημένο ξύπνημα κόντρα στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά και στο «μάθημα» που μας έδωσαν οι Ουκρανοί για περίπου 25 λεπτά, μας επέτρεψαν να συνδυάσουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Τι θέλω να πω; Ότι μέσα από αυτά τα τέσσερα ματς, ξέχωρα ότι ενσωματώσαμε για τα καλά τον Παπαγιάννη και τον Σλούκα (μακάρι να συμβεί αυτό και με τον Παπαπέτρου αλλά και με τον Κωστάκη) που εξ’ αρχής ήταν δύο πολύ σημαντικά κομμάτια στο πλάνο που είχε ο Δημήτρης Ιτούδης όταν έστηνε την ομάδα, υποχρεωθήκαμε να παλέψουμε σκληρά για τον στόχο μας.

Αισθανθήκαμε την μπουκιά να φεύγει μέσα από το στόμα μας και μπήκαμε στην διαδικασία να πιεστούμε για επιβάλλουμε ξανά τον δικό μας «νόμο» και να πετύχουμε την ολική επαναφορά.

Αυτός είναι και ο λόγος, που θέλω να πιστεύω ότι ο έμπειρος ομοσπονδιακός τεχνικός αλλά και οι επίσης παλιοί, Δήμος Ντικούδης (διεθνής επί σειρά ετών και νυν επικεφαλής των Εθνικών ομάδων) και Νίκος Ζήσης (πρώην αρχηγός και στρατιώτης επί 17 χρόνια της «επίσημης αγαπημένης» και νυν γενικός διευθυντής) χαμογελούν μέσα από τα μουστάκια που δεν έχουν!

Κακά τα ψέματα, οι επιτυχημένες ομάδες και οι νικηφόρες πορείες «ψήνονται» μέσα από ανάλογες συγκυρίες και προβλήματα! Και όταν στο ρόστερ υπάρχει κι ένας παγκοσμίου παίκτης κλάσης, ο οποίος πρώτος δίνει το καλό παράδειγμα των χαμηλών τόνων και της προσγείωσης (οι δηλώσεις του Γιάννη αποτελούν «φάρο» που ρίχνει φως στην νοοτροπία που πρέπει να χαρακτηρίζει μία ταλαντούχα ομάδα, η οποία διψάει μεν για επιτυχία, αλλά δεν πρέπει να βιαστεί και να σκοντάψει), τότε τα συστατικά είναι τα ιδανικά για να «δέσει το γλυκό»!

Αντετοκούνμπο και Παπαγιάννης «έκρυψαν» το καλάθι μας!

Για να μπούμε και λίγο στο αγωνιστικό μέρος, δεν σας κρύβω ότι εντυπωσιάστηκα από την αποδοτικότητα που είχε το ρίσκο του Ιτούδη να ξεκινήσει το 2ο μέρος με δίδυμο ψηλών τον “Greek Freak” και τον “Big Papa”.

Από τεχνικής άποψης η απόφαση είναι πέρα για πέρα σωστή, γιατί με επιθετικές αλλαγές στους ταχύτατους κοντούς των Ουκρανών (μας περνούσαν στα πόδια και πήγαιναν είτε στην διείσδυση, είτε επιχειρούσαν alley oops στους “δεινόσαυρους” σέντερ της ομάδας τους) και με τα μακριά κορμιά και χέρια του Γιάννη και του Παπαγιάννη, θα είχαμε το μέγεθος και τα γρήγορα πόδια, είτε για να δυσκολέψουμε τις λόμπες, είτε για να κλείσουμε τους διαδρόμους.

Αυτό που δεν περίμενα, όμως, ήταν το επίπεδο της ανταπόκρισης που είχε στον συγκεκριμένο ρόλο, ο 25χρονος διεθνής σέντερ του Παναθηναϊκού. Όχι γιατί δεν είναι ικανός να τα καταφέρει, αλλά γιατί ήταν δύσκολο να παρουσιάσει την ευελιξία και την ταχύτητα που απαιτούσε η δύσκολη αυτή αποστολή του, ενώ ταυτόχρονα απείχε από την φυσική κατάσταση, την ευλυγισία και τις ανάσες που απαιτούνται για να είναι αποτελεσματικός.

Η δουλειά που «κατέθεσαν» στο παρκέ οι δύο ψηλότεροι Έλληνες, δεν μετριέται εύκολα από την στατιστική. Και αυτό συμβαίνει συνήθως όταν το κλειδί της επιτυχημένης προσπάθειας (99-79) κρύβεται στα ανασταλτικά καθήκοντα δύο παικτών. Σε αυτό το κομμάτι, λοιπόν, οι Ουκρανοί του εξαιρετικού ρυθμού στην 2η περίοδο, ήταν ξαφνικά λες και τράκαραν σε έναν τοίχο, με κλαδιά δέντρων που απλώνονταν σε ύψη πολύ μεγαλύτερο των 2,11 του Γιάννη και των 2,19 του Γιώργου.

Κάπως έτσι, η ομάδα του Μπαγκάτσκις τελείωσε την 3η περίοδο με 5/16 σουτ (σε σχέση με τα 10/16 του 2ου δεκαλέπτου), σκόραρε μόλις 11 πόντους, έκανε τα 5 από τα 12 λάθη της και από το +7, βρέθηκε στο -14, δεχόμενη ένα επιμέρους 11-32!

Η συνολικά πολύ διαφορετική διάσταση που είχε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στα μετόπισθεν με πυλώνες τους δύο προαναφερθέντες, πέραν των πολλών stops που πετύχαμε, μας έδωσε την ενέργεια που παρέχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για την επίθεση.

Γενικά όλη αυτή η διεργασία της ανησυχίας, του προβληματισμού, της επισήμανσης του προβλήματος και η χάραξη της διαφορετικής στρατηγικής για την ανατροπή της εις βάρος μας κατάστασης, είναι αυτό που δένει την ομάδα.

Όταν δε, υπάρχει τέτοια θέληση, ένα τόσο μεγάλο «θέλω» από τον κάθε παίκτη προσωπικά και από όλους μαζί σαν σύνολο, τότε η διαδικασία του χτισίματος και του μονταρίσματος επισπεύδεται γιατί επενεργεί ο πνευματικός παράγοντας και η ψυχολογία.

Και όταν ο αντίπαλος κάνει το λάθος να τσαντίσει τον πιο επιδραστικό παίκτη του κόσμου, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο εύκολα.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι είμαστε σε καλό δρόμο και όσο απίστευτη ευλογία είναι να βλέπεις τον ρέκορντμαν Giannis να ζητάει την επιστροφή του στο παρκέ στο 34’20” (γιατί έχει τον ανταγωνισμό μέσα του) έστω κι αν το ματς είχε κριθεί (84-64), αλλά τόσο και περισσότερο σπάνια πολυτέλεια είναι, να τον ακούς, να χαμηλώνει εκείνος πρώτος τους τόνους και να ζητάει από μόνος του «να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα»!

Ώρες-ώρες που συνειδητοποιώ τι «κελεπούρι» μας έλαχε και μέσα από τι είδους διαδρομή έχει φτάσει εδώ που βρίσκεται, πραγματικά αναρωτιέμαι αν ο κύριος από πάνω είχε αποφασίσει να μας κάνει ένα ξεχωριστό μπασκετικό δώρο στο πρόσωπο του Γιάννη, βάζοντας ταυτόχρονα πολλές παγίδες για να μας τεστάρει ως προς τον τρόπο αξιοποίησης ενός τέτοιου αθλητή-εξωγήινου και ανθρώπου-φαινομένου!

Συνεχίζουμε με φόντο το ματς με την Εσθονία (08/09, 18.00) και με στόχο να εξασφαλίσουμε ακόμη περισσότερα κέρδη. Με τον αντίπαλό μας στους “16”, καλό θα είναι να ασχοληθούμε όταν προκύψει. Δηλαδή μετά τους αγώνες της Πέμπτης (08/09) στην Πράγα.

Υγ.1: Με βάση την δική μου μπασκετική λογική απ’ όσα έχω δει να συμβαίνουν στο παρκέ της “O2 Arena” της τσεχικής πρωτεύουσας, εκτιμώ ότι το Ισραήλ και η Φινλανδία θα φτάσουν στις 3 νίκες (κερδίζοντας Τσεχία και Ολλανδία αντίστοιχα) και στην 4η θέση (λόγω υστέρησης στην τριπλή ισοβαθμία με τις δυο προαναφερθείσες) θα καταλήξει η Πολωνία, που λογικά θα χάσει από την Σερβία.

Υγ.2: Ο Καλάθης απέναντι στην Ουκρανία (13π., 5ρ. & 7ασ. με 3/6 τριπ.), είναι ο Καλάθης που θέλουμε τόσο μπροστά, όσο και πίσω. Με τόσο ορεξάτο τον Νικ, η εύρεση ρυθμού γίνεται πιο εύκολη υπόθεση.

Υγ.3: Η χρησιμότητα του Ντόρσεϊ (13π., 2ασ. & 2κλ. σε 22’), σε ένα ματς που πέρασε σχεδόν απαρατήρητος στο πρώτο μέρος, οπότε και φορτώθηκε με φάουλ, μετριέται και από το καλύτερο plus/minus (+30) της Εθνικής στο χθεσινό ματς.