FIBA πάρτο αλλιώς (please)

Θεωρώ ότι η διαιτητολαγνεία είναι μια σοβαρή ασθένεια, η οποία αν και δεν συναντάται μόνο στην Ελλάδα εντούτοις δείχνει να έχει γεννηθεί στη χώρα που υποστηρίζει ότι γέννησε (και) τον πολιτισμό, αλλά -η αλήθεια είναι- ότι σαν κοινωνία δεν τον υποστηρίζει (τον πολιτισμό) ιδιαίτερα, πλέον. Κάνω αυτή τη διευκρίνιση γιατί θέλω να πω δύο λόγια για τη, μέχρι τώρα, διαιτησία στο Ευρωμπάσκετ δηλώνοντας εξ αρχής ότι δεν πάσχω από τη συγκεκριμένη ασθένεια. Άλλος είναι ο λόγος που θα ασχοληθώ με τους γκρι, αυτή της διοργάνωσης.

Αρχικά να πω ότι έχω νεύρα. Πολλά νεύρα. Δεν ξέρω πως εκφράζονται τα νεύρα στο γραπτό χωρίς να ρίξεις και δύο καλά μπινελίκια, αλλά θα το κάνουμε. Αυτός ο εκνευρισμός δεν έχει να κάνει με οποιοδήποτε αίσθημα αδικίας απέναντι στην εθνική μας ομάδα. Οχι! Δεν μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία, γιατί δεν έχω δει κάτι που να μπορεί να χαρακτηριστεί “άδικο”. Αντίθετα έχω δει πολλά πράγματα, που χαρακτηρίζονται εξωφρενικά και το χειρότερο επικίνδυνα. Όχι μόνο σε παιχνίδια της εθνικής μας αλλά στα περισσότερα από τα (πολλά) ματς που έχω δει τηλεοπτικά.

Ναι, ομολογώ ότι στα μάτια μου οι καρωτίδες που σημάδευαν οι Ουκρανοί ψηλοί...όσο πρόλαβαν (δηλαδή περίπου μέχρι το 25') κόντρα στην εθνική μας ήταν στα μάτια μου το αποκορύφωμα, της διαιτητικής...ραψωδιάς στο Ευρωμπάσκετ. Πολύ απλά γιατί σε αυτή την περίπτωση, ξεφύγαμε από “απλά”, αλλά εμφανή, διαιτητικά λάθη και πήγαμε στο θέμα της σωματικής ακεραιότητας των παικτών. Όχι μόνο του Γιάννη επειδή είναι παγκόσμιος σταρ, ή ηγέτης της δικιάς μας εθνικής. Θα έλεγα τα ίδια και αν απέναντι στους Ουκρανούς MMAers ήταν οι Βρετανοί, οι Ούγγροι ή το αντιαθλητικό ξύλο το ρίχναμε εμείς, αντί να το τρώμε. Λατρεύω το αθλητικό παιχνίδι, τη δυνατή άμυνα, έχω πλακωθεί στα γήπεδα εκτός ροής αγώνα (λάθος μου ασφαλώς, αλλά που μυαλό!) αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να θέσω κίνδυνο κάποιον αντίπαλο και αυτές οι ενέργειες είναι χυδαίες στα μάτια μου. Θα μπορούσω να...δείρω συμπαίκτη μου αν έπαιζε έτσι. Πιστεύω πως όλοι όσοι έχετε ασχοληθεί με τον αθλητισμό, σε οποιοδήποτε επίπεδο είστε στην ίδια “γραμμή”. Το έυχομαι πάντως.

Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: Αν έχεις κληθεί να διαιτητεύσεις σε αυτό το υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο και δεν μπορείς να προστατεύσεις τους πρωταγωνιστές του αγώνα τι είσαι εκτός απο ανεπαρκής.; Αν βλέπεις τρία και πλέον λεπτά, στο βίντεο, το μαρκάρισμα του Λεν στον λαιμό του Γιάννη για να αποφασίσεις ότι είναι αντιαθλητικό φάουλ, ενώ δικαιολογείται μέχρι και ντισκαλιφιέ, πως δημιουργείς εμπιστοσύνη για τις αποφάσεις σου σε παίκτες και πάγκο; Αν δεν κόβεις τον αέρα σε οποιαδήποτε ομάδα παίζει έτσι από την αρχή του αγώνα (αντί να δίνεις με το ζόρι το ένα στα τρία αντιαθλητικά και μάλιστα το τελευταίο) έχεις δικαίωμα να λέγεσαι έστω απλά “διαιτητής”, όχι “διαιτητής υψηλού επιπέδου”; Γιατί σε όλα τα επίπεδα πρέπει πρώτα απ' όλα να είναι στο μυαλό σου η προστασία της σωματικής ακεραιότητας του παίκτη, από το βρώμικο και επικίνδυνο παιχνίδι.

Αν όμως αυτό είναι το αποκορύφωμα, τι σκηνικό δημιουργούν οι αβλεψίες, οι φανερά λάθος αποφάσεις κάποιες εκ των οποίων ανακαλούνται, οι χαμένες βολές τεχνικής ποινής, τα σφυρίγματα διαφορετικής λογικής από μια τριάδα διαιτητών στον ίδιο αγώνα; Ειλικρινά υπήρξαν στιγμές σε αγώνες που έμεινα άφωνος. Όσο και αν δέχομαι ότι το μπάσκετ είναι τόσο γρήγορο και με τόσες επαφές που σίγουρα δικαιολογείσαι να σου ξεφεύγουν πράγματα (και δεν μπορεί να είναι αλλιώς γιατί αν πηγαίναμε με το γράμμα των κανονισμών οι αγώνες θα κρατούσαν τρείς ωρες) δεν μπορώ να μην απορώ με τα ευδιάκριτα που ξεφεύγουν απο τους διαιτητές.

Δηλαδή τι θα δούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο;

Αυτή η εικόνα είναι δυσοίωνη για δύο λόγους. Πρώτα άμεσα, γιατί έχουμε μπροστά μας τα νοκ άουτ παιχνίδια, όπου θα συναντηθούν οι καλύτερες ομάδας (όπως προέκυψαν από τους ομίλους) με μεγαλύτερη ένταση και απαιτήσεις. Δεύτερον επειδή αν έχουμε τέτοια ανεπάρκεια στο Ευρωπαικό πρωτάθλημα όπου σφυρίζουν οι -υποτίθεται- πιο έμπειροι (λόγω παραστάσεων) διαιτητές της FIBA, τι θα δούμε άραγε στο Παγκόσμιο κύπελλο όπου πάντα έχουμε ζητήματα, καθώς το επίπεδο των ρέφερις από τις άλλες ζώνες δεν είναι τόσο υψηλό;

Νιώθω ήδη άσχημα με τον εαυτό μου που έχω ασχοληθεί με ένα ζήτημα που δεν θα ήθελα να με απασχολεί ποτέ. Στο μυαλό μου οι διαιτητές πρέπει να είναι οι αθέατοι πρωταγωνιστές αλλά και υποστηρικτές του παιχνιδιού. Και -επαναλαμβάνω- δικαιολογώ το λάθος μέχρι ένα βαθμό λόγω της μορφής του αθλήματος. Αλλά εδω μιλάμε για συνολικά αρνητικό πρόσημο στο μέσο όρος της διαιτησίας.

Αν μπάλιστα υπάρχει κάτι, επίσης, εκνευριστικό είναι η άποψη που ακούω συχνά: “Έλα μωρέ διαιτητές Champions League είναι”! Αυτό ακριβώς δείχνει ότι η FIBA δεν έχει καταφέρει να οχυρώσει και να εξελίξει τις διοργανώσεις της όσο πρέπει και στο αγωνιστικό κομμάτι πέρα από αυτό του μάρκετινγκ, που πάει πολύ καλά. Και είναι κρίμα γιατί όταν έρθει (αμήν και πότε!) ή ώρα της συνένωσης του ευρωπαϊκού μπάσκετ και απαλλαγούμε από αυτή την αστείοτητα που ζούμε η FIBA οφείλει να είναι τόσο δυνατή και αξιόπιστη ώστε να ηγηθεί. Όταν δεν τα καταφέρνει έχοντας στα χέρια της εξαιρετικό προιόν όπως είναι αυτό το Ευρωμπάσκετ έχουμε σοβαρούς λόγους να αμφιβάλουμε.

Είναι πολύ μέσα σε έναν μήνα να ζούμε πρώτα, τα φανερά αχρείαστα αυτή την εποχή, παιχνίδια για τα προκριματικά του παγκισμίου κυπέλλου που έφεραν σωρεία τραυματισμών και μετά διαιτησίες που δεν βοηθάνε το ίδιο το μπάσκετ και τη διοργάνωση. Και μην πει κάποιος ότι τα βλέπω όλα καλά στην Ευρωλίγκα γιατί...όχι δεν τα βλέπω, αλλά για άλλο πράγμα συζητάμε αυτή την εποχή. Απλά, στην περίπτωση της FIBA, έχω την αίσθηση, ότι κάποιος βλέπει, ακούει και θέλει να διορθώσει γιατί δεν κουβαλάει το (μέχρι σήμερα) “ναπολεόντειο σύνδρομο” της άλλης πλευράς.

Αυτά λόγω εκνευρισμού και εκτός προγράμματος. Για την εξαιρετική, ολοένα πιο αξιόπιστη και κυρίως ταπεινή εθνική μας θα τα πούμε ενόψει του αγώνα της Κυριακής.