Είμαστε τόσο καλοί και τόσο ΟΜΑΔΑ;

Φαίνεται ότι είναι η μοίρα αυτής της ομάδας να μην μπορεί να «αγιάσει» στην εφετινή μεγάλη και φιλόδοξη προσπάθειά της στο 41ο Eurobasket. Δεν ξέρω αν μας έχουν ματιάσει, αλλά πραγματικά, βλέποντας την αρχική σαστιμάρα στον πάγκο και τα παγωμένα χαμόγελα – καθώς προδιαγραφόταν η 5η διαδοχική ελληνική νίκη (90-69) στην διοργάνωση – για λίγο έχασα το χρώμα μου.

Δεν σας κρύβω ότι μέχρι να ακούσω τον Κωνσταντίνο Μελάγιες (στην εκπομπή "Eurobasket For The Win") να επιστρέφει από τα αποδυτήρια με χαρμόσυνα νέα και κηρύσσοντας λήξη του συναγερμού για τις ενοχλήσεις του Γιάννη (ελαφρύ διάστρεμμα στην δεξιά ποδοκνημική), άρχισαν να περνούν από το μυαλό μου διάφορες περίεργες κι αρνητικές σκέψεις.

Βέβαια, εδώ το παλικάρι έπαιξε σε ολόκληρους τελικούς του ΝΒΑ (2021), δέκα μέρες μετά από έναν σοκαριστικό οπτικά τραυματισμό (υπερέκταση γονάτου), αναδείχτηκε MVP και οδήγησε τους Μπακς στον τίτλο με 50 πόντους στο Game 6, σε μερικές ενοχλησούλες θα κολλούσε; Μπρος στα κάλλη τι είναι πόνος, άλλωστε;

Και στην 9ετή πορεία του στον «μαγικό κόσμο», το «ελληνικό θεριό» (από το “Greek Freak”) έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι γνωρίζει πολύ καλά να διαχειρίζεται τα ήπια χτυπήματα, παίζοντας ακόμη και χωρίς να είναι στο 100%! Αρκεί βέβαια να μην έχει υποστεί κάποια μυϊκής φύσεως ζημιά.

Στην περίπτωσή μας, όμως, τέτοιο σενάριο δεν υφίσταται και όπως φάνηκε από την καθιερωμένη βραδινή ανάρτησή του στα social media, ο «δικός μας άνθρωπός» αδημονεί να πατήσει πόδι του στο Βερολίνο, που είναι ο τελικός προορισμός της εφετινής διαδρομής με την «γαλανόλευκη».

Το ζητούμενο, βέβαια, από ‘δω και στο εξής έχει να κάνει με το πόσο καιρό θα μείνει στην γερμανική πόλη η ελληνική αποστολή και αν θα καταφέρει να προσπεράσει τα 1+1 εμπόδια που θα υψωθούν αναγκαστικά μπροστά της, για να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά και να διεκδικήσει την πολυπόθητη επιστροφή στο βάθρο των μεταλλίων...

Ας τα πάρουμε, όμως, με την σειρά. Η ολοκλήρωση της 1η φάσης των αγώνων, μας βρήκε αήττητους με ρεκόρ 5-0, απολογισμό που μόνο η Σερβία κατόρθωσε να πετύχει στο πλαίσιο των ομίλων. Αυτό το απόλυτο 5/5, όμως, δεν επετεύχθη ξεκούραστα! Απεναντίας, κατακτήθηκε με κόπο, προσπάθεια και ιδρώτα και πρωτίστως καθημερινή βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Κοινώς, ο Δημήτρης Ιτούδης και οι συνεργάτες του σε συνδυασμό με την πλήρη ανταπόκριση των διεθνών, κατόρθωσαν να αξιοποιήσουν στο έπακρο όλα τα σωματοδομικά και αθλητικά στοιχεία που διαθέτει το ρόστερ μας και έχοντας ως σταθερά την σταδιακή αποψίλωση του επιθετικού παιχνιδιού των αντιπάλων, εκμεταλλεύτηκαν τις περισσότερες ευκαιρίες που δημιούργησαν.

Η πρωτιά σε κλεψίματα (μ.ο. 10,2) και κοψίματα (μ.ο. 4,8) ανάμεσα σε 24 ομάδες (ο συντελεστής 22, με 15 κλοπές και 7 τάπες κόντρα στην Εσθονία ήταν ο μεγαλύτερος σε όλη την 1η φάση), το 42,3% με το οποίο σούταραν οι ομάδες εναντίον και τα μ.ο. 15,6 λάθη στα οποία υπέπιπταν οι αντίπαλοί μας, αποτυπώνουν με τον πλέον πειστικό τρόπο την επιδραστικότητά μας στα μετόπισθεν.

Από ‘κει και πέρα, η Ελλάδα της 4ης καλύτερης παραγωγικότητας (μ.ο. 91,2π.) και της 3ης επίδοσης στην ευστοχία εντός πεδιάς (48,4%), έμαθε να αξιοποιεί στο έπακρο το επιθετικό πλεονέκτημα που της δίνει το μπασκετικό φαινόμενο το οποίο ακούει στο όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Ναι, η παρουσία του Ντόρσεϊ προσφέρει μία έξτρα διάσταση στην επίθεση και διευκολύνει και τον “Greek Freak”, ωστόσο, κακά τα ψέματα, η επιθετική κυριαρχία που διαθέτει ο 27χρονος ηγέτης των Μιλγουόκι Μπακς, δεν υπάρχει σε καμία άλλη ομάδα. Και αυτό, από μόνο του, αυξάνει τις ευκαιρίες και των υπολοίπων Ελλήνων παικτών, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους.

Η μεγάλη διαφορά φαίνεται στην εντυπωσιακή βελτίωση που παρουσιάζουμε στην ευστοχία από την γραμμή, εξέλιξη που έχει να κάνει με τα πολλά φάουλ που κερδίζουμε (κυρίως ο Γιάννης) και τις περισσότερες προσπάθειες (μ.ο. 23,6) που εκτελούμε. Το 59% στα φιλικά και τα επίσημα του Αυγούστου έχει γίνει 78% στο Eurobasket (ο Αντετοκούνμπο σουτάρει το 38,1% των ελληνικών βολών με ποσοστό 84,4%) και συνεχίζουμε.

Όλα τα χρόνια, όμως, στις μεγάλες διοργανώσεις, η "αχίλλειος πτέρνα" της Εθνικής ομάδας ήταν το μακρινό σουτ. Η έλλειψη κλασσικού σουτέρ μετά τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, που έπαιξε για τελευταία φορά με το εθνόσημο στο στήθος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004), φαινόταν από χιλιόμετρα και πάντα το χαμηλό ποσοστό από μακριά, ήταν μέσα στα βασικότερα αίτια των συνεχόμενων αποτυχιών.

Το πιο εντυπωσιακό της εφετινής προσπάθειας, όμως, εντοπίζεται στο γεγονός ότι ούτε η εφετινή έκδοση της «επίσημης αγαπημένης» έχει τον θανατηφόρο εκτελεστή πίσω από τα 6,75! Αναμφίβολα η προσθήκη του Τάϊλερ Ντόρσεϊ (μ.ο. 15,2π. & 2,4ρ. με 46,7% τριπ.) βοήθησε σημαντικά σε αυτή την κατεύθυνση, ωστόσο, το σχεδόν 37% (36,9% για την ακρίβεια), με το οποίο αποχαιρετήσαμε τον ιταλικό Βορρά, προκύπτει περισσότερο από τα περισσότερα ελεύθερα σουτ που δημιουργούμε, παρά από την δεινότητα των σουτέρ μας.

Μιλώντας για την δημιουργία, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έκλεισε την 1η φάση με τον 4ο καλύτερο συντελεστή στην αναλογία ασίστ και λαθών (2,0), κλάσμα που αποδεικνύει το υψηλό επίπεδο αξιοποίησης που έχουμε ως προς τις χαμένες μπάλες που προκαλούμε.

Αν σε όλα τα παραπάνω, προσθέσουμε και την πιο σημαντική παράμετρο, η οποία περικλείει το πνευματικό κομμάτι (επιθυμία και δίψα για διάκριση, συγκέντρωση, διάθεση για συνεργασία, καλή παρέα και εξαιρετικό κλίμα όταν οι πάντες βγαίνουν έξω από τις τέσσερις γραμμές), τότε υπάρχουν όλα τα εχέγγυα για να προσπεραστούν όλες οι δυσκολίες.

Κι επειδή τα προβλήματα δεν μας περίσσεψαν ποτέ και ίσα-ίσα που μάθαμε να πορευόμαστε μαζί τους, νομίζω ότι εδώ που έχουμε φτάσει, κάθε έξτρα εμπόδιο εξελίσσεται σε έξτρα κίνητρο και επιπλέον έμπνευση.

Για πρώτη φορά, η Εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ είναι καλή ομάδα μέσα στο παρκέ, είναι και σύνολο μέσα κι έξω από το γήπεδο, είναι οικογένεια, έχει τον πιο κυριαρχικό παίκτη του κόσμου και έναν από τους επιδραστικούς προπονητές-διαχειριστές του παιχνιδιού και των μεγάλων προσωπικοτήτων, που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. To μίνι party γενεθλίων στον coach Ιτούδη, η βόλτα στον "Σαν Σίρο" και οι πασούλες στον αγωνιστικό χώρο, αποτελούν εικόνες που εκπέμπουν μία κάτι περισσότερο από θετική αύρα...

Αν δεν δικαιούμαστε να κοιτάμε ψηλά φέτος, λοιπόν, πότε θα το κάνουμε;

Υγ.1: Η διασταύρωση που μας προέκυψε ως επιβράβευση για την πρωτιά στον 3ο όμιλο, ναι μεν έδιωξε από τον δρόμο μας τα δύο άλλα μεγαθήρια των αγώνων (Σερβία και Σλοβενία), μας στέλνει όμως, πάνω σε δύο ομάδες που τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούν σταθερά ανοδική πορεία.

Υγ.2: Η Τσεχία (1η στα τρίποντα με 43,6%) έχει εδώ και αρκετά χρόνια έναν σταθερό κορμό παικτών και τον ίδιο προπονητή από το 2013 (τον Ισραηλινό Ρομέν Γκίνσμπουργκ) κι εκτός των άλλων, φαίνεται ότι ο καλύτερός της παίκτης, ο Τόμας Σατοράνσκι βρίσκεται πάνω στην ώρα ρυθμό, επιστρέφοντας από τραυματισμό.

Υγ.3: Η Γερμανία είναι ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη των αγώνων, δείχνει ότι έχει εξελιχθεί σε σχολή παραγωγής παικτών μετά την Νοβίτσκι εποχή (6 συνολικά παίκτες στο ΝΒΑ με σοβαρό ρόλο), ενώ ο παράγοντας έδρας σίγουρα της δίνει έξτρα πόντους.