«Ο Γιάννης να μείνει έξω; Ε, όχι!»

Αρχίζω το κείμενο με την είδηση, όπως μου έμαθαν οι δάσκαλοί μου, στις ηρωικές εποχές που η δημοσιογραφία ήταν δημοσιογραφία: ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα παίξει την Κυριακή ενάντια στην Τσεχία. Αποφεύγω να προσθέσω τη λεξούλα «κανονικά», διότι το χρυσό αγόρι είναι τραυματισμένο και υπό άλλες συνθήκες (αν π.χ. μιλούσαμε για ματσάκι Ομίλου) θα καθόταν στην εξέδρα για να προστατευτεί.

Στο μεθαυριανό ματς, όμως, δεν υπάρχει ούτε αύριο ούτε μεθαύριο για τον ηττημένο. Ο Γιάννης θα κάνει εντατική θεραπεία στις περίπου 48 ώρες που ακολουθούν, θα σφίξει τα ούτως ή άλλως σφιγμένα δόντια του και θα φορέσει τα μπλε στο παρκέ, με το μάτι να γυαλίζει όπως πάντα.

Ήταν ευχής έργο, η απόφαση των διοργανωτών να στείλουν τον αγώνα Ελλάδας-Τσεχίας στη βραδυνή ζώνη (21.45). Οι ώρες που κερδήθηκαν μέχρι το τζάμπολ μπορεί να αποδειχθούν πολύτιμες, παρ’ όλο που μοιραία θα αφαιρεθούν από την αντίστροφη μέτρηση προς τον προημιτελικό της Τρίτης.

Ομολογώ ότι πονηρεύτηκα από μία ανάρτηση του γιατρού της Εθνικής Νίκου Κουκουλιά, ο οποίος είναι ακριβοθώρητος στα social media. Το σύνθημα που υιοθέτησε για να στολίσει ένα ενσταντανέ των 20-25 ανθρώπων που ενσαρκώνουν το όνειρο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ ήταν δανεισμένο από τον Φιλ Τζάκσον και, σε πρώτη ανάγνωση, σιβυλλικό.

«Η δύναμη της ομάδας κρύβεται σε κάθε μέλος της ξεχωριστά. Η δύναμη κάθε μέλους κρύβεται στην ίδια την ομάδα». Ο Τζάκσον περιέγραψε έτσι το δόγμα της αγέλης (πεινασμένων λύκων, όπως οι Σικάγο Μπουλς της εποχής του), αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Μόλις το διάβασα, φοβήθηκα ότι ο γιατρός μας προετοίμαζε για το δυσάρεστο μαντάτο. Προβληματίστηκα για κάνα μισάωρο όσο βολόδερνα από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο στο Μιλάνο (ένεκα της ματαίωσης της πτήσης της αναθεματισμένης Ryanair), μέχρι που αποφάσισα να αφήσω τις μαντεψιές και να ανατρέξω απ’ ευθείας στην πηγή, μέσω γραπτού μηνύματος.

-Γιατρέ, καλησπέρα. Να υποθέσω ότι το μήνυμα της ανάρτησης μάς προετοιμάζει για μία βραδιά χωρίς τον Γιάννη;

-Καλησπέρα. Όχι!

Τα υπόλοιπα τα κρατάω για τον εαυτό μου. Αρκεί, νομίζω, η κατηγορηματική άρνηση και το περήφανο θαυμαστικό που τη συνοδεύει, κόντρα στην έμφυτη επιφυλακτικότητα των γιατρών. Ο Γιάννης πήγε στο αεροδρόμιο χωρίς να κουτσαίνει και χωρίς να έχει δεμένο το πόδι, ταξίδεψε δίχως πρόβλημα και άραξε στο Sheraton Esplanade για να ξεκουραστεί, εννοείται με τον γιατρό και τους φυσιοθεραπευτές να τον φροντίζουν νυχθημερόν. Η σημερινή προπόνηση της Εθνικής ματαιώθηκε. Το ίδιο έκαναν όλες, σχεδόν, οι ομάδες.

Το 2013, στη Σλοβενία, ο Βασίλης Σπανούλης τραυματίστηκε πολύ πιο σοβαρά στην ποδοκνημική, γύρισε στο ξενοδοχείο της Εθνικής με το πόδι τούμπανο, αλλά κατόρθωσε ο αθεόφοβος να επιστρέψει στη δράση ακριβώς 5 βραδιές αργότερα. Ο Γιάννης δεν έχει πέντε μέρες στη διάθεσή του, αλλά τρεις. Αλλά το διάστρεμμά του είναι πολύ πιο ελαφρύ, το δε μυοσκελετικό του σύστημα στα όρια του βιονικού.

Τη συμμετοχή του στο κομβικό παιχνίδι με την Τσεχία στο Βερολίνο, ματς της δεκαετίας για την Εθνική μέχρι το επόμενο, δεν μπορούν να του τη στερήσουν ούτε οι Μιλγουόκι Μπακς. Ας βάλουμε καλού κακού έναν αστερίσκο, σε αυτό το τελευταίο.

Ο τραυματισμός του Γιάννη ήρθε ακριβώς τη βραδιά που η Εθνική εμφανίστηκε πλήρης, για πρώτη φορά στις 35-40 μέρες αυτής της γλυκιάς περιπέτειας. ΟΙ τέσσερις τραυματίες του Αυγούστου δεν είναι ακόμη πανέτοιμοι, λόγω απροπονησιάς, αλλά τουλάχιστον παίζουν. Πάνω που το επιτελείο πήγε να πάρει μία ανάσα, είδε τον Γιάννη να επιστρέφει στον πάγκο μορφάζοντας.

Θα έγραφα ότι από το «δόξα τω Θεώ» περάσαμε πάλι στο «βόηθα Παναγιά», αλλά καλό είναι να αφήνουμε τα θρησκευτικά μακριά από την επιστήμη. Πάντοτε πίστευα ότι προσβάλλουμε τους γιατρούς, όταν αποδίδουμε κάποιο δικό τους κατόρθωμα στην άνωθεν βοήθεια, σε θεόπνευστα θαύματα και στις εικονίτσες που φυλάμε στο προσκεφάλι μας.

Σε προηγούμενο κείμενο ανέφερα ονομαστικά κάποιον από τους φυσικοθεραπευτές της Εθνικής και, μερικές ώρες αργότερα, δέχθηκα παρατήρηση από τον …ίδιο. «Δεν είναι σωστό να επαινείται μόνο ένας, διότι έτσι αδικούνται οι υπόλοιποι», μου εξήγησε ο σεμνός επιστήμονας.

Και μου επισήμανε, ότι τη φετινή προσπάθεια της Εθνικής έχουν στηρίξει πέντε, ναι, πέντε, φυσικοθεραπευτές. Η πανστρατιά αποτελεί τίτλο τιμής για τους ίδιους, αλλά και γαλόνι για την Ομοσπονδία που περιχαράκωσε δεόντως την «επίσημη αγαπημένη», σε κρίσιμο σταυροδρόμι.

Μία εβδομάδα πριν το Ευρωμπάσκετ, θυμίζω, είχαμε τέσσερις αναντικατάστατους παικτες στα «πιτς». Οι δύο (Σλούκας, Παπαπέτρου) έπαιξαν στη διοργάνωση από την πρώτη μέρα, ο τρίτος (Παπαγιάννης, η πιο δύσκολη περίπτωση) την αμέσως επόμενη, ο τέταρτος (Κ. Αντετοκούνμπο) μία εβδομάδα αργότερα. Πρόκειται για θρίαμβο.

Ιδού, λοιπόν, οι κρυφοί MVP της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ 2022. Ο επικεφαλής της ομάδας των φυσικοθεραπευτών είναι ο Βαγγέλης Σβίγγος, με τους συνεργάτες του Αλέξανδρο Μπουτοβίνο και Βαγγέλη Μπενάτο. Ο Χάρης Γλάρος, που γνωρίζει καλά τον Γιώργο Παπαγιάννη από τη συνεργασία τους στον Παναθηναϊκό, πιστώνεται την -εξαιρετικά δύσκολη- αποθεραπεία του ψηλού.

Ο Κοσμάς Κοντογιάννης και ο γυμναστής Κώστας Χατζηχρήστος, μόνιμοι συνεργάτες του Ιτούδη στην ΤΣΣΚΑ και στο εξής στη Φενέρ, εργάστηκαν για την Εθνική μέχρι τις 18 Αυγούστου πριν φύγουν για την Κωνσταντινούπολη. Ο Νίκος Παπαβασιλείου είναι ο γυμναστής της ομάδας στο Μιλάνο και στο Βερολίνο.

Για τον γιατρό Νίκο Κουκουλιά σας είπα ήδη. Οι προπονητές που υποστηρίζουν τον Δημήτρη Ιτούδη είναι, ζωή να 'χουν, πέντε: Σωτήρης Μανωλόπουλος, Σάββας Καμπερίδης, Τζος Οπενχάιμερ, Στέφανος Τριαντάφυλλος και ο Μάριος Μπατής που κατοπτεύει τον αντίπαλο σε real time και στέλνει ραβασάκια στον πάγκο. Αυτός ήταν η τελευταία προσθήκη στο τιμ.

Είμαι βέβαιος, ότι όλο και κάποιον από τους αφανείς ήρωες της Εθνικής ξεχνάω. Είμαι εξίσου βέβαιος, ότι ορισμένοι από τους προαναφερθέντες θα επικοινωνήσουν διακριτικά μαζί μου για να μου επισημάνουν την αστοχία.

Αυτή είναι η Εθνική ομάδα: η δύναμή της κρύβεται σε κάθε μέλος της ξεχωριστά και ο καθένας αντλεί τη δική του δύναμη από την ίδια την ομάδα. Όποιος θεωρεί το παραπάνω αξίωμα αυτονόητο, μάλλον έχει έρθει από ξένο πλανήτη. Ακόμα και η δική μας Εθνική, που ανέκαθεν πόνταρε στη χημεία και στον αλτρουισμό, ήρθαν χρονιές που κατακερματίστηκε σε πολλά μικρά «εγώ».