Το μυστικό της Εθνικής είναι ο 13ος παίκτης

Δεν ήταν πολύ μακριά από τις προσδοκίες μας το 5 στα 5 για τον όμιλο της Εθνικής Ομάδας, δεν ήταν και σιγουράκι με βάση την προϊστορία μας σε μεγάλα τουρνουά. Και η γηπεδούχος Ιταλία και η Κροατία δεν είναι αμελητέες μπασκετικές οντότητες, ώστε η νίκη εναντίον τους να είναι προδιαγεγραμμένη.

Η δουλειά έγινε, διθύραμβοι γράφονται, ο θαυμασμός για τον Γιάννη είναι παγκόσμιος, ο σεβασμός για τον Δημήτρη Ιτούδη και το staff δικαιότατος, ο Ντόρσεϊ ανέβασε κατακόρυφα την απειλή από την περιφέρεια, ο κεφάτος Καλάθης είναι απολαυστικός δημιουργός κι ο υγιής Κώστας Σλούκας ένα από τα καλύτερα combo guard του τουρνουά. Ποιό είναι όμως το πραγματικό μυστικό αυτής της Εθνικής Ομάδας, το καύσιμο που θα μας πάει μακριά;

Ο Δημήτρης Ιτούδης το είπε στους τελευταίους «αποκλεισμούς» πριν σχηματιστεί η τελική δωδεκάδα κι όπως φαίνεται δεν ήταν αλλά λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Η Ομάδα αυτή δεν έχει 12 μόνο παίκτες. Αποτελείται από όλους όσοι έδωσαν ό,τι είχαν σε προπονήσεις, φιλικά παιχνίδια προετοιμασίας, παιχνίδια παραθύρων, συσκέψεις video και δουλειά στο γυμναστήριο.

Με σχετική έκπληξη πρέπει να σας ομολογήσω, μετά τον πρώτο, αν δεν κάνω λάθος, αγώνα της Εθνικής, παρακολούθησα στην ΕΡΤ τον Αντώνη Καλκαβούρα να φιλοξενεί σε ζωντανή σύνδεση τον Λεωνίδα Κασελάκη. Έναν από τους τελευταίους που «κόπηκαν» στις επιλογές του Δημήτρη Ιτούδη, έναν παίκτη που δικαιούται να ένιωσε πολύ πολύ κοντά σε μια ιστορική στιγμή για την καριέρα του, για το ελληνικό μπάσκετ.

Ο Λεωνίδας Κασελάκης ουδέποτε ενδύθηκε τη φορεσιά του σταρ, δεν περίμενε ίσως κανείς στο μπασκετικό στερέωμα να παίξει για άριστα-10, αν όμως όλοι περιμέναμε να αποδώσει ένα 6, εκείνος πίεζε εαυτόν και αντιπάλους, για να φτάσει το 7. Όσο τα alley hoop εντυπωσίαζαν, τα τρίποντα έμπαιναν βροχή και ο Γιάννης κατάπινε το γήπεδο με 5 βήματα πριν κατεδαφίσει το αντίπαλο καλάθι, ο Λεωνίδας Κασελάκης και οι λοιποί «κομμένοι» έκαναν ό,τι ζητούσε ο coach για ένα λεπτό για πέντε λεπτά, για μερικά δευτερόλεπτα, για αλλαγές handball όπου χρειάστηκε.

Μιλώντας λοιπόν στη ζωντανή σύνδεση της ΕΡΤ, ο νέος παίκτης του Γ.Σ. Περιστερίου και του Βασίλη Σπανούλη, εξέπεμψε μόνο σεβασμό και αγάπη για το σύνολο της Εθνικής Ομάδας. Λυπάμαι που θα θυμίσω, ότι στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, αυτός ο σεβασμός και το δέσιμο με την Ομάδα δεν ήταν αυτονόητα στοιχεία ούτε από ενεργά μέλη της Εθνικής. Πίσω από κάθε ομαδική αποτυχία αλλά και πίσω από κάθε ομαδική επιτυχία υπάρχει ένα οικοδόμημα και ένας ή περισσότεροι αρχιτέκτονες. Δεν προκύπτει τυχαία ένα καλό κλίμα στα αποδυτήρια, δε σχηματίζεται συμπωματικά μια παρέα. Και η Εθνική Ελλάδας είναι μια παρέα. Αποδεικνύεται στο γήπεδο, στη μικτή ζώνη, στη βόλτα στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, στο ξενοδοχείο. Κι ακόμα κι αν δεν είναι εκεί ο Κασελάκης δικαιούται να νιώθει μέλος αυτής της παρέας. Όπως και ο Καλαϊτζάκης, ο Μποχωρίδης, ο Γόντικας, ο Μωραΐτης, ο Χουγκάζ, ο Νετζήπογλου, ο Μαντζούκας, ο Τανούλης και άλλοι.

Θα ήταν ευχής έργον η Ομοσπονδία να φρόντιζε αυτοί οι παίκτες να δώσουν το παρών δίπλα στη 12αδα της Εθνικής, ίσως να έχει προβλεφθεί κιόλας. Δε θα ήταν μια χειρονομία μόνο προς αυτούς που δε φορούν τη στολή με το εθνόσημο αλλά και προς όλες τις Ακαδημίες μπάσκετ της χώρας, προς όλα τα παιδάκια με περισσότερο ή λιγότερο ταλέντο, που πρέπει να διδαχθούν πάνω απ’ όλα τι θα πει «ομαδική προσπάθεια».

Για να διαμορφώσουμε τα πρότυπα για τη νέα γενιά αθλητών και πολιτών, οφείλουμε να ρίξουμε τα φώτα και στους Αντετοκούνμπο και στους Κασελάκηδες αυτής της Ομάδας. Με απεριόριστο σεβασμό στη στιγμή του ρεκόρ σκοραρίσματος αλλά και στη στιγμή που ένας αθλητής βγάζει τη στολή και κάθεται στην κερκίδα να χειροκροτήσει και να εμψυχώσει το συναθλητή του. Όταν θα ηττηθεί η μισαλλοδοξία, ίσως αξίζει περισσότερο κι από χρυσό μετάλλιο.