Είναι βαριά η φανέλα… amigos!

• «Στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί!»
• Μέγας είσαι Λούκα, αλλά θα είναι θαυμαστά τα έργα σου;

Παρακολουθώντας την 1η φάση του τουρνουά, νομίζω η πλειοψηφία των μπασκετόφιλων θα συμφωνήσει ότι το group της Τιφλίδας ήταν το ασθενέστερο, την ίδια ώρα που εκείνο της Κολωνίας χαρακτηρίστηκε ως «ο όμιλος του θανάτου»!

Η τραγική ειρωνεία ήταν ότι βάσει του format της διοργάνωσης, οι τέσσερις πρώτες ομάδες του 1ου ομίλου, που διεξήχθη στην πρωτεύουσα της Γεωργίας, διασταυρώνονταν χιαστί (1-4, 2-3, 3-2 & 4-1) με τις αντίστοιχες που πήραν την πρόκριση στο παρκέ της “Lanxess Arena” και αυτομάτως θα διαμορφωνόταν μία άτυπη ανισορροπία όσον αφορά στον αρχικό διαχωρισμό των γκρουπ δυναμικότητας

Τόσο στην θεωρία, όσο και μετά πεπραγμένα των πρώτων πέντε αγωνιστικών, δεν υπήρχαν πολλοί που έβλεπαν πως η Ισπανία (με το πολύ ανανεωμένο ρόστερ που παρουσίασε φέτος), αλλα περισσότερο η Τουρκία (και χωρίς Λάρκιν), το Βέλγιο και το Μαυροβούνιο, μπορούσαν να βάλουν δύσκολα λιγότερο στην Λιθουανία και περισσότερο στην Σλοβενία, την Γαλλία και την Γερμανία.

Η εξέλιξη της 1ης πράξης στην φάση των “16”, όμως, όχι τόσο από πλευράς τελικής έκβασης, αλλά κυρίως με βάση τον τρόπο με τον οποίο κρίθηκαν και τα τέσσερα πρώτα εισιτήρια που «σφραγίστηκαν» για την προημιτελική φάση, αποδεικνύει περίτρανα ότι και η ψαλίδα των λεγόμενων «μικρότερων» από τα «μεγαθήρια» αρχίζει και κλείνει αλλά και ότι ποτέ δεν μπορείς να υποτιμάς τις χώρες με μακρά παράδοση και βαριά φανέλα στο διεθνές στερέωμα.

Αποστολή εξετελέσθη και η όρεξη μόλις άνοιξε!

Το πλέον απτό παράδειγμα δόθηκε από την Ισπανία, που διέψευσε πολλά προγνωστικά που την ήθελαν ακόμη και να μένει εκτός 8άδας (ένα απ’ αυτά ήταν και του υπογράφοντος).

Παρά την στελέχωση του ρόστερ του με εννέα πρωτοεμφανιζόμενους σε τελική φάση Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος (μόνο ο Ρούντι και οι αδελφοί Ερνανγκόμεζ είχαν παραστάσεις από προηγούμενη διοργάνωση και παρ’ ότι ο 37χρονος Φερνάντεθ (13π. & 3ρ. με 3/6 τριπ.) των 15 διαδοχικών διεθνών τουρνουά και των 10 μεταλλίων, δεν μπορεί πλέον να κάνει την μεγάλη διαφορά, η «ρόχα» αποδείχτηκε ανώτερη των περιστάσεων.

Η επιλογή του «μπαρουτοκαπνισμένου» Λορέντζο Μπράουν (28π. & 8ασ.) ως «νατουραλιζέ», βγήκε και με το παραπάνω, οι αδελφοί Ερνανγκόμεζ έβαλαν πλάτη η (34π. & 12ρ.), εμπειρία και η προσωπικότητα του Σέρτζιο Σκαριόλο ενέπνευσε τα νέα «φυντάνια» του ισπανικού μπάσκετ και με αυτά και με εκείνα, εγένετο θαύμα!

Η σαφώς πιο ποιοτική και γεμάτη Λιθουανία, πάτησε την «μπανανόφλουδα» που της πέταξαν οι αντίπαλοί της, χαραμίζοντας μία διαφορά 11 πόντων στα μέσα της 3ης περιόδου και η Ισπανία απλά αξιοποίησε την ευκαιρία που της δόθηκε να είναι κοντά στο σκορ, μπαίνοντας στο τελευταίο πεντάλεπτο.

Με αυτά και με εκείνα, το ξημέρωμα της Κυριακής (11/09) βρήκε την χώρα της Βαλτικής σε μπασκετική κατάθλιψη (η αλήθεια είναι ότι η ομάδα του Μακσβίτις παρουσιάστηκε ασύνδετη και το δίδυμο Σαμπόνις-Βαλαντσιούνας δεν αξιοποιήθηκε όπως αναμενόταν) και τους Ίβηρες «να βγάζουν την γλώσσα» (102-94) σε όλους εμάς που σχίζαμε τα ιμάτια μας ότι το απλησίαστο ρεκόρ των έξι διαδοχικών Eurobasket (απο το 2007 κι εντεύθεν) με μετάλλιο, δεν έχει καμία τύχη να συνεχιστεί!

Οι τρεις φορές πρωταθλητές Ευρώπης βρίσκονται πλέον στις οκτώ καλύτερες ομάδες του τουρνουά και περιμένουν τον αντίπαλό τους με φόντο τα ημιτελικά και η «Lietuva» θα κλειστεί και πάλι στην εσωστρέφεια για να βρει τα αίτια του δεύτερου συνεχόμενου αποκλεισμού από την 8άδα.

«Στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί!»

Το Μαυροβούνιο μπορεί να μπήκε στο τουρνουά από το... παράθυρο (με ειδική πρόσκληση της FIBA λόγω του διεθνούς αποκλεισμού της Εθνικής Ρωσίας και των ρωσικών συλλόγων), ωστόσο, πούλησε ακριβά το τομάρι του!

Έστω κι αν στην Τιφλίδα και στο Βερολίνο παρατάχθηκε χωρίς τον κορυφαίο παίκτη του και σέντερ των Σικάγο Μπουλς, Νίκολα Βούτσεβιτς αλλά και τον βασικό του κουμανταδόρο, τον Νίκολα Ιβάνοβιτς.

Το -27 στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου (51-24) απέναντι στην πολλά υποσχόμενη και γηπεδούχο Γερμανία, έδωσε την αίσθηση της σταδιακής κατάρρευσης, μία εικόνα που όμως άλλαξε άρδην και αν υπήρχαν λίγο παραπάνω χρόνος όταν ο Κέντρικ Πέρι (25π. & 6ασ.) κατέβασε την διαφορά στην μία κατοχή (80-77), τότε ίσως να ερχόταν και η πρώτη «ξερή» που είπε και ο “Magic”, Νίκος Σταυρόπουλος στην εκπομπή της ΕΡΤ.

Η ουσία είναι ότι οι Γερμανοί που έπαιξαν όσο χρειαζόταν για να ξεφύγουν και στην συνέχεια «κάθισαν» (85-79), έχουν φανέλα (χρυσό το 1993 και αργυρό μετάλλιο το 2005), ενώ η μπασκετική κληρονομιά που άφησε ο Ντιρκ Νοβίτσκι φαίνεται από τους μέχρι πρότινος επτά εν ενεργεία NBAers (αδελφοί Βάγκνερ, Σρούντερ, Κλέμπερ, Τάις, Χάρτενστάιν και Μπόνγκα).

H μέχρι τώρα σχεδόν αψεγάδιαστη πορεία τους εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για οποιαδήποτε ομάδα, γιατί αποτελούν σκληρή και δυσκολοκατάβλητη ομάδα, που ταυτόχρονα διαθέτει όλα τα στοιχεία εκείνα που καθορίζουν το σύγχρονο μπάσκετ, παίζει στην έδρα της και ξέρει να κερδίζει στο τέλος.

Μέγας είσαι Λούκα, αλλά θα είναι θαυμαστά τα έργα σου;

Τα προβλήματα που έβαλε το σκληροτράχηλο, αθλητικό αλλά χωρίς σπουδαία μπασκετική ποιότητα, Βέλγιο στην Σλοβενία και ο «εξαναγκασμός» του “Luka Magic” να πάρει την κατάσταση στα χέρια του (7π., 5ρ. & 3ασ. στο σερί 25-8 που έτρεξε η ομάδα του στα 9 τελευταία λεπτά) όταν οι παίκτες του Τζέρτζια προσπέρασαν στο 31’ (63-64), δείχνουν ότι κάτι δεν πάει τόσο καλά στην πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Η δημοσιοποίηση της δικαστικής διαμάχης του Ντόντσιτς με την μητέρα του «έσκασε» στο χειρότερο δυνατό timing (αν μη τι άλλο ένα συμβάν που δεν του κάνει και... διαφήμιση) και όσο η ομάδα του Σέκουλιτς χρειάζεται υπερπροσπάθεια από τον 23χρονο ηγέτη της (έχει μ.ο. 39,3π., 7,1ρ. & 4,6ας. στα τρία τελευταία κρίσιμα παιχνίδια), χωρίς την απαραίτητη στήριξη από το υπόλοιπο supporting cast, τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες να γίνει η γκέλα από την Σερβία φερ’ ειπείν στα ημιτελικά.

Η Σλοβενία μπορεί να κερδίζει (έχει ρεκόρ 5-1) και να βρίσκεται στα προημιτελικά (88-72), σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πείθει με την απόδοσή της και δεν παίζει το μπάσκετ που έπαιξε πριν από πέντε χρόνια στο Ελσίνκι και στην Κωνσταντινούπολη, όπου και το σήκωσε!

Κλασικοί ασόβαροι Γάλλοι, απορώ με τον Κολέ!

Το βλέμμα του Αταμάν, η απογοήτευση του Κορκμάζ, η τσαντίλα του μοιραίου Οσμάν και φυσικά το κλάμα του Σανλί αγκαλιά με την σύζυγό του, τα λένε όλα! Οι Τούρκοι έχασαν μοναδική ευκαιρία (86-87 παρ., κ.α. 77-77) να ξαναμπούν στην 8άδα της Ευρώπης μετά από 13 χρόνια (το 2009 στο Κατοβίτσε τερμάτισαν 8οι), παίζοντας χωρίς τον κινητήριο μοχλό τους (ο Λάρκιν τέθηκε νοκ-άουτ για 2 μήνες με τραυματισμό στο δάχτυλο) και δικαίως τα έχουν με τον εαυτό τους...

Όταν επιστρέφεις από το -16, βρίκσεις έναν απρόσμενο άσο στο μανίκι σου (Τουντσέρ 22π. & 4ασ. με 6/10 τριπ.), φτάνεις στο +8 κι έχεις στην κανονική διάρκεια το παιχνίδι στα χέρια σου (ο Οσμάν έχασε δύο βολές και στην συνέχεια οι γείτονες «πούλησαν» την μπάλα δίνοντας την ευκαιρία για την ισοφάριση των «τρικολόρ»), τότε πραγματικά είσαι ιδανικός αυτόχειρ!

Πως μπορείς να μην κατανοήσεις την δήλωση του Τούρκου ομοσπονδιακού προπονητή, περί της χειρότερης ήττας από συναισθηματικής πλευράς στην διάρκεια της 26χρονης καριέρας του;

Το επιμύθιο του συγκλονιστικού παιχνιδιού που άνοιξε την αυλαία της φάσης των “16”, όμως, ήταν η απάθεια των Γάλλων. Τόσο του Βενσάν Κολέ, που βρίσκεται στον πάγκο της Εθνικής εδώ και 13 χρόνια και κατέκτησε τρία διαδοχικά μετάλλια (χρυσό το 2013, αργυρό το 2011 και χάλκινο το 2015), όσο και των υπολοίπων έμπειρων «μπλε», που εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται από την απόλυτη ασυνέπεια και έλλειψη σοβαρότητας.

Αν δεν υπήρχε ο Ρούντι Γκομπέρ (20π. & 17ρ.) που δεν φημίζεται για την μπασκετική του αντίληψή και την ηγετική φυσιογνωμία, τότε η Γαλλία θα είχε μείνει εκτός 8άδας και θα είχε υποστεί το μεγαλύτερο κάζο της 25ετίας (το 1997 στην Ισπανία ήταν 10η)!

Προσέξτε, μιλάμε για μία χώρα, που βάσει μπασκετικής δεξαμενής, κάλλιστα μπορεί να κατεβάσει δύο 12άδες ισάξιες σε ένα Eurobasket. Πάσχει, όμως, από τις «ασθένειες» που την χαρακτηρίζουν εδώ και χρόνια κι έχουν να κάνουν με την έλλειψη υψηλού επιπέδου καθοδήγησης μέσα κι έξω από τις τέσσερις γραμμές αλλά και αποτελεσματικής αξιοποίησης των πραγματικών της δυνατοτήτων.

Με τον 59χρονο προπονητή της πρώην Παρί Λεβαλουά και νυν Μετροπολιτάν '92, να μην καταλαβαίνει κυριολεκτικά πως γύρισε το ματς και τον καταστροφικό χθες Εβάν Φουρνιέ (έκανε «ό,τι περνούσε από το χέρι του» για να νικήσει η Τουρκία), μην εκπλαγείτε αν δείτε τους τρικολόρ να αποκλείουν την Σερβία και να φτάνουν μέχρι τελικό, ούτε αν αποχαιρετήσουν πρόωρα και μείνουν εκτός βάθρου!

Υγ.: Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μία ενδεχόμενη νίκη μας επί της Τσεχίας, θα ενδυναμώσει κυρίως το ηθικό μας και θα προσδώσει πίστη στις δυνατότητες για μία ασταμάτητη πορεία μέχρι το τέλος. Η ελληνική φανέλα είναι βαριά και κάθε επιπλέον νίκη την κάνει να ζυγίζει ακόμη πιο ασήκωτη...