Η γλύκα της δυσκολίας και η κληρονομιά της επιτυχίας

Το έγραψα και στον απολογισμό της 1ης πράξης της φάσης των “16”, στο πλαίσιο της οποίας η Ισπανία και η Γαλλία απέδειξαν το βάρος της φανέλας και της παράδοσης που «κουβαλούν» και προκρίθηκαν χωρίς να είναι καλύτερες, ενώ η Σλοβενία και η Γερμανία διαπίστωσαν ότι σε αυτό το επίπεδο καμία ομάδα δεν κερδίζει αν δεν ιδρώσει.

Η 11η μέρα του 41ου Eurobasket, βέβαια, ήταν από την αρχή παράξενη και οι οιωνοί που αιωρούνταν άφηναν να εννοηθεί ότι η είσοδος στα προημιτελικά δεν θα γίνει χωρίς την βόμβα μεγατόνων. Και αν ως κάτι τέτοιο, δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε η πρόκριση της Πολωνίας στους “8” μετά από 25 χρόνια (επί της μαχητικής Ουκρανίας), ούτε το νέο κάζο των Κροατών χάρη στον ασύλληπτο επιθετικό οίστρο του Λάουρι Μάρκανεν (43π., 9ρ., 3ασ. & 3κλ. με 19/29 σουτ), ο οποίος έβαλε την Φινλανδία στην 8άδα για πρώτη φορά μετά από το 1967, τότε μοιραία ο κλήρος έλαχε στα δύο τελευταία παιχνίδια της βραδιάς.

Με τα δύο πρώτα να έχουν τελειώσει με 94-86 (!), λοιπόν, δεν σας κρύβω ότι βλέποντας την ολική επαναφορά των Ιταλών, οι οποίοι σκότωσαν τους Σέρβους (εκτός προημιτελικών μετά από 15 χρόνια) μέσα από την άμυνα, τα τρίποντα (42,1% με 16/38) και σε τρίτο σερί αγώνα με το ίδιο αποτέλεσμα (94-86), το προαίσθημα μου ήταν πολύ αισιόδοξο!

Όταν βλέπεις το μεγαλύτερο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο και την μέχρι χθες μοναδική αήττητη ομάδα στο τουρνουά (μαζί με την δική σου), να πέφτει στο καναβάτσο και να παίρνει άδοξα τον δρόμο της επιστροφής, δεν γίνεται, ένα... ηλεκτροσόκ το παθαίνεις.

Κι επειδή συνήθως τέτοιου είδους παραδειγματικές ήττες ανεβάζουν τον δείκτη της συγκέντρωσης (πολλώ δε μάλλον απέναντι στην Τσεχία, που μας είχε πικράνει δις στις ισάριθμες τελευταίες διεθνείς διοργανώσεις), το σκηνικό που στήθηκε στην “Mercedes-Benz Arena” πριν το δικό μας παιχνίδι, ήταν βούτυρο στο ψωμί του Ιτούδη και των συνεργατών του!

Με αυτά και με εκείνα, κοινώς, πριν το τζάμπολ έδινα πολλές πιθανότητες για ένα «ηχηρό» statement της Εθνικής μας ομάδας, μέσω μίας πρόκρισης που θα ερχόταν εύκολα και θα έδειχνε και τα δόντια μας στις άλλες ομάδες, ενόψει της ακόμη πιο απαιτητικής συνέχειας.

Όπως το σκέφτομαι, όμως και το «αναλύω» με μεγάλη λεπτομέρεια από την ώρα που τελείωσε αυτό το ψυχοφθόρο παιχνίδι (αισθανόμενος ολοένα και μεγαλύτερη ανακούφιση που αυτή η δυσκολοκατάβλητη ομάδα έφυγε πλέον από τα μέση), πιστεύω οτι ο δύσβατος και ανηφορικός δρόμος μέσα από τον οποίο ήρθε η 6η διαδοχική και πιο σημαντική νίκη (94-88), μέχρι την επόμενη (copyright από τον Νίκο Γκάλη), θα μας προσδώσει ακόμη μεγαλύτερη πνευματική θωράκιση.

Όχι μόνο γιατί επιτέλους ξορκίσαμε έναν κακό δαίμονα που μας στέρησε ένα μπασκετικό καλοκαίρι (2021) μέσα στα «γαλανόλευκα» στην μακρινή «χώρα του ανατέλλοντος ηλίου» και την είσοδο στα προημιτελικά του Παγκοσμίου της Κίνας (2019), αλλά γιατί επιστρέψαμε στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, «φτύνοντας αίμα» και μαθαίνοντας πολλά μέσα από τις δυσκολίες του εγχειρήματος.

Το ότι περάσαμε πολλές στιγμές στα... σχοινιά, όπως πολύ εύστοχα περιέγραψε στο postgame της ΕΡΤ o ομοσπονδιακός τεχνικός και επιβιώσαμε μέσα από μία σειρά από προσαρμογές σε σχέση με το πρώτο μέρος, δείχνει ότι η «επίσημη αγαπημένη» έχει πλέον πειστεί ότι μπορεί να επιστρέψει στην κορυφή και είναι αποφασισμένη να ψάξει όλες τις λύσεις στα προβλήματα που μας βάζουν οι αντίπαλοι προπονητές.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Ισραηλινός τεχνικός της Τσεχίας, Ρονέν Γκίντζμπουργκ, είχε διαβάσει εξαιρετικά τις αδυναμίες της Ελλάδας και ότι είχε τα κορμιά για να στήσει ένα πολυπληθές τείχος μπροστά στον Αντετοκούνμπο, τον οποίο κράτησε στους 4 πόντους και με μόλις ένα καλάθι εντός πεδιάς στο 1ο μέρος (ένα κάρφωμα στον αιφνιδιασμό).

Η ικανότητα του Βέσελι (21π. & 3ρ. με 10/13 σουτ) που δυσκόλεψε αφάνταστα τον Παπαγιάννη, η διαστημική δημιουργία του Σατοράνσκι (3π., 8ρ., 17ασ., 2κλ.), ο σκληροτράχηλοw Άουντα (12π. με 5/7 σουτ) και τα «δολοφονικά χέρια» των Μπόχατσικ και Χρούμπαν (είχαν 6/13 τριπ. μαζί), ήταν οι πυλώνες μέσω των οποίων αξιοποιήθηκε το μεγαλοπρεπές STOP που υψώθηκε αρχικά στον Γιάννη μέχρι το διάλειμμα και εν συνεχεία στην ελληνική ομάδα μέχρι το τέλος της 3ης περιόδου.

Κακά τα ψέματα, όταν έχεις περιορίσει τον πιο επιδραστικό παίκτη του κόσμου, έχεις σταθερά τον έλεγχο του αγώνα από το 6ο λεπτό και διατηρείς το προβάδισμα μέχρι το 30ο, όπως και να ‘χει, αρχίζεις να νιώθεις ότι ο χρόνος που κυλάει αντίστροφα, είναι υπέρ σου.

Και ειδικότερα όταν στο ενδιάμεσο διάστημα, έχεις βρει τον τρόπο να εξανεμίσει δύο φορές το ισχνό προβάδισμα του αντιπάλου (το 50-49 στο 25’ έγινε 55-60 στο 27’ και το 61-60 στο 28’ έγινε 63-67 στο 30’) κι έχεις αντικρίσει τις ψυχολογικές αντοχές του να φθίνουν.

Σ’ εκείνο το πεντάλεπτο, όμως, θεμελιώθηκε το πλάνο της μεγάλης αντεπίθεσης. Ο 52χρονος τεχνικός από τα Τρίκαλα Ημαθίας, διέκρινε ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα χρειαζόταν μεγαλύτερη ευελιξία για να κυνηγήσει στην άμυνα και να αποκτήσει μεγαλύτερη κίνηση στην επίθεση.

Η είσοδος του Παπαπέτρου και του Λαρεντζάκη και το σχήμα με τον Γιάννη, τον Σλούκα και στο ξεκίνημα της 4ης περιόδου με τον Παπανικολάου σε θέση “4”, μας έδωσε καλύτερη κυκλοφορία κι αποστάσεις, άνοιξε διαδρόμους, ενώ στα μετόπισθεν πέτυχε τα καλύτερα δυνατά «ματσαρίσματα».

Αυτά ήταν το κλειδιά για την βελτίωση της ισορροπίας μπροστά και πίσω αλλά και για την επιθετική και συνάμα δημιουργική απελευθέρωση του “Greek Freak” (27π., 10ρ., 5ασ., & 1κοψ.), ο οποίος σκόραρε 23 πόντους στο 2ο μέρος και 11 εξ’ αυτών στο τελευταίο δεκάλεπτο, δημιουργώντας τουλάχιστον άλλους οκτώ.

Η παραπάνω 5άδα δεν άλλαξε καθόλου παρά μόνο με την συμπλήρωση του 36ου λεπτού και όταν το επιμέρους 15-3 σερί, μας είχε βάλει για τα καλά στην θέση του οδηγού. Ο Καλάθης (14π., 5ρ., 6ασ. & 3κλ. με 3/6 τριπ.), που μας κράτησε ζωντανούς στο 1ο μέρος, αντικατέστησε τον καταλυτικό Παπαπέτρου (13π., 3ρ., 1κλ. & 1κοψ.) για να ενισχύσει τον χειρισμό της μπάλας και να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες για τυχόν λάθη, που θα ξαναέβαζαν τους αντιπάλους μας στο ματς.

Χάρηκα πολύ για τον “Papi” και τον “Λάρι”! Καταθέτουν τόσο συναίσθημα και ψυχή, που τους άξιζε να κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι.

Φυσικά χάρηκα για όλους! Και για τον Γιάννη των 2/18 τριπόντων στο τουρνουά, πριν τα δύο συνεχόμενα που σφράγισαν την νίκη-πρόκριση και για τον Σλούκα και για τον Θανάση των αναμμένων κάρβουνων, τον “capitano” “Παπ”, τον Ιτούδη της αριστουργηματικής διαχείρισης και για το ξενοδοχείο μας, για όλους και για όλα!

Πιο πολύ απ’ όλα όμως χάρηκα για τον τρόπο με τον οποίο πήγαμε στους “8”. Πως να το κάνουμε; Η δυσκολία προκαλεί μεγαλύτερη γλύκα και περισσότερη σοφία. Κι αυτή την χρειαζόμαστε πολύ στη συνέχεια του ταξιδιού.

Όπως χρειαζόμαστε και την έμπνευση που έχει ήδη αρχίσει να προσφέρει η εφετινή παρέα της Εθνικής ομάδας και την κληρονομιά που θα αφήσει αν γυρίσει με μία επιτυχία από το Βερολίνο...

Υγ.1: Είχα γράψει πολλά βλέποντας την Γερμανία στην 1η φάση, αλλά έτσι όπως εξελίσσεται το Eurobasket και η δική μας διαδρομή μέχρι το τέλος, νομίζω ότι μόνο με δύσκολες αποστολές σαν κι αυτή, θα μπορέσουμε να δείξουμε το πρόσωπο που απαιτεί η δυσκολία του στόχου.

Υγ.2: Από τους αριθμούς κρατάω τον μονοψήφιο αριθμό στα λάθη (8), το διψήφιο άθροισμα (10) κλεψιμάτων (7) και κοψιμάτων (3), το διψήφιο αριθμό εύστοχων τριπόντων (12) και φυσικά το 82,8% στις ελεύθερες βολές (24/29)!

Υγ.3: Αλήθεια πόσο αυθεντική τυπάρα είναι αυτός ο Τζιανμάρκο Ποτζέκο! Πέραν της ξεχωριστής νότας που προσφέρει το πολύ ένθερμο μεσογειακό του ταμπεραμέντο και ο εκδηλωτικός του χαρακτήρας, του βγάζω το καπέλο γιατί ακόμη κι όταν σε ενοχλούν οι γκριμάτσες και οι χειρονομίες του, δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να τον κατηγορήσεις για έλλειψη σεβασμού και να τον αντιπαθήσεις.

Υγ.4: Το viral video του άλματος, της αγκαλιάς και του φιλιού στον εμβρόντητο Γιάννη Αντετοκούνμπο, είναι – μακράν μέχρι στιγμής – η πιο όμορφη μη μπασκετική στιγμή της διοργάνωσης.

Υγ.5: Μεγάλο... chapeau στους Πολωνούς, που από την 2η θέση του Ακρόπολις (χωρίς τον Σλότερ) είχαν δείξει την δυναμική τους. Κι ακόμη μεγαλύτερο στο μικροκαμωμένο (1,84) παλικαράκι από τo Σάσαρι της Σαρδηνίας (Μάρκο Σπίσου), που είχε 22 πόντους και 6 ασίστ με 6/9 τρίποντα απέναντι στην Σερβία και συνολικά 19 πόντους με 5/14 τρίποντα, στα πέντε πρώτα του ομίλου στο Μιλάνο.

Υγ.6: Περιμένω πως και την επιστροφή της Σερβίας στο Βελιγράδι και το επόμενο σίριαλ στην κόντρα Πέσιτς-Τεόντοσιτς. Όλο και κάποια πρώτη ανάρτηση θα έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του στα social media με την απόφαση του 73χρονου Σέρβου τεχνικού με το πλέον αγύριστο κεφάλι! Όχι τίποτε άλλο, αλλά ήμουν στην σερβική πρωτεύουσα πριν δύο εβδομάδες για το ματς των «ορλόβι» με την Ελλάδα, η πλειοψηφία των μπασκετανθρώπων θεωρούσε την απόφαση σωστή...