Oταν το “ψώνιο” είναι ολόκληρη η ομάδα

Όταν στάθηκε μπροστά στην κάμερα του Gazzetta, στη μικτή ζώνη της Mercedes-Benz Arena και απαντώντας στην πρώτη ερώτηση του Κωνσταντίνου Μελάγιες για το τι σκέφτηκε, τη στιγμή που η εθνική ήθελε μια σπίθα και ο κόουτς τον σήκωσε για να τον ρίξει στο παιχνίδι ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης είπε εντελώς αυθόρμητα: “Είπα να μπω μέσα να πάρω το ματς”! Και αμέσως μετά σα να... ντράπηκε για τον πρώτο ενικό έκανε την σχετική διόρθωση “να μπω για να πάρουμε το ματς”. Και κάπου εδώ κρύβεται ένα “μυστικό” αυτή της ομάδας, αλλά και οποιασδήποτε άλλης ομάδας, αλλά κυρίως εθνικής (όπου τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά στη λειτουργία της) που δικαιολογεί αισιοδοξία, ενόψει της συνέχειας στο Ευρωμπάσκετ.

Αυτό που είπε ο Λαρεντζάκης το εννοούσε, είναι ειλικρινές και απόλυτα χρήσιμο. “Να μπω να πάρω το ματς”. Δεν είναι... ψωνισμένη δήλωση. Είναι η πίστη στον εαυτό του που -όχι απλά πρέπει αλλά- οφείλει να έχει ένας παίκτης που καλείται στην εθνική ομάδα της χώρας του να είναι ρολίστας πολύ περισσότερο απ' ότι στον σύλλογο του. Ένας παίκτης που ακριβώς για αυτό το χαρακτηριστικό έχει επιλεγεί από τον ομοσπονδιακό τεχνικό. Όχι γιατί θέλει χρόνο είκοσι λεπτών, στο παρκέ, για να βρει ρυθμό και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, αλλά γιατί ακόμα και στο τρίλεπτο/πεντάλεπτο/επτάλεπτο που θα κληθεί να δώσει λύσεις (καθοριστικές), θα το κάνει με το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό επιτυχίας. Η περίπτωση (και) του Λαρεντζάκη δίνει σαφέστατη απάντηση στο ερώτημα αν σε μια εθνική ομάδα πρέπει να είναι δώδεκα σταρ (άσχετα που στην Ελλάδα δεν έχουμε τόσους) ή απαιτείται και η παρουσία 4-5 “εργατών πολυτελείας”.

Θα επαναλάβω και εδώ αυτό που είπα στην εκπομπή «Eurobasket for the win» του Gazzetta αμέσως μετά το τέλος του αγώνα με την Τσεχία. Στο μπάσκετ δεν συνηθίζεται να μιλάμε για παιχνίδι υπομονής, αλλά το βράδυ της Κυριακής αυτό ακριβώς είδαμε από την εθνική μας. Και μιλώντας με πολύ κόσμο μέχρι να κάτσω να γράψω αυτές τις γραμμές, πρέπει να πω ότι οι ελπίδες όσων βλέπαμε απ' έξω, για θετική έκβαση του αγώνα, μάλλον ήταν πολύ λιγότερες από αυτές που είχαν οι διεθνείς μας μέσα στο παρκέ. Γιατί αυτό που είδαμε τελικά και σε αυτή την αναμέτρηση ήταν η προσήλωση στο πλάνο και η υπομονή προκειμένου οι αρετές της ομάδας να δώσουν τελικά τη λύση.

Ο Γιάννης “προσφορά” στην ομάδα

Ξέρω πως αρκετοί θα πείτε ότι είναι η νίκη που μας κάνει να τα βλέπουμε όλα καλά καμωμένα. Ασφαλώς αν στράβωνε το πράγμα άλλη κουβέντα θα κάναμε. Αλλά το ματς πήγε εκεί που το θέλαμε όχι κατά τύχη, αλλά επειδή το πλάνο μας και το καθαρό μυαλό νίκησε, ένα άλλο πολύ καλά σχεδιασμένο και εκτελεσμένο στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, πλάνο. Το “τείχος” των Τσέχων απέναντι στον Γιάννη, που όπως πολύ σωστά έχουν γράψει ήδη οι εκλεκτοί συνάδελφοι εδώ στο Gazzetta θα ήταν πρόβλημα για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο του 2019, αλλά όχι για τον πρωταθλητή και MVP του ΝΒΑ, Γιάννη. Αυτόν που δεν έβαλε τον εγωισμό του πάνω από την ομάδα, προσπαθώντας να πάρει παραμάζωμα αντιπάλους που ήξεραν τι έκαναν. Αυτόν που δεν “πληγώθηκε” από τη φτωχή συγκομιδή του στο πρώτο ημίχρονο, ώστε να χάσει το μυαλό του για να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος του κόσμου. Αυτόν που δεν ξέχασε ότι το μπάσκετ παρά τις 40άρες που έχουμε δει σε αυτό το Ευρωμπάσκετ είναι ομαδικό παιχνίδι. Αυτόν που πρόσφερε τον εαυτό του -εντέλει- στην ομάδα, εκεί που τον χρειάστηκε. Στην πάσα, στην άμυνα, στα ριμπάουντ, στην τάπα για να βρεί τον ενέργεια για τα δύο τρίποντα που ήταν η χαριστική βολή για τους Τσέχους.

Τέτοιες εμφανίσεις από τον ηγέτη μια ομάδας, δημιουργούν την “υποχρέωση” από όλους τους συμπαίκτες του να κρατήσουν το μυαλό τους καθαρό και να δώσουν το δικό τους μερίδιο στην προσπάθεια. Ο Γιάννης έδωσε, για να πάρει από τον Ιωάννη και τον Γιάννούλη, αλλά και νωρίτερα στην επίθεση και στο τέλος στην άμυνα από τον Νικ (χωρίς να παραγνωρίζεται η προσφορά των υπολοίπων σε αυτό που έδωσε ο καθένας).

Είναι σαφές, ότι το γκρουπ της εθνικής λειτουργεί όχι απλά καλά, αλλά όλο και καλύτερα όσο προχωράει το τουρνουά. Και αυτό είναι ακόμα ένα παράσημο στο παλμαρέ του Δημήτρη Ιτούδη. Όσο έμπειρος και να είσαι, η πρώτη σου παρουσία σε πάγκο εθνικής ομάδας δεν είναι απλή υπόθεση. Μαθαίνεις καινούργια πράγματα και οφείλεις να το κάνεις γρήγορα, αφήνοντας στην άκρη κάποιες από τις συνήθειες που έχεις στον πάγκο συλλόγου και να επανασυντονίσεις τον εαυτό σου. Ο κόουτς το κάνει εξαιρετικά και είναι σαφές ότι έχει κερδίσει και τους παίκτες του αλλά κυρίως την πίστη το πλάνο του και στις αποφάσεις του. Αν έχετε ακούσει κάτι για τις μουρμούρες σε άλλες ομάδες του Ευρωμπάσκετ με μεγάλους σταρ, θα καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι αυτό για την εθνική μας.

Κατανοώ σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν ασπάζομαι σε καμία περίπτωση τις υπερβολές του στυλ “την έχουμε την Ισπανία” που είχαν κατακλύσει τα (που αλλού;) social media από το Σάββατο. Πριν καν ακόμα παίξει η εθνική μας με την Τσεχία και οι Ισπανοί με την Φινλανδία (με την οποία το ματς είναι 50-50). Έχουμε μπροστά μας τη Γερμανία, στο σπίτι της και αυτή η συνθήκη στα μάτια μου είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για τους διεθνείς μας. Δεν θεωρώ ότι οι Γερμανοί είναι καλύτεροι από τους Τσέχους. Θα έλεγα μάλιστα ότι σε μπασκετική προσέγγιση, ευστροφία και γνώση υπερτερούν οι δεύτεροι. Προσοχή δεν μιλάω για το ταλέντο, αλλά για όσα ανάφερα πιο πάνω. Αλλά αυτό είναι απλά η δικιά μου οπτική. Σε κάθε περίπτωση και η Γερμανία, δεν μας τρομάζει όπως δεν το έκανε κανένας αντίπαλος μέχρι τώρα. Άλλωστε μιλάμε για διοργάνωση στην οποία (είναι φανερό πλέον) όλοι μπορούν να κερδίσουν όλους.

Όσο λοιπόν η δικιά μας ομάδα είναι τόσο ταπεινή, όσο χρειάζεται για να μην την “ψωνίζει” με τον εαυτό της, όσο βλέπεις τη σοβαρότητα και το μέτρο στις δηλώσεις μετά από κάθε αγώνα, μπορείς να είσαι αισιόδοξος. Και το “μας πάνε όλα καλά” που λένε αρκετοί βλέποντας τις -πιθανές- επόμενες διασταυρώσεις να σημειώσω ότι δεν έχει να κάνει την...πανσέληνο και τη σύνοδο των πλανητών. Τα πράγματα μας πάνε καλά γιατί αυτοί που μπαίνουν στο παρκέ και αυτοί που τους καθοδηγούν, τους φροντίζουν στους τραυματισμούς τους και όλα τα συναφή έχουν φροντίσει να μας πηγαίνουν καλά.

Υ.Γ: Τι ευλογία Θεέ μου που υπάρχει το Ευρωμπάσκετ και μας περνάει ξώφαλτσα η καγκουρίλα της Super League. Α, αν δεν το μάθατε... ξεκίνησε πόλεμος! Μπορεί να τη γλιτώσουμε από όλα τα άλλα, θα γίνει τελικά για το ποδόσφαιρο. Υπέροχος χειμώνας έρχεται φίλοι μου.