H Ισπανία στους “4” κι εμείς στους... πέντε δρόμους

• Η απογοήτευση τα... σπάει, όταν έχεις όλο το πακέτο και βγάζεις μόνος τα μάτια σου!
• Μας πρόδωσε το... μέγεθος και το under!
• Οι προσδοκίες φεύγουν κι έρχονται, στο όραμα είναι η ουσία!

Όσο δυσκολοχώνευτο κι αν είναι το άδοξο «αντίο» της «επίσημης αγαπημένης» και η 5η συνεχόμενη αποτυχημένη προσπάθεια σε Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα (από το 2011 κι εντεύθεν), δεν παύει να αποτελεί μία πραγματικότητα.

Μία πραγματικότητα που είναι οδυνηρή και σκληρή, ακριβώς επειδή το ίδιο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες για μία επιτυχία, που εδώ και 13 χρόνια κοιτάμε με τα κυάλια και που, κακά τα ψέματα, είχαμε όλα τα φόντα τουλάχιστον να την ακουμπήσουμε.

Στην χειρότερη περίπτωση, μέσω μίας πρόκρισης στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Δυστυχώς το καταραμένο χιαστί παιχνίδι της προημιτελικής φάσης χάθηκε για 4η συνεχή φορά (το 2011 από την Γαλλία, το 2015 από την Ισπανία, το 2017 από την Ρωσία και φέτος από την Γερμανία), με το τελικό 107-96 υπέρ της «νάσιοναλμανσάφτ» να σηματοδοτεί την πρώτη νίκη των αντιπάλων μας μετά από 21 χρόνια (03/09/2001 στην Αττάλεια) και 13 σερί ήττες στις ελληνογερμανικές μονομαχίες.

Αν και προϊόντος του χρόνου και της σταδιακής βελτίωσης της Ελλάδας στην διάρκεια του τουρνουά, ήλπιζα ότι ο προημιτελικός με τους γηπεδούχους και συνδιοργανωτές Γερμανούς θα ήταν το πρώτο break-out παιχνίδι των διεθνών μας στο τουρνουά, δυστυχώς δικαιώθηκαν οι σκέψεις που κατέθεσα γραπτώς στο κείμενο της 5ης Σεπτέμβρη, σχετικά με τον κίνδυνο της γερμανικής «απειλής».

Το άσχημο είναι ότι η εικόνα του αγώνα, επιτρέπει στον πολύ κόσμο να θεωρήσει ότι χάσαμε από μία καλύτερη ομάδα και σίγουρα από έναν αντίπαλο που τουλάχιστον δεν είναι υποδεέστερος.

Και πράγματι, η ομάδα του Γκόρντον Χέρμπερτ πήρε δίκαια την πρόκριση για τα ημιτελικά, όχι μόνο επειδή έδειξε ότι αξίζει από το ξεκίνημα του τουρνουά (στον πιο δύσκολο όμιλο της διοργάνωσης), αλλά κυρίως γιατί στηρίζεται σε παίκτες που συγκεντρώνουν όλα τα στοιχεία που καθορίζουν το σύγχρονο μπάσκετ (ταχύτητα, μέγεθος και σουτ).

Η απογοήτευση τα... σπάει, όταν έχεις όλο το πακέτο και βγάζεις μόνος τα μάτια σου!

Μέχρι εδώ όλα καλά... Το δικό μου πρόβλημα και ενδεχομένως μερικών ή αρκετών από σας, είναι ότι η μία και μοναδική καταδικαστική ήττα μας στο Eurobasket (όπως και το 2014 στο Παγκόσμιο Κύπελλο, το 2015 στο Πανευρωπαϊκό και το 2016 στο προολυμπιακο), προέκυψε από δικά μας λάθη και αποκλειστικά δική μας υπαιτιότητα, ανετοιμότητα και ευθύνη.

Κι επειδή όσο απομακρύνεσαι από το τελευταίο βάθρο (το 2009 στο Κατοβίτσε) και η προσμονή της επιτυχίας μεγαλώνει, άλλο τόσο το «δηλητήριο» του αποκλεισμού είναι πιο πικρό. Ειδικότερα από την στιγμή που η εφετινή παρουσία συνδυάστηκε με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Τον καλύτερο προπονητή στο πρόσωπο του Δημήτρη Ιτούδη, τον πιο επιδραστικό μπασκετμπολίστα του κόσμου και το πιο προικισμένο ρόστερ που είχαμε ποτέ από το 2010 και μετά.

Θα μου πείτε αρκούν όλα τα παραπάνω για να ανέβουμε στο βάθρο; Όπως αποδείχτηκε όχι, ακόμη και στην σπάνια εφετινή συνθήκη που το μεγαλύτερο φαβορί των αγώνων (Σερβία) έπεσε θύμα έκπληξης στο πρώτο νοκ-άουτ, η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Σλοβενία δεν μοιάζει ανίκητη και η πάντα αθλητική και ταλαντούχα Γαλλία, δείχνει ασυνεπής...

Επομένως, μοιάζει πλέον αδιαπραγμάτευτο ότι κάτι κάνουμε λάθος! Γιατί όσο κι αν το μπάσκετ έχει πλέον επικεντρωθεί στην επίθεση, κανένας στόχος δεν κατακτήθηκε ποτέ με παιδαριώδη "παρακολούθηση" των αντιπάλων να σκοράρουν. Και πολλώ δε μάλλον από την Εθνική Ελλάδας, που πάντα είχε στο DNA της την αποτελεσματικότητα (σε μεγάλο ή σε μικρότερο βαθμό) στα ανασταλτικά της καθήκοντα.

Στα μάτια μου, μοιάζει αδιανόητο για το επίπεδο της κατάρτισης του πολυπληθούς τεχνικού επιτελείου και της εμπειρίας του head coach Δημήτρη Ιτούδη, το ότι χάσαμε την πρόκριση στα ημιτελικά επειδή, πρωτίστως, η Γερμανία μας «εκτέλεσε» με 17/31 τρίποντα (54,8%).

Και στενοχωριέμαι ακόμη περισσότερο γιατί όλο αυτό που συνέβη στην “Mercedes-Benz Arena” δεν αξίζει ούτε στην συνοχή της ομάδας και στην εικόνα που παρουσίασε μέχρι τον προημιτελικό, ούτε στους προπονητές (και μπράβο στον Ιτούδη που ανέλαβε την ευθύνη) και ούτε φυσικά στην ποιότητα και τις παραστάσεις του καθενός από τους Έλληνες διεθνείς.

Μας πρόδωσε το... μέγεθος και το under!

Η χαμένη ευκαιρία της εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ, δε, μέσω μίας επιτυχίας που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη σαν άθλημα, σαν ελληνικός αθλητισμός και σαν έθνος γενικότερα, κρίνεται μνημειώδης.

Δεν γίνεται να παίζουμε under, αφήνοντας αποστάσεις και χώρους (μη επιθετική αντιμετώπιση) σε ικανούς σουτέρ που αν βάλουν τα 2-3 πρώτα, μπορούν να γίνουν «θανατηφόροι», ρισκάροντας με ένα ψηλό και μη ευέλικτο σχήμα για να μαρκάρουμε έξω στην περιφέρεια, όπως κάναμε στο ξεκίνημα του αγώνα με την Τσεχία.Και το πληρώσαμε χάνοντας κατά κράτος την μάχη των ριμπάουντ (με την Γερμανία)>

Και καλά αυτό, το προσπερνάμε από την στιγμή που ανατρέψαμε πολύ γρήγορα την διαφορά των 11 πόντων, ισορροπήσαμε το ματς και παρά τα 11 τρίποντα (με 64,7%), τους 57 πόντους παθητικό και το 91% στις βολές των γηπεδούχων, πήγαμε στην ανάπαυλα με προβάδισμα 4 πόντων. Έχοντας αλλάξει πλήρως το momentum του αγώνα και έχοντας πάρει τεράστια ψυχολογική ώθηση από το τρίποντο πίσω από το κέντρο του Σλούκα.

Αυτό που είναι πραγματικά ανεξήγητο στην κοινή λογική του μπάσκετ, είναι η απόλυτη αγωνιστική καθίζηση σε άμυνα κι επίθεση, στο παραδοσιακά πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα: στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου. Τα 0/12 σουτ στα πρώτα οκτώ λεπτά του 2ου μέρους, το επιμέρους σερί 1-20 και η συντριβή στην μάχη των ριμπάουντ του 3ου δεκαλέπτου (5-20), μαρτυρούν μία ολοκληρωτική πνευματική ανετοιμότητα, που δεν μπορεί να ερμηνευτεί με τίποτε.

Το ματς, η πρόκριση, το εφετινό ταξίδι και τα όνειρα μίας σπουδαίας πορείας αν μη τι άλλο μέχρι τα ημιτελικά, πετάχτηκαν στα σκουπίδια σε αυτό το εφιαλτικό διάστημα από το 20ο έως το 28 λεπτό της αναμέτρησης. Όταν το 57-61 γίνεται 77-62 και ο αντίπαλος συνεχίζει να σκοράρει, τότε τα πόδια και τα χέρια αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη κι ενέργεια για να αμυνθούν.

Οι προσδοκίες φεύγουν κι έρχονται, στο όραμα είναι η ουσία!

Κάπως έτσι οι εφετινές πραγματικά μεγάλες και ρεαλιστικές προσδοκίες που δημιούργησε αυτή η ομάδα, κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Αυτός είναι όμως ο αθλητισμός. Κάποιος πάντα χάνει και κάποιος κερδίζει. Το θέμα είναι αυτός που χάνει να μαθαίνει από τα λάθη και τα σωστά αυτών που κερδίζουν, για να γίνεται καλύτερος και να κάνει κάθε φορά κι ένα βήμα παραπάνω.

Στην δική μας την περίπτωση, είναι από τις λίγες φορές που μία επώδυνη ήττα και αποτυχία δεν έφερε την καταστροφή. Και αυτό γιατί ο οργανισμός της «επίσημης αγαπημένης» και τα πρόσωπα που τον απαρτίζουν, τον εκφράζουν και τον καθορίζουν, εκπέμπουν υγεία, θετική ενέργεια και επιθυμία για βελτίωση. Και η επιτυχία, δεν έρχεται ποτέ χωρίς πόνο και πτώση.

Στην περίπτωση του Γιάννη των Μπακς, ειδικότερα, αποτέλεσε το κίνητρο που «γλύκανε» και ενίσχυσε την συνταγή της μετέπειτα ανόδου στην κορυφή. Γιατί όχι και στον Αντετοκούνμπο της Εθνικής.

Κι αν σε όλο αυτό το εγχείρημα υπάρχει ένας σοβαρός σύμμαχος, αυτό έχει να κάνει με το ότι η νέα διοίκηση της ομοσπονδίας, δεν ισοδυναμεί με ξέφραγο αμπέλι, το οποίο έκλεινε εν μία νυκτί τον «φάκελο» της εκάστοτε αποτυχημένης παρουσίας και ξανασχολούνταν λίγες μέρες πριν το επόμενο «παράθυρο».

Το ενθαρρυντικό της υπόθεσης, είναι ότι πλέον έχει όραμα, σχέδιο, τρόπο και διάθεση για δουλειά και από τις επόμενες μέρες κιόλας, θα σηκώσει τα μανίκια για να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να ακολουθήσει τα βήματα που έχει χαράξει.

Ο απολογισμός, η αξιολόγηση και η πιστή παραμονή στο πλάνο που έχει καταρτίσει είναι ο μόνος δρόμος για να βρούμε την διέξοδο, να καθαρίσουμε τα αγκάθια που βρίσκονται μπροστά και να προοδεύσουμε.

Το παράδειγμα της Ισπανίας, σε επίπεδο οργάνωσης, σχεδιασμού και πιστής εφαρμογής των αρχών στο πλαίσιο της μετάβασης στην εποχή που θα αφήσει πίσω τους superstars του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και σε αγωνιστικό όπου ο 37χρονος αντιπαθής Ρούντι, έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς haters με την αυτοθυσία του για την «ρόχα», νομίζω ότι πρέπει να μπει σε κάδρο στα γραφεία της ΕΟΚ και να διδάσκεται και στο αναπτυξιακό πρόγραμμα.

Με αυτά και με εκείνα οι Ίβηρες πάνε για το 7ο σερί Eurobasket με μετάλλιο και εμείς με πολύ καλύτερο ρόστερ, γυρίζουμε πίσω με κατεβασμένα τα κεφάλια. Αν αυτό δεν θα πρέπει να προβληματίσει και να μας πεισμώσει, τότε τι είναι αυτό που θα προκαλέσει την αντίδρασή μας;

Υγ.1: Όχι τίποτε άλλο, αλλά μετά την πρόκριση της Ισπανίας, περίμενα πως και πως την ελληνοϊσπανική μονομαχία στον ημιτελικό για να πάρουμε επιτέλους πίσω το αίμα μας, κάποια στιγμή... Τρομάρα μου...

Υγ.2: Και μία απαραίτητη σημείωση που θα αποτελέσει τροφή για σκέψη, συζήτηση και ανάλυση. Ο μεγάλος στόχος των Ισπανών στην εφετινή διοργάνωση (βάσει και της διασταύρωσης του ομίλου τους), ήταν η νίκη στο πρώτο νοκ-άουτ και η είσοδος στην 8άδα. Η πρόκριση στους "4" ισοδυναμεί με χρυσό μετάλλιο, οπότε καταλαβαίνετε με τι είδους ψυχολογικό πλεονέκτημα θα αντιμετωπίσουν την μάχη των μεταλλίων...

Υγ.3: Αν και σε αυτό το Eurobasket οι προβλέψεις έχουν πέσει βαθιά στον κάλαθο των αχρήστων, η διαίσθησή μου είναι ότι το τρόπαιο δεν θα το σηκώσει ο Ντόντσιτς...

Υγ.4: Δεν υπάρχουν λόγια για το πάθος, την μαχητικότητα και την διάθεση του Λαρεντζάκη (18π., 4ρ. 1ασ. & 1κλ. με 5/5 σουτ). O μεγαλύτερος και θετικός συντελεστής plus/minus (13), σε ματς απόλυτης κατηφόρας, τα λέει όλα!