Το μετάλλιο με τους 9 rookies, η μεγαλύτερη ισπανική επιτυχία

Βλέποντας τις δύο ελληνοϊσπανικές φιλικές αναμετρήσεις του Αυγούστου και μαθαίνοντας εν συνεχεία για τον τραυματισμό του Γιούλ και τον αποκλεισμό του από την 12άδα που δήλωσε ο Σέρτζιο Σκαριόλο στο 41ο Eurobasket (είχε τεθεί εκτός και ο Ρούμπιο), δεν μπορούσα ούτε κατά διάνοια να συλλάβω το σενάριο μέσα από το οποίο η «ρόχα» θα διεκδικούσε όχι το χρυσό μετάλλιο (θα είναι το 4ο στην ιστορία της), αλλά ούτε καν την παρουσία της στο βάθρο.

Άλλωστε, οι περισσότερες αναλύσεις της 1ης φάσης, είχαν ως βάση την πρόκριση των Ιβήρων από τον όμιλο της Τιφλίδας και εν συνεχεία τον πιθανότερο αποκλεισμό τους στην πρώτη διασταύρωση της φάσης των “16”, με αντίπαλο μία πολύ ισχυρή ομάδα από το «group του θανάτου», που διεξήχθη στην Κολωνία.

Και πράγματι, η Ισπανία εξασφάλισε μόλις στην 5η και τελευταία αγωνιστική την πρωτιά του ομίλου, μέσω της δύσκολης νίκης της επί της Τουρκίας (72-69) κι ενώ νωρίτερα είχε υποκλιθεί στο Βέλγιο (73-83) και είχε κινδυνεύσει να τερματίσει ακόμη και στην 3η θέση.

Με αυτά και με εκείνα, η πλήρως ανανεωμένη και με μόλις 3 παίκτες με εμπειρία από Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο ρόστερ (ο Ρούντι Φερνάντεθ και οι αδελφοί Ερνανγκόμεζ), μεταλλιούχος σε 6 διαδοχικά Eurobasket (χρυσό το 2009, το 2011 και το 2015, αργυρό το 2007, 2013 και χάλκινο το 2017), ρίχτηκε στην πρώτη μάχη των νοκ άουτ απέναντι στην Λιθουανία, παίζοντας ουσιαστικά για την επίτευξη του βασικού της στόχου.

Έχοντας συμμετάσχει συνολικά σε 9 τελικούς και πανηγυρίσει τέσσερα συνεχόμενα μετάλλια στις εφετινές διεθνείς διοργανώσεις των μικρών Εθνικών ομάδων αγοριών (χρυσό στο Πανευρωπαϊκό Νέων και Εφήβων και αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Εφήβων και στο Πανευρωπαϊκό Παίδων) και άλλα τέσσερα στα κορίτσια (χρυσό στο Πανευρωπαϊκό κάτω των 20 ετών και αργυρό στο Πανευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο νεανίδων και το Πανευρωπαϊκό κορασίδων), ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας και παλιά δόξα του αθλήματος, Χόρχε Γκαρμπαχόσα, έφτιαξε την βαλίτσα του για το Βερολίνο, με ξεκάθαρη στόχευση.

Η πρόκριση στα προημιτελικά, τηρουμένων των δυσκολιών του «σταυρώματος» και των συνθηκών ανανέωσης και μετάβασης στη νέα εποχή της Εθνικής ομάδας, θα εξασφάλιζε θετικό πρόσημο στην προσπάθεια του εφετινού καλοκαιριού.

«Σύμμαχος» στο δύσκολο έργο που είχαν οι παίκτες του 61χρονου έμπειρου Ιταλού τεχνικού με τις δύο διαφορετικές θητείες στον ισπανικό πάγκο (2009-2012 και από το 2015 μέχρι και σήμερα), όμως, αποτέλεσε η προηγούμενη εμπειρία που είχαν αποκτήσει απέναντι στην “Lietuva”, από τις δύο φιλικές ήττες που έκαναν τον Αύγουστο μέσα σε 3 μέρες.

Η ομάδα του Μακσβίτις νίκησε το πρώτο ματς που έγινε στις 16 του προηγούμενου μήνα στους Κανάριους Νήσους (82-77) και το σκηνικό επαναλήφθηκε δύο εικοσιτετράωρα αργότερα στην χώρα της Βαλτικής (78-76).

Μέσα από αυτά τα δύο παιχνίδια, ο προπονητής της Βίρτους Μπολόνια «διάβασε» πολύ αποτελεσματικά τον τρόπο λειτουργίας των Λιθουανών και παρ’ ότι πήγε στο Βερολίνο με αμυντικούς προσανατολισμούς (2η άμυνα της 1ης φάσης με μ.ο. 73,6π.), «έχτισε» το εκπληκτικό momentum που έχει βρει στην “Mercedes-Benz Arena” και μέσα από την επίθεση.

Από την παραγωγικότητα των 86,2 πόντων στην πρωτεύουσα της Γεωργίας, η μία εκ των δύο φιναλίστ του αυριανού (18/09, 21.30) τελικού, έπιασε ή άγγιξε την «κατοστάρα» και στα τρία νοκ άουτ ματς της διαδρομής που την ανέβασε στο βάθρο!

Το πιο σημαντικό απ’ όλα τα στοιχεία που καθόρισαν τον εντυπωσιακό χαρακτήρα της ισπανικής ομάδας, είναι ότι οι εννέα πρωτοεμφανιζόμενοι σε Eurobasket (ακόμη και ο εκπληκτικός "νατουραλιζέ", Λορέντζο Μπράουν, ήταν πρωτάρης) και οι τρεις πιο «παλιοί» ανέτρεψαν και στους τρεις αγώνες, εις βάρος τους διψήφιες διαφορές.

Με την Λιθουανία επέστρεψαν από το -11 στο 25ο λεπτό για να πάρουν την νίκη-πρόκριση στην παράταση (102-94). Με την Φινλανδία «έσβησαν» ένα προβάδισμα 15 πόντων των αντιπάλων τους στο πρώτο μέρος (100-90) και σφράγισαν το εισιτήριό τους για τα ημιτελικά, ενώ με την γηπεδούχο Γερμανία (96-91) ανέτρεψαν το -10 του 29ου λεπτού!

Κι όλα αυτά γιατί η βαριά κληρονομιά που «κουβαλάει» η κορυφαία σχολή μπάσκετ της Ευρώπης στον 21ο αιώνα, δεν επέτρεψε στους επίγονους Ισπανούς παίκτες να λυγίσουν και να παραδοθούν, σεβόμενοι το «βάρος» της φανέλας.

Γιατί είχαν εναλλακτικά πλάνα για την άμυνα αλλά και για την επίθεση, προσήλωση στον στόχο και νοοτροπία νικητή, αλλά και γιατί έπαιξαν ορθολογικό και μυαλωμένο μπάσκετ. Με στοχευμένη άμυνα και συνεργασίες που έφεραν εύκολους πόντους στα κρίσιμα τελευταία λεπτά της αντεπίθεσης.

Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, οι «άσπονδοι φίλοι μας» της διαχρονικής «πελατειακής σχέσης» που τους συνδέει με την «επίσημη αγαπημένη», δίδαξαν και πάλι μπάσκετ, στέλνοντας μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση.

Οι σχολές του αθλήματος «οικοδομούνται» από τα χαμηλά προς τα ψηλά. Και η δουλειά που γίνεται στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της ισπανικής ομοσπονδίας, αποτελεί case study και πρέπει να παρουσιάζεται σε διεθνή σεμινάρια του μπάσκετ.

Για την ώρα, ο Ρούντι Φερνάντεθ των 11 μεταλλίων σε 16 διεθνή τουρνουά και ο Σέρτζιο Σκαριόλο των 5 μεταλλίων σε ισάριθμα Eurobasket με την «ρόχα», σφράγισαν το 7/7 της Ισπανίας στο βάθρο σε Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα (από το 2007 και μετά)!

Ποιος ασχολείται με το τι θα γίνει στον τελικό; Η πορεία των Ισπανών στο καλοκαίρι του 2022 και το 14ο μετάλλιο της ιστορίας τους στην διοργάνωση, στα δικά μου μάτια ισοδυναμεί με μία επιτυχία, που ίσως έχει ακόμη μεγαλύτερο αντίκρισμα κι επιρροή ακόμη και από τα χρυσά μετάλλια του 2009 (Κατοβίτσε), του 2011 (Κάουνας) και του 2015 (Λιλ), τα οποία είχαν την λάμψη των αδελφών Γκασόλ, του Ναβάρο, του Καλντερόν, του Μίροτιτς, του Ρέγιες, του Ροντρίγκεζ και των υπολοίπων παιχταράδων...