Ρολίστας στην Α1 και ρολίστας στην ACB: Ε, καμία σχέση!

• Oι δύο Χαϊμέ, ο Ντάριο, ο Τζόελ, ο Αλμπέρτο και τα άλλα παιδιά
• Η αλλαγή θέσης στον Μπράουν και η εύρεση ρόλου στον Γκαρούμπα
• Τα αδέλφια Ερνανγκόμεζ και ο μεγάλος αρχηγός

Τι κι αν τα περισσότερα μεγάλα ονόματα, που καθόρισαν και συνυπέγραψαν την καθιέρωση της ισπανικής δυναστείας στα Eurobasket, το ένα μετά το άλλο, αποτέλεσαν παρελθόν από την Εθνική ομάδα τα τελευταία χρόνια…

Τι κι αν επισήμως ο στόχος στην εφετινή προσπάθεια ήταν η είσοδος στην 8άδα, με βάση τις απουσίες (Ρούμπιο και Γιουλ) αλλά και τις παρουσίες (εννέα πρωτοεμφανιζόμενοι σε τελική φάση), στο πλαίσιο της μετάβασης στην εποχή που – θεωρητικά – δεν θα είχε πλέον την παραμικρή σύνδεση με ένδοξο παρελθόν…

Το κοινό με όλα τα παραπάνω, είναι ότι στην πράξη οι προσδοκίες δεν άλλαξαν ποτέ και όπως αποδεικνύεται από τουρνουά σε τουρνουά, ούτε και τα αποτελέσματα…

Η «ρόχα», λοιπόν, του «κραξίματος» από τους απανταχού μπασκετικούς της χώρας, όταν ελήφθη η επιλογή του Λορέντζο Μπράουν για την θέση του «νατουραλιζέ», κατέκτησε πανάξια και πανηγυρικά το 4ο χρυσό μετάλλιο στα 6 τελευταία Eurobasket (από το 2009), διατήρησε για 7η συνεχή διοργάνωση θέση στο βάθρο (από το 2007 και μετά) κι έφτασε τα 20 μετάλλια σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις (Ολυμπιακούς, Παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό)!

Τα περί σχολής, συγκεκριμένου πλάνου που ακολουθείται από τα χαμηλά προς τα ψηλά (γι' αυτό άλλωστε μιλούν και οι 9 εφετινοί τελικοί και τα ισάριθμα μετάλλια που κατακτήθηκαν μόνο το καλοκαίρι του 2022 από τους άνδρες, τα αγόρια και τα κορίτσια των Ισπανών), αλλά και αξιοποίησης των ταλέντων στο πλαίσιο του πιο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος της Ευρώπης (λίγκα ACB), τα είδατε και από τις δηλώσεις του Σέρτζιο Σκαριόλο και τα διαβάσατε και στα κείμενα του Μιχάλη Γκιουλένογλου και του υπογράφοντος.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο, όμως, που δίνει ακόμη μεγαλύτερη λάμψη και ανεβάζει τον βαθμό δυσκολίας στο τελευταίο κατόρθωμα των Ιβήρων, είναι η σύνθεση με την οποία ξαναπάτησαν στην κορυφή της Ευρώπης. Ένα ρόστερ, που με πρώτο εμένα, δεν απέπνεε μεγάλη σιγουριά κι εμπιστοσύνη για την επιτυχία ακόμη και του αρχικού στόχου της 8άδας, πολλώ δε μάλλον να κατατροπώσει όλα τα φαβορί και να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο.

Oι δύο Χαϊμέ, ο Ντάριο, ο Τζόελ, ο Αλμπέρτο και τα άλλα παιδιά

Αν ρίξουμε μία προσεκτική ματιά, στο rotation που χρησιμοποίησε ο κορυφαίος προπονητής-διαχειριστής (ένας τέτοιος συνδυασμός χρειάζεται για τις Εθνικές ομάδες) του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ, τότε θα δούμε ότι όλοι σχεδόν οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν πολύ ουσιαστικό ρόλο στις ομάδες του και αγωνίζονταν στο υψηλότερο επίπεδο του ανταγωνισμού.

Αρχίζοντας από τους γηγενείς Ισπανούς και εννέα συνολικά πρωτάρηδες σε τελική φάση μεγάλη διοργάνωσης, ο Ντάριο Μπριθουέλα των 7,9 πόντων και ο Αλμπέρτο Ντίαθ των 5,7 πόντων και του 2ου καλύτερου plus/minus (8,4) της ομάδας, μοιράστηκαν την θέση του point-guard στην Μάλαγα του Φώτη Κατσικάρη.

Το ίδιο και ο έτερος playmaker, Χαϊμέ Φερνάντεθ των 4,9 πόντων με 45% στα τρίποντα, που από τη νέα σεζόν θα αγωνίζεται στην Τενερίφη.

Ο 21χρονος Χαϊμέ Πραντίγια (μ.ο. 5,8π. & 2,7ρ.) και ο 25χρονος Τσάβι Λόπεζ-Αροστέγκι (μ.ο. 5,4π., 2,8ρ. & 1,1κλ.) έπαιζαν από 14 έως και 21 λεπτά σαν power και small forward αντίστοιχα στην Βαλένθια, που ήταν 3η στο ισπανικό κι έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Eurocup.

Ο 22χρονος forward Τζοέλ Πάρρα των 3 πόντων και των 2,5 ριμπάουντ σε 13 λεπτά μέσο όρο, είχε σημαντικό ρόλο στην πορεία της Μπανταλόνα, η οποία κατετάγη 4η στο ισπανικό πρωτάθλημα.

Με δεδομένο ότι ο Σεμπάστιαν Σάιθ ήταν ο 12ος παίκτης και δεν έπαιξε σε όλα τα ματς, πάμε να δούμε τι έκαναν οι παίκτες με το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής, λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι οι 11 του Σκαριόλο αγωνίζονταν από 13 το λιγότερο έως 25 λεπτά το περισσότερο ανά παιχνίδι.

Η αλλαγή θέσης στον Μπράουν και η εύρεση ρόλου στον Γκαρούμπα

Πρώτος και καλύτερος (στα μάτια μου είναι ο πραγματικός MVP της ισπανικής ομάδας) ήταν ο Λορέντζο Μπράουν. Ο 32χρονος Αμερικανός guard με την τριετή θητεία στην Euroleague (σε Ερυθρό Αστέρα, Φενερμπαχτσέ και Ούνικς Καζάν), προσαρμόστηκε άψογα στον ρόλο του point-guard, που δεν ήταν η θέση στην οποία τον είχαμε συνηθίσει.

Εκτιμώ ότι με τους 15,2 πόντους και τις 7,6 ασίστ ανά παιχνίδι, προσέδωσε μία σπουδαία ηγετική φυσιογνωμία μέσα στο παρκέ. Το μέγεθος, η πληθωρικότητα και η επιδραστικότητά του παιχνιδιού του, δε, θεωρώ ότι στην πράξη εξέπληξε ίσως και τους επιτελείς της ομοσπονδίας που τον επέλεξαν.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του τεχνικού επιτελείου των πρωταθλητών Ευρώπης, όμως, έγκειται στην εύρεση ρόλου στον Ουσμάν Γκαρούμπα, που προερχόταν από μία χρονιά που έπαιξε ελάχιστα έως καθόλου στο Χιούστον. Ο 20χρονος center ήταν ο καταλύτης της εξαιρετικής αμυντικής παρουσίας της ομάδας του με 4,7 πόντους, 5,0 ριμπάουντ, 2,6 ασίστ και σχεδόν από ένα κλέψιμο και κόψιμο ανά ματς.

Τα αδέλφια Ερνανγκόμεζ και ο μεγάλος αρχηγός

Σπουδαίο κέρδος και η αξιοποίηση των αδελφών Ερνανγκόμεζ, οι οποίοι, μαζί με τον Ρούντι, ήταν οι μοναδικοί με προηγούμενες παραστάσεις από μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις και επιτυχίες. Με την μόνη διαφορά ότι και οι δύο δεν είχαν μεγάλο ρόλο, κάτι που ισχύει και στην καριέρα τους σε διασυλλογικό επίπεδο, που εδώ και έξι χρόνια βρίσκεται στο ΝΒΑ!

Ο μεγαλύτερος σε ηλικία και MVP του 41ου Eurobasket δεν έχει καταφέρει να παίξει σε καμία από τις τρεις ομάδες του στην Αμερική (Νικς, Χόρνετς και Πέλικανς) περισσότερο από τα 18,4 λεπτά ανά παιχνίδι που είχε στην rookie σεζόν του στην Νέα Υόρκη (μ.ο. 8,2π. & 7,0ρ.) και μέχρι να βρει έναν ουσιαστικό, πλην όμως συμπληρωματικό ρόλο πέρυσι στη Νέα Ορλεάνη (μ.ο. 9,1π. & 5,9ρ. Σε 16'8'), ταλαιπωρήθηκε αρκετά.

Το ότι αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης σε ένα τουρνουά με τόσες σπουδαιότερους και μεγαλύτερους παίκτες (Γιόκιτς, Γιάννης, Ντόντσιτς, Μάρκανεν, Γκομπέρ), με πολύ πιο αυξημένο impact στο ΝΒΑ, δείχνει πόσο διαφορετική ιστορία είναι το μπάσκετ της FIBA.

O μικρότερος αδελφός του και πολύ πιο δημοφιλής λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου του στην ταινία “Hustle”, ήταν σύμφωνα με τους γνωρίζοντες το μεγαλύτερο ερωτηματικό των Ισπανών στην διάρκεια της προετοιμασίας. Εκτός συγκέντρωσης και με το μυαλό του στην φήμη που έχει αποκτήσει αλλά και στις προτάσεις που δέχεται από το Χόλιγουντ, περισσότερο υπέγραφε αυτόγραφα και έβγαζε φωτογραφίες και λιγότερο έπαιζε μπάσκετ στα φιλικά.

Ο Χουάντσο που κατά την άποψή μου, είναι πιο ταλαντούχος από τον μεγαλύτερο αδελφό του, έχει αλλάξει ήδη 5 ομάδες στην Αμερική (Νάγκετς, Τίμπεργουλβς, Σέλτικς, Σπερς και Τζαζ) και το καλοκαίρι υπέγραψε στους Ράπτορς. Πέρυσι και πρόπερσι κινήθηκε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όπως άλλωστε και στην 1η φάση του τουρνουά στον όμιλο της Τιφλίδας (μ.ο. 9,8π. & 5,8ρ. με 44,7% στα σουτ).

Η προοδευτική του μεταμόρφωση στα νοκ άουτ (μ.ο. 17,0π., 4,0ρ. Με 60% στα σουτ και 41,6% στα τριπ.), αποδεικνύουν και τις δυνατότητές του αλλά και την πίστη και την στήριξη του ισπανικού προγράμματος στο πρόσωπό του.

Θα κλείσω με τον μεγάλο αρχηγό, ο οποίος έφτασε τα 11 μετάλλια σε 16 διεθνή τουρνουά με την “ρόχα” (από το 2004 στην Αθήνα έχασε μόλις μία διοργάνωση, το Eurobasket του 2017). Η ωρίμανσή του μπασκετικά αλλά και σε επίπεδο προσωπικότητας μέσα από την πιο κυριαρχική φουρνιά στην ιστορία του ισπανικού μπάσκετ (αδέλφια Γκασόλ, Ναβάρο, Καλντερόν, Ρέγιες, Γκαρμπαχόσα), τον προίκισε με τα προσόντα του απόλυτου “capitano”, o οποίος ηγήθηκε της εφετινής προσπάθειας.

Μπορεί πλέον να μην κάνει την διαφορά με τα αγωνιστικά και αθλητικά του προσόντα (μ.ο. 7,6π. & 2,3ρ. με 43,2% τριπ.), ήταν όμως εκεί όταν χρειαζόταν να βάλει τα μεγάλα σουτ (με Λιθουανία και Φινλανδία) που έφεραν ανατροπές και να παίξει «σκυλίσια» άμυνα (5 κλεψίματα κόντρα στην Φινλανδία), δίνοντας το καλύτερο παράδειγμα.

Το ότι μετράει 6 χρυσά μετάλλια (2 σε Παγκόσμιο Κύπελλο και 4 σε Eurobasket), δηλαδή τριπλάσια απ' όσα έχει κατακτήσει η Εθνική Ελλάδας, λέει πολλά για την επίδρασή του στο παιχνίδι.

Συμπερασματικά, ήταν ένα καλοκαίρι που η «ρόχα» είχε κυκλώσει με φόντο την ανανέωση και την μετάβαση στην μετά της «χρυσής γενιάς» εποχή. Το ότι η παράδοση των θριάμβων συνεχίστηκε και φέτος, δείχνει ότι οι άνθρωποι ξέρουν μπάσκετ και βλέπουν πολύ πιο μπροστά από όλους τους υπόλοιπους.

Το ότι μοιάζει δύσκολο να τους φτάσουμε ή να συγκριθούμε μαζί τους, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μελετήσουμε τι και πως το κάνουν για να κινηθούμε κι εμείς προς την αντίστοιχη κατεύθυνση...