Παταβούκας στο Gazzetta: «Τιμή μόνο που ήμουν στην προετοιμασία του '87, σίγουρος για τις βολές του Καμπούρη»

• «Υπήρχε δίψα για καλή πορεία»
• «Αναμενόμενο που κόπηκα, υπήρχαν πιο έμπειροι από εμένα»
• «Ήμουν σίγουρος ότι θα ευστοχούσε ο Αργύρης»

Τέλη Μαΐου 1987: Λίγες ημέρες πριν από το πρώτο τζάμπολ του Eurobasket στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Η προετοιμασία της Εθνικής ομάδας έφτανε στο τέλος της και ο ομοσπονδιακός προπονητής θα ανακοίνωνε την τελική του απόφαση για την 12άδα που θα μονομαχούσε για μια διάκριση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Άλλωστε η 10η θέση που είχε κατακτήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έναν χρόνο νωρίτερα στο Παγκόσμιο της Ισπανίας είχε ανοίξει την όρεξη για κάτι... καλύτερο στο EuroBasket. Ειδικά από τη στιγμή που η Ελλάδα φιλοξενούσε τη διοργάνωση και δεδομένα η Εθνική μας θα είχε την συμπαράσταση των φιλάθλων της.

• Η «χρυσή» βραδιά που η Εθνική ομάδα μπάσκετ έγινε η «επίσημη αγαπημένη» (vids)

Στη Νάουσα οι διεθνείς μας έβαζαν τις τελευταίες πινελιές ενόψει του εναρκτήριου αγώνα με τη Ρουμανία στις 3 Ιουνίου 1987 και ο Κώστας Πολίτης έπρεπε να ανακοινώσει τα τέσσερα τελευταία ονόματα που δεν θα έπαιρναν τελικά μέρος στο Eurobasket. Ήταν ο 20χρονος Νίκος Τσαγκόπουλος του Περιστερίου, ο 23χρονος Αργύρης Πεδουλάκης του Παναθηναϊκού, ο 21χρονος Δημήτρης Παπαδόπουλος του Ηρακλή και ο επίσης 21χρονος Κώστας Παταβούκας της ΑΕΚ.

«Υπήρχε δίψα για καλή πορεία»

Για... λίγο ήταν εκείνοι οι οποίοι δεν κατάφεραν να βρεθούν στην 12άδα του 25ου -τότε- πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο ΣΕΦ. Που να 'ξεραν τα όσα θα επακολουθούσαν. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τις 11 ημέρες που θα «ζούσε» το ελληνικό μπάσκετ και η Εθνική μας ομάδα: «Από την προετοιμασία που είχαμε κάνει στη Νάουσα, όλοι λέγαμε για την οκτάδα. Ότι αυτός ήταν ο στόχος μας και ότι μπορούσαμε να τον πετύχουμε από τη στιγμή που θα είχαμε και τη βοήθεια των Ελλήνων φιλάθλων. Ξέραμε ότι θα σταθεί στο πλευρό μας» λέει 36 χρόνια μετά τον θρίαμβο της 14ης Ιουνίου ο ένας από τους... τέσσερις που «κόπηκαν» από την τελική 12άδα του Eurobasket.

• Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας

Ο λόγος για τον Κώστα Παταβούκα ο οποίος μίλησε στο Gazzetta και θυμήθηκε πώς έζησε εκείνος τις τελευταίες ημέρες της προετοιμασίας πριν από το «χρυσό» Eurobasket, το οποίο έμελλε να αλλάξει τις ζωές όλων όσων αποτελούσαν μέλη της -άσημης έως τότε- πορτοκαλί μπάλας: «Μαζευτήκαμε να κάνουμε προετοιμασία στην Νάουσα και το κλίμα μέσα στην ομάδα ήταν εξαιρετικό από την πρώτη ημέρα. Θα έλεγα ότι υπήρχε μια συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά χωρίς να υπάρχει σαφής στόχος. Δηλαδή δεν λέγαμε ποτέ ότι πάμε να πάρουμε το μετάλλιο, έτσι; Υπήρχε δίψα για μια καλή πορεία. Και αυτό λόγω του ότι το Eurobasket διεξαγόταν στη χώρα μας, γνωρίζαμε ότι θα είχαμε τη βοήθεια του κόσμου, οπότε όλο αυτό μας έδινε αυτήν αισιοδοξία. Θέλαμε να πάμε καλά. Και ξέραμε ότι μπορούσαμε να πάμε καλά...» λέει ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας, ο οποίος βρέθηκε μια... ανάσα από τη συμμετοχή του στο Eurobasket.

«Αναμενόμενο που κόπηκα, υπήρχαν πιο έμπειροι από εμένα»

Παρόλα αυτά γνώριζε καλά ότι κάτι τέτοιο ήταν πολύ δύσκολο να συμβεί. Και δεν τον ένοιαζε. Καθόλου. Γιατί γνώριζε: «Λίγο-πολύ γνωρίζαμε ποιοι θα πήγαιναν στο Eurobasket. Για εμένα που ήμουν τότε 21 χρονών αποτελούσε τιμή που βρισκόμουν στην προετοιμασία. Που είχα την τύχη να το ζήσω, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Άλλωστε μπροστά από εμένα υπήρχαν παιδιά που δεν έβγαιναν από την 12άδα. Ήταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Ιωάννου και ο Σταυρόπουλος. Παίκτες με περισσότερη εμπειρία και παραστάσεις από εμένα εκείνη την περίοδο. Για παράδειγμα μόνο ένα τραυματισμός θα κρατούσε εκτός τον Γκάλη ή τον Γιαννάκη. Τίποτε άλλο. Και ευτυχώς που δεν χρειάστηκε» θυμάται ο Κώστας Παταβούκας και συνεχίζει:

«Ο Μέμος και ο Σταυρόπουλος κουβαλούσαν πολλά περισσότερα χιλιόμετρα από εμένα. Ούτε έκπληξη ήταν για εμένα, ούτε απογοήτευση Εννοείται και εξυπακούεται ότι δεν με πείραξε καθόλου που κόπηκα. Ως ένα σημείο το θεωρούσα και απολύτως λογικό και φυσιολογικό. Ειδικά από τη στιγμή που μιλούσαμε για μια διοργάνωση όπου πηγαίναμε να κάνουμε κάτι καλό ή εν πάσει περιπτώση κάτι καλύτερο σε σχέση με το Μουντομπάσκετ που είχε προηγηθεί. Όπως σου είπα ήταν μια μοναδική εμπειρία που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας έως και την έναρξη της διοργάνωσης».

• H EOK τιμά τον Νίκο Γκάλη στο φιλικό με την Σλοβενία στο ΟΑΚΑ

Μπορεί η Εθνική ομάδα να ήταν το αουτσάιντερ, μπορεί να μην υπήρχε άγχος αλλά όπως υπογραμμίζει ο πάλαι ποτέ παίκτης της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού «ναι μεν λέγαμε μεταξύ μας ότι θέλαμε να το χαρούμε, αλλά όχι με την έννοια που μπορεί να το εκλάβει ένας φίλαθλος. Δηλαδή ότι θα πηγαίναμε να το διασκεδάσουμε. Όχι. Δεν ήταν αυτό. Ήταν πιο συγκροτημένο. Πιο ανταγωνιστικό κλίμα που υπήρχε. Θέλαμε να έχουμε καλή παρουσία. Θέλαμε να τα πάμε καλά...» και εξηγεί:

«Αυτό που είχαμε πει όταν μαζευτήκαμε ήταν να προσπαθήσουμε να μπούμε στην οκτάδα. Εάν τα καταφέρναμε θα ήταν κάτι το εξαιρετικό για εμάς. Κατά κάποιον τρόπο θα είχαμε πετύχει τον στόχο που οριοθετήσαμε από την αρχή του πανευρωπαϊκού. Και από εκεί και πέρα θα βλέπαμε τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε. Μετά άλλωστε το βλέπεις παιχνίδι με το παιχνίδι από τη στιγμή που ήταν όλα νοκ άουτ. Και μέσα από τις νίκες και τις εμφανίσεις που κάναμε, αυτομάτως χτιζόταν ο επόμενος στόχος μέχρι που φτάσαμε στην κατάκτηση του τροπαίου που ήταν κάτι το μοναδικό και το ανεπανάληπτο».

«Ήμουν σίγουρος ότι θα ευστοχούσε ο Αργύρης»

Ο ίδιος μπορεί να ήταν μέλος της ομάδας μέχρι και τις τελευταίες ημέρες της προετοιμασίας αλλά κατά τη διάρκεια των αγώνων είχε βρεθεί στις εξέδρες του ΣΕΦ και το πανηγύρισε όπως κάθε Έλληνας φίλαθλος: «Το έζησα μέσα από το γήπεδο. Ως φίλαθλος μεν, αλλά με την ματιά του παίκτη δε. Καταλάβαινα πώς ένιωθαν τα παιδιά στο παρκέ. Ο κόσμος ζούσε τη δική του αγωνία και ήταν λογικό ωστόσο είναι διαφορετικό να είσαι μέσα στο παρκέ και διαφορετικό στην εξέδρα» λέει ο Παταβούκας και συνεχίζε:

«Κάνοντας μια παρομοίωση θα πω ότι ο κόσμος είχε τον ρόλο του συνοδηγού. Γιατί δεν γνωρίζει τις αντιδράσεις του οδηγού, αλλά ο οδηγός γνωρίζει τι κάνει. Ενώ ο συνοδηγός παρατηρεί και αγψώνεται. Και ο φίλαθλος κάπως έτσι είναι στο παιχνίδι και αυτό εισέπραττε και το γεγονός αυτό τον γέμιζε με συναισθήματα. Βέβαια χάρηκα κάθε ματς. Κάθε νίκη της ομάδας. Και μάλιστα πήγαινα στο ξενοδοχείο που βρισκόταν η αποστολή στη Γλυφάδα. Από εκεί και πέρα όπως όλος ο κόσμος, έτσι και εγώ το χάρηκα πάρα πολύ. Ήταν κάτι μοναδικό και το πρωτόγνωρο για την εποχή. Μια τεράστια έκπληξη.»

Η αγωνία στο κατακόρυφο. Τέσσερα δευτερόλεπτα για το τέλος και ο Αργύρης Καμπούρης στη γραμμή των ελευθέρων βολών. Πολλοί είχαν γυρίσει αλλού το βλέμμα τους. Δεν άντεχαν να βλέπουν. Όχι όμως και ο Κώστας Παταβούκας: «Ναι, τις είδα κανονικά τις βολές. Δεν φοβήθηκα καθόλου. Μπορεί ο Αργύρης να μην ήταν από τους πιο εύστοχους παίκτες από τη γραμμή, αλλά μέσα που πίστευα από τις βάλει...» Και μετά πανζουρλισμός: «Το χάρηκα και το πανηγύρισα μαζί με τα παιδιά. Μάλιστα ο πρώτος που είδα για τα συγχαρητήρια ήταν ο Κώστας Πολίτης. Πραγματικά μοναδικές στιγμές που μένουν για μια ζωή...»