Γκάλης: Η σημαία στον ιστό της

• Και τι έκανε δηλαδή ο Γκάλης ρε πατέρα;
• Και ήταν ομαδικός παίκτης ο Γκάλης πατέρα;
• Και πως στεκόταν στον αέρα ο Γκάλης πατέρα;

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στην επέτειο του ΄87 μοιραία το μυαλό ημών των μεγαλυτέρων πηγαίνει στην παιδική μας ηλικία και στο πως αυτή διαμορφώθηκε εξαιτίας ενός μπασκετικού τουρνουά.

Δεν επαναλήφθηκε ποτέ ένα τέτοιο κοινωνικό φαινόμενο, μια αθλητική επιτυχία να αλλάξει τόσο ξαφνικά και τόσο μαζικά τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, το «παιχνίδι» της πιτσιρικαρίας μιας ολόκληρής χώρας.

Το ποδοσφαιρικό θαύμα του 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας μπορεί να κατέβασε το μεγαλύτερο πλήθος που έχει δει η αθλητική Ελλάδα στους δρόμους αλλά ελάχιστα επηρέασε, ώστε να αλλάξουν πράγματα στην καθημερινότητα.

Είναι δύσκολο να εξηγήσω στο γιο μου, πως βρεθήκαμε από το πουθενά με μια διαφορετικού χρώματος μπάλα στα χέρια, πως άλλαξε ο τρόπος που ψωνίζαμε αθλητικά παπούτσια, αθλητικά ρούχα, πως αγοράζαμε φανατικά κάθε Τρίτη περιοδικό, πως αναζητούσαμε ειδήσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ένα 20χρονο σήμερα παιδί δεν έχει καλά καλά γνωρίσει τους επόμενους ήρωες του ελληνικού μπάσκετ, τους χρυσούς του 2005, πώς να αντιληφθεί, τι ήταν ο Νίκος Γκάλης;

Και τι έκανε δηλαδή ο Γκάλης ρε πατέρα;

Από που να ξεκινήσω και τι να εξηγώ; Συζητούσαμε θυμάμαι το επόμενο παιχνίδι της Εθνικής (και βέβαια του Άρη) και προσπαθούσαμε να κάνουμε προβλέψεις σε μια εποχή που το αθλητικό στοίχημα δεν ήταν στη ζωή μας. Αρχίζοντας το μέτρημα υπολογίζαμε, «λοιπόν 40 θα βάλει ο Γκάλης»…

Σε ένα σημερινό παιδί-θεατή του basketball, πως να εξηγήσεις ότι το, «θα βάλει ο Γκάλης 40» ήταν μια ψιλοκανονική για μας διαδικασία και ασφαλής συνάμα πρόβλεψη. Και πως να εξηγήσεις ότι αυτός ο άνθρωπος που δεν ήταν δύο μέτρα+, που δεν είχε εκτόπισμα γίγαντα, που δεν συμπαθούσε τα καρφώματα, που δεν συνήθιζε τα τρίποντα, αυτούς τους 40 πόντους δεν τους είχε ως εξαίρεση αλλά ως κανόνα περίπου;

Και ήταν ομαδικός παίκτης ο Γκάλης πατέρα;

Αυτή η απάντηση χρειάζεται και μια διευκρινιστική ερώτηση. Ποιός είναι πιο ομαδικός παίκτης; Αυτός που μοιράζει την μπάλα και σκίζεται στις δύο άκρες του παρκέ ή αυτός που παίρνει μια ομάδα και τελικά ένα ολόκληρο σπορ στις πλάτες του; Είναι ατομισμός να εκπέμπει κάθε κύτταρο σου το, «δώστε μου την μπάλα, να κάνω τη δουλειά;»

Στο ποδόσφαιρο για παράδειγμα, τι χρειάζεται μια ομάδα; Έναν σέντερ φορ που, «να ανοίγει χώρους και να σπάει την μπάλα» ή έναν επιθετικό που να σκοράρει 40 γκολ τη σεζόν;

Στο ποδοσφαιρικό θαύμα που προανέφερα η Ελλάδα δεν έφτασε με τον δικό της Μέσι,, τον δικό της Ρονάλντο, τον δικό της Γκάλη. Έφτασε με τον Όττο και τα παιδιά του.

Και πως στεκόταν στον αέρα ο Γκάλης πατέρα;

Αυτή η απάντηση ανήκει στη σφαίρα του χιούμορ και της μεταφυσικής ταυτόχρονα. Κυρίως γιατί αν ρωτήσεις τον ίδιο τον Γκάλη, μάλλον θα σε κοιτάξει με απορία του στυλ, «πως θα γινόταν να μη στέκομαι στον αέρα δηλαδή;»

Το mindset που υπαγόρευε ότι το καλάθι θα μπει, μαζί με την επαγγελματική εκγύμναση στην οποία υπέβαλε το σώμα του και βέβαια το χάρισμα που διέθετε, ήταν ένα οπλοστάσιο αδύνατον να αντιμετωπιστεί. Και κάπως έτσι χτίστηκε ο μύθος.

Ο δικός μου αιώνιος αγαπημένος, ο Φάνης Χριστοδούλου το είπε κάποτε λιτά κι απέριττα. «Θα έπρεπε όλοι να πληρώνουμε Γκαλόσημο». Δήλωση που περιγράφει ποιος υπήρξε ο Γκάλης εντός κι εκτός παρκέ. Ναι το σπορ ήταν και είναι ομαδικό. Ναι ο Ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος αφού είχε υπογράψει στον Παναθηναϊκό την Άρτα και τα Γιάννενα, δήλωσε κάποτε, πως δεν κοιμήθηκε από ενθουσιασμό, όταν υπέγραψε τον Γκάλη. Σαν να πάτησε το ελληνικό μπασκετικό Έβερεστ λίγο πριν πατήσει και το γιουγκοσλάβικο, αν δεν τον προλάβαινε ο Χάρος.

Δεν χρειάζεται να συνεχίσω, καταλαβαίνετε τη δυσκολία να περιγράψω σε έναν 20αρη τι ακριβώς υπήρξε για το σπορ ο Νίκος Γκάλης. Αντιστοιχεί στη δυσκολία που έχει ένας Αμερικάνος πατέρας στην ηλικία μου να εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να υπάρχει debate για τον GOAT, όταν έχει παίξει ο Michael Jordan.

Στο πλαίσιο της ομαδικής προσπάθειας κανείς δεν περισσεύει, κανείς δεν μένει πίσω. Τι πιο ομαδικό όμως από το να αναγνωρίζεις και να επιβραβεύεις τον Έναν που τράβηξε το κάρο.

Κλείνοντας τα «γενέθλια του ‘87» συμφωνώ απόλυτα με αυτό που σοφά και κατηγορηματικά έγραψε ο ποιητής B.D. Foxmoor:

“Aντε πες του για μπάσκετ αφού δε πρόλαβε τον Γκάλη,
θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη”.