Υπάρχουν ομαδάρες που δεν βάζουν 100άρες

Είδατε που σας έλεγα; Τα μετάλλια τα κερδίζεις φορώντας τα σωστά παπούτσια και το κοστούμι που ταιριάζει στην κορμοστασιά σου. Εάν προσπαθήσεις να ακολουθήσεις χωρίς μπέρτα τους Γάλλους στις υπερηχητικές πτήσεις, θα εισπράξεις 50άρα. Εάν δοκιμάσεις να κυνηγήσεις με σκαρπίνια τα γρήγορα ποδάρια των Γερμανών, θα φας 107 και θα μείνεις με τη γλώσσα έξω.

Όταν σου λείπει το ταλέντο και το κορμί, θα μπεις στο γήπεδο με τη μάσκα του αντάρτη για να κρύψεις πίσω της τις αδυναμίες σου. Θα κατεβάσεις τον πήχη μέχρι εκεί που φτάνουν τα μάτια σου, ειδάλλως θα περάσεις από κάτω. Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αμάρτημα, το μπάσκετ τιμωρεί σε σκληρό νόμισμα την έλλειψη αυτογνωσίας.

Η Εθνική Εφήβων αφήνει πίσω της κάμποσες ομάδες θεωρητικά ανώτερες από την ίδια και ανεβαίνει στο βάθρο του Ευρωμπάσκετ Κ20, γιατί έχυσε κουβάδες ιδρώτα και κατανάλωσε καντάρια φαιάς ουσίας. Με αυταπάρνηση, μεγάλη καρδιά και πολύ κουράγιο. Όταν έφτασε να της αρκούν ένα ή δύο καλαθάκια για να τελειώσει τη δουλειά, κουτσά στραβά τα βρήκε. Εάν όμως χρειαζόταν 15 πόντους ή 5 τρίποντα μαζεμένα για να κερδίσει, θα τελείωνε τη βραδιά με κλάματα και με κατάρες για το ρημάδι το μπάσκετ «που μας ξεπέρασε»…

Ναι, μας ξεπέρασε, αλλά οφείλουμε να αξιοποιούμε τα δικά μας εφόδια για να μείνουμε στην κούρσα και να μη μας αφήσουν όλοι πίσω. Παίζοντας μπάσκετ της δικής μας σχολής, είτε αρέσει είτε όχι αυτήν έχουμε, κάνουμε τα μάτια των τρίτων (και ενίοτε τα δικά μας) να ματώνουν αλλά και τα μάτια των αντιπάλων να κλαίνε. Με λίγο κολλύριο, ξεπερνιούνται τα πάντα.

Έγραφα τις προάλλες ότι το μοντέλο της Κ20 μπορεί να γίνει πυξίδα και για τις υπόλοιπες Εθνικές ομάδες και η εξέλιξη του μικρού τελικού ήρθε να δικαιώσει αυτόν τον αφορισμό. Όταν βρεις τρόπο να μικρύνεις το γήπεδο και το δικό σου καλάθι στα μάτια του αντιπάλου, ελέγχοντας παράλληλα τα ριμπάουντ και τον ρυθμό του αγώνα, έχεις πιθανότητες να πάρεις ένα μεγάλο ματς και με 3/18 τρίποντα και με 40 τοις εκατό στα δίποντα και με 13/24 βολές και με 18 λάθη και με 56 πόντους στην κανονική διάρκεια. Και με τον καλό σου παίκτη να σουτάρει 4/20 εντός πεδιάς. Και με τον αντίπαλο να μοιράζει 9 τάπες.

Όλοι νοσταλγούμε τους πανηγυρισμούς για το χρυσάφι του 2005 στο Βελιγράδι, αλλά ελάχιστοι θυμόμαστε ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης έβαζε 66,4 πόντους με άθλια ποσοστά 25% στα τρίποντα και 58% στις βολές. Μιλάμε για το 2009 και για το τελευταίο ελληνικό βάθρο στο Κατοβίτσε, αλλά λησμονούμε ότι στον ματς του μεταλλίου η Εθνική πέτυχε 57 πόντους με 18/47 σουτ (1/11 ο Σπανούλης), 17/25 βολές και 17 λάθη.

Απόψε, οι Νέοι του Ηρακλείου είχαν παθητικό μόλις 13 πόντων στο εικοσάλεπτο της ζωής τους: 9 στην τρίτη περίοδο, 4 στην τέταρτη. Ο Λευτέρης Μαντζούκας δέχθηκε ένα σωρό τάπες, αλλά κλείδωσε επί 45 λεπτά το ταυρί που λέγεται Ντε Ρίντερ και έδειξε τον τρόπο, χωρίς να σκοράρει πολύ. Εάν απόψε κέρδισε πόντους εν όψει Μανίλα, τους κέρδισε πρώτα με την άμυνά του και κατόπιν με τα σουτ του.

Στη Μανίλα, όπου, για να μην το ξεχάσω μια και είναι το δήθεν θέμα της ημέρας, η Εθνική Ανδρών θα χρειαστεί τον Τόμας Γουόκαπ πολύ περισσότερο απ’ όσο θα χρειαζόταν τον Τάιλερ Ντόρσεϊ. Επειδή είναι αυτή που είναι και όχι αυτή που θα θέλαμε στα υγρά όνειρά μας να είναι.

Ένα μετάλλιο, λοιπόν. Σχεδόν άχρηστο για όσους συνηθίζουν να κοιτάζουν το δάσος και όχι το δέντρο, αλλά χρήσιμο για να επιστρέψει λίγη λάμψη στην αραχνιασμένη τροπαιοθήκη και κάποια ψήγματα αισιοδοξίας μέσα στη μαυρίλα των υποβιβασμών και των 12ων θέσεων. Οι δώδεκα του Ηρακλείου δεν θα ξαναπαίξουν -οι περισσότεροι- σε μικρή Εθνική ομάδα, οπότε καλούνται να κολυμπήσουν αβοήθητοι σε πιο βαθιά νερά.

Θα αντέξει το βάπτισμα του πυρός ο Μαντζούκας στις Φιλιππίνες; Θα μπορέσει ο Βαγγέλης Ζούγρης να γίνει ένας ανταγωνιστικός «σέντερ τσέπης» σε επίπεδο ανδρών; Θα βελτιώσουν το παιχνίδι τους ο Νάσος Μπαζίνας και ο Νίκος Πλώτας για να εξελιχθούν σε παίκτες Α1; Η αμέσως επόμενη φουρνιά (με Λιοτόπουλο, Σαμοντούροφ, Αμπόσι, Αβδάλα κ.α.) αφήνει υποσχέσεις, οπότε ο συνδυασμός των 2003άρηδων με τους 2005άρηδες θα μπορούσε να γίνει μαγιά για ομαλή μετάβαση στην μεθεπόμενη μέρα, χωρίς τους σφοδρούς κλυδωνισμούς που προφητεύουν οι Κασσάνδρες.

Ναι, σωστά διαβάσατε, κάποιοι από τους διεθνείς που θα περάσουν τις επόμενες μέρες από το οπτικό πεδίο σας (ένεκα του Ευρωμπάσκετ Κ18) ήταν ακόμη αγέννητοι όταν η μεγάλη Εθνική του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη ύψωνε τα γαλάζια λάβαρα στο Βελιγράδι. Να που απόψε ήρθε η σειρά μίας παρέας φιλότιμης και αποφασιστικής να αφήσει το στίγμα της και να αναρριχηθεί σε βάθρο.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, παρακολουθώ στο YouTube τους, ανίκητους υποτίθεται, Γάλλους να ζορίζονται άσχημα απέναντι στους νεαρούς καμικάζι του Ισραήλ. Αφήστε, μη τον ψάχνετε στο ErtFlix τον τελικό, η ΕΡΤάρα δείχνει ταινίες και ποδόσφαιρο. Η κρατική και πληρωμένη από το υστέρημά μας τηλεόραση φέρθηκε στο άθλημα με ασέβεια ασυνήθιστη ακόμα και για τα δικά της δεδομένα: μεταδόσεις από το στούντιο της Αθήνας, καθόλου ρεπορτάζ πριν και μετά και κατά τη διάρκεια των αγώνων, μηδενική δημοσιογραφική παρουσία στο γήπεδο, κανένα πλάνο πέρα από τη διεθνή παραγωγή της FIBA.

Ούτε δηλώσεις ούτε απονομές ούτε θέσεις σχολιαστών στο γήπεδο ούτε τίποτε. Tι θα γινόταν μωρέ εάν κάποιο Ελληνάκι της εθνικής ομάδας τραυματιζόταν άσχημα και έτρεχε στα νοσοκομεία, όπως έγινε χθες με τον Βέλγο Ντε Ρίντερ; Από ποιον θα μαθαίναμε επιτόπιο ρεπορτάζ; Από τους Φιμπαίους ή από το γραφείο Τύπου της ΕΟΚ; Ή από τον ίδιο τον Λιόλιο, με τον οποίο αρπαχτήκατε επειδή κάνει πλάτες στη Nova; Η διοργάνωση, υπενθυμίζω, έγινε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Όχι στη Βενεζουέλα ούτε στο Γκουάμ.