Η Ελλάδα -ξανά- στον τελικό!

• Λεζάντα νο1
• Λεζάντα νο2

Η απόσταση από το Ζάγκρεμπ δεν είχε σημασία. Όπως δεν είχε νόημα να μετρήσει κανείς τα χιλιόμετρα που το χώριζαν (και χωρίζουν) από την Αθήνα. Ένα ήταν σίγουρο: εκεί τίποτα δεν ακουγόταν! Καμία βροντώδης ιαχή Ελλάς Ολέ! δεν γέμιζε τον αέρα. Καμία βαριά ανάσα δεν άντεχε να φτάσει ως εκεί. Ο απόηχος της πατημένης κόρνας δεν θα μπορούσε να περάσει τα σύνορα. Οι ήχοι από τις βουτιές στο σιντριβάνι της Ομόνοιας είχαν γίνει άηχος, θερμός, αέρας. Τα χειροκροτήματα των πάντα συγκρατημένων επισήμων ετοιμάζονταν να χαθούν στο ιδιαίτερο πολιτικό σκηνικό εκείνης της χρονιάς. Ακόμη και το… ελληνικό πια «The Final Countdown» δεν είχε δύναμη για να «πατήσει» στα σκληρά Βαλκάνια. Το μόνο που μπορεί να έφτανε ως εκεί -αλλά σίγουρα δεν ακουγόταν- ήταν οι καπνοί από τα τσιγάρα! Και ο καπνός του πυροτεχνήματος. Αυτός συνόδευε την Εθνική Ομάδα μπάσκετ ανδρών στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1989. Οι κρυφές σκέψεις, τα ανομολόγητα (;), ήταν κάπως έτσι: Εντάξει, έγινε μια φορά το θαύμα, σιγά μην ξαναβρεθούν σε τελικό οι Έλληνες. Ή Τώρα δεν παίζουν στην έδρα τους. Τώρα τους ξέρουμε. Και ο χρόνος πέρασε με ταχύτητα και αφού το καπνισμένο σύννεφο διαλύθηκε, οι Έλληνες ήταν και πάλι εκεί, στον τελικό του Ευρωμπάσκετ! Ένα σουτ, δυο υψωμένες γροθιές και η αυτοκρατορία πέφτει για δεύτερη φορά. Η πανηγυρική φωτογραφία από τον ημιτελικό με την ΕΣΣΔ [νίκη 81-80 για τη χώρα μας] γίνεται βάση για τις κειμενολεζάντες μας.

Λεζάντα νο1

Ας αφήσουμε τους πρωταγωνιστές, για λίγο. Πρώτα το φόντο, η κερκίδα. Πρώτα ο χώρος που δεν ήταν δικός μας. Έχει σημασία. Ναι, σίγουρα θα υπήρχαν και Έλληνες θεατές. Παρατηρούμε υψωμένες γροθιές, είτε ένα χέρι ψηλά είτε δύο. Ίσως να μην είναι συμπατριώτες μας. Ίσως να ναι φίλοι της Εθνικής, ντόπιοι, ανυποψίαστοι Γιουγκοσλάβοι. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που είναι αδιάφοροι, που κάτω από τα γυαλιά (ηλίου;) δείχνουν να μην πολυνοιάζονται γι’ αυτό που συμβαίνει στο παρκέ. Υπάρχουν αυτοί που έχουν σταυρώσει τα χέρια και μάλλον έχουν στεναχωηρηθεί με την κατάληξη του αγώνα. Υπάρχουν κάποιοι που φορούν κοστούμι και γραβάτα και συγκρατούν τη ενόχλησή τους. Και τώρα ας «πατήσουμε» τον αγωνιστικό χώρο. Ο φακός του φωτογράφου έχει συλλάβει τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, την αμηχανία της μεγάλης χαράς, το πνεύμα του τώρα μας πιστεύετε;, έναν παίκτη να στέκεται -μένει- στο αέρα και μια κόκκινη φανέλα να ψάχνει την έξοδο από το γαλανόλευκο κάδρο, ξανά. Η εικόνα σώζει και πάλι τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φάνη, τον Φασούλα και τ’ άλλα παιδιά, επιβεβαιώνει το «προχωράμε και πετάμε!».

Λεζάντα νο2

Ο Φάνης αγκαλιάζει και σηκώνει τον Γιαννάκη, τον αρχηγό (σ.σ γεννήθηκε τέτοιος). Θα μπορούσε να γίνει και το αντίθετο. Ο «Μπέμπης» είχε σημειώσει το καθοριστικό τρίποντο που διαμόρφωσε το τελικό σκορ. Ο «Δράκος» έχει υψώσει τα χέρια και μοιάζει να ψάχνει αυτό που σήκωσε πριν δυο χρόνια στο ΣΕΦ, το τρόπαιο. Ο Παταβούκας αρπάζει το αριστερό μπράτσο του Φασούλα και στο φόντο ο Γκάλης έχει σηκώσει τη γροθιά του, πανηγυρίζει, κάποιος τον έχει σηκώσει και ο «Νικ» δεν πατά στο έδαφος, σπάνια πατούσε όταν έπαιζε. Ο Λιβέρης Ανδρίτσος, στα αριστερά όπως κοιτάτε, εκδηλώνει τον ενθουσιασμό του με ένα άλμα, μια εσωτερική έκρηξη που διαχέεται και στους εξωτερικούς παρατηρητές. Πίσω και δίπλα του ο Τζον Κόρφας. Χειροκροτεί σεμνά, αφού η χαρά του είναι ανάμικτη με τη λύπη. Θα μπορούσε να φορά και αυτός φανελάκι και σορτς, αλλά η συμμετοχή του κρίθηκε αντικανονική σε εκείνη τη διοργάνωση. Οι Γάλλοι ήταν αυτοί που αμφισβήτησαν την ελληνικότητά του και κατέθεσαν ένσταση. Ο «Τεν-Τεν» όμως ήταν εκεί, έστω και με πολιτικά. Λίγο πιο δίπλα ο νεαρός Ντίνος Αγγελίδης, σαν μικρό παιδί που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί κάτι τόσο μεγάλο, κάτι τόσο καλό. Κάποιον κοιτάει και θέλει να τον αγκαλιάσει, να τον ασπαστεί θερμά, ποιος ξέρει; Μέλη της αποστολής μας έχουν μπει μέσα για να γευτούν τον θρίαμβο παικτών-προπονητή. Κάποιος φοράει κίτρινο μπλουζάκι με γιακά, διαπιστευμένος φυσικά. Το κίτρινο μπορεί να χαθεί στο πανδαιμόνιο που επικρατεί. Όχι όμως και το κόκκινο. Είναι αυτό που φορά -μάλλον- ο Τιτ Σοκ. Αποχωρεί απογοητευμένος. Υπάρχει και ένας κύριος, με άσπρα μαλλιά, φαίνεται να περνάει από μπροστά του ένας από τους διαιτητές, που έχει σηκώσει τα χέρια, τα έχει απλώσει και οι παλάμες του είναι ανοιχτές. Η σκέψη του δεν μπορεί να είναι άλλη απ’ αυτή: ρε τι τους κάναμε πάλι! Ο Γκάλης τους έβαλε 45 πόντους, ο Φάνης τους τσάκισε με το τρίποντο και εμείς είμαστε πάλι σε τελικό Ευρωμπάσκετ!