Η αποτυχία της Εθνικής εφήβων ήθελε... προσπάθεια!

• Επιλογή προπονητή
• Δεν στήριξε τις επιλογές του στον «άσο» και ήταν να πήγε χωρίς playmaker
• Λευτέρης Λιοτόπουλος
• Νεοκλής Αβδάλας
• Πεπαλαιωμένη τακτική
• Ο κορυφαίος παίκτης της Εθνικής
• Τα αποτελέσματα και η πορεία της Εθνικής εφήβων

Πριν μπω στην ουσία του κειμένου, που έχει ως στόχο να «φωτίσει» τα πως και τα γιατί της αποτυχίας με την οποία στέφθηκε η προσπάθεια της πιο προικισμένης φουρνιάς των γεννηθέντων του 2006 για μία διάκριση με τις μικρές Εθνικές ομάδες, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι.

Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι κατά βάση να καταγράφει τα δρώμενα και να ασκεί καλοπροαίρετη κριτική με στόχο την βελτίωση των πεπραγμένων στον χώρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα γραφόμενα του, τον κατατάσσουν σε κάποιο στρατόπεδο. Ότι οι απόψεις του απηχούν σε συμφέροντα ή ότι έχει κάτι προσωπικό με εκείνους που, κατά την κρίση του, έχουν αποδειχθεί κατώτεροι των περιστάσεων.

Όπως, λοιπόν, η αποθέωση της συνολικής διαχείρισης που είχε το αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ για την Εθνική Νέων Ανδρών, δεν σήμαινε ότι είμαι υπέρμαχος της διοίκησης Βαγγέλη Λιόλιου, έτσι και η καταγραφή των λαθών και η απόδοση ευθυνών για την αποτυχημένη πορεία των εφήβων στο Τάμπερε, δεν με «κατοχυρώνουν» στους υποστηρικτές της κίνησης Παναγιώτη Φασούλα.

Παρ' ότι η πιάτσα γνωρίζει ότι στις προηγούμενες εκλογές στήριξα την παράταξη «Πρώτα το Μπάσκετ» με επικεφαλής την «αράχνη» του ελληνικού μπάσκετ (επειδή πίστευα ότι οι βετεράνοι αθλητές άξιζουν μίας ευκαιρίας στο «τιμόνι» της ομοσπονδίας), οφείλω να ομολογήσω ότι ο αντικαταστάτης του σχεδόν «ισόβιου» προέδρου, Γιώργου Βασιλακόπουλου, είναι ίσως ο πιο εργατικός παράγων στην ιστορία του αθλήματος και με τα θετικά και τα αρνητικά του, έχει βάλει την λειτουργία της ομοσπονδίας σε άλλη διάσταση.

Αν στα δικά μου τα μάτια, όμως, στα πιο συν του συγκαταλέγεται η ριζική ανανέωση στην φιλοσοφία αξιολόγησης και αξιοποίησης της παραγωγικής διαδικασίας και η σοβαρή δουλειά που συντελείται τα τρία τελευταία χρόνια στις μικρές Εθνικές ομάδες, με επικεφαλής τον Δήμο Ντικούδη και στενούς συνεργάτες τον Κώστα Τσαρτσαρή και τον Νίκο Σταυρόπουλο, η «κατρακύλα» της Εθνικής εφήβων στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Φινλανδίας, οφείλεται εν πολλοίς στην κακή διαχείριση της οποίας έτυχε η πλέον ταλαντούχα γενιά παικτών που έχει βγάλει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Μιλάμε για μία φουρνιά (γεννηθέντες το 2006), που πριν από δύο χρόνια στα Σκόπια (2022), έχασε το μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα παίδων λόγω της ατυχίας με τους τραυματισμούς του Λιοτόπουλου και του Αμπόσι και κατετάγη 4η, φτάνοντας αήττητη μέχρι τα ημιτελικά (με ρεκόρ 5-0 και κερδίζοντας τα παιχνίδια της με μέση διαφορά 24,4 πόντων), υπό την καθοδήγηση του Βαγγέλη Ζιάγκου!

Πέρυσι, στο πρώτο τους καλοκαίρι ως έφηβοι (με επτά από τους 12 εκείνης της Εθνικής παίδων και με τον ίδιο προπονητή) οι ίδιοι παίκτες αποτέλεσαν τον βασικό κορμό της ελληνικής ομάδας, η οποία κατετάγη 7η στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 18 ετών στην Νις της Σερβίας (2023). Παίζοντας στα νοκ άουτ χωρίς τους Χιτικούδη (γαστρεντερίτιδα) και Αβδάλα (διάστρεμμα), ενώ είχε αρχίσει το τουρνουά με τραυματίες τους Καμπερίδη και Καλλιοντζή.

Φέτος, που ήταν η χρονιά τους, η φυσιολογική προσδοκία (βάσει της ανάπτυξης των περισσότερων παιδιών αλλά και της απόδοσης στα φιλικά) ήθελε αυτή την ομάδα να παλεψει για να μπει στην 4άδα και να διεκδικήσει ένα μετάλλιο.

Το τελικό αποτέλεσμα της εφετινής προσπάθειας που ολοκληρώνεται την Κυριακή (04/08), θα βρει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να διεκδικεί μία θέση ανάμεσα στην 9η και την 12η. Μία κατάληξη, δηλαδή, που ισοδυναμεί με ξεκάθαρη αποτυχία, η οποία οφείλεται στην παρουσίαση ενός ρόστερ χωρίς ταυτότητα και ρόλους κι ενός μπάσκετ που δεν το λες σύγχρονο.

Με επίκεντρο την επιλογή του προπονητή, ο οποίος δεν ανταποκρίθηκε στην ευκαιρία, που κατά την άποψή μου, δικαιωματικά του δόθηκε. Βάσει της προϋπηρεσίας του και των πρόσφατων επιτυχιών που είχε στις μικρές ηλικίες με την ΔΕΚΑ, που ανήκει στον παλαίμαχο διεθνή μπασκετμπολίστα, Νίκο Χατζηβρέττα, ο οποίος είναι πρώην συμπαίκτης και στενός φίλος με τους επιτελείς του αναπτυξιακού.

Επιλογή προπονητή

Αν και όταν έγινε η επιλογή του Ιωσήφ Νικολαϊδη, οι ενστάσεις είχαν να κάνουν με το ασυμβίβαστο – για τους παίκτες των άλλων ομάδων – να είναι προπονητής της εφηβικής ομάδας της ΔΕΚΑ (η αρχική εξαγγελία της ομοσπονδίας για τις θέσεις των προπονητών των Εθνικών ομάδων, δεν «ήθελε» διπλοθεσίτες, εκτός κι αν επρόκειτο για ονόματα πρώτης γραμμής που δουλεύουν στο υψηλότερο επίπεδο και συμφωνούν για part time συνεργασία), προσωπικά πίστευα ότι ο Θεσσαλονικιός τεχνικός θα ήταν σε θέση κρατήσει τις σωστές ισορροπίες.

Εκ του αποτελέσματος, όμως, οι επιλογές που έκανε σε συγκεκριμένες θέσεις, η διαχείριση του υλικού, ο πεπαλαιωμένος τρόπος παιχνιδιού και οι «αλχημείες» με παίκτες που δεν μπορούσαν να αποδώσουν σε ρόλους που δεν ήξεραν, κλόνισαν τις ισορροπίες και το κλίμα χάλασε με την πρώτη «στραβή» που «έκατσε» στο ματς με την Σουηδία.

Κάτι που σημαίνει ότι ο ομοσπονδιακός τεχνικός δεν είχε τον έλεγχο της ομάδας και ταυτόχρονα δεν μπόρεσε να διαχειριστεί σωστά και τα δικά του συναισθήματα, μεταφέροντας επιπλέον ένταση σε νεαρούς παίκτες που στερούνται εμπειριών. Ευτυχώς, ο αποκλεισμός από την 8άδα δεν συνοδεύτηκε με ακόμη μεγαλύτερη «κατηφόρα» και τουλάχιστον η Εθνική μας επικράτησε της γηπεδούχου Φινλανδίας και απεσόβησε τα χειρότερα που θα έρχονταν σε περίπτωση ήττας (θα έπρεπε να κάνουμε 2/2 για να αποφύγουμε τον υποβιβασμό στην Β’ Κατηγορία)!

Όποια κι αν είναι θέση που θα πάρουμε στην τελική κατάταξη (9-12), ο απολογισμός κρίνεται αρνητικός και η ευθύνη «βαραίνει» περισσότερο την ομοσπονδία που ήξερε ποιον προσλαμβάνει και λιγότερο τον ίδιο τον coach. Ας δούμε, όμως, πιο αναλυτικά όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους, που σημάδεψαν την αποτυχημένη παρουσία της ομάδας μας στην χώρα της Βόρειας Ευρώπης.

Δεν στήριξε τις επιλογές του στον «άσο» και ήταν να πήγε χωρίς playmaker

Με βάση την ταπεινή μας άποψη, η κατάρτιση της 12άδας έγινε χωρίς σε αυτήν να συμπεριλαμβάνεται ο Απόστολος Νικολαϊδης, που είναι πιο «παιγμένος» της θέσης από όλους όσοι ταξίδεψαν στην Φινλανδία και το σημαντικότερο ήταν ο μοναδικός με σταθερό χρόνο συμμετοχής σε 24 αγώνες της Elite League με τον Πανερυθραϊκό.

Πολλοί λένε ότι είναι ένα παιδί με ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και αρκετές εντάσεις, ωστόσο, μπάσκετικά πληρούσε και με το παραπάνω τις προϋποθέσεις ακόμη και να ξεκινάει στην βασική πεντάδα. Ο βραχύσωμος Γιάννης Κομνιανίδης της ΧΑΝΘ (Β'Εθνική) που πήρε τον περισσότερο χρόνο συμμετοχής στο διεθνές τουρνουά του Μανχάιμ και στα φιλικά προετοιμασίας, χρησιμοποιήθηκε λίγο και στα στα 8 τελευταία ματς της εφήβων δεν έχει σκοράρει εντός πεδιάς (0/8 σουτ στο τουρνουά).

Ο Βασίλης Βλάσσης του Προμηθέα, που έπαιξε πολύ λίγο στα φιλικά και προοδευτικά αύξησε τον χρόνο του στα επίσημα, δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο, ενώ ο Κωνσταντίνος Χατζής από το Σχηματάρι, έπαιξε ελάχιστα (μ.ο. 3,9 λεπτά ανά παιχνίδι). Και οι τρεις προαναφερθέντες δεν έκαναν έναν κανονικό playmaker, πολύ απλά γιατί ο coach δεν στήριξε καμία από τις επιλογές του.

Λευτέρης Λιοτόπουλος

Τον περισσότερο χρόνο στην θέση του «άσου», ο Νικολαϊδης τον έδωσε σε ένα «δικό του παιδί» από την ΔΕΚΑ, τον Λευτέρη Λιοτόπουλο, που ήταν πρώτος σκόρερ και πρώτος πασέρ της ομάδας και σούταρε με 41,5% ποσοστό στα τρίποντα.

Ο 18χρονος guard από τα Διαβατά, που ετοιμάζεται για την πρώτη του χρονιά στο κολέγιο Σεντ Τζονς του Ρικ Πιτίνο (είχε τον βοηθό του, Ρίκι Τζονς, στον πάγκο της εφήβων), δεν διαθέτει μεγάλη δημιουργική ευχέρεια στο σύγχρονο τρόπο παιχνιδιού του αθλήματος, δεν έχει μάθει να παίζει pick'n'roll και είναι ένας πολύ δυνατός και καλογυμνασμένος shooting/scoring guard παλιάς κοπής με μεγάλη επαφή με το καλάθι.

Η ιδιαιτερότητά του, έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχει μάθει να είναι το επίκεντρο της ομάδας (σε ΔΕΚΑ και Εθνική ομάδα), έστω κι αν τους δύο τελευταίους μήνες οι σχέσεις με τον προπονητή του, φέρονται να είναι διαταραγμένες. Σε καμία περίπτωση δεν είναι playmaker, όμως. Οπότε παίξαμε χωρίς ουσιαστική δημιουργία.

Νεοκλής Αβδάλας

Με ύψος 2,05 και χωρίς να είναι σπουδαίος σουτέρ από μέση και μακρινή απόσταση (ούτε σε εκτέλεση, ούτε σε footwork), το σύστημα του Νικολαϊδη ανάγκασε τον Νεοκλή να τριγυρίζει γύρω από την ρακέτα και να παίρνει δύσκολες κι ατυχείς αποφάσεις, από την στιγμή που ακόμη δεν είναι έτοιμος να χαμηλώσει, να βαλει την μπάλα στο πάτημα και να περάσει με διείσδυση κοντά στο καλάθι.

Με αποτέλεσμα να σταματάει χωρίς λόγο την κίνησή του, να επιβραδύνει το παιχνίδι της ομάδας και στο τέλος να πηγαίνει σε πολλές λανθασμένες και «τραβηγμένες» επιλογές. Κάπως έτσι ο 18χρονος forward του Παναθηναϊκού, που έχει δοθεί δανεικός στο Περιστέρι, αδυνατούσε να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα που του έδινε το μέγεθός του και τα σωματικά του χαρακτηριστικά, από την άποψη ότι δεν πλησίαζε στο «ζωγραφιστό».

Μοιραία, η συνολική του εικόνα (και λιγότερο τα νούμερά του), κυμάνθηκε χαμηλότερα των δυνατοτήτων και των προσδοκιών από το ταλέντο του.

Πεπαλαιωμένη τακτική

Οι προπονητές που θα διαβάσουν το κείμενο, αλλά και όσοι είναι εξοικειωμένοι λίγο περισσότερο με το τακτικό κομμάτι και παρακολουθούν τις μικρές ηλικές, γνωρίζουν ότι ο Ιωσήφ Νικολαϊδης έχει υιοθετήσει έναν απόλυτο τρόπο παιχνιδιού, που δεν αλλάζει και ο οποίος βασίζεται σε διάταξη “four out, one in” (τέσσερις έξω γύρω από το τρίποντο κι ένας μέσα στην ρακέτα), στο passing game με hand off (αλά figure eight) για την εξασφάλιση κυκλοφορίας της μπάλας και σε κάθετο παιχνίδι για όσους έχουν την ικανότητα να παίξουν ένας εναντίον ενός με drive και αν τους βγει βοήθεια, να κάνουν kick out πάσα στην γωνία!

Όπως γίνεται αντιπληπτό, το συγκέκριμένο σύστημα είναι «κομμένο και ραμμένο» μόνο σε δύο παίκτες με αυτές τις δυνατότητες (Λιοτόπουλο κατά κύριο λόγο και Παγώνη), με αποτέλεσμα να «αχρηστευθούν» σε μεγάλο βαθμό ή να μειωθεί η επιρροή παιδιών με αξιοσημείωτα προσόντα, όπως κατά βάση ο Αβδάλας (βλ. πιο πάνω), ο Βενιαμίν Αμπόσι (με 6/27 σουτ στο τουρνουά) και ο Αναστάσης Ροζακέας, οι οποίοι χρησιμοποιούνταν κυρίως στο “4”, με αποτέλεσμα να δείχνουν έξω από τα νερά τους.

Ειδικότερα ο δεύτερος, μπερδεύτηκε τόσο πολύ από τον τρόπο που χρησιμοποιούνταν, που έδειχνε «μέρα με την νύχτα» από τον παίκτη που επελέγη στην καλύτερη πεντάδα στο τουρνουά “Adidas Next Generation” του Παρισιού. Το ίδιο ισχύει και για τον MVP της τελικής φάσης του Πανελληνίου πρωταθλήματος αλλά και του “Rising Stars”, Στέφανο Σπάρταλη, ο οποίος από βασικός στα φιλικά, κατέληξε να παίζει σχεδόν 10 λεπτά λιγότερο από τον μαχητικό αλλά πολύ κοντό (μετά βίας 2μετρο) για σέντερ, Αντρέα Πατρίκη (μ.ο. 10 πόντους και 6,5 ριμπάουντ με 56,4% στα δίποντα σε 24 λεπτά συμμετοχής ανά παιχνίδι), που ανήκει επίσης της ΔΕΚΑ. Με αποτέλεσμα τα φτωχά του νούμερα του Χιώτη ψηλού, να αδικούν την συνολική του εικόνα των 6 πόντων και 4 ριμπάουντ με 10/32 σουτ σε 14 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.

Ο κορυφαίος παίκτης της Εθνικής

Ξεκάθαρα ήταν ο Παναγιώτης Παγώνης του Μίλωνα, ο οποίος δεν είχε κληθεί καν πέρυσι ως έφηβος και πρόπερσι ως παίδας. Είχε μακράν την μεγαλύτερη αξιολόγηση απ' όλους (μ.ο. 18 βαθμούς) και τα πιο εντυπωσιακά νούμερα (εκτός από την γραμμή των βολών, από την οποία σούταρε με 61,5%), όντας κοντά στο double double.

Κι όλα αυτά, παρ' ότι η έλλειψη ψηλών τον ανάγκασε να μοιράσει τον χρόνο του ανάμεσα στο “4” και το “5”, αν και η φυσική του θέση στην οποία πρέπει να παίξει είναι περισσότερο στο “3” και κατά συνθήκη στο “4”.

Τα αποτελέσματα και η πορεία της Εθνικής εφήβων

Αν εξαιρέσουμε το ματς της πρεμιέρας με την ισχυρή Γαλλία (ρεκόρ 4-1), η οποία μέχρι τα προημιτελικά που ηττήθηκε από το Ισραήλ, είχε νικήσει όλα της τα ματς (πλην εκείνου με την Ελλάδα που κρίθηκε στην μία κατοχή και τελείωσε με 69-66) με 30+ πόντους διαφορά (μ.ο. 31,3π.) και θεωρούναν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια παρουσιαστήκαμε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Κι αυτό είναι που «πονάει» περισσότερο. Γιατί όταν μία ομάδα κατεβάζει τους «τρικολόρ» στο 38,2% εντός πεδιάς και τους περιορίζει κάτω από τους 70 πόντους, την ώρα που στους υπόλοιπους αγώνες (πριν την φάση των “8”) σκόραραν κατά μ.ο. 96,3 πόντους και είχαν με 53,2% στα σουτ, τότε είναι ξεκάθαρο ότι έχει ικανότητες για διάκριση.

Ωστόσο, η υποτίμηση των υπόλοιπων αντιπάλων και η μεγάλη πίεση για το αποτέλεσμα, φάνηκε ότι αποπροσανατόλισε τον ομοσπονδιακό τεχνικό, που ειδικότερα στο 2ο ματς με την Σουηδία βρέθηκε σε πολύ κακή μέρα. Πέραν του ότι απωλέσαμε διαφορά 19 πόντων από την 1η περίοδο, η ατυχής του απόφαση να δώσει την μπάλα στον πολύ άστοχο Αβδάλα των δυο πρώτων αγώνων (είχε 10/37 σουτ) στο 78-77, είχε ως αποτέλεσμα τις 1/2 βολές στα επτά δευτερόλεπτα για το τέλος της κανονικής διάρκειας (79-77).

Σαν να μην έφτανε αυτό, όμως, ακολούθησε μία ακόμη πιο εκτός μπασκετικης λογικής, επιλογή για φάουλ, σε παίκτη που μέχρι εκείνο το σημείο είχε 6/7 βολές, προφανώς θεωρώντας ότι οι Έλληνες διεθνείς δεν μπορούσαν να παίξουν άμυνα για να αποτρέψουν το τρίποντο! Κι όλα αυτά, χωρίς να έχει τάϊμ-άουτ για να σχεδιάσει κάτι και να επαναφέρει την μπάλα από το κέντρο για τα τελευταία 5 δευτερόλεπτα. Μοιραία το ματς πήγε στην παράταση, όπου και χάσαμε καθαρά (81-91) μην έχοντας την παραμικρή ψυχολογική και τεχνική καθοδήγηση για την αποφυγή της «τρικυμίας».

Το ίδιο συνέβη και απέναντι στην πολύ πιο αδύναμη Δανία από την οποία, όμως, ήταν αδύνατον να χάσουμε. Έστω κι αν δεχθήκαμε 54 πόντους στα τελευταία 14 λεπτά από το +35 στο 26', νικήσαμε τελικά με 95-87. Παρά την 3η θέση στον 2ο όμιλο, η διασταύρωση με το Βέλγιο για το νοκ άουτ παιχνίδι που θα μας έβαζε στην 8άδα, έμοιαζε βατή και η Εθνική μας ήταν ξεκάθαρα το φαβορί της αναμέτρησης.

Προηγήθηκε με +11 στο τέλος της 1ης περιόδου, με +13 στα μέσα της 3ης και με +8 στο 31', αλλά έκτοτε είχε 4/26 σουτ με 4 λάθη! Και το χειρότερο είναι ότι πέτυχε μόλις 9 πόντους με σουτ εντός πεδιάς και συνολικά 13 από το 25ο λεπτό και μετά, καταφέροντας να χάσει (62-66) και να μείνει εκτός διεκδίκησης της διάκρισης.

Η νίκη (79-72) στο πρώτο παιχνίδι κατάταξης, επί της Φινλανδίας, που ήταν αποτέλεσμα της αντίδρασης των παικτών, απέτρεψε τα χειρότερα, αλλά ωστόσο, δεν έφτασε για να κρύψει τα κακώς κείμενα κάτω από το χαλάκι…]

Yγ.: Ο μίνιμουμ στόχος αυτής της ομάδας, που ούτε αυτός επετεύχθη, ήταν η είσοδος στην 5άδα, η οποία θα έδινε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 19 ετών, που θα γίνει του χρόνου στην Λωζάννη.