Ο «σκληρός» διεκδικητής Ολυμπιακός και ο «στίβος μάχης» του Παναθηναϊκού

Η Euroleague τουλάχιστον σε έναν τομέα είναι καλύτερη από το Champions League (το κανονικό, της UEFA). Οι -κατά τεκμήριο- καλύτερες ομάδες του ευρωπαϊκού μπάσκετ παίζουν μεταξύ τους, όλες εναντίον όλων, σε ένα κανονικό ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, που κλιμακώνεται με τις μάχες των πλέι οφ και κορυφώνεται με το τριήμερο του φάϊναλ φορ. Ασφαλώς και αυτό είναι δύσκολο να γίνει στο ποδόσφαιρο, όπου η δεξαμενή απ όπου αντλούνται καλές ομάδες είναι πολύ μεγαλύτερη, άρα απαιτούνται πολλές ημερομηνίες για να βγει ένα πρόγραμμα κανονικού πρωταθλήματος, χωρίς τις μυστήριες ευρεσιτεχνίες της UEFA. Θα το δούμε βέβαια και αυτό κάποια στιγμή και...ας φωνάζουν οι “φτωχοί”. Αλλά προς το παρόν ας μείνουμε στο μπάσκετ και τη Euroleague, που υποδεχόμαστε και πάλι από σήμερα.

Η πιο πάνω αναφορά είχε να κάνει με την αυταπόδεικτη “δικαιοσύνη” που προσφέρει η Eurolegaue ως διοργάνωση, σε ένα άθλημα που ούτως ή άλλως ο καλύτερος μέσα στο γήπεδο, κερδίζει σχεδόν 100 φορές στις 100, αν π.χ. δεν τον έχει... μακελέψει η διαιτησία. 'Οταν όλοι οι καλοί αντιμετωπίζουν όλους, μπορούμε με ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια να πούμε ότι αυτός που σηκώνει στο τέλος της κούπα είναι όντως το αφεντικό της σεζόν. Σε πολλά μπορεί να υπολείπεται (οργάνωση, οικονομικές απολαβές των ομάδων...) η Euroleague του (Uefa) Champions League στην χορταστική εικόνα που προσφέρει στους φίλους του αθλήματος όχι.

Το πού ακριβώς τοποθετούνται μέσα στο φετινό περιβάλλον και τη συγκεκριμένη χρονικά στιγμή, οι δύο εκπρόσωποι μας είναι -πιστεύω- αρκετά σαφές. Ο Ολυμπιακός θα παλέψει και πάλι για την παρουσία του στο φάϊναλ φορ και ο Παναθηναϊκός, όχι ακριβώς (στα μάτια μου) για την οκτάδα, αλλά για να την πλησιάσει όσο περισσότερο μπορεί ώστε να είναι σε θέση για...σάλτο, σε αυτή, σε περίπτωση που οι συνθήκες το επιτρέψουν. Τα αρχικά power rankings μόνο ξεγραμμένους δεν έχουν τους Πράσινους σε αυτή την πιθανότητα. Αλλά τους έχουν αρχικά εκτός οκτάδας και κάπου στη 10η με 11η θέση. Ουδεμία έκπληξη, ούτε και υποτίμηση. Αντίθετα, σε σχέση με την προηγούμενη εντυπωσιακά κακή σεζόν του, ο Παναθηναϊκός με βάση το ρόστερ του, δείχνει να πείθει τους “ειδικούς” ότι θα τουλάχιστον θα το παλέψει.

Πέρα όμως από το τι λένε οι “ειδικοί”, θα μου επιτρέψετε να σημειώσω ότι στα μάτια μου η Euroleague, για τον Παναθηναϊκό φέτος, θα είναι ένας στίβος μάχης πολύ υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών, ώστε αν τα καταφέρει, αν αντέξει αγωνιστικά και πνευματικά, να φτιάξει ένα σύνολο με αγωνιστική και πνευματική ετοιμότητα για να φτάσει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα εντός των συνόρων. Δεν ξέρω αν αυτό το “ακούτε” υποτιμητικό, αλλά από την πλευρά μου θεωρώ τίμιο να πω την άποψη μου και όχι αυτή που έχουν όσοι στο μυαλό τους έχουν καρφωμένο τον εξάστερο. Αυτός δεν υπάρχει πλέον (μέσα στο γήπεδο) και θα χρειαστεί χρόνο και χρήμα για να φτιαχτεί και πάλι, κάποια στιγμή. Όμως το χτίσιμο μιας ομάδας που θα πιστέψει στον εαυτό της και θα μπορεί να διεκδικήσει πραγματικά το πρωτάθλημα, από μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός που μοιάζει στο ξεκίνημα της σεζόν να είναι (ως καλύτερη συνέχεια του περσινού εαυτού της) πολύ πιο μπροστά, μοιάζει όχι μόνο ρεαλιστικός αλλά και ο μοναδικός στόχος. Αν αυτή η διαδικασία φέρει και φλερτ με τα πλέϊ οφ της Euroleague ακόμα καλύτερα για τους Πράσινους.

Εντελώς τίμια όπως το βλέπω αυτή τη στιγμή, με τα λίγα δείγματα Παναθηναϊκού που έχουμε, η οκτάδα θέλει κόπο και “αίμα”. Αλλά ίσως για αυτό είναι μια ωραία πρόκληση για τις ομάδες που θα έχουν αυτό το στόχο. Και δεν είναι και λίγες. Μετά από ένα μήνα (άντε και λίγο παραπάνω) θα έχουμε περισσότερα να πούμε για τον Παναθηναϊκό, αφού δούμε αν θα βελτιώνεται μέσα στο γήπεδο σε συνδυασμό με (όποιες) προσθήκες κάνει. Στην παρούσα φάση, η ομάδα έχει φανερά τρύπες σε ποσότητα, ετοιμότητα και συντονισμό. Λογικό να συμβαίνει αυτό στους δύο τελευταίους τομείς και το καλό για την ομάδα του Ράντονιτς είναι πως με βάση τις αλλαγές που έκαναν στο ρόστερ τους είναι αρκετές οι ομάδες, ανάμεσα στις 18 της Euroleague, που έχουν πολλά πράγματα να φτιάξουν μέσα στην περίοδο και έχουν τους ίδιους στόχους με τον Παναθηναϊκό.

Βέβαια αυτοί οι “στόχοι” που καταγράφουμε -αυτή την περίοδο- εμείς οι δημοσιογράφοι στα αφιερώματα και τα άρθρα μας, όπως και οι οπαδοί στο μυαλό τους, έχουν να κάνουν με λίγο... κανονικό μπάσκετ και πολύ περισσότερο με ατομικές παραστάσεις και στατιστικά από παίκτες που ήρθαν, ακόμα και από το όνομα, τη φανέλα και την ιστορία μιας ομάδας. Πράγματα που αρκετές φορές ακυρώνονται μέσα στο γήπεδο από την πραγματικότητα.

Εξαιτίας πολλών από τους παραπάνω (αγωνιστικούς) παράγοντες ο Ολυμπιακός μπαίνει ως ένα από τα φαβορί (τουλάχιστον) για τα πλέϊ οφ σε αυτή τη διοργάνωση. Σταθερός κορμός, διορθωτικές κινήσεις που μοιάζουν να δίνουν ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση, ίδιο σταφ, ίδια τακτική προσέγγιση. Μάλιστα για τους Ερυθρόλευκους υπάρχει και κάτι ακόμα που παίζει ρόλο στο κομμάτι του...ηθικού. Το γεγονός ότι είναι ψηλά στα προγνωστικά χωρίς να έχουν αντίστοιχα το υψηλότερο μπάτζετ ανάμεσα στις (τουλάχιστον) έξι ομάδες που τοποθετούνται ως φαβορί στα προγνωστικά (Εφές, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Αρμάνι, Φενέρ οι υπόλοιπες) αλλά ακόμα και από τις Μονακό και Μακάμπι, τους φτιάχνει ένα προφίλ πιο καθαρά “μπασκετικό”, πιο ομαδικό, πιο σκληρό, πιο δύσκολο να το καταβάλεις. Αυτό άλλωστε υπηρετούν και μέσα στο γήπεδο. Όχι ότι δεν έχουν προσωπικότητες (αλίμονο) αλλά δεν έχουν ακριβοπληρωμένες πριμαντόνες και νομίζω ότι και ο Μπαρτζώκας μόνο κακό δεν το βλέπει αυτό.

Δεν ξέρω αν οι βίοι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα θα είναι αντίθετοι ή παράλληλοι... με απόσταση και την πιθανότητα να μην συναντηθούν περισσότερο από τις δύο εξ αρχής προγραμματισμένες φορές. Αυτό (το δεύτερο) μοιάζει και πιο λογικό. Αν οι βίοι είναι αντίθετοι, εντέλει, αυτό μοιάζει να είναι προβληματικό κυρίως για τον Παναθηναϊκό. Θα δούμε όμως.

Το σίγουρο είναι ότι και πέρα από τους δικούς μας εκπροσώπους έχουμε μπροστά μας μια Euroleague πολλά υποσχόμενη. Με παρόντα τα καταγεγραμμένα φαβορί, με την επιστροφή της Παρτιζάν και της Βίρτους να δίνει το αλατοπίπερο, με την Αρμάν και τη Μονακό ακόμα πιό φιλόδοξες, τη Φενέρ να επιθυμεί να γίνει πάλι πρωταγωνίστρια, τη Μακάμπι να πηγαίνει σε ένα μοντέλο που θέλει να θυμίσει τον παλιό εαυτό της, τις γερμανικές ομάδες να μη χαρίζουν “κάστανα” αλλά ακόμα και αυτές που είναι αουτσάϊντερ (Μπασκόνια, Ζαλγκίρις, Βαλένθια, Βιλερμπάν) να έχουν τη δύναμη της έδρας, το ταλέντο και την επιθυμία, Τι μας λείπει; Ίσως μόνο τα λεφτά και η δύναμη της ΤΣΣΚΑ και μάλλον τίποτα άλλο από τη Ρωσία.

Οπότε, καλή σεζόν να έχουμε και τα υπόλοιπα τα βλέπουμε βδομάδα-βδομάδα μέσα στο γήπεδο. Εκεί που αρκετά από αυτά που πιστεύουμε τώρα τελικά μπορεί να έχουν διαφορετική ανάγνωση.