Ζητείται τιμονιέρης, πλάνο και γκρουπ

• Με ποιον θα χτίσει κάτι για το μέλλον;
• Τα μεγαλύτερο μπάτζετ δεν φτάνει

Όταν είσαι από αναποτελεσματικός μέχρι κακός μέσα στο γήπεδο και μαζί έρχεται και η διαιτησία να καρφώσει ακόμα δύο-τρία καρφιά στο φέρετρο σου δημιουργείται μια αρκετά στρεβλή εικόνα, σε σχέση με τις πραγματικές σου δυνατότητες.

Ο Ντέγιαν Ράντονιτς είχε κάθε δικαίωμα να πάει στη συνέντευξη Τύπου, να κάνει απλά μια μικρή τοποθέτηση και να φύγει για να ηρεμήσει, χωρίς να δεχθεί ερωτήσεις. Όπως και έκανε. Δεν τίθεται θέμα πάνω σε αυτό. Οι σφυγμοί μετά από το τέλος (ακόμα) ενός ματς που χάνεται στις λεπτομέρειες για την ομάδα του είναι πολύ ψηλά και δύσκολα διαχειρίσιμοι. Αλλά... Το δικό μου ερωτηματικό είναι αν αυτός ο εκνευρισμός έχει να κάνει κυρίως με τα σφυρίγματα των διαιτητών ή με την απόδοση των παικτών του. Ή αν έχει να κάνει και με τη δικιά του “απόδοση” στον πάγκο της ομάδας, που του έκανε την τιμή να τον επιλέξει. Γιατί, χωρίς να υποστηρίζω ότι αυτός είναι το μοναδικό πρόβλημα στον φετινό Παναθηναϊκό, ο Σέρβος μόνο εμπιστοσύνη δεν εμπνέει για το χτίσιμο ενός καινούργιου (με άλλα δεδομένα και μπάτζετ) Παναθηναϊκού.

Για να κλείσω, αρχικά, το κομμάτι διαιτησία, να επισημάνω τα εξής:

• Υπάρχει γενικότερο πρόβλημα με κακές διαιτησίες στο μπάσκετ εντός και εκτός Euroleague. Το είδαμε και το Eurobasket, το βλέπουμε (σε βαθμό...κωμωδίας πολλές φορές) στο πολύ πιο λαμπερό ΝΒΑ. Αν κρίνουμε συνολικά όλους τους αγώνες της Euroleague λοιπόν θα μπορέσουμε να πούμε αν ο Παναθηναϊκός αδικείται στοχευμένα. Ασπάζομαι πλήρως την τοποθέτηση του διευθυντή επικοινωνίας της ΚΑΕ στο συγκεκριμένο θέμα για την ψυχραιμία που πρέπει να υπάρξει. Τα μπουκάλια και οι γραφικότητες που είδαμε την Πέμπτη το βράδυ στο ΟΑΚΑ από μερίδα οπαδών του, δεν είναι “εξάστερος”. Αυτοί πρέπει να αποφασίσουν αν τον θέλουν τριτοκοσμική ομάδα ούγκανων ή πρωταγωνιστή.
• Όταν πρωταγωνιστούσε ο Παναθηναϊκός δεν είχε απέναντι του εχθρική διαιτησία. Τουλάχιστον όχι συστηματικά, σε βαθμό που να μπορείς να μιλήσεις για πρόθεση. Αλλά τότε οι Πράσινοι ήταν δυνατοί, συμπαγείς και το μήνυμα τους, εντός και εκτός γηπέδου, ήταν σαφές. Γιατί τότε η Euroleague δεν πολεμούσε τον Παναθηναϊκό και γιατί τώρα (ειδικά μετά τις αλλαγές στην ηγεσία της) να θέλει να πληγώσει μια ομάδα που είναι από αυτές που “μπουστάρουν¨τη διοργάνωση σε εισιτήρια και τηλεοπτικά δικαιώματα; Μέχρι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον γιατί, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, ο Παναθηναϊκός θα χάσει μεγάλο κομμάτι αυτού του εαυτού του.

Δώστε όποιες απαντήσεις θέλετε, αλλά οι Πράσινοι (όσοι ακολουθούν αυτό το δρόμο) πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να χτίσουν πάλι ή να φωνάζουν στην έρημο πιστεύοντας ότι κάτι βγαίνει με αυτή την εκτόνωση. Μια δυνατή καινούργια Euroleague με συμμετοχή στις αποφάσεις και των ελληνικών ομάδων μπορεί να φτιάξει και καλύτερη διαιτησία. Απλά πράγματα.

Με ποιον θα χτίσει κάτι για το μέλλον;

Μέχρι τότε αυτός, ο φετινός, Παναθηναϊκός έχει να απαντήσει σε πολύ πιο σημαντικά ερωτήματα...

Τι στόχο έχει; Θεωρητικά να διεκδικήσει το πρωτάθλημα και τα πλέϊ οφ στη Euroleague. Τα χρονικά περιθώρια για τη βελτίωση που θα κάνει αυτά τα δύο διεκδικήσιμα, υπάρχουν. Οι συντελεστές όμως δεν πείθουν. Ούτε το μοντέλο πιστεύω. Στα μάτια μου ο στόχος είναι, σε πλάνο τριετίας, να φτιαχτεί το πρώτο κομμάτι ενός κορμού, που θα μπορέσει την επόμενη σεζόν να δώσει μια πιο ανταγωνιστική ομάδα με σαφές αγωνιστικό μοντέλο ΚΑΙ με Έλληνες παίκτες. Όχι μόνο με Έλληνες παίκτες (που να τους βρεις) αλλά με αρκετούς ή κάποιους από τους ταλαντούχους που σωστά απόκτησαν οι Πράσινοι για να επενδύσουν(;) σε αυτούς. Δεν έχω την απαίτηση να πάρουν χρόνο ο 17χρονος Σαμοντούροβ και ο 16χρονος Αβδάλας, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ το να δέχεται συγχαρητήρια ο 23χρονος Παναγιώτης Καλαϊτζάκης γιατί έπαιξε εξαιρετική άμυνα στον Πάντερ, λες και μιλάμε για έναν 18χρονο που τον ανακαλύψαμε ξαφνικά. Ο Παναγιώτης είναι παίκτης της δεξαμενής της Εθνικής Ανδρών και αυτό οφείλει να το γνωρίζει να το σέβεται και να επενδύει σε αυτό ο κάθε Ράντονιτς. Δεν δέχομαι να μην χτίζεται στο “4” που υπάρχει θέμα ο Μαντζούκας για να δουν και ο Παναθηναϊκός και ο ίδιος τι θα βγει από το άπλετο ταλέντο του. Δεν δέχομαι να μην καταλαβαίνω αν υπάρχει ή όχι στην ομάδα ο 23χρονος Χουγκάζ. Αυτές οι ηλικίες δεν είναι παιδικές, αλλά (σε άλλες ομάδες) παικτών με ρόλο ή ακόμα και πρωταγωνιστών. Και -το κυριότερο- παικτών που μπορούν να μείνουν στην ομάδα και να είναι και η συγκολλητική ουσία με τον κόσμο της στο συναισθηματικό κομμάτι.

Αν τεθεί ο στόχος υπάρχει αυτή τη στιγμή ο κατάλληλος προπονητής και το ιδανικό (υπό αυτόν) staff για να τον επιτύχει; Υπάρχει και η υπομονή μέσα από ήττες με πολύ “ξύλο” και συναισθηματικό κόστος να βγει πάλι στον αφρό ο Παναθηναϊκός; Θα πω και πάλι ότι ο ρόλος του τιμονιέρη ειδικά στο μπάσκετ, αλλά ακόμα περισσότερο σε ομάδες υψηλών απαιτήσεων (σε όποια κατάσταση και αν βρίσκονται) είναι πολύ-πολύ δύσκολος. Για να μη γονατίσει όμως από την πίεση, αυτός που βρίσκεται στην άκρη ενός τέτοιου πάγκου και να φέρει αποτέλεσμα πρέπει να τεθεί υπόψιν του το (σαφές) συνολικό πλάνο, να συμφωνήσει 100% σε αυτό και όλες οι πλευρές (κόουτς, διοίκηση, παίκτες) να ξέρουν πάνω σε τι δουλεύουν. Όχι σαν δικαιολογία στις ήττες, αλλά σαν μια “επικυρωμένη” μεταξύ τους συμφωνία ότι και μέσα από τις δύσκολες στιγμές μένουν πιστοί στον σχεδιασμό για καλύτερο μέλλον. Αυτό που βλέπω τώρα στον Παναθηναϊκό είναι ένας πελαγωμένος προπονητής που εμφανίζεται να παίζει με το μαχαίρι στο λαιμό, σα να εξαρτάται η ζωή του από κάθε παιχνίδι, χωρίς παράλληλα να χτίζει (δεν μπορεί; δεν θέλει;) κάτι για το επόμενο βήμα της ομάδας του. Δεν μου μοιάζει , δηλαδή, πολύ λογικό ο Ράντονιτς που δεν ήθελε (για ναι δεν τον ήθελε ότι και να λέμε) τον Μπέϊκον, να του δίνει 29' λεπτά συμμετοχής και 15 προσπάθειες στο πρώτο παιχνίδι που πατάει παρκέ. Δεν είχε άλλο τρόπο να διεκδικήσει το ματς; Αν ξαφνικά ένας εραστής της άμυνας μετατοπίζει τη φιλοσοφία του στη διεκδίκηση της νίκης μέσα από την επίθεση με αιχμή του δόρατος έναν παίκτη που μόλις ήρθε στην ομάδα, την ίδια ώρα που η αμυνά του στο κρίσιμο σημείο μπάζει από παντού, τότε μάλλον κάποιο θέμα υπάρχει.

Τα μεγαλύτερο μπάτζετ δεν φτάνει

Για να τα λέμε όλα, ο προπονητής πρέπει να είναι το απόλυτο αγωνιστικό αφεντικό σε οποιαδήποτε ομάδα και να κρίνεται για αυτό. Οι όποιες προσθήκες παικτών πρέπει να γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη του, ακόμα και να πρέπει να γίνει κουβέντα για τη χρησιμότητά τους. Η λογική “είδαμε τον Πονίτκα στο Eurobasket, ωραίος παίκτης να τον πάρουμε”, ενώ υπάρχει ήδη ο Γκριγκόνις ή να γίνεται σίριαλ η απόκτηση του Μπέϊκον με πεισματάκια και...”πέρα δώθε” δεν είναι δείγμα σοβαρού προγραμματισμού. Συμβαίνει σε άλλες ομάδες; Πιθανότατα αλλά τι μας ενδιαφέρει; Επίσης όταν θέλεις να χωρέσεις σε μια ομάδας αρκετές και ισχυρές προσωπικότητες, πρέπει να έχεις στον πάγκο μια ακόμα πιο ισχυρή και “άμεση” που θα τους αφήνει ή θα μαζεύει το χαλινάρι, όσο και όταν πρέπει. Δεν πιστεύω ότι ο Ράντονιτς μπορεί να το κάνει αυτό με Μπέϊκον, Ουίλιαμς, Πονίτκα και (ίσως) Λι. Παράλληλα αυτές οι πιο έντονες προσωπικότητες και το μπέρδεμα στο rotation πιθανότατα ακυρώνει την παρουσία και προσφορά άλλων πιο χαμηλών τόνων παικτών όπως π.χ. ο Γκριγκόνις. Και όλα τα παραπάνω είναι απλά ένα κομμάτι του (τουλάχιστον) περίεργου σχεδιασμού. Που μπορεί να είχε μεγαλύτερο μπάτζετ από πέρυσι, αλλά τελικά μπορεί να αποδειχθεί ότι τα χαμένα λεφτά και η χαμένη ενέργεια που ανέφερε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, δεν αφορούν μόνο τη διαιτησία. Και για να είμαι σαφής ναι φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι το μπάτζετ ανέβηκε και (το έχω γράψει εκατό φορές χωρίς να θέλω να γλείψω κανέναν) ότι δεν υπάρχει υποχρέωση να ρίχνεις λεφτά σε μια μαύρη τρύπα, αν η Euroleague δεν βρει τρόπο να τα φέρνει πίσω. Αλλά όταν τα λεφτά μπαίνουν πρέπει σε ποσοστό μεγαλύτερο του 80% να πιάνουν τόπο. Στον Παναθηναϊκό (και) φέτος δεν μοιάζει να συμβαίνει αυτό.

Άρα τι, μετά από όλα τα παραπάνω; Καταστροφή; Δεν ξέρω πως ορίζεται η “καταστροφή”, Πιθανότατα με μια βίαιη και ξαφνική αλλαγή των δεδομένων. Στον Παναθηναϊκό συμβαίνει κάτι άλλο. Σταδιακή φθορά η οποία φτάνει να “επικυρώνει” ως δεδομένες καταστάσεις που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν θα ήταν αποδεκτές. Π.χ. η απώλεια (πάλι) του πρωταθλήματος. Η αποτυχία εισόδου στα πλέι οφ της Euroleague. Το επόμενο βήμα θα είναι να μετατοπιστεί ο δείκτης και να θεωρηθεί αποτυχία το (μέχρι πρότινος) αδιανόητο. Η μη συμμετοχή στον τελικό του πρωταθλήματος.

Αλλά αυτός ο Παναθηναϊκός, όπως και αν είναι χτισμένος έχει μόνο μια επιλογή. Να συνεχίσει να παλεύει σκληρά. Αν το κάνει σαν ομάδα έχει τύχη. Αυτό όμως πρέπει να αποφασίσει το ίδιο το γκρουπ. Και να είναι τέτοιο και όχι άθροισμα ταλαντούχων παικτών με όπλο (μόνο) τον εγωισμό.