Παναθηναϊκός: Όταν έχεις τον παικταρά Μπέικον, προσαρμόζεσαι (και) σ' εκείνον
- Πολύ νωρίς να μιλάει για οκτάδα, αλλά...
- Η μέρα της μαρμότας
- Εικόνα για -20 το πρώτο ημίχρονο
- Love to watch o Μπέικον
- Το μικρό rotation εγκυμονεί κινδύνους
Γενικά μου αρέσουν οι αριθμοί. Ασχολούμαι και ψάχνω τα στατιστικά και κάποια σημειολογικά στοιχεία. Ε, το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου μετά το παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο, ήταν να δω πόσες ημέρες έπρεπε να περάσουν ώστε να καταφέρει ο Παναθηναϊκός να σημειώσει τέσσερις σερί νίκες στην Euroleague. Αν είστε και εσείς «stats junkies» σας έχω την απάντηση.
Παρά μία ημέρα, 1.100. Για την ακρίβεια 1.099. Από τις 6 Δεκεμβρίου 2019, όταν και είχε κλείσει μια τετράδα αγώνων (με Ζάλγκιρις, Μπάγερν, Μπασκόνια και Ολυμπιακό) με νίκες: «Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;» θα αναρωτιόταν κάποιος όπως έλεγε και ο Γιάννης Μπέζος στο «Άκρως Οικογενειακών». Η εφημερίδα είναι σημερινή. Κρεμασμένη στα περίπτερα και γράφει για το 4-0 των «πρασίνων» στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.
Πολύ νωρίς να μιλάει για οκτάδα, αλλά...
Μετά το κακό ξεκίνημα (από πλευράς αποτελεσμάτων), ο Παναθηναϊκός έχει αρχίσει να βρίσκει τον δρόμο του, παίζει καλύτερα, έχει αυτοπεποίθηση, βγάζει αυταπάρνηση, δεν τα παρατάει ποτέ και δείχνει ότι μπορεί να κυνηγήσει έναν στόχο ο οποίος μέχρι και τον περασμένο μήνα έμοιαζε με... απατηλό όνειρο. Βρέθηκε αισίως στο 6-6, έχει «πατήσει» σε ρεκόρ οκτάδας και έχοντας την ψυχολογία με το μέρος του, μπορεί να πει ότι απέκτησε στόχο και μάλιστα εφικτό. Δύσκολο μεν, πολύ δύσκολο θα συμπλήρωνα εγώ, πλην όμως εφικτό. Να βρεθεί στα playoffs.
Ναι ξέρω τι σκέφτεστε: «Τι μας λες ρε μεγάλε, δεν θυμάσαι πώς έπαιζε ο Παναθηναϊκός μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες;» Λέτε να μην το γνωρίζω; Ναι είναι νωρίς ακόμα. Πολύ νωρίς. Όμως μέσα από τέτοιες νίκες και ύστερα από τέτοια παιχνίδια μπορεί μια ομάδα να αποκτήσει σκληράδα και να πάρει την «mentality» του νικητή.
Και εδώ που τα λέμε οι «πράσινοι» την είχαν κρυμμένη τα δύο τελευταία χρόνια στο χρονοντούλαπο της πρόσφατης ιστορίας τους. Χρειάζεται χρόνος να την αποκτήσουν ξανά ως οργανισμός αλλά όπως φαίνεται το νερό άρχισε να μπαίνει στο αυλάκι. Όπως έχω γράψει επανειλλημένως, ο Παναθηναϊκός πρέπει να δείξει συνέπεια και να έχει διάρκεια. Και το κυριότερο; Να το πιστέψει. Προς το παρόν τείνει να γίνει η ομάδα των ανατροπών. Άλλες φορές τα έχει καταφέρει, άλλες όχι. Θεωρώ ωστόσο ότι σε αυτό το ματς έβαλε το... χεράκι της και η εξέδρα.
Το ΟΑΚΑ θύμισε την δυναμική του όταν βρίσκονται στις εξέδρες 11.000-12.000 φίλοι της ομάδας. Και φυσικά έχουν το (μεγάλο) μερίδιο που τους αναλογεί γι' αυτή τη νίκη. Εάν ο κόσμος αγκαλιάσει και βρεθεί δίπλα στην ομάδα, οι στιγμές των χαμόγελων θα είναι περισσότερες από αυτές του προβληματισμού.
Η μέρα της μαρμότας
Ομολογώ ότι στο 30' του αγώνα και παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν πολύ πίσω στο σκορ, δεν πίστευα ότι υπήρχε τρόπος να γυρίσει το παιχνίδι. Έφτανε στην πηγή, πλησίαζε στο σκορ, αλλά δεν έπινε νερό. Περίμενα (εγώ και φυσικά ολοι όσοι έβλεπαν το ματς) ότι ο Ντουέιν Μπέικον θα το έπαιρνε πάνω μου. Περίμενα ότι θα προσπαθούσαν να βγάλουν όση ενέργεια είχε απομείνει στο τέλος.
Όμως ομολογώ ότι δεν περίμενα ότι θα ζήσουμε τη «ημέρα της μαρμότας» στο ΟΑΚΑ και ότι ο Λουαού-Καμπαρό θα γινόταν... Τζαϊτέ και θα αστοχούσε σε νέο «πέναλτι» κάτω από το καλάθι. Προσέξτε τώρα το σημειολογικό του πράγματος 1)Λουαού-Καμπαρό και Τζαϊτέ είναι Γάλλοι, 2) αμφότεροι αγωνίζονται σε ιταλική ομάδα, 3) αστόχησαν στο ίδιο χρονικό σημείο και δη στα 30'' πριν από το τέλος, 4) η ομάδα τους ήταν μπροστά στο σκορ με δύο πόντους (70-72 η Αρμάνι και 74-76 η Βίρτους), 5) και οι δύο ήταν οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας τους έως εκείνο το σημείο και 6) ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε και έστειλε το ματς στην παράταση δια χειρός... Πάρι Λι! Στο προηγούμενο ήταν εκείνος που είχε σκοράρει, ενώ σε αυτό «σέρβιρε» με ολύμπια ψυχραιμία, διαύγεια και μπασκετική αντίληψη ασίστ «πάρε-κάρφωσε» στον Παπαγιάννη. Ε, θέλετε και άλλα;
Εικόνα για -20 το πρώτο ημίχρονο
Να το δούμε και λίγο πιο μπασκετικά το παιχνίδι. Στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός είχε πολλά προβλήματα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Στην επίθεση ο Μεσίνα είχε την εύστοχη έμπνευση να βάλει τον καλύτερο αμυντικό του, τον Λουαού-Καμπαρό πάνω στον Λι. Και του βγήκε. Ο Αμερικανός στο πρώτο ημίχρονο ήταν... εξαφανισμένος από το ματς, ενώ δεν μπόρεσε να ανασάνει ούτε μετά το τρίτο φάουλ του Γάλλου.
Η Αρμάνι πίεζε πολύ στην περιφέρεια, ο Παναθηναϊκός δεν μπόρουσε να γυρίσει καθόλου τη μπάλα, το στατικό μπάσκετ είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή του και μόνο κάποιες ενέργειες του Μπέικον έφερναν πόντους στην ομάδα. Από εκεί και πέρα «μηδέν εις το πηλίκον» ήταν το μπάσκετ που παρουσίαζε ο Παναθηναϊκός με πέντε μόλις ασίστ σε ένα ημίχρονο για ισάριθμα λάθη. Και πάλι καλά που ήταν πίσω στο σκορ με εννέα πόντους διαφορά. Η εικόνα του ματς ήταν για -20.
Να μου πείτε άλλαξε κάτι δραματικά στο δεύτερο ημίχρονο; Όχι, Ο Γκουντάιτις μπήκε για να δώσει δύναμη και να βάλει αντίσταση στους Χάινς και Ντέιβις, ενώ την ίδια ώρα ο Μεσίνα άλλαζε τον παίκτη μετά τον άλλον πάνω στον Μπέικον.
Love to watch o Μπέικον
Και εδώ φαίνεται το πόσο απολαυστικός και πόσο «love to watch» παίκτης είναι ο Αμερικανός. Ενω ΟΛΟΙ ξέρουν ότι θα επιχειρήσει το iso game όταν πάρει τη μπάλα στην κορυφή, ενώ έχουν «διαβάσει» τη φάση, ο Μπέικον 8/10 φορές θα πετύχει καλάθι. Θέλετε με ντράιβ; Θέλετε με Pull Up σουτ; Θα το πετύχει. Και ας ξέρουν οι αμυντικοί τις κινήσεις του. Σίγουρα δεν είναι και ό,τι καλύτερο σε μια ομάδα Euroleague που (θέλει να) έχει στόχους να λέει σ' έναν παίκτη «πάρε τη μπάλα και κάνε αυτό που ξέρεις καλύτερα». Υπήρχαν στιγμές που ο Μπέικον έπαιζε σαν να έλεγε στην Αρμάνι «μόνος μου και όλοι σας». Ομως ξαναλέω.
ΑΥΤΟ είναι το παιχνίδι του. Γι' αυτό και αποκτήθηκε. Για να υπάρχει ένας παίκτης ο οποίος θα μπορεί να βάλει τη μπάλα στο διχτάκι. Συμφωνώ ότι το μπάσκετ έχει αλλάξει και ότι μέσα από την ομαδικότητα μπορείς να είσαι συνεπής στις νίκες, αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Όταν έχεις έναν παίκτη με τα προσόντα και τις ικανότητες του παικταρά Μπέικον, οφείλεις να τις εκμεταλλευτείς. Θα υπάρξουν και οι άσχημες βραδιές. Και είναι και λογικό. Γι΄αυτό και έχω ξαναπεί ότι πρέπει να βγουν και άλλοι μπροστά. Ειδικά εάν ο Ντέρικ Γουίλιαμς συνεχίσει να παρουσιάζεται κουρασμένος. Όπως στο ΣΕΦ, έτσι και κόντρα στην Αρμάνι.
Το μικρό rotation εγκυμονεί κινδύνους
Και εδώ να κάνω μια παρένθεση και να αναφέρω κάτι. Το μικρό rotation. Προσέξτε: Λι 38:56, Γουίλιαμς 42:51, Μπέικον 37:23, Πονίτκα 30:08, Παπαγιάννης 27:49. Συν οι Γκουντάιτις, Π. Καλαϊτζάκης, Μποχωρίδης, Γ. Καλαϊτζάκης οι οποίοι έπαιξαν συνολικά 47 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα. Δηλαδή τέσσερις παίκτες με σχεδόν τον ίδιο χρόνο συμμετοχής του Γουίλιαμς.
Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ νωρίς για να «κλείσει» τόσο το rotation. Η σεζόν είναι μεγάλη, τα ματς συνεχόμενα και θα χρειαστούν ανάσες. Βέβαια η απουσία του Νέιτ Γουόλτερς έκανε «μπαμ» στο πρώτο ημίχρονο. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία συνοχή. Ακόμα και στα iso του Μπέικον, οι αποστάσεις δεν ήταν καλές, ο Αμερικανός δεν υποδεχόταν σωστά τη μπάλα και οι Ιταλοί προσπαθούσαν να «χτυπήσουν» με δυναμικά hedge out για να δυσκολέψουν όλες τις πάσες. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν καθώς ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να σκοράρει ούτε με... αίτηση. Αν μη τι άλλο ο Γουόλτερς αποτελεί την «ήρεμη δύναμη» των «πρασίνων», εκείνος που θα κάνει εννέα φορές στις 10 το σωστό.
Βέβαια στο δεύτερο ημίχρονο ο Πάρις Λι παρουσιάστηκε μεταμορφωμένος και εκεί που μετρούσε 1 πόντο με 0/5 σουτ, 1/2 βολές, 3 ασίστ και 1 κλέψιμο, έκλεισε το ματς με 22 πόντους έχοντας 5/14 σουτ (σ.σ. 5/9 στο β' ημίχρονο), 10/11 βολές (σ.σ. 9/9 στο β' ημίχρονο), 5 ασίστ και 4 κλεψίματα. Και όταν δύο παίκτες σκοράρουν τους 53 από τους 90 πόντους, δύσκολα χάνει μια ομάδα. Θυμηθείτε και το Κάουνας την περασμένη εβδομάδα όταν οι Γουίλιαμς και Μπέικον είχαν πετύχει τους 44 από τους 81 πόντους των «πρασίνων».
Για να μην μακρυγορώ. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε καλό φεγγάρι και έκλεισε με ιδανικό τρόπο τα παιχνίδια που μπορούσε να πάρει λίγο πριν ξεκινήσει τα ταξίδια σε Βαλένθια, Βαρκελώνη και Κωνσταντινούπολη. Πλέον καλείται να κάνει την υπέρβαση προκειμένου να «σβήσει» μια (τουλάχιστον) ήττα εκ των Παρτίζαν και Μονακό στο ΟΑΚΑ. Προσωπικά θεωρώ ότι αν επιστρέψει από τα ματς με Βαλένθια, Μπαρτσελόνα και Εφές με μία νίκη, τότε θα είναι μια χαρά... Και ακολουθεί φυσικά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ στις 30/12.
ΥΓ: Το μισό ματς ήταν το challenge που ζήτησε ο πάγκος του Παναθηναϊκού στο 01:33 πριν από το τέλος της παράτασης. Το σκορ ήταν 78-75 και οι διαιτητές είχαν καταλογίσει αμυντικό φάουλ στον Πονίτκα, το οποίο θα έστελνε τον Μήτρου Λονγκ στη γραμμή των βολών. Όμως οι «πράσινοι» κέρδισαν δικαίως το challenge, οι βολές δεν ήρθαν ποτέ για την Αρμάνι και στην αμέσως επόμενη επίθεση ο Παναθηναϊκός «έγραψε» το 80-75. Εκεί τελείωσε και το παιχνίδι.
ΥΓ2: Τι σουτάρα έβαλες ρε Νέντοβιτς!
ΥΓ3: Τι σουτάρα έβαλες ρε Μάικ Τζέιμς!
ΥΓ4: Ήταν ΟΑΚΑ από τα παλιά
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
