Ολυμπιακός: Το επικίνδυνο «βέρτιγκο» του αψυχολόγητου Ολυμπιακού

Αρχικά να πω ότι ο Κωνσταντίνος τα έχει γράψει (και πάλι) εξαιρετικά και σαφώς πιο αναλυτικά τεχνικά απ’ όσο θα μπορούσα και θα είχα τη διάθεση να το κάνει η αφεντιά μου. Αν δεν τον έχετε ήδη διαβάσει παραθέτω το άρθρο του. Το θέμα είναι ότι και αυτός όπως και όσοι έχουν την ευθύνη να γράφουν κάθε βδομάδα μετά τους αγώνες του Ολυμπιακού αισθάνομαι ότι θα ζουν εδώ και κάποιο διάστημα μέσα σε ένα «βέρτιγκο» βλέποντας κάθε δύο-τρία παιχνίδια μ ια ομάδα πολύ καλή και μετά μια ομάδα ελλειμματική και μετά ξανά πάλι τα ίδια.

Αν δεν κάνω κάποιο τεράστιο λάθος, λόγω μνήμης και ηλικίας, αναγκάζονται (και λογικά) να επαναλαμβάνουν περίπου τα ίδια κάθε λίγο και λιγάκι. Ειδικά όσον αφορά την επιστροφή στο ευαγγέλιο της άμυνας που έκανε τον Ολυμπιακό αυτό που είναι. Ένα «κολλεγιακό» μοντέλο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, όσον αφορά τα χαρακτηριστικά του γκρουπ , της ομαδικής προσπάθειας και της προσήλωσης στον στόχο (και όχι του…αργού μπάσκετ). Το μοντέλο που μπορεί να φτάσει στο σημείο να νικήσει τα ακριβά ρόστερ και που ο Ολυμπιακός είναι ήδη, εδώ και δέκα χρόνια, από τους κύριους εκφραστές του στην Euroleague.

Για να μην κουραζόμαστε. Για τους Ερυθρόλευκους, ζωή στον πλανήτη Euroleague υπάρχει μόνο αν υπηρετούν πιστά, χωρίς παρεκκλίσεις αυτό τον τρόπο παιχνιδιού. Αν έστω και λίγο φύγουν από αυτή την πορεία για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να επιζήσουν. Δεν ακυρώνω το προσωπικό ταλέντο και την ικανότητα αρκετών παικτών στο ρόστερ να δώσουν λύσεις. Όταν καίει η μπάλα βέβαια δεν είναι τόσοι, όσοι σε άλλες ομάδες που πλήρωσαν κάτι παραπάνω για να έχουν τέτοια όπλα στη φαρέτρα τους. Ακριβώς γι αυτό ο Ολυμπιακός πρέπει να σκοτώνει τα παιχνίδια νωρίτερα με την προσπάθεια ολόκληρης της ομάδας. Γιατί είναι σαφές ότι, ειδικά τώρα τελευταία, συνήθως τα χάνει όταν κρίνονται στην τελευταία μπάλα.

Το εντυπωσιακό φετινό ξεκίνημα των Ερυθρολεύκων είναι σίγουρο ότι, σε σημαντικό βαθμό, λειτούργησε και ως παραμορφωτική εικόνα και δημιούργησε την υποχρέωση να υπηρετηθεί κάτι που δεν μπορούσε να λειτουργήσει με την ίδια συνέπεια, μέχρι το τέλος του δρόμου. Και γιατί οι παίκτες του Μπαρτζώκα δεν είναι βιονικοί αλλά και γιατί ικανοί προπονητές, παίκτες και ομάδες σίγουρα θα έβρισκαν τον τρόπο να κλειδώσουν την ομάδα «τρένο» των πρώτων αγωνιστικών. Αυτό ήταν αναμενόμενο. Η συχνότητα των διακυμάνσεων (στα μάτια μου) όχι τόσο. Θα δεχόμουν ακόμα και κοιλιά με…συνέπεια, για ένα διάστημα από το «βέρτιγκο» που έλεγα νωρίτερα. Και αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι που δικαιολογεί σημαντικό προβληματισμό, εσωτερικά στον Ολυμπιακό, όσον αφορά την πνευματική προσήλωση στον στόχο. Και κυρίως στο ποιος είναι ο στόχος! Στα μάτια μου για τον Ολυμπιακό δεν μπορεί να είναι παρά μόνο το «παιχνίδι-παιχνίδι». Ούτε καν το πλεονέκτημα έδρας και το φάιναλ φορ. Όσο και αν διαβάζεται περίεργο.

Ασφαλώς και σας φαίνεται ακραία αυτή η προσέγγιση. Αλλά στα μάτια μου ο Ολυμπιακός με το ρόστερ αυτής της λογικής πρέπει να είναι πάντα μια «προλεταριακή» ομάδα, που θα βγάζει με κόπο το ψωμί της. Με οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, θα χάσει την ταυτότητα και τον χαρακτήρα του.

Σκέφτομαι ότι αυτή η περίοδος μοιάζει κομβική για την ομάδα του Μπαρτζώκα, ειδικά επειδή έχει μπροστά της το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό το οποίο μετράει διπλά ψυχολογικά και πνευματικά στην επιτυχία και την αποτυχία. Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι έτσι. Ο Ολυμπιακός είναι αψυχολόγητος. Και μέσα στο ίδιο παιχνίδι, όπου έχει διαφορετικά πρόσωπα πολλές φορές, αλλά και από αγώνα σε αγώνα. Όπου είτε επιστρέφει από γκέλα και νικάει με τριάντα πόντους, είτε μετά από δύο τρελά ματς μπορεί να χάσει στην έδρα του.

Σκέφτομαι ότι μια τέτοια κατάσταση είναι πολύ πιεστική περισσότερο απ’ όλους για τον προπονητή και συνολικά το σταφ μιας ομάδας, ακόμα και αν -στην χρονική περίοδο που συμβαίνει- δεν είναι καθοριστική. Και ειδικά για τον Ολυμπιακό είναι κομβικό να έχει καθαρό το μυαλό του ο Μπαρτζώκας, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος σε ότι χτίζεται από την επιστροφή του στην ομάδα και μετά. Αλλά ούτε αυτό μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά, ότι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Χωρίς καμία διάθεση καταστροφολογίας (αυτό θα ήταν πάνω από ακραίο και άδικο) τα σημάδια δεν μπορούν να κάνουν κάποιον αισιόδοξο. Αλλά –από την άλλη- αυτός ο Ολυμπιακός πολλές φορές έχει «ταϊστεί» από την αμφισβήτηση.