Δεν μπορεί να κερδίσει ούτε χρόνο

Η… φάση μετά τους αγώνες του Παναθηναϊκού στην Euroleague είναι… «γράφε, σβήνε». Όπως και να το δεις το θέμα υπάρχει πρόβλημα. Να επαναλάβεις αυτά που έχουν γραφτεί (πολλάκις) μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες (και) αυτή τη σεζόν στην Ευρώπη; Να προτείνεις λύσεις; Σκέφτεσαι ότι πιθανότατα δεν υπάρχει κάτι που δεν έχουν σκεφτεί αυτοί που οφείλουν να τις δώσουν (τις λύσεις) αλλά προφανώς δεν μπορούν να το κάνουν. Να…κράξεις; Και δεν είναι ο ρόλος σου και δεν είναι και λύση. Αλλά και να το έκανες, ποιόν; Αυτοί που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία έχουν στο στόχαστρο κατά 80-90% τον Ράντονιτς και το υπόλοιπο ποσοστό μοιράζεται (πλέον) ανάμεσα σε κάποιους παίκτες.

Φαντάζομαι πως – ήδη- από αυτή τη μία παράγραφο οι φίλοι του Παναθηναϊκού έχουν κουραστεί αφόρητα. Χαζοί δεν είναι, μπάσκετ ξέρουν αλλά δεν έχουν ούτε τα χρήματα, ούτε την αρμοδιότητα να δώσουν λύσεις. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συνεχίσουν να πηγαίνουν στο γήπεδο, στο όνομα των όσων τους έχει προσφέρει ο εξάστερος στην εποχή της κυριαρχίας του. Είναι γνωστό ότι δεν συνηθίζω να ασπάζομαι τις κορώνες για «υπέροχους λαούς» και άλλα τέτοια…γλυψιματικά που κάνουν διάφοροι. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω, σαν ξεχωριστό φαινόμενο, τη συνεχιζόμενη στήριξη των οπαδών του στον μπασκετικό Παναθηναϊκό, ακόμα και αν αυτός έχει αποχαιρετήσει εδώ και χρόνια την ευρωπαϊκή διάκριση. Μένει να φανεί αν αυτό θα συνεχιστεί μετά την συνεχή υποχώρηση και στο εσωτερικό μέτωπο. Ακόμα και έτσι όμως ο κόσμος της ομάδας είναι πολύ πιο σαφής στη στηριξή του προς αυτή σε σχέση με τη διοίκησή του.

Είναι γνωστό πλέον ότι στον ομαδικό αθλητισμό τα λεφτά από μόνα τους δεν δίνουν τις απαντήσεις όταν είσαι σε κρίση. Οι Αμερικάνοι (πρώτα) και οι Άραβες (μετά) που έχουν μπλέξει με το ποδόσφαιρο το έχουν βιώσει με το δύσκολο τρόπο και ορισμένοι εξακολουθούν να το ζουν. Δεν βλέπω το λόγο να ισχύει κάτι διαφορετικό στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Αν δηλαδή μπήκαν χρήματα, εξτρά του αρχικού μπάτζετ, για να έρθει ο Μπέϊκον πιθανότατα φτάνεις να τα κλαις, αν δεν έχεις προπονητή να διαχειριστεί τον Μπέϊκον ή αν ο ίδιος ο παίκτης μετά από κάποιο διάστημα αρχίζει να «κουτουλάει» ή να έχει τεράστια διακύμανση στην απόδοσή του μέσα στον ίδιο αγώνα. Είτε επειδή…έτσι γουστάρει, είτε επειδή ακριβώς αυτό το στιλ παίκτη είναι, είτε επειδή δεν υπάρχει κάτι να τον εμπνεύσει. Και αυτό είναι απλά ένα (αλλά το κορυφαίο μάλλον) παράδειγμα σε ένα ρόστερ που φτιάχτηκε αλλοπρόσαλλα, φορτώνοντας παίκτες που ήρθαν να μπουν (σε κάποιες θέσεις) ο ένας πάνω στον άλλον, με αποτέλεσμα να αλληλοεξουδετερώνονται, ενώ αλλού η ομάδα είναι φανερά γυμνή. Δεν ήταν τα λεφτά που έλειπαν αλλά το καθαρό μυαλό στις επιλογές.

Αλλά (και πάλι) τα ίδια και τα ίδια λέμε. Ίσως όταν φύγει αργά ή γρήγορα ο Ράντονιτς (έχω την αίσθηση ότι η αποζημίωση του είναι αυτή τη στιγμή το κομβικό ζήτημα στην ρημαγμένη σχέση του με τον Παναθηναϊκό) ο επόμενος κόουτς δώσει μια ανάσα για ένα διάστημα. Το μόνο που έχουν να περιμένουν φέτος οι Πράσινοι είναι να γίνουν πιο πειστικοί απέναντι στον Ολυμπιακό και να μην χάνουν με (σχεδόν) κάτω τα χέρια. Άλλη ελπίδα δεν μπορεί να υπάρχει. Ή μάλλον μπορεί να υπάρξει άλλη μια. Να σταματήσει το δούλεμα του στιλ «θα πάρουμε όσους παίκτες θέλει ο Ράντονιτς», «πάμε τον Πεδουλάκη στις μπουλντόζες για να απελευθερωθεί ο κόουτς» και άλλα τέτοια συγκλονιστικά που διαβάζουμε. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να ευθυγραμμιστεί το…περιβάλλον της διοίκησης με τους φίλους της ομάδας και κυρίως με την πραγματικότητα. Για τον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει χρόνος να κερδηθεί με τέτοιες «υποσχέσεις» γιατί χρόνο κερδίζεις αν έχεις να περιμένεις κάτι. Οι Πράσινοι δεν χτίζουν κάτι ώστε να έχουν πίστωση χρόνου για να δουν το οικοδόμημα ολοκληρωμένο. Ότι θα μπορούσε να δικαιολογήσει αισιοδοξία σε μια χαμένη σεζόν είναι η παρουσία κάποιων παικτών που θα ήταν η βάση για τον κορμό της επόμενης. Έστω και από τις θέσεις 8 και κάτω. Πείτε μου εσείς αν, με αυτά που βλέπετε, υπάρχει έστω και ένας παίκτης που μπορείτε να πείτε (με σιγουριά) ότι θα είναι στο ρόστερ του χρόνου και θα έχει εξελιχθεί κάπως;

Τελικά καταλήγουμε όπως αρχίσαμε. Με την διαπίστωση για το αδιέξοδο. Όταν χάνεται (νομοτελειακά με την εικόνα που έχει η ομάδα) ένας στόχος, ανακαλύπτεται επικοινωνιακά κάποιος άλλος, που είναι μάλλον ανέφικτος και αυτός. Και η ζωή κυλάει έτσι με κάποιες (ανούσιες) αλλαγές που και που στον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Από έναν σαφέστατα ξενερωμένο από όλη αυτή την κατάσταση (και τις εξελίξεις με την παραχώρηση του ΟΑΚΑ) Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Και εδώ βρίσκεται το πραγματικό αδιέξοδο. Για το οποίο μόνο ο ίδιος ξέρει αν θέλει να σπάσει τον τοίχο ώστε να υπάρξει δρόμος πίσω από αυτό.