Πάντα έτοιμος για το «ένα» καθοριστικό ματς

• Μαθαίνει μπάσκετ τον κόσμο του
• «Δεν χαλαρώνουμε ποτέ»

Με απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση στους (ειλικρινά) αγαπημένους συναδέλφους που κάνουν για τη NOVA τις μεταδόσεις του Ολυμπιακού στη Euroleague, υπάρχουν ματς που προτιμώ να τα ακούω με την αγγλική περιγραφή. Όχι γιατί έχει κάτι η εξαιρετική ελληνική (και μόνο ότι δεν αλλάζουν τον τονισμό των ονομάτων των παικτών κάθε τρίμηνο σα να είναι password στο ebanking, όπως κάνουν αρκετοί οι συνάδελφοί στις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις, είναι σημαντικό) αλλά γιατί έχω διαπιστώσει ότι κάνω κέφι την…αυθεντική μπασκετική ικανοποίηση, μέχρι και έκπληξη, που εκφράζει ο αγγλόφωνος σπίκερ όταν βλέπει τους Ερυθρόλευκους να είναι πάνω στο παρκέ. Με τελευταίο παράδειγμα την αναμέτρηση με την Μπάγερν.

Ασφαλώς και η εμφάνιση της γερμανικής ομάδας στο ΣΕΦ δεν είναι δείγμα των δυνατοτήτων του φετινού Ολυμπιακού. Έχει κριθεί απέναντι σε πιο δυνατούς και αποτελεσματικούς αντιπάλους. Το σύνολο του Τρινκιέρι είναι χαμηλά στην κατάταξη και ειδικά εκτός Μονάχου, πελαγώνει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει και κάτι αν σε αυτό το επίπεδο δώσεις δικαίωμα στον αντίπαλο σου να νιώσει… Κολοσσός. Και στο χρονικό σημείο που είμαστε, με τους Ερυθρόλευκους να κατακτούν έναν-έναν τους στόχους που έχουν θέσει, πλησιάζοντας προς την διεκδίκηση των πιο σημαντικών, η διαχείριση της ενέργειας σε υψηλά επίπεδα φόρτισης χωρίς να… καεί η μπαταρία είναι το βασικό ζητούμενο για τον Μπατζώκα και την ομάδα του. Το Μιλάνο και η Ρόδος ήταν δύο καμπανάκια την -θεωρώ- κατάλληλη στιγμή, τα οποία μπορεί και να βοήθησαν τον προπονητή του Ολυμπιακού να τονίσει κάποια πράγματα στους παίκτες του.

Μαθαίνει μπάσκετ τον κόσμο του

Να επιστρέψω όμως στην «fun to watch» διάσταση του παιχνιδιού των Ερυθρολεύκων. Τα 19 τρίποντα, με τα περισσότερα εξ αυτών να είναι αποτέλεσμα της δολοφονικής (για τον αντίπαλο) κυκλοφορίας της μπάλας, μέχρι να βρεθεί ο ιδανικός εκτελεστής στην ιδανική θέση και η ευκολία με την οποία έμπαινε η μπάλα στο καλάθι ή η έξτρα πάσα από το τρίποντο μέσα στη ρακέτα, όταν η άμυνα περίμενε ακόμα ένα μακρινό σουτ, ήταν και πάλι ένα μάθημα μπάσκετ. Και αν υπάρχει κάτι σημαντικό πέρα από την οπαδική ικανοποίηση για τους φίλους της ομάδας που πηγαίνουν στο ΣΕΦ ή βλέπουν από την τηλεόραση, είναι ότι μαθαίνουν και μπάσκετ φέτος. Δεν υπερβάλλω και αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό, στο κτίσιμο μιας μπασκετικής κουλτούρας. Η οποία δεν έχει να κάνει με το θαυμασμό ενός σταρ που βάζει τη μπάλα με οποιοδήποτε τρόπο στο καλάθι ή στην καλή του μέρα…τα βάζει από το σπίτι του (αν και αυτό το κάνει και ο Βεζένκοβ). Η λογική της συνολικής «λυσσασμένης» προσπάθειας, η αποθέωση της αμυντικής ταχύτητας και αντίδρασης και η ομάδα… «μπάμπουσκα», όπου μέσα από έναν game changer ξεπετάγεται και άλλος ένας και ακόμα ένας πρωταγωνιστής, σαν αυτές τις κλασικές ρώσικες κούκλες, μου δημιουργεί μπασκετική ευφορία. Είναι που έχω και έναν έρωτα με αυτό το είδος του μπάσκετ, σε όλες τις ηλικίες και κατηγορίες (αναλογικά πάντα με το υλικό που έχει ένας κόουτς στα χέρια του) οπότε, τώρα που το βλέπω στην πράξη, δεν μπορώ παρά να το αποθεώνω.

Αν κάτσεις να ψάξεις τα στατιστικά της Euroleague μέχρι τώρα, τις κατηγορίες σε ατομικό επίπεδο, τα ομαδικά συνολικά αλλά και κάθε ομάδας ξεχωριστά θα βγάλεις κάποια συμπεράσματα αλλά πιστέψτε με θα μπερδευτείς και αρκετά γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν αιτιολογούνται ούτε από τους αριθμούς αλλά μόνο από την δομή και τη λειτουργίας αυτής της ομάδας. Η οποία ακόμα και να ήρθε ως συμπαγής συνέχεια αυτής της προηγούμενης σεζόν, έχει κάνει άλματα προόδου μέσα στην τρέχουσα. Σε λειτουργία, προσήλωση, συνέπεια και αντίδραση. Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες στο σημερινό άρθρο του αναφέρεται συγκεκριμένα στην προσέγγιση του Μπαρτζώκα στην αποφόρτιση των παικτών του. Αλλά ούτως ή άλλως το πώς βλέπει ο Έλληνας κόουτς τα πράγματα εντός και εκτός γηπέδων και πως αυτή η φιλοσοφία μας έχει φέρει αυτόν τον Ολυμπιακό, είναι μια άλλη, πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.

«Δεν χαλαρώνουμε ποτέ»

Αυτό που γνωρίζουν βέβαια όλες οι ομάδες στην Euroleague είναι ότι χτίζεις μια ολόκληρη σεζόν τις συνθήκες για να είσαι έτοιμος μια αυτή τη «μία» καθοριστική μάχη. Που μπορεί να είναι η «μια» πριν την επόμενη. Μάλιστα για κάποιες ομάδες μπορεί να αρκεί (υπό προϋποθέσεις) να είναι στην κατάλληλη φόρμα το καθοριστικό τρίμηνο όπου κρίνονται όλα. Τα πλεϊ όφ, το πλεονέκτημα έδρας, η συμμετοχή το φάϊναλ φορ, ο τίτλος. Άδικο; Αυτό είναι το σύστημα. Πιθανότατα αν όπως συμβαίνει στα εθνικά πρωταθλήματα μιλούσαμε για « best of» και για τον πρωταθλητή Ευρώπης να ήταν πιο δίκαιο, αλλά ουδεμία αξία έχει αυτή η κουβέντα. Οι ομάδες, το staff τους ξέρουν ότι θα πρέπει να είναι έτοιμες για να φτάσουν στην τελική τετράδα και εκεί το 25% τους να το κάνουν 50% και…100%.

Στο ματς με την Μπάγερν και στην τέταρτη περίοδο (ή προς τα τέλη της τρίτης), η Μπάγερν έβαλε δύο εύκολα λεϊ απ μέσα στην καρδιά της άμυνας του Ολυμπιακού. Η διαφορά ήταν στους 14-15 πόντους, οι Γερμανοί παρά την προσπάθεια να κρατηθούν κοντά δεν έδειχναν ότι μπορούν να διεκδικήσουν κάτι. Ο Μπαρτζώκας πήρε ταϊμ άουτ και είπε αυστηρά στους παίκτες ότι δεν παίζουν αγώνα επίδειξης και ότι δεν δικαιολογείται να επαναλαμβάνουν δύο φορές το ίδιο λάθος. Το ματς σε μια τέτοια ημέρα, όσο έλλειμμα προσήλωσης και αν υπήρχε στην άμυνα ήταν σαφές, μετά το πρώτο δεκάλεπτο, ότι μπορούσε να το πάρει μόνη της η επίθεση. Αλλά ο προπονητής του Ολυμπιακού ήξερε σίγουρα (τουλάχιστον) δύο πράγματα. Πρώτον ότι, μέσα στη σεζόν όταν η ομάδα του προσπάθησε να επικρατήσει έτσι χάνοντας το…εργατικό της προφίλ την πάτησε και δεύτερον ότι πρέπει να είναι πάντα στην «τσίτα» σα να παίζει κάθε φορά αυτόν τον «ένα» αγώνα που θα κληθεί να κερδίσει για να φτάσει στον επόμενο και τον τίτλο.

Καμία κούπα εκτός από αυτή του Κυπέλλου δεν κρίθηκε ποτέ τον Μάρτιο. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του το καθοριστικό τρίμηνο σε Ευρώπη και Ελλάδα. Έχει καταφέρει να ισορροπήσει σε μεγάλο βαθμό τον αλλοπρόσαλλο εαυτό που εμφάνισε κάπου στα μέσα στην σεζόν. Έχει κερδίσει το δικαίωμα να έχει και ένα «Μιλάνο» όταν κάτι δεν κρίνεται. Όχι επειδή το έχει επιλέξει, αλλά επειδή μπορεί να προκύψει. Παρ΄όλα αυτά έχω την αίσθηση ότι ο Μπαρτζώκας δεν θέλει (ακόμα και δικαιολογεί) ούτε αυτή τη μια στραβή. Γιατί μπορεί αυτή να έρθει στον αγώνα που δεν πρέπει. Ακριβώς γι αυτό, ακόμα και αν παίζεις με την αδύναμη Μπάγερν μέσα στο σπίτι σου, πρέπει να είσαι απόλυτα σοβαρός και αποτελεσματικός και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Και πέρα από το «fun to watch» αυτό είναι το -ακόμα- πιο σημαντικό που προσφέρει ο Ολυμπιακός για να πιστέψει κάποιος σε αυτόν.