Παναθηναϊκός: Μην υποτιμάτε ποτέ την καρδιά του Πρωταθλητή

• Όταν το «το ήθελε περισσότερο» βρίσκει βάση
• Η ευκαιρία που δεν πήγε χαμένη
• Οι αλχημείες, το καλύτερο ματς του Γκέιμπριελ
• Τριάδα φωτιά με Όσμαν, Γκραντ και Σλούκα
• Ενίσχυση και άμεσα

Δεν πρόκειται να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Δεν περίμενα ότι ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε σε αυτό το ματς τον Ολυμπιακό. Φαντάζομαι δεν είμαι και ο μόνος. Και είχα τρεις σημαντικούς λόγους που το πίστευα.

Πρώτον: Ο Παναθηναϊκός AKTOR προέρχονταν από μια δύσκολη «διαβολοβδομάδα» στην Euroleague και μάλιστα με back to back παιχνίδια εκτός έδρας. Ψυχοφθόρα λόγω του 0/2 απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Μπασκόνια και συνάμα και εξαντλητική. Τόσο αγωνιστικά λόγω του μικρού rotation, όσο και ψυχολογικά. Οπότε αποτελούσε μεγάλο στοίχημα το «πώς» θα παρουσιαζόταν στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ.

Δεύτερον: Ο Ολυμπιακός αντίθετα προέρχονταν από μια ονειρική διαβολοβδομάδα στην Euroleague έχοντας κάνει το 2/2 απέναντι σε Μπασκόνια και Ρεάλ στην Ισπανία. Και όσο να 'ναι είχε την ψυχολογία στα ύψη, έχοντας παίξει και πολύ καλό μπάσκετ στη Μαδρίτη. Αν μη τι άλλο φάνταζε ως το απόλυτο φαβορί γι' αυτό το ντέρμπι, ακόμα και να κάλυπτε το -7 από το παιχνίδι του α' γύρου στο ΣΕΦ.

Τρίτον: Ο Παναθηναϊκός ήταν... μισός. Στην κυριολεξία. Είχε 11 παίκτες διαθέσιμους, εκ των οποίων οι δύο (Μωραΐτης, Σαμοντούροβ) είναι εκτός rotation στα σημαντικά ματς. Δηλαδή με εννέα έτοιμους παίκτες και με σοβαρές ελλείψεις στους ψηλούς. Και σαν να μην έφτανε αυτό τραυματίστηκε και ο Γιούρτσεβεν στα μέσα του πρώτου δεκαλέπτου και έπρεπε να να βγάλει όλο το ντέρμπι μόνο μ' έναν σέντερ. Τον Γουένιεν Γκέιμπριελ.

Ε, όποιος λέει ότι περίμενε τον Παναθηναϊκό σε αυτήν την «ημιάγρια» κατάσταση στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, είτε είναι... προφήτης, είτε απλά ψεύδεται. Οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν υπερέβαλλαν τους εαυτούς τους. Τόσο προσωπικά με τα τεράστια αποθέματα ενέργειας που είχαν και ξόδεψαν όσο και συνολικά από την παρουσία τους στο παρκέ.

Όταν το «το ήθελε περισσότερο» βρίσκει βάση

Μπορεί να ήταν λίγοι οι παίκτες, αλλά ήταν πλούσια η θέληση που έδειξαν. Ενδεχομένως να ξεπέρασαν και τις δικές τους προσδοκίες. Θυμάστε τι είχε πει ο θρυλικός προπονητής Ρούντι Τομγιάνοβιτς μόλις παρέλαβε το «back to back» τρόπαιο του πρωταθλητή NBA με τους Χιούστον Ρόκετς το 1995; «Είχαμε πολλούς που δεν μας πίστεψαν και θέλω να τους πω κάτι. Μην υποτιμάτε ποτέ την καρδιά του πρωταθλητή» ήταν η ατάκα του θρυλικού προπονητή.

Μπορεί να ακούγεται λίγο κλισέ, μπορεί να είναι λίγο... μπακαλίστικο αλλά υπάρχουν στιγμές που η φράση «το ήθελε περισσότερο» βρίσκει μεγάλη βάση. Βέβαια και αν δούμε το ματς εντελώς θεωρητικά, η ομάδα που ήθελε περισσότερο τη νίκη και μάλιστα με διαφορά 7+ πόντων ήταν ο Ολυμπιακός. Ακόμα και η απλή νίκη δεν θα του έφτανε.

Πρακτικά ωστόσο και βάσει της εικόνας των δύο ομάδων στο παρκέ, η ομάδα που έδειξε να το θέλει περισσότερο μπαίνοντας «λυσσασμένη» στο παρκέ και με το μαχαίρι στα δόντια ήταν ο Παναθηναϊκός. Σαν να «μιλούσε» ο πληγωμένος μπασκετικός εγωισμός των παικτών. Σαν να ήθελαν να αποδείξουν ότι είναι οι Πρωταθλητές, ότι τα προβλήματα τους συσπείρωσαν και ότι δεν... χαμπαριάζουν από τίποτε και από κανέναν.

Πραγματικά δεν θυμάμαι πρόσφατο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό όπου να μπήκαν οι «πράσινοι» με τόσο μεγάλη ορμή στο παρκέ. Έκλεβαν μπάλες, έπαιζαν επιθετική άμυνα, χαλούσαν το μυαλό των αντιπάλων τους με πρώτο και καλύτερο αυτό του Εβάν Φουρνιέ και έφτασαν στο σημείο να «τρέξουν» επιμέρους σκορ 21-4 στην πρώτη περίοδο και να προηγηθούν και με 11 πόντους διαφορά. Όσο... μπόι τους έλειπε (λόγω της έλλειψης στους ψηλούς), άλλο τόσο «καρδιά» έδειξαν. Και το ανάστημά τους είχε ορθωθεί καμαρωτό-καμαρωτό στο ΟΑΚΑ.

Η ευκαιρία που δεν πήγε χαμένη

Ξεκάθαρα το αρχικό πλάνο τους ήταν αμυντικό. Πίεση, deflections, επιθετική άμυνα και εύκολα καλάθια στο transition. Τα πάντα λειτούργησαν ρολόι στο συγκεκριμένο κομμάτι μόλις αντικατέστησε ο Όσμαν τον Καλαϊτζάκη ύστερα από τρία λεπτά αγώνα. Μαζί με τον Γκραντ «χάλασαν» το passing game του Ολυμπιακού, ταυτόχρονα «χάλασαν» και το μυαλό των αντιπάλων τους, με αποτέλεσμα να απλοποιήσουν το έργο τους.

Τώρα θα μου πείτε «ναι αλλά ο Ολυμπιακός πλησίασε και προσπέρασε» ωστόσο θεωρώ ότι αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε κάνει τόσο καλή εκκίνηση μετά το 3ο λεπτό, ενδεχομένως να μην μπορούσε ποτέ να γίνει ανταγωνιστικός. Να μην έφερνε ποτέ το ντέρμπι στα μέτρα του. Ήταν το σημείο εκείνο που του έδωσε ψυχολογία και αυτοπεποίθηση. Σε μια αντίθετη περίπτωση που θα είχε ξεκινήσει καλά το ματς ο Ολυμπιακός -όπως για παράδειγμα στο παιχνίδι της Euroleague στο ΟΑΚΑ- δεν γνωρίζω εάν θα μπορούσε να υπάρξει η ίδια επιστροφή βάσει των τόσων πολλών ελλείψεων και της ψυχολογικής και σωματικής κούρασης που θα ακολουθούσε.

Ξέρετε όμως. Όταν υπάρχει μομέντουμ, ένταση, προβάδισμα και καλύτερο μπάσκετ από τον «αιώνιο» αντίπαλο, στη συνέχεια οι παίκτες ξεχνούν και κούραση και τα πάντα. Σαν να βρίσκονται για παράδειγμα στην έρημο και 2-3 χιλιόμετρα πιο μακριά να αχνοφαίνεται ένα ποτάμι. Ε, τι θα κάνουν; Θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη και ανεκμετάλλευτη; Ε, όχι βέβαια. Δεν θα πιέσουν τους εαυτούς τους ώστε να πάνε και να πιούν νερό; Κάπως έτσι ενήργησαν οι «πράσινοι». Παρά τα πάμπολλα προβλήματα γέμισαν από αυτοπεποίθηση και έφτασαν στο σημείο να γίνουν τα απόλυτα αφεντικά του αγώνα.

Οι αλχημείες, το καλύτερο ματς του Γκέιμπριελ

Ακόμα κι αν ο Αταμάν έπρεπε να κάνει αλχημείες για να καλύψει τα «κενά» που είχαν δημιουργηθεί από την πρώτη απρόσμενη απουσία του Μήτογλου ο οποίος δεν μπόρεσε τελικά να δώσει το «παρών» λόγω της ίωσης και τη δεύτερη απρόσμενη απουσία του Γιούρτσεβεν στις αρχές του αγώνα. Έπρεπε ΟΛΟΙ να κάνουν το step up. Έπρεπε όλοι να κάνουν κατάθεση ψυχής. Έπρεπε όλοι να αφήσουν στο παρκέ και το παραμικρό απόθεμα ενέργειας.

Είδαμε σχήματα με τον Παπαπέτρου στο «πέντε» ώστε να προστατευτεί και να πάρει «ανάσες» ο Γκέιμπριελ που ήταν και μοναδικός σέντερ της ομάδας. Τηρουμένων των αναλογιών και συγκριτικά με το ποιους παίκτες είχε απέναντί του όπως τους Φαλ και Μιλουτίνοφ, θεωρώ ότι ο Νοτιοσουδανός έκανε ματσάρα. Καλύτερο και από αυτό στο Μόναχο με τις πέντε τάπες. Τώρα πάλευε μόνος του και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Χωρίς να μπορεί να πάρει πολλές ανάσες. Θεωρώ ότι τα κατάφερε και μάλιστα πήρε άριστα στον έλεγχο της αξιολόγησής του.

Κατάφερε να μείνει στο ματς με τρία φάουλ σε ολόκληρη της 3η περίοδο, αλλά να υποπέσει στο 4ο και στο 5ο φάουλ σχεδόν στην ίδια φάση. Αφού μπόρεσε και τα έβγαλε πέρα με τους «δεινόσαυρους» του Ολυμπιακού, του βγάζω το καπέλο. Και όχι τίποτε άλλο αλλά από εδώ και στο εξής θα είναι και μόνος του και με τον Μήτογλου να παίζει κατά συνθήκη πλέον στη θέση του σέντερ. Δεν υπάρχει άλλος. Τουλάχιστον μέχρι να αποκτηθεί. Κρατήστε το αυτό για λίγο πιο κάτω.

Τριάδα φωτιά με Όσμαν, Γκραντ και Σλούκα

Εκτός του Γκέιμπριελ ο οποίος (παρεμπιπτόντως) ήταν σαν την... καλαμιά στον κάμπο στη θέση «πέντε», ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να έχει τρεις παίκτες σε εξαιρετική βραδιά. Και μάλιστα σε διαφορετικά κομμάτια του αγώνα. Και καθένας είχε τα δικά του διαστήματα.

Ενδεχομένως χωρίς την απόδοση του Τζέριαν Γκραντ στο πρώτο δεκάλεπτο, τώρα θα μιλούσαμε για ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι. Ίσως και με πρωταγωνιστή τον Φουρνιέ. Όμως ο Αμερικανός γκαρντ πέρασε «χειροπέδες» στον Γάλλο και τον ανάγκασε στο χειρότερο παιχνίδι του. Ε, πώς να μπορέσει μετά και ο Ολυμπιακός να βρει τους «σίγουρους» πόντους του; Επιπλέον δεν ήταν μόνο η άμυνα που εκτόξευσε τον Παναθηναϊκό με τα τέσσερα κλεψίματα στην 1η περίοδο αλλά τα 4/4 τρίποντα και οι 14 πόντοι του. Ε, έβαλε και τον κόσμο δυνατά στο κόλπο και η πλάστιγγα είχε αρχίσει να γέρνει στο... πράσινο.

Ο Τσέντι Όσμαν ακολούθησε στην 3η περίοδο. Πραγματικά προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου παίκτη με τόσο τεράστια ενέργεια, αλλά δεν μπορώ. Πίεζε στην άμυνα, έκανε deflections και έτρεχε με μανία στο στο ανοικτό γήπεδο για το εύκολο καλάθι. Πέτυχε 14 πόντους (από τους συνολικά 18 πόντους του) μόνο στο 3ο δεκάλεπτο. Και ήταν αρκετοί για τον Παναθηναϊκό. Και με το παραπάνω. Και έχω ξαναπεί. Ο Όσμαν θα αρχίσει να παίζει βάσει των πραγματικών του δυνατοτήτων. Αρκεί να προσαρμοστεί πλήρως. Το κάνει. Και ιδού τα αποτελέσματα. Στα τελευταία ματς είναι ο πιο σταθερός παίκτης των «πρασίνων».

Όσο για τον Κώστα Σλούκα; Τα λόγια περιττεύουν. Είχε ανάγκη ένα πολύ καλό ματς. Και φρόντισε να το κάνει στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Στην τελευταία περίοδο το πήρε πάνω του και φρόντισε να... σχολάσει ο γάμος. Όπως το παίρνει πάνω του σε ανάλογες περιπτώσεις. Οτιδήποτε και αν είχε προηγηθεί σε όλο το υπόλοιπο ματς. Ο Σλούκας έχει μάθει να «μιλάει» στα κρίσιμα σημεία και στα μεγάλα ματς. Είναι το μπασκετικό του...οξυγόνο. Πάντα ήταν. Από τότε που ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ.

Ενίσχυση και άμεσα

Κλείνοντας πάμε και στο θέμα που έχει αρχίσει ήδη να συζητείται. Μετά τον τραυματισμό του Γιούρτσεβεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η απόκτηση παίκτη. Γιατί; Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Δεν βγαίνουν τα κουκιά στους ψηλούς. Και στον Παναθηναϊκό δεν θέλουν να ρισκάρουν μια ολόκληρη χρονιά. Εντός και εκτός των συνόρων. Δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να πάει χαμένη η τόσο μεγάλη προσπάθεια που γίνεται στον οργανισμό. Και δεν πρόκειται να πάει χαμένη. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Μόνο που σε αντίθεση με τον τραυματισμό του Λεσόρ, οι «πράσινοι» θα πρέπει να ψαξουν για βασικό σέντερ. Όχι για δεύτερο ή για τρίτο. Κάτι που κάνει ακόμα πιο δύσκολο το έργο τους και την επιλογή τους καθώς οι λύσεις είναι περιορισμένες στην συγκεκριμένη θέση. Το να καλύψει το «κενό» εκ των έσω με τον Αντετοκούνμπο και τον Μήτογλου δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται παίκτη εγνωσμένης αξίας ο οποίος θα μπορεί να σταθεί ως πενταδάτος στη θέση «πέντε». Πρέπει ο Παναθηναϊκός να ενισχυθεί και μάλιστα άμεσα στην συγκεκριμένη θέση.

Εύκολο δεν είναι σίγουρα γιατί κανείς δεν ξέρει πώς θα μπορεί να «κουμπώσει» με όλους τους άλλους συμπαίκτες του. Ειδικά εάν προέρχεται από το NBA. Αν και εδώ που τα λέμε δεν μπορεί να προέλθει από κάπου αλλού κάποιος παίκτης ο οποίος να μπορεί να κάνει τη διαφορά. Πείτε ότι έρχεται. Δεν θα χρειαστεί χρόνος προσαρμογής εάν δεν γνωρίζει την Ευρώπη; Εκτίμηση προσωπική: Εάν έως τέλη του άλλους μήνα δεν έχει τελειώσει με παίκτη ο Παναθηναϊκός θα έχει πρόβλημα. Αν και δεν πιστεύω ότι ο προπονητής και η διοίκηση θα αφήσουν τον χρόνο να κυλήσει ανεκμετάλλευτο...