Τα γενέθλια του... μπούφου!

Αυτό ακριβώς πρόκειται να συμβεί απόψε στη Φοντέτα της Βαλένθια: ο Τζέιμς Γκιστ θα χρισθεί, θα μετονομαστεί και θα βαπτιστεί οριστικώς και αμετακλήτως Γκιστόπουλος!

Με αυτό το επώνυμο άλλωστε περιφέρεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, οπότε δεν θα δυσκολευτεί κιόλας να το αποδεχθεί, χώρια που το χαίρεται και το απολαμβάνει σαν μικρό παιδί!

Ενα μικρό παιδί, χαρά γεμάτο ήταν άλλωστε, σαν σήμερα πριν από ακριβώς πέντε χρόνια, που φορούσε για πρώτη φορά στη ζωή του την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος και το Νο 14, η οποία έμελλε, προϊόντος του χρόνου, να γίνει το δεύτερο δέρμα του!

Απέχει βεβαίως ακόμη παρασάγγας από τον μακροβιότερο ξένο παίκτη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, τον Μάικ Μπατίστ, ο οποίος έπαιξε στον Παναθηναϊκό τα διπλάσια χρόνια (εννέα στη σειρά συν ένα για το... εφάπαξ του), αλλά μηδένα προ του τέλους μακάριζε!

Το εννοώ αυτό διότι τη φόρα που έχει πάρει ο Γκιστόπουλος και κυρίως με την πίστη, την αφοσίωση και τον έρωτα που συνεχώς και αδιαλείπτως ομνύει προς τους Πράσινους (της Αθήνας), δεν αποκλείεται στα τελέματα της καριέρας του να κλείνει το μάτι στον νυν ασίσταντ κόουτς των Σάρλοτ Χόρνετς...

Βεβαίως εδώ πρέπει να τονισθεί ότι ο έρωτας είναι αμοιβαίος: όσο πολύ αγαπά ο Γκιστ τον Παναθηναϊκό, άλλο τόσο παράφορα έχει δαγκώσει ο Παναθηναϊκός τη λαμαρίνα μαζί του!

Σοβαρολογώ, διότι αυτά οι καιροί που πέρασαν από εκείνο το βράδυ, δεν υπήρξαν πάντοτε ανέσπεροι, ωστόσο είναι τέτοια τα αισθήματα που τρέφουν προς το πρόσωπο του οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης, ώστε του συγχώρησαν τα πάντα: δεν αναφέρομαι στην περυσινή απουσία του λόγω του σοβαρού και εξόχως ύπουλου τραυματισμού του στον εκτός έδρας αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, τούτο άλλωστε ήταν ένα οφειλόμενο χρέος προς τον παίκτη που αποτελεί την κολώνα τους. Τις παρασπονδίες του εννοώ και τις περιπέτειες στις οποίες έβαλε τον Παναθηναϊκό με τη χρήση μαριχουάνας τον Απρίλιο του 2015 και την ποινή αποκλεισμού οκτώ μηνών που αργότερα μειώθηκε στους έξι...

Κimse mükemmel değildir, που λένε και στο παλιό χωριό του, διότι το καινούργιο είναι η Αθήνα!

Παρεμπιπτόντως το παλιό χωριό του δεν βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά δυο βήματα από το δικό μας: στην αμερικανική αεροπορική βάση του Ινκιρλίκ, στα Αδανα της Τουρκίας, όπου τον πρωτοκράτησαν στην αγκαλιά τους ο Τζέιμς τζούνιορ και η Λίντα Γκιστ στις 26 Οκτωβρίου του 1986.

Επίτηδες αναφέρθηκα προηγουμένως στους Πράσινους της Αθήνας διότι υπάρχουν και οι ομόχρωμοι τους της Μάλαγα, οι οποίοι πριν από πέντε χρόνια φόρεσαν εκτάκτως κόκκινη στολή και έγιναν ο απροσδόκητος Αϊ Βασίλης του Παναθηναϊκού!

Μετά την ομαδική φυγή και την αποδόμηση που υπέστη το καλοκαίρι του 2012, ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος διαδέχθηκε τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ψάχτηκε από νωρίς για τον παίκτη, τον οποίο αποδέσμευσε η Φενέρμπαχτσε στις 7 Ιουλίου του 2012. Του Αργύρη του είχε κάνει κλικ, αλλά τότε ο ατζέντης του Γκιστ, ο Ράντε Φιλίποβιτς τον πήγε πεσκέσι στον Γιάσμιν Ρέπεσα για να λούζεται (όπως γράφει και ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα) στον Γουαδαλκιβίρ!

Ωστόσο τα νερά του ποταμού που διατρέχει την Ανδαλουσία αποδείχθηκαν κρύα και αφιλόξενα για τον Γκιστ, που μετά από τρεις μήνες συνειδητοποίησε πώς δεν ταίριαζαν τα χνώτα του με τον Ρέπεσα και δεν τον σήκωνε το κλίμα στη Μάλαγα.

Ο Παναθηναϊκός ο οποίος το καλοκαίρι είχε αποκτήσει γι αυτή τη θέση τον άλλοτε παίκτη του ΠΑΟΚ και MVP της προηγούμενης σεζόν στο ισπανικό πρωτάθλημα (με την Χιπούθκοα) Αντι Πάνκο καραδοκούσε και δεν έχασε τον καιρό του: με μια α λα ΝΒΑ τράμπα έστειλε στη Μάλαγα τον Πάνκο και έφερε στην Αθήνα τον Γκιστ, ο οποίος έμελλε να γίνει ο πυλώνας του και μετά από μια πενταετία να αποτελεί όχι απλώς μια δοκιμασμένη στο χρόνο και φερέγγυα αγωνιστική σταθερά του, αλλά τον νωτιαίο μυελό του!

Σήμερα, λοιπόν, ο Γκιστ γιορτάζει τα πράσινα γενέθλια του και μπορεί κάλλιστα να σβήσει πέντε κεράκια στην τούρτα αυτής της επετείου...

Σήμερα, ακριβώς πέντε χρόνια από το ντεμπούτο του στον Παναθηναϊκό, το οποίο συντελέσθηκε στις 28 Δεκεμβρίου, βράδυ Παρασκευής (ώρα έναρξης 22:00), στο ΟΑΚΑ στο πλαίσιο της πρεμιέρας του Top 16, κόντρα στην αποψινή αντίπαλο του Ολυμπιακού και επίσης φορούσα πράσινα, Ζαλγκίρις Κάουνας...

Ένα ντεμπούτο που δεν υπήρξε αστραφτερό και χάθηκε μέσα στην αγωνία του θρίλερ του οποίου επέζησαν οι οικοδεσπότες, οι οποίοι κατάφεραν να γραπώσουν τη νίκη in extremis με σκορ 67-6, χάρη σε μια ελεύθερη βολή που έβαλε 52 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο Στεφάν Λάσμε. Είχαν προηγηθεί άλλη μια βολή του Μάρκους Μπανκς και ένα λέι απ του Γκαμπονέζου, ενώ ακολούθησαν σε αυτό το ψυχοβγαλτικό φινάλε, δυο άστοχα σουτ από τους δίδυμους αδελφούς Κριστόφ και Ντάριους Λαβρινόβιτς.

Σε αυτή την πρώτη εμφάνιση του ο Γκιστ έπαιξε 14 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα, με απολογισμό δυο πόντους (με κάρφωμα από ασίστ του Μπανκς για το 56-49), 1/4δίποντα, 0/1 τρίποντο, 0/2 βολές, τρία ριμπάουντ, μία ασίστ, ένα κλέψιμο, μία τάπα, τρία κερδισμένα και ένα εις βάρος του φάουλ.

Εκείνο το βράδυ έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και ο συμπατριώτης του, δεινός σουτέρ τριών πόντων Τζέισον Καπόνο ο οποίος δεν έμελλε να μακροημερεύσει, ενώ στη Ζαλγκίρις αγωνίζονταν τρεις παίκτες με ελληνικό παρελθόν ή μέλλον: ο Ολιβερ Λαφαγέτ, ο Τρεμέλ Ντάρντεν (τους οποίους ο Γκιστ θα αντιμετώπιζε αργότερα στα ντέρμπι αιωνίων) και ο Ιμπραίμ Τζάαμπερ (Αιγάλεω, 2007-08). Αντιστοίχως στον τελευταίο αγώνα του με τη φανέλα της Ουνικάχα, στις 13 Δεκεμβρίου του 2012, κόντρα στη γαλλική Σαλόν Σιρ Σαόν (σκορ 86-62), ο Γκιστ είχε βρει απέναντι του τον Ελβετό, νυν σέντερ των Χιούστον Ρόκετς, Κλιντ Καπέλα.

Αμ’ το άλλο; Την ίδια ημέρα (13 Δεκεμβρίου 2012), στον τελευταίο αγώνα του στην πρώτη φάση της διοργάνωσης, στις 13 Δεκεμβρίου με τον Πάνκο στη σύνθεση του, ο Παναθηναϊκός είχε ηττηθεί στη Μόσχα με 78-77 από τη Χίμκι στην οποία τότε αγωνιζόταν ο τωρινός παίκτης του, Κέι Σι Ρίβερς!

Οι συνθέσεις των δυο ομάδων σε αυτό το ιστορικό (για τον Γκιστ και τον Παναθηναϊκό) ματς:

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Μπράμος 15, Ματσούλις 7, Καπόνο 16, Ούκιτς 2, Λάσμε 14, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης 3, Γκιστ 2, Μπανκς 8, Σκορδίλης, Ξανθόπουλος, Σχορτσανίτης. Προπονητής: Αργύρης Πεδουλάκης

ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ ΚΑΟΥΝΑΣ: Ντάρντεν 12, Τζάαμπερ 8, Πόποβιτς 6, Ντ. Λαβρινόβιτς 4, Λιπκέβιτσους, Γιανκούνας 9, Καουκένας. Ντέλας, Κουζμίνσκας 7, Λαφαγέτ 7, Φουτ, Κρ. Λαβρινόβιτς 13.

Από εκείνο το βράδυ πέρασαν ακριβώς πέντε χρόνια και απόψε ο Γκιστ που διανύει την έκτη σεζόν του στην Ελλάδα και μοστράρει οκτώ τίτλους στο παλμαρέ του (τρία Πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα) θα φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού για 129η φορά σε αγώνα της Euroleague και για 169η στη διοργάνωση, μετά τις 10 συμμετοχές του με τη Μάλαγα, τις 16 με τη Φενέρμπαχτσε και τις 14 με την Παρτίζαν Βελιγραδίου. Σε αυτά τα 168 ματς, αγωνιζόμενος ως τριάρι, τεσσάρι και πεντάρι, έχει μέσο όρο 9.4 πόντους, 4.6 ριμπάουντ και 1.1 ασίστ.

Συνάμα ο Αμερικανός σέντερ/φόργουορντ έχει να επιδείξει 137 αγώνες στο ελληνικό πρωτάθλημα, στην κολυμπήθρα του οποίου βαπτίστηκε στις 6 Ιανουαρίου του 2013, κόντρα στον Απόλλωνα Πατρών (σκορ 91-60) στο ΟΑΚΑ, όπου παρήγαγε 12 πόντους 91/6δ., 2/5τρ., 4/6β.), έξι ριμπάουντ, δυο ασίστ και μία τάπα σε 26 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 10 Ιανουαρίου 2013, ο Παναθηναϊκός υποδέχθηκε στο ΟΑΚΑ την Ουνικάχα Μάλαγα, την οποία νίκησε με 78-73, προεξάρχοντος του Γκιστ. Σε αυτό το ματς κόντρα στην προηγούμενη ομάδα του, ο μετρ των alley-oops είχε 17 πόντους (2/2δ., 3/5τρ., 4/4β.), τέσσερα ριμπάουντ, μία ασίστ και δυο τάπες σε 27 λεπτά, ενώ ο Πάνκο «έγραψε» 11 πόντους και έξι ριμπάουντ σε 26 λεπτά.

Ο Γκιστ υπήρξε ο καταλύτης αυτής της αγχωτικής νίκης, πρωτοστάτησε στην ανατροπή με δυο τρίποντα, ενώ μετά από ένα κάρφωμα γυρίζοντας προς την άμυνα, πανηγύριζε χοροπηδώντας μπροστά από τον Ρέπεσα!

Tι ήταν τότε ο Γκιστ; Οσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, δεν ήταν καθόλου αυτό που έγινε στη συνέχεια και κυρίως αυτό το οποίο είναι τώρα...

Τώρα είναι ένας μοντέρνος παίκτης, που έχει τη δυνατότητα να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα από την άμυνα, την επίθεση, το πάθος, τα αποθέματα ενέργειας, την ωρίμανση και την ηγετική προσωπικότητα του...

Τότε ήταν ένα αγρίμι, ένα κατσίκι, ένας μπούφος!

Ενας μπούφος, που – για να μείνω στο πνεύμα της... πανίδας - έγινε σαΐνι!

Τον χαρακτηρισμό «μπούφος» δεν του τον δίνω εγώ, αλλά του τον προσήψε, κατά την προσφιλή και συνηθισμένη έκφραση του, ο Αργύρης Πεδουλάκης από τον οποίο ζήτησα να γυρίσει πέντε χρόνια πίσω και να ανατρέξει στις πρώτες ημέρες που είχε τον Γκιστ στη δούλεψη του.

Ιδού λοιπόν πώς σκιαγραφεί το προφίλ του Γκιστόπουλου ο πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού:

• Πρώτα απ’ όλα όταν ήλθε από τη Μάλαγα είχε όλο το πακέτο των προσόντων, αλλά υστερούσε στο κομμάτι της τακτικής και στο διάβασμα ων καταστάσεων στη διάρκεια ενός αγώνα. Δεν ήταν έτοιμος σε αυτό το σκέλος, αλλά εντάχθηκε στο πρόγραμμα, το ακολούθησε και το υπηρετεί πιστά.

• Τότε θεωρούσε τον εαυτό του τριάρι, πίστευε ότι αυτή ήταν η θέση του εξ ου και τα πολλά τρίποντα πού σούταρε. Αρεσκόταν να παίζει γύρω γύρω και να εκτελεί από την περιφέρεια, αλλά τον βάλαμε σε μια διαφορετική λογική, του αλλάξαμε θέση και αγωνιστική συμπεριφορά με αποτέλεσμα να διαπρέπει εδώ και πέντε χρόνια ως παίκτης ρακέτας.

• Ο Τζέιμς έχει κάποια προσόντα που σπανίζουν σε παίκτες του ύψους του (2μ.06): διαθέτει πολύ γρήγορα πόδια, κάνει ταχύτατα πλάγια βήματα στην άμυνα, έμαθε να διαβάζει τις καταστάσεις και είναι μανούλα στις αλλαγές στα σκριν και στις εξόδους απέναντι στα pick n’ roll, με αποτέλεσμα να μπορέσει να υποστηρίξει τέλεια, μαζί με τον Λάσμε, το πλάνο μας στην αντιμετώπιση του Βασίλη Σπανούλη στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

• Στην πρώτη προπόνηση που έκανε μαζί μας και έδειξε πόσο γρήγορος είναι γύρισα γελώντας προς τον Ξανθόπουλο και τον τρομοκράτησα: «Θα βάλω τον Γκιστ να σε κυνηγάει σε όλο το γήπεδο και θα τα δεις όλα κωλυόμενα» του έλεγα. «Ασε ρε κόουτς, σιγά, που θα με προλάβει» απάντησε ο Βασίλης, αλλά στην επόμενη φάση κατάλαβε ότι δεν αστειευόμουν. Οντως ο Γκιστ μπορούσε να βγει και όχι μονάχα να μαρκάρει κοντό, αλλά να τον κυνηγήσει κιόλας γύρω γύρω.

• Βεβαίως τότε, στα πρωτόλεια του, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και να επιλύσουμε διάφορα ζητήματα στο παιχνίδι και στην αγωνιστική συμπεριφορά του. Επειδή είναι πολύ συναισθηματικός και παθιάζεται, παρασυρόταν εύκολα από τον παλμό της εξέδρας και στην αρχή έπαιζε περισσότερο με την καρδιά και την ενέργεια, παρά με το μυαλό και την τακτική μας. Κόλλαγε σε μερικές φάσεις, έκανε φτηνά φάουλ, μπουμπούνιζε τρίποντα σε άσχετες φάσεις και δεν ακολουθούσε πάντοτε το πλάνο μας.

• Είναι πολύ χαρακτηριστικό ένα γεγονός που συνέβη στον πρώτο τελικό του πρωταθλήματος στο Στάδιο Ειρήνης Φιλίας (ΣΣ: 7 Ιουνίου 2013, σκορ 51-64). Στην αρχή του αγώνα δεν διάβαζε τις αλλαγές του Ολυμπιακού στα σκριν και αντί να ποστάρει ακροβολιζόταν και βάραγε τρίποντα. Κάποια στιγμή γυρίζει προς τον πάγκο ο Διαμαντίδης και κάνει μια γκριμάτσα απορίας. Θυμάμαι ότι του φώναξα «focus James, focus» ζητώντας του να εστιάσει στις καταστάσεις της άμυνας και να εκμεταλλεύεται τα mismatches. Το κατάλαβε αμέσως και το έκανε με αποτέλεσμα να γίνει ακρογωνιαίος λίθος στη νίκη (ΣΣ: 10 πόντοι με 4/6δ., 0/3τρ., 2/3β.., 11ρ., 1κλ.) και στο sweep με το οποίο κατακτήσαμε τον τίτλο».

• Έχει μεγάλη πλάκα η ιστορία με το παρατσούκλι που του κόλλησα. Τον έλεγα «μπούφο», αυτή είναι μια λέξη που τη χρησιμοποιώ συχνά, μάλιστα έτσι φώναζα κάποτε και τον Δημήτρη Τσαλδάρη. Στην αρχή παραξενεύτηκε με το παρατσούκλι και μου έκανε παράπονα, γιατί, απ’ ό,τι του είπαν, ο μπούφος είναι χαζό πουλί. Τότε του είπα να μη δίνει σημασία στο δούλεμα που έτρωγε από τους συμπαίκτες του και να γκουγκλάρει στο Internet για να διαπιστώσει ότι ο μπούφος σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει ο κόσμος, είναι ένα επιθετικό, αρπακτικό και έξυπνο πουλί. Με τα πολλά το κατάλαβε και όχι μόνο το αποδέχθηκε, αλλά συστηνόταν κιόλας σαν μπούφος»!