Γιατί είναι άδικη η απόλυση του Μπαρτζώκα

Το μέλλον κάθε προπονητή είναι προδιαγεγραμμένο. Γιατί είναι το τέλειο θύμα και η εύκολη απόφαση, σε περίπτωση που τα πράγματα δεν εξελιχθούν βάσει των προσδοκιών. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι συνεργασίες ομάδων-προπονητών πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη. Αυτό αποδείχθηκε και στην περίπτωση του Γιώργου Μπαρτζώκα και της Χίμκι. Οι στιγμές δόξας που ένιωσαν όλοι στα περίχωρα της Μόσχας την περασμένη αγωνιστική σεζόν, σβήστηκαν με χαρακτηριστική ευκολία στη διάρκεια της φετινής χρονιάς. Δίχως μάλιστα να συνυπολογιστούν οι συνθήκες. Με πιο χαρακτηριστικό στοιχείο την απουσία του κινητήριο μοχλού της ομάδας, του παίκτη δηλαδή πάνω στον οποίον «κούμπωσαν» τα υπόλοιπα κομμάτια. Γιατί, Αλεξέι Σβεντ παρόντος, η πορεία της Χίμκι θα ήταν διαφορετική.

Τι έχασε από την απουσία του Σβεντ;

Όταν μια ομάδα χτίζεται με θεμέλιο λίθο το επίπεδο ικανότητας ενός παίκτη κι αυτός απουσιάζει, τότε το πράγμα δυσκολεύει. Ο Αλεξέι Σβεντ αγωνίστηκε στα πρώτα οκτώ παιχνίδια της φετινής Euroleague και παρακολούθησε τα υπόλοιπα από τον πάγκο. Οι επικριτές του Γιώργου Μπαρτζώκα ισχυρίζονται ότι δεν είχε εναλλακτικό πλάνο, επιμένουν πως δεν είχε εισάγει τρόπο χτισίματος του παιχνιδιού της Χίμκι δίχως τον Αλεξέι Σβεντ. Στην πραγματικότητα, ήταν αυτονόητο ότι (το περασμένο καλοκαίρι) έπρεπε να προστεθούν «κομμάτια» βάσει των αγωνιστικών χαρακτηριστικών του συγκεκριμένου αθλητή, από τη στιγμή μάλιστα που αποδείχθηκε πετυχημένο το περσινό αγωνιστικό μοντέλο και δεδομένης της λογικής απόφασης διατήρησης του βασικού κορμού. Και οι δομές μιας ομάδας είναι αδύνατο να αλλάξουν από τη μία μέρα στην άλλη.

Αριθμητικά, η απουσία του έμπειρου Ρώσου γκαρντ μεταφράζεται ως α) απώλεια 25.3 πόντων ανά αγώνα με ποσοστά ευστοχίας όπως το 46.7% στα δίποντα και 40.7% στο τρίποντο. Κοινώς, τελείωνε (περίπου) τη μία από τις δύο επιθέσεις που αναλάμβανε, β) απώλεια επιπλέον 15 πόντων μέσα από τις 7.3 τελικές πάσες που είχε κατά μέσο όρο και κυρίως γ) τη μη δημιουργία χώρων για τους υπόλοιπους καθώς οι άμυνες έπαψαν να επικεντρώνονται στον περιορισμό ενός αθλητή.

Δεν έπαιξε ποτέ πλήρης

Αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο το οποίο δεν αναδεικνύεται ή μάλλον «κρύβεται» κάτω από την απουσία του Αλεξέι Σβεντ. Αν κανείς ρίξει μια ματιά στα συγκεντρωτικά στατιστικά στοιχεία της Χίμκι θα διαπιστώσει ότι μόλις πέντε παίκτες ήταν διαθέσιμοι σε όλα τα παιχνίδια. Πρόκειται για τους Μποστ, Κρόκερ, Τζένκις Μίκι και Τόμας, ενώ στην ίδια συνομοταξία μπορεί να ενταχθεί και ο Στεφάν Μάρκοβιτς με τις 19 συμμετοχές του. Ο Άντονι Γκιλ «μέτρησε» 13 παιχνίδια από τα 20 συνολικά, έχοντας ταυτόχρονα την υποχρέωση διαχείρισης προβλημάτων τραυματισμού. Ο Κέισι Πράδερ δεν μπήκε ποτέ και στον Μπαρτζώκα καταλογίστηκε η επιλογή του συγκεκριμένου αθλητή λόγω του τραυματισμού του στο γόνατο, ενώ ο Σεργκέι Μόνια επίσης μέτρησε… τέσσερις απουσίες. Είναι αλήθεια βέβαια ότι Μποστ και Κρόκερ δεν βγήκαν ως επιλογές στο επίπεδο που θα περίμενε ο Έλληνας τεχνικός ή μάλλον, δεν κατάφεραν να καλύψουν το κενό του Σβεντ.

Χρειάζεται και τύχη

Παρόντος του Αλεξέι Σβεντ, η Χίμκι άρχισε τη σεζόν με μόλις δύο νίκες σε οκτώ αγώνες. Με εξαίρεση την πρεμιέρα απέναντι στον Ολυμπιακό, στις υπόλοιπες έξι ήττες είτε έχασε με buzzer beater (σ. σ. όπως αυτό του Ντογκούς Μπαλμπάι στη νίκη της Αναντολού Εφές), είτε με βολές στο τέλος (σ. σ. σαν αυτές του Μάικ Τζέιμς 3’’ πριν το φινάλε στη νίκη της Αρμάνι Μιλάνο), είτε στις λεπτομέρειες, καθώς οι αγώνες με Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης και Φενέρμπαχτσε ουσιαστικά κρίθηκαν στα τελευταία 2-3 λεπτά. Η κακή αρχή σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Αλεξέι Σβεντ, ευθύς εξαρχής, τοποθέτησαν τη Χίμκι σε αρνητική θέση και δεν κατάφερε ποτέ να βγει από αυτή.

Τι προσπάθησε να αλλάξει;

Απόντος του Αλεξέι Σβεντ, ο Γιώργος Μπαρτζώκας κλήθηκε να βρει τρόπος κάλυψης του κενού σε επίπεδο σκοραρίσματος και δημιουργίας. Η αρχική διάγνωση για τον Σβεντ προέβλεπε απουσία ενός μήνα, αυτό τον ανάγκασε να μην προχωρήσει σε κινήσεις ριζοσπαστικών αλλαγών ή αλλοίωσης των δομών της ομάδας. Στην πορεία αποδείχθηκε όμως ότι ο Ρώσος θα απουσίαζε μεγαλύτερο διάστημα. Μοίρασε τον χρόνο συμμετοχής, αλλά το κενό στην επίθεση έμεινε ακάλυπτο καθώς από τους 80.1 πόντους που σκόραρε κατά μέσο όρο η Χίμκι, έπεσε στους 69.5. Μέσα από την (πιο) επιθετική άμυνα μείωσε το παθητικό της ομάδας του από τους 81.6 πόντους ανά αγώνα στους 77.5, αλλά η συνολική μείωση των αριθμών δεν οδήγησε στο σημείο που ήθελε.

Γιατί είναι άδικη η απόλυση

Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Έλληνας τεχνικός έδωσε τα διαπιστευτήριά του και απέδειξε τι μπορεί να πετύχει παρόντος του Αλεξέι Σβεντ και χωρίς ακραία φαινόμενα τραυματισμών. Κράτησε την ομάδα του σε υψηλό επίπεδο (σ. σ. 2^η στη VTB) και ήταν λογικό να χάσει θέσεις με την αγωνιστική άνοδο των Αναντολού Εφές, Μπαρτσελόνα, Αρμάνι Μιλάνο σε σχέση με την περσινή αγωνιστική εικόνα τους. Κυρίως όμως, η Χίμκι δεν… βολόδερνε στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας αλλά παρόντος του Γιώργου Μπαρτζώκα απείχε μόλις μία νίκη από την 8αδα της Euroleague.