Παναθηναϊκός: Τα 3+1 στοιχήματα του Βόβορα

Λένε ότι «κάθε αρχή είναι και δύσκολη». Φανταστείτε να μιλάμε για τον φετινό Παναθηναϊκό. Η αφετηρία της νέας προσπάθειας όχι μόνο είναι δύσκολη, αλλά και τελείως διαφορετική σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ακόμα και από τη σεζόν 2012-13, όταν είχε «σκορπίσει» η ομάδα του Final 4 της Κωνσταντινούπολης μετά την απόφαση των αείμνηστων Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου να αποσυρθούν από τα διοικητικά δρώμενα. Μόνο που τότε υπήρχε η οικονομική εγγύηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (έστω και με χαμηλότερο μπάτζετ), όπως επίσης και η ηγετική παρουσία των Διαμαντίδη-Τσαρτσαρή, οι οποίοι ήταν μέλη της ομάδας που είχε φτάσει στην κατάκτηση τριών ευρωπαϊκών τίτλων.

Φέτος τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και πολύ πιο δύσκολα σε σχέση με τότε. Αν συνυπολογίσουμε και την πανδημία η οποία θα στερήσει την μεγάλη δύναμη του Παναθηναϊκού που είναι ο κόσμος στις εξέδρες του ΟΑΚΑ (άγνωστο για πόσο και αν θα μπορέσουν να βρεθούν φέτος στο πλευρό της ομάδας) αυτομάτως ανεβαίνει στα ύψη και ο βαθμός δυσκολίας για τον Γιώργο Βόβορα.

Ένας προπονητής, ο οποίος ναι μεν έχει θητεύσει δίπλα σε Πεδουλάκη, Πασκουάλ και Πιτίνο, ο οποίος ναι μεν έχει πάρει «γεύση» από την EuroLeague μετά τα τέσσερα ματς που είχε κληθεί να κοουτσάρει (έχοντας ρεκόρ 2-2 κόντρα σε ΤΣΣΚΑ, Αρμάνι, Ζάλγκιρις και Μπάγερν) αλλά δεν παύει να είναι «rookie» στον θεσμό. Και αυτό διότι εκείνος ήταν που «έστησε» την ομάδα από την αρχή, εκείνος είναι που έχει επιλέξει τους παίκτες, εκείνος που θα προσπαθήσει να «χτίσει» κάτι από το «μηδέν» και κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι στάθηκε και λίγο... άτυχος. Και μάλιστα εις διπλούν. Αφενός διότι αν και εφόσον δεν είχε συμφωνήσει ο Πιτίνο να επιστρέψει στον Παναθηναϊκό τον Νοέμβριο του 2019 προπονητής της ομάδας θα ήταν ο Βόβορας και αφετέρου αν δεν υπήρχε η πανδημία, το οικονομικό ντόμινο και η αποστασιοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, πάλι εκείνος θα ήταν προπονητής. Με διαφορετικά δεδομένα και με διαφορετικό μπάτζετ. Η απόφαση ήταν, έτσι και αλλιώς, ειλημμένη και σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε λύση λόγω των συνθηκών.

Ο 43χρονος τεχνικός, λοιπόν, ήταν εκείνος που έδωσε το πρώτο σύνθημα στην «πρώτη» της ομάδας όντας πανέτοιμος να αντιμετωπίσει τη μεγάλη πρόκληση και να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Όπως είπαμε, το έργο του δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Το αντίθετο. Παρόλα αυτά θα έχει συγκεκριμένα πράγματα να κάνει και να διαχειριστεί. Ανάμεσά τους και τρία βασικά στοιχήματα, τα οποία σε περίπτωση που καταφέρει να κερδίσει, οι πιθανότητες επιτυχίας θα αυξηθούν και ο Παναθηναϊκός θα παρουσιάσει ένα άκρως ανταγωνιστικό και έτοιμο να κάνει πολλές ζημιές, σύνολο.

Το «εγώ» να γίνει «εμείς»

Λόγω των συνθηκών, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αποκτήσει παίκτες με κίνητρο. Παίκτες που έχουν κάτι να αποδείξουν. Παίκτες οι οποίοι έριξαν το κασέ τους ώστε να δείξουν την πραγματική τους αξία στο υψηλότερο επίπεδο της EuroLeague. Όσο δελεαστικό και ιντριγκαδόρικο αν ακούγεται, ταυτόχρονα κρύβει και μια μεγάλη «παγίδα» την οποία ο Βόβορας θα κληθεί να διαχειριστεί.

Το «εγώ» του κάθε παίκτη (είτε αυτός λέγεται Νέντοβιτς, είτε Ουάιτ, είτε Όγκουστ, είτε Φόστερ που είχε μάθει να παίρνει τις περισσότερες επιθέσεις κ.ο.κ.) να μην επηρεάσει τη συνολική ομαδική λειτουργία. Στο παρκέ θα υπάρχει μία μπάλα. Και όσο και αν θέλει κάποιος να αποδείξει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει στην EuroLeague βάσει του ατομικού του ταλέντου, θα πρέπει να το κάνει μέσω της ομαδικής λειτουργίας. Αν και εφόσον ο μπασκετικός εγωισμός και η «δίψα» για προσωπική προβολή κερδίσει το ομαδικό πνεύμα, τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα στον Παναθηναϊκό.

Άλλωστε, όπως συμβαίνει συνήθως, η ομαδική επιτυχία είναι εκείνη που αναδεικνύει περισσότερο και τους ίδιους παίκτες. Και αυτό είναι ένα από τα στοιχήματα που θέλει να κερδίσει ο Βόβορας τη νέα σεζόν. Να βρει τη σωστή χημεία και να μοιράσει τους ρόλους σε τέτοιο βαθμό ώστε οι παίκτες να παίζουν, τόσο για την ομάδα, όσο και για εκείνον.

Η αλλαγή φιλοσοφίας στον «άσο»

Είναι γεγονός ότι από τη σεζόν 2004-2005 έως και τη σεζόν 2019-20 ο Παναθηναϊκός στηριζόταν σε δημιουργικά point guards! Και όχι... σε όποια και όποια, αλλά στους Δημήτρη Διαμαντίδη και Νικ Καλάθη. Δύο από τους καλύτερους πλέι μέικερ που αγωνίστηκαν ποτέ στην EuroLeague και δύο παίκτες που έγραψαν την δική τους ιστορία (καθένας με διαφορετικό τρόπο) στους «πράσινους».

Αν μη τι άλλο, η ζωή μετά από εκείνους μόνο... εύκολη δεν προμηνύεται στην ομάδα όσον αφορά τη θέση του πλέι μέικερ. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που όλος ο Παναθηναϊκός είχε μάθει να λειτουργεί στο παρκέ από τα δικά τους χέρια τους. Φέτος οι «πράσινοι» θα έχουν μια τελείως διαφορετική και... άγνωστη στο ΟΑΚΑ, φιλοσοφία. Δεν θα υπάρχει ο «pass first point guard» όπως υπήρχε τα 16 τελευταία χρόνια, αλλά ένας «scοring guard» όπως είναι ο Πιερ Τζάκσον.

Από μόνο του αυτό το γεγονός αποτελεί τεράστιο στοίχημα για τον Γιώργο Βόβορα, ο οποίος αναμένεται να δοκιμάσει πολλά σχήματα και να κάνει διάφορα πειράματα τη νέα σεζόν. Πειράματα τα οποία θα «δουλέψει» φυσικά καθ' όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και των φιλικών αγώνων ώστε να παρουσιαστεί η ομάδα έτοιμη με την έναρξη της χρονιάς.

Όπως είπε και ο ίδιος στην πρώτη συγκέντρωση, ο Παναθηναϊκός θα στηριχθεί στην ομαδικότητα και όσον αφορά τη δημιουργία, χωρίς να τα περιμένει όλα η ομάδα από έναν παίκτη (που θα μοιράζει 8-9 ασίστ όπως έκανε ο Καλάθης). Γι' αυτό και θα χρησιμοποιήσει αρκετά τον Σαντ-Ρος στον «άσο» εξηγώντας ότι θέλει να μετατρέψει αυτό που φαίνεται ως μειονέκτημα και να το κάνει πλεονέκτημα.

Το «πείραμα» στη ρακέτα

Η αλήθεια είναι ότι γίνεται πολύ λόγος τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό για τον σέντερ-φόβητρο ο οποίος... δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να αποτελεί και ένα από τα κυρίαρχα θέματα συζήτησης. Μετά τον κυριαρχικό Νίκολα Πέκοβιτς την διετία 2009-2010 και φυσικά τον Μάικ Μπατίστ, μόνο το δίδυμο των Λάσμε-Γκιστ (στα καλά τους τη σεζόν 2012-13) είχαν βγάλει εις πέρας το δύσκολο έργο της front line.

Ο Παναθηναϊκός ούτε φέτος αποφάσισε να πάει σε έναν σέντερ-ολκής. Αν έπραξε καλώς ή αν έπραξε κακώς, θα φανεί μέσα στο παρκέ. Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, πιστεύω πολύ τόσο στον ανανεωμένο Παπαγιάννη (δεν είναι λίγες οι φορές που το έχω γράψει) όσο και στον πολύ πιο έτοιμο (σε σχέση με την προηγούμενη θητεία του στον Παναθηναϊκό) και «διψασμένο» Ζακ Όγκουστ. Αν ήθελε ο Παναθηναϊκός και κάτι ακόμα; Ναι, ήθελε. Όμως πρέπει να βάλουμε κάτω όλα τα δεδομένα. Και από τη στιγμή που το μπάτζετ δεν θύμιζε άλλες εποχές και οι επιλογές ήταν περιορισμένες, τα πάντα ήταν μονόδρομος.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η περίπτωση του Όγκουστ «ξεκλείδωσε» την απόκτηση του Σαντ-Ρος, ένας παίκτης ιδιαίτερα κομβικός για τη φετινή λειτουργία της ομάδας. Αν είχε αποκτηθεί ξένος σέντερ, ενδεχομένως να μην υπήρχε στο ρόστερ ο Κουβανός. Οπότε καλό θα είναι να τα εξετάζονται τα πράγματα απ' όλες τις οπτικές γωνίες. Από εκεί και πέρα, αγωνιστικά και μόνο αν το δει κάποιος, σίγουρα αποτελεί ένα ακόμα στοίχημα που θα κληθεί να κερδίσει ο Βόβορας. Αρκεί ο Παπαγιάννης να κάνει το πολυπόθητο «step up» και να γίνει το «κυρίαρχο σέντερ» που θέλουν στον Παναθηναϊκό και ο (αθλητικός) Ζακ Όγκουστ να πραγματοποιήσει ανάλογες εμφανίσεις όπως τα δύο τελευταία χρόνια στη Γαλατασαράι. Συνυπολογίστε και τον Ντίνο Μήτογλου, ο οποίος προορίζεται από τον 43χρονο τεχνικό και ως... τρίτο σέντερ, όταν και εφόσον δεν θα αγωνίζεται στη φυσική του θέση. Αν «δουλέψει» η «front line» όπως σχεδιάζει ο Βόβορας, τότε θα μιλάμε για μια ακόμα αγωνιστική υπέρβαση που θα έχει γίνει στον Εξάστερο.

Το βάρος του ονόματος

Το ένα επιπλέον στοίχημα αφορά τον ίδιο τον Βόβορα. Και έχει να κάνει με το βαρύ φορτίο που θα έχει στις πλάτες του ως πρώτος προπονητής του Παναθηναϊκού. Οι ευθύνες; Πολλές. Ο πάγκος; Ηλεκτρικός. Οι απαιτήσεις; Τεράστιες. Ακόμα και αυτή τη χρονιά που δεν υπάρχουν ξεκάθαροι στόχοι όσον αφορά την ομάδα (κανείς δεν μιλάει για οκτάδα ή Final 4 ή οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο για μια ανταγωνιστική ομάδα που θα κάνει μια Παναθηναϊκή προσπάθεια) οι «πράσινοι» πάντα έχουν στόχο τις νίκες.

Και αυτό είναι κάτι που το ξέρει και ο ίδιος ο Βόβορας. Και πώς να μην το ξέρει όταν βρίσκεται στην «πράσινη» οικογένεια έξι χρόνια. Όμως ούτε φοβάται, ούτε αγχώνεται. Φαίνεται από τις δηλώσεις του, οι οποίες είναι προσεγμένες και άκρως μετρημένες, ότι θέλει να δουλέψει. Προς το παρόν έχει την στήριξη και την εμπιστοσύνη του (απαιτητικού) κόσμου του Παναθηναϊκού. Και δεν σκοπεύει να την χάσει...

ΥΓ: Πέρασαν πέντε χρόνια από τη μέρα που ο Παναθηναϊκός ξεκινούσε την προετοιμασία του για τη νέα σεζόν και στο παρκέ του ΟΑΚΑ υπήρχε ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Όσο να 'ναι, το να βλέπει κάποιος τον «Μήτσο» μαζί με τον «Φράγκι» (ο οποίος έτσι και αλλιώς ήταν μέλος της ομάδας από διαφορετικό πόστο) αποτελεί «πηγή» αισιοδοξίας. Ακόμη και αν δεν θα βρίσκονται μέσα από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ.

ΥΓ2: Αν ο Γιώργος Καλαϊτζάκης αρπάξει από τα μαλλιά τις ευκαιρίες που -δεδομένα- θα του δοθούν στην Basket League έχοντας αυξημένο χρόνο συμμετοχής, δεν αποκλείεται να τον δούμε να παίρνει λεπτά συμμετοχής και στην EuroLeague. Θα είναι και αυτός ένα ακόμη στοίχημα. Τόσο για τον Παναθηναϊκό, όσο και για τον ίδιο τον παίκτη.

ΥΓ3: Το (αναγκαστικά λόγω μπάτζετ) μικρό ρόστερ μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα όσον αφορά θέματα ρυθμού και αγωνιστικής ετοιμότητας, αλλά από την άλλη μην ξεχνάμε τους τραυματισμούς και την πανδημία. Με ό,τι και αν αυτό σημαίνει...